Ex Post

Το βράδυ κάπου όλοι θα βρεθούμε φιλιά κι ευχές και του χρόνου με υγεία κάποιες μέρες αγαπώ ως και το δρόμο για τη δουλειά τα μαγαζιά τον καφέ μου ακόμα τη συννεφιά εκείνο που δεν ξέρεις ίσως μέσα σ' όλα είναι πως κρατάω  ως και τους ήχους  τα βήματά σου το νερό  που κυλάει και την πετσέτα που απλώνεις το γαλάκτωμα τη σκιά κι όλα αυτά που λεν "γυναίκα" κατάκτησέ με  στο σπίτι όλα δικά σου τα ανοίγω να μη ρωτάς τι θα μου πάρεις  να μη ρωτάς το τι και πώς όλα  εδώ και τώρα τώρα δυο χρόνια είναι δικά σου έχουν για πάντα το άρωμά σου το σχήμα σου τις αντηχήσεις σου  ως κι η σιωπή σου πάνω στους τοίχους πέφτει σαν φως  του δειλινού\ κι όλοι οι δρόμοι  γύρω γύρω  ξέρουν μονάχα μόνο εσένα για αυτό απόψε αν μπορούμε αν γίνεται αν καταφέρουμε να κάνουμε μια ευχή όχι με λόγια αλλά στο σώμα πουείναιδικόμου πουείναιδικόσου και όλα όσα...

δεν ξέρω τι με κρατάει τα πόδια μου καρφώνονται χάνω όλο το αίμα και το μυαλό σκορπίζεται μια πολύπλοκη εξίσωση τι δίνεις τι παίρνεις μια παράλογη παρόρμηση να διψάς και να φτύνεις μέσα στο ποτήρι χάνω τα πάντα μ' ένα καδρόνι γκρεμίζω το σπίτι σπάω τα ποτήρια διαλύω τα έπιπλα κι έπειτα λέει μένω μόνος σ' έναν κενό και κρύο χώρο έχει αρχίσει και νυχτώνει τα φώτα σβηστά όλα σβήνουνε καιδενέχω το κουράγιο ούτε ένα δάκρυ ως κιαυτό ακόμα το καθαρτήριο δενέρχεται συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται να έρθει κανείς θα μείνω στο έρημο δωμάτιο γιαπάντα η γάτα μόνο θα γλύφει παίζει με τα σπασμένα ύστερα κι αυτή μ'  ένα σάλτο θα χαθεί\ με όση δύναμη μου μένει καιτον αέρα που μπορώ να μαζέψω στο σκισμένο στήθος μου σου φωνάζω κιη φωνή μου βγαίνει παράταιρη στριγκιά και παράφωνη σε μια ύστατη προσπάθεια αρπάζω τις μπαλαρίνες σου με όλες μου τις αισθήσεις συγκεντρωμένες σε ένα αντικείμενο σαν το σκύλο που οσμίζεται κι αμέσως ξέρει πού θα βρε...

Πώς πώς να κρατήσω θε μου πώς να μην πέσω παρασέροντάς σε πάνω σε κοφτερές έριδες ματώνοντας κι όσο δε φαίνεται\ τόσοτοχειρότερο αδικώντας ποιος μπορεί να ζητά και για πόσο ο δρόμος ανηφόρα κι η ανάσα δεν φτάνει ένας κόμπος που σφίγγεται και το νερό δεν φτάνει αυτή η δίψα δεν σβήνει άνοιξε τα παράθυρα κρυώνω θέλω να βγω να πονέσω τιμωρώντας αυτό το λίγο που γίνεται σαν ένας βρόχος - γιατί να υποφέρεις - γιατί σ αγαπώ δε χρειάζεται να στο λέω στο δίνω κι εσύ παίρνεις κι εγώ μένω πίσω με σπρώχνεις σαν να θέλεις να με γυρίσεις πίσω όπου δεν θέλω να είμαι όπου έφυγα σεθέλωεδώ, διάολε δεν με νοιάζει πώς και τι αλλά να είσαι εδώ ναμαγαπάς μη μ' αγνοείς στα δίνω όλα έλα και πάρτα \ δε ζήτησα κάτι άλλο μόνο έλα για το θεό το στόμα μου στέγνωσε πια \φίλα με γιανασωθείς κιεγώ να ξεδιψάσω

Παλεύω ν ανέβω κάποιες φορές είμαι στο τίποτα δεν μπορώ να ξεφύγω από την επίφοβη έλξη του κενού χώρου μένοντας μετέωρος βουλιάζοντας και μέσα στην αγωνία βλέποντάς σε μια εικόνα κοντά μακριά βυθίζομαι κρύο και ζέστη απλώνοντας με αγωνία το χέρι μια τελευταία ευκαιρία η ζωή τιμωρεί δεν έχω το δικαίωμα μία χάνω μία βρίσκω σε τραβάω πάνω μου προσπαθώ απεγνωσμένα να σε φορέσω ως μέσα στο πιο βαθύ μου σκοτάδι πού είμαι πού είσαι τυφλός και χαμένος μαζί σου προχωρώ και με θάρρος και με φόβο ποιον δρόμο να σου δείξω δεν θέλω για τον εαυτό μου τίποτα τίποτα τι να τα κάνω καλύτερα όλα να τα χάσω αρκεί να βρω εσένα τίποτα άλλο δεν ζητώ αρκεί να βρω εσένα

Κατηφορίζοντας το δρόμο με τη μηχανή λιγοστή η κίνηση στο κέντρο όλοι συνωθούμενοι όχι χαρούμενοι χαρτιά περιτυλίγματος τα βλέπω ήδη ξεσκισμένα χρόνια πολλά σε μισογεμάτους κάδους κατάρα μεγάλη να βλέπεις μπροστά κατεβαίνω το δρόμο νομίζοντας πως διασχίζω μια τομή μια χρονική σχάση παρατηρώντας σα να μην πατώ κάποιες μέρες σαν να μην ορίζω το σώμα που με κουβαλά οι ακτίνες των τροχών τέμνουν τον ορίζοντα επιπλέω μέσα σ' ένα συνεχές που δεν με περιέχει\ κάθε πρωί κοιτάζω μακριά στο νότο σήμερα ένας λαμπρός ήλιος έβλεπε ακριβώς επάνω σου επάνω σου θα σκύψω με τα μάτια κλειστά με κομμένη ανάσα έβλεπα σε όνειρο εμείς ταξιδεύοντας ο ένας πιάνει τον άλλο όχι μην το κάνεις άφησέ με στο χέρι μου η αίσθηση πλήρης, ζεστή να σε καίω θέλω μόνο να μπορώ\ να μη χάνω πάλι το θάρρος να μη μένω μετέωρος στο μέσα και το έξω σου να κυριεύω με όλους μου τους μυς αυτό το χάος που ανοίγεται ηδονή και έρεβος έκσταση κι αρχαίος φόβος οδήγησέ με όπως κ...

What's all about and who 's to say we have our times from day to day the story goes around and round for one who's lost another 's found my love I cherrish my love I dwell these precious moments for you I fell to join this feeling for lovers share my heart beats willing for I am aware of your coressness as we rejoice the tender essence of having choice for being my sleepless and stormy night rest in my deepness the endless fight between the flesh and the undone the nights parade redundant man bless me your beauty the purple kiss just underneath me what I shall miss relief me, hear me give me this pain for love 's so near me but I still gain I m still so hanging and moving on the time 's so hectic passion 's so long I want to be your New Years charm since you have found me a brand new man

Να καθίσουμε στο τραπέζι ή όπως όταν δεν είχαμε στο πάτωμα όχι πολλά μόνο να φτιάξω κάτι επειδή είσαι εσύ δεν είναι ευφάνταστη κουζίνα η πρώτη ύλη αγάπη ναι κι ας κοροϊδεύουν δεν με πειράζει όταν δίνεις έχεις τα λίγα πράγματα ας αφήσουμε χώρο περισσότερο για εμάς η μοναξιά αντηχεί από τοίχο σε τοίχο σκεπάζει με το κρύο σαν την υγρασία στα τζάμια τα καλύπτει όλα έλα για το θεό πώς μπορεί και ζει κανείς  στο κρύο ατενίζοντας το αδειανό θα δεις κρέμασα και τα κουρτινάκια κι ό,τι άλλο  αρκεί να είναι δικό σου είμαι χαρούμενος να φτιάχνω τα πράγματα που θα μπορούσαν  να  μας κρατήσουν εδώ  πρώτα θέλω να βγούμε έξω θέλω μέσα από την  ελαφρά ζάλη να σπουδάσω πάλι τα μάτια σου στο χρώμα του μελιού αν ήξερα καλύτερα από γεύσεις... αλλά δεν χρειάζεται δεν θέλω να πεις  άλλα από αυτά  που βλέπω στην έκφρασή σου στο βάθος τους σαν φιλόξενος κόλπος με αφήνουνε...

