Αναδεύω
τα καθημερινά
το σπίτι
που κρυώνει
ένας άνθρωπος
προσπαθεί
ανεβαίνω κάθε βράδυ
στο λόφο
τα ρήματα
με οδήγησαν
επί ασπαλάθων
εκεί επάνω
μέτρησα βήματα
είδα για λίγο κάτω
μετά όμως
πέταξα πιο πέρα
κατά τη θάλασσα
από ψηλά είδα
τον μικρό μας όρμο
να αφήναμε
όλα τα ρούχα μας
να μπαίναμε
στο μικρό κοίλωμα
εκεί να έσμιγα
το σώμα σου
με την άμμο
κάτω από έναν
ολόλαμπρο ήλιο
να καις
να καίγεσαι
δεν θα μπορούσα
πιο πολύ
πιο απόλυτα δική μου
είδα τη ζωή μου
εκείνο το βράδυ
ξαφνικά να χωρίζεται
δεν γίνεται παρά
να σε ζω
σε ενεστώτα
ό,τι καταγράφω
είναι αυτό το συνεχές σου
αυτότοπάθοςπουμεοδηγεί
καταμεσής στο δρόμο
θα βγω
ποιος ξέρει μέχρι πού
μπορεί να φτάσει
κάθομαι τα βράδια
το φως χαμηλά
βλέπω τον δρόμο
που κατηφορίζει
στις σκάλες
σ' αφήνω να
περάσεις μπροστά
ομολογώ
για να σε βλέπω
ν' ανεβαίνεις
έλα λοιπόν
τόσο πολύ
εξαρτώνται όλα
από τη στιγμή
εκείνη που
όλα δικά σου
όλα ένα
δικό σου
απόλυτα
μ' ένθεη μανία
ιέρεια σε έκσταση
με τα μάτια κλειστά
πόσο το θέλω
που θέλεις
το θέλω σου
το αγαπώ
καιστοεπιστρέφω
μεταλαβαίνοντας
τα άχραντάμου
αίμακαιψυχή
όλα εδώ δα
μπροστά σου
με μια ανάσα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου