Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νέοι

Σκέφτομαι, άλλες φορές
πως είμαστε κάπου
καλοκαίρι
περιφερόμαστε
μέσα στον κόσμο
σ' ένα νησί ίσως
ντυμένοι ανάλαφρα
μαυρισμένοι
ωραίοι
αφημένοι
χωρίς να νοιαζόμαστε
ποιος και τι
ν' αφήνεις το σώμα σου
ελεύθερο στον ήλιο
όπως άλλοτε
που για ελάχιστο χρόνο
μικρές διακοπές
μ' αρέσει έτσι
δίπλα σου
με μια κάποια αυταρέσκεια
παίρνω λίγο
απ' τη δική σου
θεληματικοί και σίγουροι
έτσι όπως
το θέλω
σε κάνει
και ξεχωρίζεις
όχι επειδή το δείχνεις
αλλά γιατί φαίνεται
δυο άνθρωποι
που χαίρονται
που μοιράζονται
το σώμα
και την ψυχή
όπως μοιράζεσαι
στο τραπέζι
το νερό και το ψωμί
έτσι θέλω
να μοιράζω το φιλί
και το άγγιγμα
με ένταση και άπειρη
γλυκύτητα
αυτό το εξαίσιο
πλησίασμα
έρχομαι πίσω σου
και σε κλείνω
στα χέρια μου
κολλάω
πάνω σου
χωρίς καμία ντροπή
σίγουρος πως
είναι το πιο
σωστό πράγμα
στον κόσμο
το πιο ταιριαστό
να σ' έχω
και να σε κάνω
δική μου
με κάθε τρόπο
εκεί που η επιθυμία
οδηγεί με σιγουριά
στα πιο διάφανα νερά
πίσω απ' τα βράχια
πίσω από μισάνοιχτα
παράθυρα
ω, ας ακουστεί
δεν με νοιάζει
ας ξεχυθεί αυτό
το ιερό πάθος
να μας βλέπει
το κύμα
κι η απέναντι ακτή
ήλιος και βράχια
αρμύρα
και ραστώνη μεσημεριού
δώσε μου τώρα
απόλυτα
κάθε τι
δικό σου
το κορμί
πρόσφορο
ερημοκλήσι
κι όλα ένα γύρω
να γιορτάζουν
με αναστεναγμό
κι ερωτικό παραλήρημα
αυτό που έμαθα
μαζί σου
το ζω
το λέω
φανερά, φωναχτά
ψιθυριστά
με βαριά ανάσα
κι έναν σπασμό
ψυχής
που χάνεται
βυθίζεται
φτάνει στο ένα
αγγίζει το μηδέν
το άπειρο
και ξαναγεννιέται
κάθε φορά
εμείς
νέοι για πάντα







Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Terminal

Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε  λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο  κι ανεπανάληπτο  της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα

Χειροκρότημα

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα δεν ξέρω αν παρατηρεί ίσως να θυμάται ίσως να μη θυμάται πια πιο πάνω ανεβαίνοντας Τοσίτσα μου φάνηκε πως είδα τον σύντροφο Φελέκη κάπως πιο συρρικνωμένο οχι όμως στην αρχαία τρίκυκλη μπεμβέ αλλά σ' ένα παπί τρισάθλιο νομίζω αυτός' θα μας έχει αφήσει χρόνους στην Ερεσσού  αποτυχημένη πρώτη συνέρευση δεκαετίες πίσω μόλις χτες σ΄αυτή τη γειτονιά συσσωρεύονται μνήμες γκράφιτι μαύρα αφίσες και συνθήματα στις εισόδους των καταστημάτων κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα εμείς χορτάσαμε καπνό και τέλος από αυταπάτες οι δρόμοι άλλαξαν τα σπίτια κρύφτηκαν πίσω από φεγγίτες στη σκεπή οι μέρες κοντύνανε στο ανάστημα του επιτρεπτού απολυτήριες εξετάσεις φροντιστήριο στην Κωλέττη οι δρόμοι σκεπάστηκαν οι διαδρομές έμειναν ίδιες τα βήματα βαρύνανε κι έρχεται λέει νέος χρόνος ούτε να το συζητάς κάποτε έγραφα κάρτες Χριστουγέννων κάποτε ήσαν δυνατότητες που η υλοποίησή των καθυστέρησε τραγικά ως το αναπόφευκτο  abort mission  το προτσές του ιστορικού υλισμού ...