Τα σχολικά ημερολόγια κάποτε ήμασταν παιδιά αθώα παιδιά σκληρά άτεγκτα μέσα στην άγνοιά τους τα παιδιά πληγώνουν και το θέλουν πίσω από τις κλειστές πόρτες όλα γίνονται απειλητικά το σκοτάδι μια υγρή μαύρη μάζα που σχεδόν την εισπνέεις μπαίνει ύπουλα ο φόβος και σε παραλύει\ μη φοβάσαι είμαι εδώ λέμε να είσαι δυνατή δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου κρατά το χέρι να ήσαν τα πράγματα έτσι όμορφα σαράντα χρόνια πίσω προβολή στο μέλλον τα παιδιά στην τάξη ένα, δύο, εικοσιπέντε διαφορετικές δυνατότητες εικοσιπέντε θαρρρετά χαμόγελα είναι σχεδόν τρομαχτικό πόσο γρήγορα σαν να γλιστράμε ξαφνικά στο χρόνο κράτα το θα με θυμηθείς όταν βλέποντας κάποια μακρινή αλλά καιτραγικά κοντινή μέρα αυτά τα παιδικά (ίσως και όχι τόσο πια) καθαρά μάτια  - μα δεν έκανα τίποτα δεν πρόλαβα να κάνω κάτι κακό δεν ήξερα -  θα αναγνωρίζεις και μένα μέσα σ' αυτά μη με αδικήσεις πόσο θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί χίλια εννιακόσια ογδόντα είσαι στη μικρήαυλή το...

Αναδεύω τα καθημερινά το σπίτι που κρυώνει ένας άνθρωπος προσπαθεί ανεβαίνω κάθε βράδυ στο λόφο τα ρήματα με οδήγησαν επί ασπαλάθων εκεί επάνω μέτρησα βήματα είδα για λίγο κάτω μετά όμως πέταξα πιο πέρα κατά τη θάλασσα από ψηλά είδα τον μικρό μας όρμο να αφήναμε όλα τα ρούχα μας να μπαίναμε στο μικρό κοίλωμα εκεί να έσμιγα το σώμα σου με την άμμο  κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο να καις να καίγεσαι δεν θα μπορούσα πιο πολύ  πιο απόλυτα δική μου είδα τη ζωή μου εκείνο το βράδυ ξαφνικά να χωρίζεται δεν γίνεται παρά  να σε ζω σε ενεστώτα ό,τι καταγράφω είναι αυτό το συνεχές σου αυτότοπάθοςπουμεοδηγεί καταμεσής στο δρόμο θα βγω ποιος ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάθομαι τα βράδια το φως χαμηλά βλέπω τον δρόμο που κατηφορίζει στις σκάλες σ' αφήνω να περάσεις μπροστά ομολογώ για να σε βλέπω ν' ανεβαίνεις έλα λοιπόν τόσο πολύ  εξαρτώνται όλα από τη στιγμή ...

δεν είναι το ξέρεις δεν είναι πως φοβάμαι δεν είναι πως και το σκοτάδι ακόμα συνηθίζεται να πέφτεις όχι από τη μεριά του τοίχου είναι κρύα εκεί και δεν μπορώ βλέπεις δεν μου επιτρέπεται να σου ζεστάνω τα χέρια και τα πόδια τα χνώτα μου επάνω στο τζάμι ένα θολό περίγραμμα περιφέρεται γύρω απ' το κρεβάτι το σκυλί κοιμάται και γρυλίζει η γάτα πηδά επάνω στην κουβέρτα ο δρόμος σιωπά ένα ψιλόβροχο διαπερνά τον τοίχο διαπερνά τους βραδινούς επισκέπτες δεν σ αφήνουν να κοιμηθείς το κάθε τι ζητά κάτι δικό σου είχα μια τέτοια παρόρμηση ομολογώ κι ας κριθώ ν' ανοίξω το συρτάρι να πάρω στα χέρια το μικρό σου ρούχο του ύπνου αφή και όσφρηση και γεύση αν το μπορείς μια φορά παλεύοντας ένα μη-σώμα ενώ έξω έπαιρνε πια να χαράζει ήτανε και δεν ήτανε όνειρο πρέπει τώρα να σηκωθείς να βάλεις τα ρούχα πίσω διπλωμένα να τακτοποιήσεις αυτή την εκκρεμή ανάγκη την ηδονή που παγιδεύεται προς τα μέσα είναι αμαρτία αμαρτία να μην δίνεις να μην μοιράζεσα...

Πορτοκάλι στο στόμα μου γεύομαι το γλυκό και το παράδοξο ο δρόμος ανοίγεται θα κατεβαίνω θα έρχεσαι με το κρύο στα φύλλα οι χυμοί σου εκρήγνυμαι καταπίνω λαίμαργα με τη γλώσσα με τα χέρια κολλάω επάνω σου κάτω από τα ρούχα με μια κίνηση σ 'ελευθερώνω κι ελευθερώνομαι\ να σε κυριέψω στο απόλυτο του έχει δεν γίνεται δεν είναι στο σώμα μου πώς να χωρέσω την εικόνα \κατοπτρίζεις μέσα μου επάνω μου τέλεια προσαρμοσμένα μέλη πόδια πεπλεγμένα ανακάτεψε τα μαλλιά μου\ επέκτεινέ με δώσε μου το δικό σου σχήμα με τα χέρια με το στόμα δώσε μου δενέχωσώμα παράτοσώμαπουπονάω επάνω μου σβήσε κάθε άλλη αίσθηση\ α. ως να πεθαίνω πάρε μου την ανάσα δες με αν μπορείς γίνομαι τόξο το αίμα μου αναβλύζει\ χαρούμενα τέλοςκιαρχήκαιλύτρωση κι άλλο ακόμα παράτεινέ με υπέρτατο'  όριο σχεδόν στο σύνορο του ανυπόφερτου υπάρχει και δεν υπάρχει κράτησέ με αγκαλιά μόλις επέστρεψα στα όριά ξανά του εαυτού που δεν μου αρκεί\ και δε μου φτάνει παρά μονάχ...

...δεν είναι τίποτα δεν ξέρω τι ειν αυτό που  μας ορίζει είν η βροχή ο αέρας τα λόγια που αστόχαστα καρφώνονται σαν σύρματα τα χέρια μας ματώσανε είναι πολλά όσα δεν μπόρεσα \να τα ξορκίσω να μη σκοτίζεσαι για το καθόλου των ανθρώπων είναι τόσα κι εκείνα που δεν λέγονται κι όμως επάνω σου αγάπη μου τ΄αντέχεις όσα καθόλου δεν σου ταίριαζαν ακόμα σε στοιχειώνουνε αφήστε με λοιπόν δεν σας χρωστώ και τίποτα εγώ που μόνο ξέρω τη ζωή μου να χαρίζω χωρίς να είναι η αγάπη μου ένα βάρος χωρίς να είναι η αγάπη μου παρά το σχήμα των πραγμάτων το νόημα, δεν ξέρω, δείξε μου δεν ξέρω τι υπάρχει - μαειμεδω πες μου, μη λες μόνο άγγιξέ με - σαγγίζωεπάνωσουχαράζομαι μ' ένα μαχαίρι κοφτερό την καρδιά μου θα στολίσω ένα διάφανο πρωινό θα σε καλέσω να γιορτάσουμε το φως που αγαπήσαμε τον καφέ που μοιραστήκαμε τη γεύση σου το μέταλλο απ' το φιλί σου όλα τ' αναζητώ αναδιφώντας τα μέσα σου μέσα σου θεέ μου όλα υπάρχουνε γιατί έτσι εσύ το θέλησ...

