ήξερα

Τι είναι
κανονικά και τη μη
τι αλήθεια και μη αλήθεια
πόσες φορές πρέπει
δεν πρέπει
όλα αυτά
να τα πιάσω
και να τα πετάξω
να μην επιτρέψω
άλλα γκρίζα
σκοτεινά
πολλές φορές
μας βασανίζουν σκιές
που εμείς φορτώνουμε
έφυγες
κι έμεινα
ν' αναρωτιέμαι
μάλλον καθόλου
δεν αναρωτήθηκα
ήξερα
πάρα πολύ καλά
ποιο είναι το κακό
που ήρθε
που το προσκάλεσα
και το άφησα
να στογγυλοκαθίσει
στον καναπέ
να πίνει απ' τα ποτήρια μας
ν' αναπνέει τον αέρα μας
είδα στα μάτια σου
όλη την ανοησία
που κατέκλυζε
τα εξήντα τετραγωνικά
κι ας λέγαμε νωρίτερα
πως
δεν αξίζει να συσκοτίζουμε
τις ήδη δύσκολες ζωές μας
δεν θα το επιτρέψω ξανά
κι αν έρθει πάλι
να γελάσουμε
να πετάξουμε από πάνω μας
τα βαρύ κι άχαρο
ντύμα της μιζέριας
αχ και δεν σου πάνε
καθόλου
πώς θα γίνει
να σου φορέσω ξανά
το πιο πολύχρωμο μαντήλι
να βρω τον εαυτό μου
και να γελάω να γελάω
ξανά
ήξερα, βλέπεις
και δεν έκανα τίποτα
να το εμποδίσω
μέχρι που σε είδα
να φεύγεις
και δεν πρόφτασα
ούτε μια λέξη
να αρθρώσω
τι να έλεγα κιόλας
θα με ξαναδείς;
θα γυρίσεις ξανά
να με κοιτάξεις
με τα υγρά σου μάτια
που, αλίμονο,
τα φόρτωσα
σκοτεινά σύννεφα
και σκόνη
θα γυρίσεις
να σου τραγουδήσω
που δεν πρόφτασα
ούτε νότα
ν' ακουστεί
που να μην είναι
φάλτσα κι ασήμαντη;
θα γυρίσεις
έχω ένα τραγούδι
για σένα
το προβάρω
καμιά πενηνταριά
χρόνια
τώρα το γράφω πια
μόνο επάνω σου
να το μεταφέρεις
με το πιο δυνατό σου γέλιο
στον αποπνιχτικό αέρα
κι όλα να καθαρίζουνε
μπορώ ξανά
να τραγουδήσω
γιατί μου δίνεις
το στίχο
τη φωνή
και το χαμένο νόημα