Χθες το βράδυ καθίσαμε κι ήμασταν μ' αυτή τη θέρμη κι αυτή τη γλυκιά χαλαρότητα των γυναικών και των αντρών που χαίρονται να μοιράζονται ένα στη μέση όλα στη μέση στον καναπέ το βλέμμα σου με ζέστανε το άγγιγμα \ μας βλέπουν το ξέρω τι να κρύψεις; από τι να κρυφτείς; άλλοι περνάνε κι αφήνουν ένα παγερό τίποτα τόση ζεστασιά δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί απλά διαχέεται έλα κάθισε δίπλα μου αγαπώ τόσο αυτά τα μάτια ήθελα τόσο πολύ τα χείλη σου έτσι να τα αγγίξω απαλά να προκαλέσω ακόμα περισσότερο αυτή τη θύελλα που μαίνεται μέσα ξέρω ότι δεν είναι αρκετό όχι γιατί υπάρχει το λίγο αλλά γιατί πρέπει να πετάμε το πολύ πώς γίνεται να το αφήσεις έξω από την πόρτα γυρνώ, διάολε και μαθαίνω στο σώμα μου να περιφέρεται στο χώρο κλείνω τα μάτια είσαι μέσα μου είναι μέσα σου κάθε δικό μου ελάχιστο ψίγμα ακόμα κι αν με σκορπίζανε ακόμα κι αν δεν έμενε τίποτα πίσω παρά η ιδέα μου ξέρω πως θα γινόμουν ένα με την άμμο που θα χάραζες ...

υπομονή λες σε λίγο φτάνουμε θα σηκώσεις  το κουρτινάκι και ένας νέος κόσμος θα περάσει πίσω από το τζάμι θολά με το κρύο  τα γυαλιά' ανάβω το δέντρο κάθομαι απέναντι στον καναπέ με παίρνεις η φωνή κάτι μέσα μου ξυπνά  και αναδεύεται δεν μπορώ σε ακούω δονείται το υπογάστριο έχει ζεστάνει πολύ αν είχα τώρα αν κρατούσες αν με φιλούσες θεέ μου ώρες ώρες\ γίνεται τόσο βασανιστικά έντονο όχι δενθέλω δενθέλω χωρίς εσένα\ αλλά να  δεν αντιστέκομαι ακόμα πιο βαιθιά μέσα μου αντηχεί μα πώς μπορείς πώς μπορώ με ανοιχτά τα μάτια δεν ονειρεύομαι είναι όνειρο αλλά και αλήθεια το τώρα με την απόσταση το χαϊδεύω' ένταση  ένα ανεπαίσθητο σπάσιμο εισπνοή εισπνοή δεν μπορώ δεν αναπνέω δεν κάθομαι δεν περπατάω δεν είμαι στο δωμάτιο δεν είμαι έξω είμαι μέσαέξω μέσαέξω παντού χύνομαι εισχωρώ στις ίνες γίνομαι κηλίδα κολλάω παντού πόσο μακριά θα ταξιδέψω ...

Ίσως να έχουμε περπατήσει στους ίδιους δρόμους ίσως κάπου διασταυρωθήκαμε πάνω κάτω στην Πατησίων Φωκίωνος βόλτες,  δήθεν εξεγερμένη  εκ του ασφαλούς αλητεία γρήγορα σπίτι που ήσουνα; τι ώρα είναι αυτή; να κρύψουμε τα τσιγάρα κι αυτή η μάνα  μπορεί  να ψάχνει  το σακίδιο δεν ξέρεις άντε στη στενή πολυθρόνα- κρεβάτι κι αυτός ο ύπνος στριμωγμένος σαν την εφηβεία και το σώμα να μην αγγίξεις να μη λεκιάσεις  τα σεντόνια τα γελοία  παππουδίστικα εσώρουχα πώς να μη θες να κρυφτείς όταν φανέρωσες τη μίζερη γύμνια σου τρέμοντας- όχι από το κρύο-  ένα βράδυ στην Ερεσού ίσως πάλι και να μην ανταλλάξαμε ποτέ ούτε μια τυχαία ματιά μετά το σχόλασμα εγώ πολύ πιο κάτω Σουρμελή και Αχαρνών κι εσύ 15ο στην Κυψέλη πόσες πιθανότητες  άραγε και στο χορό του σχολείου Disco Quinta ποτισμένη με ιδρώτα αλκοόλ και κάπνα που πήγαν οι συμμαθητές που πετάξαμε όλοι πώς πετά...

Ολόκληρο τον κόσμο κι αν γύριζα δεν θα ΄χα αυτά που είναι δικά σου αγαπημένα κι αν έπαιρνα τους δρόμους θα έψαχνα μονάχα τα βήματά σου που 'χω λατρεμένα Τίποτα για μένα τίποτα δεν θα θελα παρά ένα σου χάδι και μια λέξη τίποτα για μένα μα όλα όσα μου λένε σημάδια πως εμένα έχεις διαλέξει Δεν ξέρω τίποτ άλλο πολλά δεν έχω μάθει μα είναι η καρδιά μου πάντα νέα που κάποτε τρομάζω και μια στιγμή δειλιάζω ζωή, που μου χρωστάς τόσα ωραία Τίποτα για μένα τίποτα δεν θα θελα παρά ένα σου χάδι και μια λέξη τίποτα για μένα μα όλα όσα μου λένε σημάδια πως εμένα έχεις πιστέψει Ας είχαμε ακόμα ακόμα ένα βράδυ το χρόνο μη μετράμε που δε φτάνει να σ' έχω, να γελάμε μαζί να κολυμπάμε στου έρωτα τ' απάνεμο λιμάνι Τίποτα για μένα τίποτα δεν θα θελα παρά ένα σου χάδι και μια λέξη τίποτα για μένα μα όλα όσα μου λένε εμένα πως για πάντα έχεις γιατρέψει Απόψε, λοιπόν, ένα αυθεντικό 80's touch...και νομίζω ότι πρέπει λίγο να αναδιφήσου...

Es ist so einfach die tag um zu teilen immer nicht nur aber mit meine liebe oh, das meer konnten wir sehen als wir auf der Straße und es wurde so verstanden hand in hand laβ uns reisen und reisen das endliche Straβe aber, wenn die Rücklaufzeit kommt sofort laβ mir dir sagen daβ wir sind verloren ich mochte nur mit inhen verloren und liebe dich wieder bis zum morgen bis die nahcste tag die nachste woche also, konnen  wir erwarten? glaublich, freulich ich wir sage ich will ihnen erwarten und nicths halten mich von euch nichts macht mich traurig wenn ich dich in meinen armen habe als gestrern bis morgen and auch ich konnte andere sagen aber nicht mehr worte nur touch mit geschlossenen augen und fieber im körper

είμαι αισθάνομαι βλέπω κατανοώ συμμετέχω ακούω ανοίγω διαθέσιμος αυτοκριτική στηρίζω ακούω φροντίζω σκέφτομαι κρίνω ειλικρίνεια διάθεση συνεργάζομαι ακούω θυμάμαι συγκρατώ κατανοώ επεξεργάζομαι δίνω χρόνο ακούω συγκρατώ παθιάζομαι ξέφρενος δίνομαι χωρίς όρια εμπιστεύομαι παίρνω ακούω προχωρώ σταθερός όχι αμφιθυμίες προνοώ ισοτιμία ακούω επιλέγω χαίρομαι ερωτεύομαι μοιράζομαι όχι μίζερος μεγαλόψυχος γενναιόδωρος ακούω αληθινός ανυπόκριτα όχι υπερβολές ουσιαστικός τρυφερότητα σύντροφος ακούω είμαι δίπλα αφήνω χώρο ελευθερία αυτενεργώ εκτιμώ προτείνω αξιολογώ ακούω σοβαρός γελάω εμψυχώνω μένω στα δύσκολα επιμονή θάρρος διακινδύνευση αταλάντευτος ακούω περιβάλλω ασφάλεια ερμηνεύω σωπαίνω αποδέχομαι αληθινός ακούω μειονεκτήματα ψεγάδια ελαττώματα μη καταπίεση συναίσθημα έκφραση επικοινωνία ακούω απολαμβάνω επιζητώ διάθεση αγκαλιά περίπατος συζήτηση απόψεις αναμνήσεις ακούω αφηγούμαι εκμυστηρεύομ...

και θα στέλνω μηνύματα ανεπίδοτα ακόμα κι όταν ο χρόνος δεν θα έχει άλλο χρόνο να προσπαθούμε με ματωμένα γόνατα με νύχια μαυρισμένα από το χώμα δεν υπάρχουνε δρόμοι πολλοί και ο πιο λάθος κάπου σε βγάζει κι αν χαθούμε λίγο στη διαδρομή δεν πειράζει μάθαμε και κάτι ακόμα παιδευτήκαμε λίγο αλλά είναι που λες αξίζει τον κόπο μόνο να, μόνο μη χαθείς ολότελα μην πάρεις την παράκαμψη μη λοξοδρομήσεις κι αρχίσεις να φεύγεις και να φεύγεις ώσπου να γίνεις\ μια μικρή κουκίδα να μην αναγνωρίζουμε πια τίποτα απ' τα δικά μας πράγματα κι αυτό είναι ίσως ακόμα πιο μεγάλη κουβέντα απ' όλα τα αστόχαστα εύκολα λόγια γιατί δεν είναι δεν είναι καθόλου εύκολο να κάθεσαι και να μετράς και να λες να, αυτά εδώ είναι ό, τι απέμεινε από τα δικά μας πράγματα

4 Δεκεμβρίου  δύο χιλιάδες δέκα πέντε πες μου τι είναι αληθινό πες μου αληθινό είναι να προσπαθήσω να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται γιατί το θέλω να είμαι η αρχή σου γιατί το θέλω να μπορώ να καταλαβαίνω όσο περισσότερο γιατί το θέλω να σε θέλω γιατί σε θέλω να σε θέλω χωρίς γιατί χωρίς τίποτα όπως το σώμα γυμνό χωρίς ένα στολίδι χωρίς φτιασίδια χωρίς έπαρση με κάθε του ελάττωμα ελεύθερο στον ήλιο και στο σκοτάδι όπως το σώμα χωρίς πολλές πολλές σάλτσες χωρίς προσχήματα σχήματα σύμβολα σήματα καταργώντας τα όλα  θα αναρτήσω μόνο το γυμνό σώμα με όλη του τη γύμνια την ομορφιά ή την ασχήμια μήπως και μάθουμε ποτέ τι είναι  πέρα για πέρα αληθινό

Περπατούσα το άλλο απόγευμα κάπου είχα αφαιρεθεί κι είδα ένα μετέωρο άφησε πίσω μια λευκή γραμμή στιγμιαία σαν εκκένωση καιλαμβάνονταςυπόψη ότι αυτό που βλέπουμε έχει ήδη συμβεί απλώς εμείς, εγώ όπως πάντα με καθυστέρηση μέχρι να καταλάβεις αυτό έχει περάσει σαν μια στιγμιαία ουλή που επουλώνεται πάραυτα όλα αυτά που συμβαίνουν αδιόρατα δεν τα βλέπει κανείς μόνο εγώ έχω το χάρισμα και την κατάρα\ τα νιώθω όλα με το σώμα υποδόρια χτυπώ με το κεφάλι μου στις γωνίες πέφτω με έκπληξη τα μάτια μου καίνε το μυαλό μου διαστέλλεται να πάμε πάλι σ 'εκείνη την αμμουδιά βότσαλο, χαλίκι, πέτρα δεν θυμάμαι κάποια πράγματα όλα τα θυμάμαι όλα χαράζονται βαθιά όπως και συ και το ξέρεις εντάξει χαλάρωσε όλα είναι εντάξει σε περιμένω και... ας μην το πω καλύτερα τα φοβάμαι αυτά τα μετέωρα μ' ένα κλείσιμο του ματιού κι όλα έχουν περάσει όλοι περάσανε ήμαι πάλι λέει σ' ένα αμφιθέατρο κάνει κρύο και σκοτεινιάζει και τότε σε βλέπω που με πε...

δεν μπορώ δεν φτάνω τα βήματά μου ακολουθούν προχωρώντας προς τα μέσα κάνοντας κύκλους κλείνω την πόρτα μου σωρεύοντας πέτρες το θερινό ηλιοστάσιο\ στο ημερολόγιο 17:06 17:06  κάνε να περάσει έλα θα στο φιλήσω εγώ μα δεν το φιλούσε κανείς στο διάλειμμα τα παιδιά  θα σας δείξωεγώ θαδείτεποιοςείμαιμιαμέρα και περάσανε οι μέρες και ήρθανε\ περάσαμε πέρα στο βραδινό ποτάμι και τα βήματα μας φέρανε στα στενά της Κυψέλης σε [περιμένω κι έρχεσαι ανοίγω την πόρτα κι αφήνεις μια χρωματιστή γραμμή ίσα στην καρδιά μου να έρχεσαι αγαπημένη ένα, δύο και τέταρτο. παρά μα γιατί δεν με καλείς δεν θέλω δενμπορώνασακούω και να μην σ αγγίξω και να μην έρθω κοντά σου και να μη με ζεστάνεις και να μη μυρίσω την ελαφρά μεθυσμένη ανάσα σου και να μην αφήσεις απαλά στα χείλη μου τα δικά σου στίγματα τα ψιμύθια του έρωτά σου κι εγώ να γελάω και να σου λέω αναπάντεχα που τόσο σ αρέσει ότι, ναι, σ αγαπώ ...

Ο ουρανός\ φλέγεται μου είπανε βγήκα και πήρα ν ' ακολουθώ τα βήματά μου θέλω να μ 'αγαπάς το πιο σίγουρο απ' όλα μια στοίβα χαρτιά όλα ένα γύρω θέλω να τα πετάξω και να βγω να δραπετεύσω απ' το παράθυρο είδα τα μάτια σου να υγραίνονται όχι από λύπη τα είδα να αντανακλούν όλα αυτά τα χαμένα που αναζητάς και δεν μπορώ τίποτα άλλο παρά να σ' αγαπώ χα,. δεν σε πιστεύω τι νομίζεις ότι έχεις κάνει 'εβγαλες βόλτα τα πιο καλά σου φωνήεντα τα παιδιά μου τ' αφήνω να ψηλώνουν \και να με γελούν μόνο να μ'αγαπάς κράτα, κράτα στο δρόμο \ είναι τόσο τρομαχτικά μα και στο δωμάτιο ευτυχώς ακούω τα παιδιά ξαναβρίσκω στο πατάρι τα παλιακά παιχνίδια μάνα, μην τα πετάξεις αυτά τα τσίγκινα τα παλιοπλαστικά δεν τα χάρηκες ποτέ αρκετά ως το παιχνδι να ήντανε κάτι απαγορευμένο ξέρεις, η χαρ΄ κάτι ξένο απροσδιόριστο απροσδόκητο πάρτο [πες ευχαριστώ] σου λέω ποτέ\ ποτέ δε ζήτησα τίποτα τώρα έρχομαι και στα ζητάω όλα με μιας...

γιατί κρατάς ημερολόγια δενθέλωναγράφω δενθέλωναλεω μόνο να νιώθω περισσότερο μόνο μικρές μικρές παύσεις τα ρούχα μου στεγνώνω επάνω σου επάνω μου είδες εχθές ήταν ο ορίζοντας ήταν καιρός πριν που ξημερωνόμασταν κατέβασε το τζάμι καίγεται το μυαλό μου τα μάτια μου κοιτούν κατά το μέσα έξω ο ορίζοντας σκοτεινός μια υγρή σκοτεινή θόλος είναι το στοιχείο αυτό να σε φιλώ παρά μόνο αυτό τα απαλά σου χείλη να, άσε με μόνο να αγγίξω τα ακροδάκτυλα ύστερα θα πέσω και θα κοιμηθώ ήσυχα ήσυχα αλήθεια θα σε πλευρίσω με μια βαρκούλα κι έπειτα λέει,να, πετάμε, επιπλέουμε σε ένα αέρινο τίποτα και τα κορμιά γίνονται γη να πατήσουμε έλα, τώρα είναι ωραία εκεί έξω που βραδιάζει νωρίς τώρα σε βλέπω με τόση διαύγεια που δακρύζουν τα μάτια μου κράτα μου το χέρι θα βυθιστώ μαζί σου αργά αργά με όλη την ευχαρίστηση με κομμένη την αναπνοή θα το χεις παρατηρήσει ότι μου παίρνεις' όλη την ανάσα για να μου την επιστρέψεις σαν γαλαξία που περιστρέφε...

Η βόλτα μια μικρή παρεξήγηση τόσο μικρή και ασήμαντη που ίσα να μας υπενθυμίζει υπογραμμίζοντας πόσο είμαστε ο ένας για τον άλλον όχι δεν θέλω τα παλιά  φθαρμένα ρούχα τώρα μόνο με χρώμα μόνο που, να, το σπίτι είναι πιο κρύο χωρίς μια φωνή η παρουσία μου  λες και γίνεται ένα με τα έπιπλα  τους τοίχους ξέρεις τώρα δεν μπορείς να βγαίνεις και στο μπαλκόνι  αυτά τα φώτα εκεί κάτω είναι μια παρηγοριά θα θελα  να ξανάβλεπα  μαζί σου  τη θάλασσα όπως και χθες και να σε νιώσω στην παλάμη μου να υγραίνω το στόμα σου να χάνομαι  καθώς έρχεσαι κοντά μου το κύμα πήρε μαζί του κάθε μίζερη σκέψη τα δάχτυλά σου μ' εκτοξεύουν στο γαλαξία που πάλλεται μέσα μου σπρώχνω με τα πόδια νομίζω πως  το πάτωμα του αυτοκινήτου θα υποχωρήσει' και θα βρεθούμε μέσα  στη σκοτεινή θάλασσα μισόγυμνοι α μα δεν ντρέπεσαι καθόλου όχι όχι  δεν υπάρχει τίποτα γύρω ...

θα μείνω και πάλι καθισμένος στο γραφείο  ως αργά θα το παίξω πολυάσχολος  και δήθεν έφυγαν  κανείς εδώ Παρασκευή  κάπου πηγαίνουν ίσως πάλι και στο σπίτι καναπές  καμιά ταινία κανένας ώμος για να γείρεις ή μαξιλάρι \ να μοιραστείς και μου λες ποια η διαφορά και μου λες ποια η διαφορά που εγώ θέλω ν' ακουμπήσεις το κεφάλι στην αγκαλιά μου να σε πάρω μετά στα γόνατά μου να κουλουριάζεσαι σαν τη γάτα που με βλέπει μες τα μάτια και μου μιλάει μου μιλάει για σένα κι αποκοιμιέται στη σιωπή της ειρηνικά  τα πιάτα  θα πλύνω θα πετάξω τα σκουπίδια τραβώ την κουρτίνα τα σπίτια πέρα στολισμένα οι άνθρωποι που τρώνε, που πίνουν που γελάνε που μιλάνε ή δε μιλάνε που ερωτεύονται ή συνηθίζουν παντού  οι ίδιοι άνθρωποι παντού  μόνο εδώ... που εγώ θέλω ν' ακουμπήσεις το κεφάλι στην αγκαλιά μου να σε πάρω μετά στα γόνατά μου να ...

Τα τραγούδια πέταξαν μέσα από τα χέρια μου στο στόμα σου βρήκα πέρασμα ρυθμό την πηγή έτσι όπως το θέλησες να με αναγεννήσεις και γω να μην μπορώ αλλιώς να υπάρξω ολόκληρος στα χέρια σου ούτε μισή ούτε κάτι λίγο ακέραια ύπαρξη \αυτό το απόλυτο\ που κινδυνεύουμε να μας συντρίψει αν, πρόσεχε τα όρια άγνωστα ξέρω γι αυτό τις μέρες που περνάνε από πάνω μας δεν μ' αφήνεις μην τυχόν και γλιστρήσω και χαθώ για πάντα στα μάτια σου ω είναι επικίνδυνες ατραποί με μαγνητίζουν σαν το κενό πάρε με πάρε με κει κάτω άσε με να κατέβω \δεν μ αφήνεις από τι λοιπόν με προστατεύεις\ θα σε αφομοιώσω το νιώθεις =θα σε κρατήσω γιαπανταεκεί καλά κρυμμένο από κάθε επίβουλη σκέψη δικό μου\ θα σε ξαναγεννήσω ναι θα βγείς νέος ωραίος και αλώβητος' από μέσα μου θ' ανέβεις στο στήθος μου θα χορτάσεις τη μυρωδιά μου θα γευτείς το σάλιο μου θα σε σφίξω πάνω μου θα σε σκεπάσω τη νύχτα όλα θα γίνουν γιατί εγώ το θέλησα με ακολουθείς με βλέπεις...

ένα πλήρες γεμάτο όσο δεν παίρνει το νερό τρέχει επάνω στο σώμα κάθε πόρος γίνεται άνοιγμα ήσουν έτοιμη με δέχθηκες ερχόμουν σιγά σιγά ανακατεύοντας τραβώντας τα μαλλιά σου ενώ κυλούσα, κυλούσα αργά προετοιμάζοντας μια κατάνυξη μέσα στο σκοτάδι όλα ένα γύρω ξεκάθαρα όλα τα νιώθω τόσο διαυγή τόσο έντονα τα περιγράμματα δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω είμαι εγώ που βυθίζομαι και υψώνομαι ή το σώμα σου το σώμα μου ένα αμάλγαμα όλο το σθένος μου σε σένα κέρδισέ με και πάλι\ δεν μπορώ δεν αντέχω μα την αλήθεια τόσο γλυκιά και αιχμηρή η αίσθηση που σχεδόν πονάει\ σαν τη γλυκιά κόψη ακροβατώντας\ σε τέλεια ισορροπία τα λόγια βγήκαν από βαθιά σχεδόν ένα ζωώδες παραλήρημα ναι μα την αλήθεια φτάνοντας σε αυτό τα νιώθω όλα περνάω μέσα από το σκοτάδι σε διαπερνώ \και πάλι γίνομαι άγγελος και διάβολος \εσύ η θάλασσα το νερό που με τραβά ηδονή και οδύνη μου\ απόκρυφα κι ολοκληρωτικά\ γι αυτό θέλει σθένος κι αίσθημα αψύ να καίει \ να πονάε...

Κι ενώ βαδίζεις και λες κάπου έφτασα να το άνοιγμα να σε λίγο θα βρέξουμε τα πόδια μας κι όσο κατεβαίνεις προς τη θάλασσα τόσο να παίρνει και να συννεφιάζει κοίτα τα πουλιά γυρίζουν έναν κύκλο επίμονα η γάτα κυνηγιέται ανήσυχη το σπίτι είναι μικρό χωρά δεν χωρά έναν τόσο δα αναστεναγμό βοήθησέ με να βρω τα πατήματά μου μπρος σήκω τι κάθεσαι τώρα δεν είναι ώρα γι' αυτά /μα τώρα είναι σου λέω μεγαλώνω δεν βλέπεις μπουφάν, κλειδιά κράνος στοπ για καφέ η βίλλα της Βεΐκου στο πρωινό φως βιαστικοί στο φανάρι μα γιατί βιάζεσαι γιατί πόσες φορές θα στο πω βιάζουμαι έχω μια αίσθηση επείγοντος γρήγορα γρήγορα μη φύγεις = uτρέξε τρέξε το βράδυ θα έρθει το κλειδί # σκάλες, φυσάει κι ένας αέρας και το κοριτσάκι που τραγουδά τι θα φάμε σήμερα; δεν ξέρω να φτιάχνω\ δεν ξέρω ν' απαντώ\ μου είναι άγνωστη η ερώτηση τα εις -με σημαντικά που είσαι γιατί κρύβεσαι έλα ας παίξουμε όχι δεν παίζω μα ούτε κι εγώ πώς σου πέρασε κι εγώ, εγώ που είμαι ...

Προχωρώντας θα βρεις πρόσφορο έδαφος και θα βρεις κι άλλα περάσματα δύσκολα άλλοτε με άλματα άλλοτε με κόπο μετρώντας τα βήματα ξέρω πως θα ρθει το βράδυ όπως και τόσα άλλα ξέρεις όσοι μένουν μόνοι συνηθίζουν αυτό το σκοτάδι μαθαίνεις να ζεις χωρίς μια κουβέντα δεν έχεις δυο βουρτσάκια στο ποτήρι τα πιάτα στοιβάζονται γιατί ποιος νοιάζεται είναι ένας αδιάκοπος αγώνας ενάντια στον ίδιο τον εαυτό που δεν αντέχει τον ίδιο κι όμως τον έχει εκεί να καταλαμβάνει τον ίδιο χώρο το ίδιο κάθισμα να χρησιμοποιεί τα ποτήρια του να πέφτει στο κρεβάτι του χωρίς όνειρα γιατί τα όνειρα χρειάζονται και κάτι άλλο αν δεν είσαι τα μάτια μου μέσα στα μάτια σου το κορμί μου μέσα στο δικό σου αν δεν κοινωνείς το ίδιο αίμα τον ιδρώτα τη μυρωδιά απανρθρωπίζεσαι γίνεσαι θηρίο κι αγριεύεις ξεμαθαίνεις τον κόσμο κι ο κόσμος σε ξεχνάει θέλει τους τρόπους της η ζωή και το αψύ ποτό του πόθου για να πορεύεται να πηγαίνει προχωρώντας στα σίγουρα εκεί που η ...

Μεγαλώνοντας τα δέντρα δεν ψηλώνουν αρχίζουν και γέρνουν κουφαλιάζουν το σάπιο αρχίζει ύπουλα να εργάζεται το μέσα μεγαλώνοντας τα βράδια μακραίνουν κι ο ύπνος δεν έρχεται γλυκύς όπως παιδιά αποκαρωμένοι στο μεσημεριανό στρώμα αφήναμε τη σκόνη απ' το παιχνίδι να κατακάθεται παραδομένοι σε όνειρα υφαίνοντας φαντασίες μεγαλώνοντας όλο και περισσότερο χρειάζομαι το χέρι σου να με κρατά για να διασχίσω τις ώρες βλέπεις πως όσοι μόνοι βαδίζουν χάνουν το δρόμο αντίθετα με το κοινώς λεγόμενο μεγαλώνοντας έρχεται πιο δύσκολα ως και το γέλιο σκληραίνουν οι γραμμές τα μάτια είναι βαθιές θάλασσες ήρεμες να μπεις και να φτάσεις στο απέναντι να τα πετάξεις όλα όλα από πάνω σου γυμνή ύλη χωρίς περίγραμμα μόνο ουσία που βρίσκεται μέσα σου τόσο βαθιά χρειάζεται να ψάχνουμε να με καλοδεχτείς κι εγώ θα είμαι πια μεγάλος, ένας δικός σου μεγάλος άντρας που μεγαλώνοντας όμορφα μέσα σου ξεδιπλώνεται στροβιλίζεται συσπειρώνεται και βγαίνει νέος...

Χρειάζεται όλος ο χρόνος κι ακόμα περισσότερο να δώσω να δοθώ ό,τι έχω κι ό,τι γίνεται σήμερα είδα ένα μωρό στο πάρκο έκανε τα πρώτα του βήματα όπως όλοι ξεκινάμε κάποιος μας κρατά από τα δυο χέρια και θέλεις να τρέξεις να κατακτήσεις να καλύψεις όλη την απόσταση παράξενο θυμάμαι ακόμα ένα μωρό που έζησε μέσα μου ή εγώ μέσα του να μπουσουλάει σε μια αυλή το κρύο τσιμέντο στο χωριό τα σκαλιά της εισόδου ξαναγυρνώ στη σπείρα του χρόνου μεταφέρομαι ακαριαία μωρό-παιδί-άγουρος έφηβος-νέος ενήλικας-μεσήλικας και πάλι πίσω ένας λαβύρινθος έλα κοντά μου χάνομαι εκτός κι εντός κλείνομαι μέσα στο κέλυφος σε βλέπω να φεύγεις πριν φύγεις ξέρω δεν είσαι πάντα εδώ γλιστράς κι εσύ περνάς ξυστά στο χρόνο να σε αγγίζω να βεβαιώνομαι ότι είσαι λίγο πιο πέρα στο μέσα δωμάτιο θα σηκωθώ απ' το κρεβάτι θα στρώσω τα ρούχα ένα φιλί καληνύχτα αγαπημένη πες μου πως θα μείνεις δεν είμαι παιδί μα έχω ανάγκη να το ακούσω έλα απόψε αύριο θα μετρήσουμ...

Έχουμε ένα δωμάτιο έναν έρωτα που χωρά σε λίγα μόνο λίγα βήματα οι δυο μας μόνο αντικριστά και όμως πες μου πώς μπορώ εδώ να ζω στη σιωπή γυρίζω και πάλι θέλω έξω να φύγω στη στιγμή να φύγω και να γυρίσω εκεί που είσαι να βρεθώ να σε φιλώ και να σ' αγγίζω να μη σου λείπω να σ' αγαπώ μου είπες τότε χωρίς εμένα πως να ζήσεις δεν μπορείς και πολεμάω να σε φτάσω κι όλο σκοντάφτω και μ' οδηγείς όλα αυτά που μια γυναίκα μόνο να κάνει τα μπορεί όμως πριν το καταλάβω έρχεται πάλι το πρωί ας ήταν μόνο λίγο ακόμα αυτό το βράδυ σαν ναυαγός πάνω στο σώμα σου δικό σου σώμα μέσα σου υπάρχω κι  είμαι θεός γιατί το ξέρεις πόσο μ' αρέσει να μ' αγκαλιάζεις έτσι σφιχτά να μου λες λόγια του έρωτα να μ' ανασταίνεις έτσι απλά γιατί εσύ μπορείς μωρό μου να μου φωτίζεις μια στιγμή στα δυνατά κι όμορφα χέρια σου αφήνω όλη τη ζωή σκύβεις μέσα μου ανακαλύπτεις αυτό που κρύβω ξέρεις εσύ πως να με κάνεις να φανερώνομαι ένα δ...

Πέρασε άλλη μια νύχτα και μια μέρα μισή τη λες αναπολώ και ξαναζώ πες μου τι είναι πιο πολύ αληθινό αυτό που ζούμε ή αυτό που θυμόμαστε όλα είναι μνήμη όλα εκτός από τη στιγμή που καταργείται κάθε όριο  κάθε φραγή που είσαι μέσα και δεν το βλέπεις όταν δεν υπάρχει πια κανένα εγώ κανένας φόβος μικροί και μεγάλοι εγωισμοί αναζητώ την αλήθεια από τότε που   θυμάμαι η αλήθεια λοιπόν δεν είναι κάτι που περιγράφεται γυρνώντας σπίτι τα ρούχα κάτω οι ανασφάλειες κάτω στο ποτήρι που ήπιαμε ξορκίσαμε την κάθε ανάγκη που γίνεται φόβος που γίνεται έρεβος καταπίνει τα πάντα όχι θεέ μου ήθελα τόσο έντονα να μπω στο ναό να πω ματώνοντας την ψυχή σου δεν είναι δίκαιο δεν είναι σωστό όχι ότι η αγάπη φέρνει και πόνο όχι αυτό είναι γλυκός και πικρός  ο πόνος να μάθεις να υπομένεις πολλά αν ό,τι λέγεται αγάπη δεν είναι μόνο μια ανάγκη αλλά ο μόνος τρόπος να ζήσεις  ζωή αληθινή οι ά...

Τι είναι κανονικά και τη μη τι αλήθεια και μη αλήθεια πόσες φορές πρέπει δεν πρέπει όλα αυτά να τα πιάσω και να τα πετάξω να μην επιτρέψω άλλα γκρίζα σκοτεινά πολλές φορές μας βασανίζουν σκιές που εμείς φορτώνουμε έφυγες κι έμεινα ν' αναρωτιέμαι μάλλον καθόλου δεν αναρωτήθηκα ήξερα πάρα πολύ καλά ποιο είναι το κακό που ήρθε που το προσκάλεσα και το άφησα να στογγυλοκαθίσει στον καναπέ να πίνει απ' τα ποτήρια μας ν' αναπνέει τον αέρα μας είδα στα μάτια σου όλη την ανοησία που κατέκλυζε τα εξήντα τετραγωνικά κι ας λέγαμε νωρίτερα πως δεν αξίζει να συσκοτίζουμε τις ήδη δύσκολες ζωές μας δεν θα το επιτρέψω ξανά κι αν έρθει πάλι να γελάσουμε να πετάξουμε από πάνω μας τα βαρύ κι άχαρο ντύμα της μιζέριας αχ και δεν σου πάνε καθόλου πώς θα γίνει να σου φορέσω ξανά το πιο πολύχρωμο μαντήλι να βρω τον εαυτό μου και να γελάω να γελάω ξανά ήξερα, βλέπεις και δεν έκανα τίποτα να το εμποδίσω μέχρι που σε είδα να φεύγεις και δεν πρό...

Είναι λίγες οι στιγμές ναι είναι βγήκα στο δρόμο η λεωφόρος κίνηση, κόσμος σταμάτησα στο γοκ γύρισα σπίτι να πάρω το δείπνο μου στο σαλόνι να δω την αγαπημένη μου σειρά ευτυχώς το αύριο είναι ήδη σήμερα αγαπημένη σε περιμένω πάντοτε το ξέρεις γι' αυτές τις λίγες στιγμές θέλω να διαστείλω το χρόνο τόσο που να μην χωρά στο σπίτι Αμπελόκηποι, Γκύζη Κυψέλη γυρίζαμε γύρω γύρω τόσα χρόνια χωρίς να το γνωρίζουμε ήταν πολύς ο καιρός που πέρασε μέχρι να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου όχι, δεν θα μείνω με σταυρωμένα χέρια ξέρω τι είναι αυτό που σε βασανίζει κι εμένα με τον δικό μου τρόπο γι' αυτό κάθομαι σχεδόν κάθε βράδυ αργά και μετράω τα λίγα πολύτιμα κοχύλια που κρατώ φυλαγμένα μέσα μου και τα στιλβώνω κάθε βράδυ περνώντας τα μέσα απ' τα υγρά μάτια σου τα φυλάω όπως το άρωμα που αφήνεις ηθελημένα να με διαποτίζει γι 'αυτά τα πολύτιμα ζω και θα συνεχίσω να τα μαζεύω ώσπου μια μέρα ν' ανοίξω την πόρτα ν΄αντικρίσει...

πες μου σε παρακαλώ ποια μέρα είναι ποιος χρόνος έλειπα καιρό μη σου φαίνεται παράξενο έλειπα από τον εαυτό μου με βρήκες είχα χαθεί δεν ήξερα δεν  ήθελα να ξέρω έμαθα όμως έμαθα μαζί σου το χρόνο το λεπτό σιγά σιγά τη μισή ώρα στην αρχή αργότερα φτάσαμε μαζί μέχρι την αυγή είχα χρόνια να τη δω ξύπνησα μαζί σου επάνω στα βότσαλα στον ορίζοντα χάνονταν τα πρωινά πλοία κι αν δεν μας πάρουν μακριά δεν πειράζει εγώ θα γίνομαι εξάντας στο κορμί σου μη λες συμβιβάζομαι μόνο να μου θυμίζεις τι ώρα είναι τώρα που είμαστε εδώ μαζί γιατί πέρασε πολύς καιρός που έλειπα από σένα χωρίς να το ξέρω τώρα το ξέρω κι είμαι πιο έτοιμος από ποτέ δείξε μου το χρόνο κι εγώ σαν έκπληκτο παιδί θα μαθαίνω όσα έχασα τόσον καιρό μόνο επειδή εσύ θα μου δείχνεις

Κάλεσέ με η νοητή γραμμή που μας ενώνει δεν γίνεται αλλιώς πέρασε καιρός ύστερα ήρθαν άλλες μέρες βρήκαμε το νήμα ο δικός μας τρόπος να κάνουμε το λίγο πιο πολύ είναι αλήθεια πως κάποτε έρχεται όχι ακριβώς αυτό που λέμε ανταμοιβή αλλά πατάω γερά εκεί όπου πατάς σε βρίσκω στα πιο απλά πράγματα αυτό το δυσεύρετο κάποτε φάνταζε αδύνατο είναι το πιο απλό πράγμα να σου μιλήσω να σε δω να πάρω το θάρρος και το κουράγιο σου ξέρεις πολύ καλά ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο έτσι δένονται οι ζωές ούτε με υποσχέσεις ούτε με τυπικά όρια αν δεν ήσουνα τόσο ξεχωριστή κι όμως τόσο οικεία για μένα δεν θα μπορούσα να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο να  υπάρχεις να περιφέρεσαι στον κόσμο περάσαμε καιρό αναζητώντας έξω από εμάς σ' έχω βρει μέσα μου κι ό,τι αγαπώ είναι πάλι από σένα είναι τόσο απλό με κατέχεις με τέτοια δύναμη τόσο πρωταρχικά και γήινα όπως τότε που βούτηξες με τα πόδια γυμνά στην παγωμένη όχθη του ποταμού σαν παιδί και ...

Σκέφτομαι, άλλες φορές πως είμαστε κάπου καλοκαίρι περιφερόμαστε μέσα στον κόσμο σ' ένα νησί ίσως ντυμένοι ανάλαφρα μαυρισμένοι ωραίοι αφημένοι χωρίς να νοιαζόμαστε ποιος και τι ν' αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο στον ήλιο όπως άλλοτε που για ελάχιστο χρόνο μικρές διακοπές μ' αρέσει έτσι δίπλα σου με μια κάποια αυταρέσκεια παίρνω λίγο απ' τη δική σου θεληματικοί και σίγουροι έτσι όπως το θέλω σε κάνει και ξεχωρίζεις όχι επειδή το δείχνεις αλλά γιατί φαίνεται δυο άνθρωποι που χαίρονται που μοιράζονται το σώμα και την ψυχή όπως μοιράζεσαι στο τραπέζι το νερό και το ψωμί έτσι θέλω να μοιράζω το φιλί και το άγγιγμα με ένταση και άπειρη γλυκύτητα αυτό το εξαίσιο πλησίασμα έρχομαι πίσω σου και σε κλείνω στα χέρια μου κολλάω πάνω σου χωρίς καμία ντροπή σίγουρος πως είναι το πιο σωστό πράγμα στον κόσμο το πιο ταιριαστό να σ' έχω και να σε κάνω δική μου με κάθε τρόπο εκεί που η επιθυμία οδηγεί με σιγουριά στα πιο διά...

Κανονικά θα έπρεπε να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι ν' αναπνέουμε την ίδια δροσιά την αυγή να μετράμε τα βήματα στο κρύο πάτωμα ν' απλώνουμε τα ρούχα μας να μοιραζόμαστε τον καφέ και το τσιγάρο να φεύγουμε  για τη δουλειά να γυρνάμε το βράδυ σε μια κανονική ζωή ο έρωτας πάει πεζός ανεβαίνει στη μηχανή φορτώνει τις αποσκευές  στ' αυτοκίνητο ξεκινά ταξίδια οι άνθρωποι, αλήθεια,  ταξιδεύουν πάνε, έρχονται γυρίζουν σ' έχω έτσι κι αλλιώς όπου και να πάω δεν είμαι ποτέ μόνος κανονικά θα είχαμε δυο θέσεις κρατημένες  ένα δωμάτιο με θέα τη γάτα και το σκύλο άσε τα παιδιά να παίζουν να καθίσουμε λίγο ακόμα θα περάσουν μέρες πάλι λέω πως το έχω συνηθίσει αλλά, ξέρεις,  κανονικά θα έπεφτα πλάι σου να ζεσταθούμε να ενώσουμε τις ανάσες το σώμα ιερό και άδυτο να κάνουμε έρωτα με τα μάτια κλειστά μ' αγκαλιάζεις με κυκλώνεις βραδιάζει νωρίς τώρα ήταν όμορφη μέρα ήσουν ζεστή...

Το αμφιθέατρο κατάμεστο όλοι απέναντι ένα πλήθος στο γκρίζο κτήριο το κοινό αδιαφοροποίητο κοιτάς στο κινητό τίποτα ακόμα κι ώρα περνά ανεβαίνεις στο πάνελ πρέπει να λάβεις θέση πρέπει όλοι να παίρνουμε τη θέση που μας αρμόζει που είσαι δεν φάνηκες κανένα νέο καμία νύξη ένα κενό κι όμως μέσα στην οχλοβοή από τους ψίθυρους πίσω από τα περίεργα ή εταστικά βλέμματα - μα ποιος νομίζει ότι είναι αυτός; - δεν νομίζω ποτέ δεν νόμιζα στα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά είχα μια αυθόρμητη τάση τώρα την καταλαβαίνω αρνιόμουνα να παίξω το παιχνίδι αγόρια- κορίτσια και πιο πολύ ήμουν με το μέρος των κοριτσιών ποτέ δεν χλεύασα κορίτσι ποτέ δεν κορόιδεψα γυναίκα αυτή είναι η μοίρα μου ας το δεχτούμε σήμερα, λοιπόν, στο αμφιθέατρο ενώ πλησίαζε η ώρα πώς δεν ξέρω είχα μια τέτοια βεβαιότητα πες την και ανάγκη πως θα σε δω σε λίγο να κατηφορίζεις τα σκαλιά ένα πολύχρωμο φάσμα μέσα στην κοινοτοπία των πολλών αγνώστων προσώπων και θ' αναζητήσεις ...

Έλα θα φορέσω το πιο καλό μου πουκάμισο βάλε το πλεχτό σου πανοφώρι κι ένα μαντήλι στο λαιμό θα ξεκινήσω νωρίς να μην αργήσω έτσι κι αλλιώς να περιμένω δεν μπορώ έλα έχω ανυπομονησία έχω κλείσει δυο θέσεις να πιούμε ένα ποτό στο φουαγιέ πριν το τρίτο κουδούνι έλα θα καθήσω δίπλα σου και μόνο που νιώθω να ανασαίνεις καταλαβαίνω το θέλω τα σώματα εγγίζουν να σου πιάσω το χέρι ή πάλι όχι τι γλυκό βασανιστήριο ο δισταγμός η μικρή κίνηση τάχα μου είμαστε στριμωγμένοι κάθε συγκίνηση υπέρεμετρα σωματικά έλα μετά, ξέρεις, θα το συζητήσουμε προσπαθώντας με λέξεις να υποθάλψουμε το δέρμα που αναρριγά έλα ας ξεκινήσουμε έτσι με μια παράσταση κι ένα διστακτικό φιλί να χουμε κάποτε να το λέμε τότε που έπιασε βροχή κι αλίμονο δεν είχα το κουράγιο κι ας ήθελα τόσο να σ' αγκαλιάσω κάτω απ' τη γέφυρα να σε κρατήσω υγρή και λίγο μεθυσμένη να μείνουμε για πάντα εκεί

Δεν επιτρέπεται να κάνεις όνειρα ούτε κι αντέχεται μισή ζωή όλα τα λάθη μου μετράω πρόχειρα και μου τα σβήνεις μ΄ ένα φιλί Ό,τι έχω μάθει είναι να κρύβομαι και να μη λέω πώς και γιατί ίσως να είναι που δεν θυμάμαι κι αποκοιμάμαι σαν το παιδί Ήρθαν τα χρόνια κι άλλα που πέρασαν πάντα προσπάθησα να κρατηθώ με ένα γέλιο οι φίλοι γέρασαν κι όλα όσα έπρεπε να αρνηθώ Δε μένω μόνη έχω εσένανε κι ήθελα τόσο να είσαι εδώ εγώ δεν πρόδωσα ποτέ κανένανε ποτέ και τίποτα πια δεν χρωστώ Θα πέσω πάλι πάνω στο στρώμα μου και μες στον ύπνο μου θα ξεχαστώ αν στη ζωή είσαι το χρώμα μου δος μου το χέρι σου για να πιαστώ Δεν επιτρέπεται να κάνεις όνειρα ούτε κι αντέχεται μισή ζωή όλα τα λάθη μου μετράω πρόχειρα και μου τα σβήνεις μ΄ ένα φιλί κι ύστερα πάλι θα ξημερώσουμε και μ' ένα μήνυμα στο κινητό ό, τι δεν γίνεται να το λυτρώσουμε κρυφά θα ζούμε κάθε λεπτό γιατί τα άδικα που μας πληγώνουνε τα 'χουμε αφήσει πίσω καιρό τις λίγες ώρ...

Γυρνάω ξανά κάθε βράδυ αναβιώνω στιγμές κυλάμε στις ράγες δεν είμαστε μόνοι έρχεται ο καιρός βρίσκεις έναν προορισμό το ταξίδι έχει νόημα και σκοπό πιάνω το νήμα ξανά στη δουλειά στο σπίτι βγαίνεις στο δρόμο λες ήταν ωραία κι η άλλη μέρα που ζήσαμε έστω και για λίγο είναι ωραία και σήμερα θα σ' ακούσω θα μοιραστώ τα λίγα και τα πολλά τα φωτεινά τα πιο γκρίζα μαθαίνω ν' ακούω μαθαίνω για σένα όλο και κάτι κάθε μέρα που ζούμε όχι άδικα όχι μάταια με τα χέρια μου ψηλαφίζω αναγνωρίζω κρατώ την αίσθηση μέσα μου δική σου δεν είσαι μόνο μια εικόνα έχω πολύ περισσότερα ν' ανακαλύψω δεν υπάρχει εκ των προτέρων εκ των υστέρων τώρα δα συντελείται κάθε στιγμή μια μικρή μεταμόρφωση  πολλά μικρά τμήματα από σένα από μένα κάνουν αυτό που λέμε κόσμο μας πέφτω να κοιμηθώ με το κορμί να ζητά το περισσότερο με την καρδιά μου να γεύεται τη γλυκιά προσμονή αυτό που θέλουμε κι επιθυμούμε τόσο στέρεα τόσο ζωντανά είσ...

Είχα καιρό να μπω στο σπίτι η γειτονιά ίδια δεν έχει αλλάξει κάτι τα παιδιά μεγαλώνουν σταθερά τα δέντρα ο κήπος η λεβάντα που ξέχασες να μού δώσεις κι όλα αυτά που πήρα για το δρόμο για το σπίτι για να έχω να πορεύομαι σε μέρες που επίμονα το φως θα απουσιάζει είσαι κοντά μου μέσα μου με κάθε μορφή και τρόπο αλλά μπορώ  καλύτερα να γυρνώ στον καθημερινό μου φόρτο έχοντας μπροστά μου το περίγραμμα του προσώπου σου την άλλη φορά σε βρήκα κουρασμένη να μετράς την κάθε λέξη με κόπο σαν αντίλαλος μιας σιωπής που βασανίζει αποκαρδιωμένη δεν ήσουν εσύ απόψε το χαμόγελο διέγραφε αυτό το όμορφο τόξο στα χείλη σαν έφηβη τα μαύρα νύχια κάποτε τα μισούσα ίσως αλαζονεία αλλά στα δικά σου  άκρα σαν να γράφουν με μαύρο μελάνι ποθητή, εξαίσια αισθησιακή γυναίκα που στην αγκαλιά σου πάλλομαι, συσπώμαι διαστέλλομαι με τα μάτια κλειστά στον δικό σου χωροχρόνο να μπορώ να σε κατακτώ να υποτάσσω και να υποτάσσομαι σ' ένα αέναο ερωτικό μ...

Ήμουν δίπλα σου έτσι όπως είναι οι άνθρωποι που μοιράζονται στη ζωή όλα όσα γίνονται περπατούσα κοντά λίγο πιο πίσω σ έβλεπα να βαδίζεις γρήγορα όπως συνήθως με το γνωστό ελαφρύ λίκνισμα αποφασιστικά αλλά και με χάρη δες γυναίκα περνάς με άνεση αφήνεις την αύρα σου σκορπάς σαγήνη γυναίκα μάνα και κορίτσι με το στενό σου τζιν τα  μακριά πόδια τα ξέρω καλά άλλοτε γυμνά βήματα στην άμμο στο σπίτι ανεβαίνουν επάνω μου μαζεύονται με νάζι μ' αρπάζουν με τυλίγουν συμπιέζοντάς με να θέλω να σε πιάσω από τη μέση εκεί στον κόσμο που περνά χαζεύει βλέπει και δεν βλέπει τα τόσα βλέμματα που σε τριγυρίζουν να βάλω τα χέρια μου στις πίσω τσέπες σου εσύ στις δικές μου δεν υπάρχει τίποτα χυδαίο ή πρόστυχο η επιθυμία είναι εκεί μέσα σε όλα όπως βρίσκεσαι με τα χρώματα και τις ποθητές γραμμές σου μέσα στον κόσμο λες και το ξέρεις πως έτσι με κάνεις πιο πολύ να σε θέλω τα βήματά σου τ' αστεία πειράγματα το γέλιο τα χαμόγελα που σκορ...

Ξεκίνησα νωρίς πάντα θέλω να φτάνω έγκαιρα περίμενα στην πύλη όλη αυτή η παρωδία που εκτυλίσσεται καθημερινά γύρω μας ίσως στη γιορτή και στη σχόλη γίνεται ακόμα πιο γελοία εμφανής άνθρωποι που υπάρχουνε κι αυτοί δεν ξέρουν γιατί κουβέντες του αέρα πόζες δήθεν και σοβαρότης φοράω τα γυαλιά δεν έχει ήλιο και περιμένω και τότε μέσα στη μονοτονία το μονόχνωτο συρφετό που το λέμε γνωστοί, γείτονες, αν ναι ο δικός μου έκανε έτσι α τι χαριτωμένο πόσο θα μιζεριάσετε στο μεσημεριανό τραπέζι; νομίζοντας ότι γίνεται γιορτή μέσα, λοιπόν, ή μάλλον έξω απ' αυτό το θλιβερό σκηνικό να 'σαι απ' τη γωνία με το καρό σου σαν να χλευάζεις επιδεικτικά όλο αυτό το λίγο το σύνηθες μα κανείς δεν τολμά τίποτα όλοι στα σίγουρα στα ξαναφορεμένα αιφνιδιάζεις φωτίζεις κι αναδεύεις όλο ζωή μια γυναίκα που δεν μοιάζει με καμία ναι μου άλλαξες όλη τη ζωή με σκηνοθέτησες μου ανέδειξες ρόλο με έκανες πρωταγωνιστή έτσι όπως αρμόζει να στέκομαι δίπλα σ...