Ex Post

Στο περιστύλιο το φως και η σκιά τα πέπλα που υφαίνουν σκοτεινοί ακροβάτες σαν φωτάκια που κρέμονται από τις στέγες των σπιτιών διαβαίνοντας πέρασαν πολλά λόγια που ειπώθηκαν και άλλα με την ορμή των αβέβαιων πολλαπλών ειδώλων στάθηκα με βεβαιότητα πίσω από τους καθρέφτες με την ψευδαίσθηση του βάθους να μην κάμπτει τη θέλησή μου στο περιστύλιο επανέκαμψαν οι γυμνές χορεύτριες οπάλινα σώματα στη σμίλη του χιονιά το αληθινό και το μη ένα διάχυτο μεσημέρι' ο χορός και η σκιά τα μέλη ή ο άνεμος να είναι που λικνίζονται ονειροπόλοι χαρταετοί αντιφεγγίζουν στα χαρούμενα μάτια των παιδικών χρόνων κι ο αιώνας κυλάει κυλάει εμείς γλιστράμε απαλά επάνω στο φρέσκο χιόνι χωρίς να βρέχουμε τα ρούχα μας πετάμε επάνω από τα βαριά σύννεφα ανάλαφρες οι καρδιές μας φτερουγίζουν κι ο ήλιος λάμπει πίσω από τα μάρμαρα γιατί θα έρθω να σε βρω γιατί θα έρχομαι υμνώντας στο ναό σου χωρίς να χρειάζεται ν' αρθρώνουμε το παραμικρό πια ανόητα λόγια μόνο να χορε...

Ένα ταξίδι σαν αυτά που όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται στη ζωή ας μην πάμε μακριά ας δούμε τους γλάρους να πετάνε χαμηλά χωρίς έπαρση τις μέρες να μακραίνουν γλυκά με τον καφέ στο χέρι και ρούχο ελαφρύ να φυσάει λίγο ένα δροσερό αεράκι ο ήλιος ν' αντιφεγγίζει στα γυαλιά ας μη γράψουμε πολλά χιλιόμετρα δεν έχει σημασία η απόσταση πόσο μακριά και πώς αρκεί να ξεκινήσεις μην πεις ποτέ πως άργησες δεν δειλιάζουμε μπροστά στην ίδια τη ζωή δε ρωτάμε πώς και τι μόνο να όπως και τώρα δώσε μου το χέρι είμαι έτοιμος δεν ακολουθώ για μια φορά δεν με πάει κανείς εγώ πηγαίνω κι όσο στρέφεις και βυθίζομαι στα μάτια σου λίγο πριν ανάψουν όλα τα φανάρια τότε ξέρω πως πηγαίνω με βήμα σίγουρο την καρδιά γεμάτη με μιαν άνοιξη κρυφή που μέσα μου ανοίγει ένα δρόμο ρίχνοντας φως η αγάπη μου είναι ένα χρυσό λιβάδι που απλώνεται ζεστό απομεσήμερο πίσω απ' το τζάμι τρέχοντας με ταχύτητα εκεί που θα ναι το σώμα λεύτερο με τη γύμνια του καθαγιάζοντας  το...

Να πάμε μία βόλτα ακόμα παραπέρα λίγο ακόμα σχεδόν φτάσαμε άφησέ με να σε παρατηρώ με την άκρη του ματιού κοίταζέ με ευθεία στο κέντρο της όρασης θα δεις έναν αληθινό άντρα που ενδύεται το παιδί τον νέο το μεσήλικα τον άνου ηλικιωμένο ήρθαμε σ' αυτή τη ζωή μόνο και μόνο για να αναζητήσουμε αυτά τα λίγα τα μέγιστα του νοήματος ποιος τρελός ή θεός  - ίσως ένα και το αυτό - το βρήκε ποτέ μόνος του; ποιος περιπλανήθηκε ως την άκρη της γης ή μέχρι το κοντινό ακρογιάλι αντικρίζοντας μόνος έναν ήλιο που μόνο με την έκσταση των σωμάτων μόνο με τα σήματα υγρά ανασαίνοντας γρήγορα μόνον έτσι μπορείς να δεις μέχρι που φτάνει αυτό το βλέμμα που με τόσο θέλγος και τόση γλυκιά αλήθεια χύνεται επάνω μου απόγευμα της μέρας που ήδη κερδίζει λεπτό το λεπτό πιο πολύ κι από τα χείλη που άγγιξα πιο πολύ με γέμισε ως τα βάθη της ψυχής μου αυτό τόσο πλήρες που σχεδόν με γλυκό πόνο αναπολώ

Όλοι γυρίζουν έξω στις πλατείες φωταγωγημένες περιφερόμενες περσόνες με χαμόγελα άσκοπες συναναστροφές ξόδεμα σώματος  ένας κύκλος που  δεν κλείνει πουθενά τα γιορτινά τραπέζια η θλίψη του μετά κάποιος πρέπει πάντα να μαζεύει τ' απομεινάρια της μέρας πεταμένες συσκευασίες χρυσές κορδέλες εχθές είδα στην άκρη του δρόμου ένα φτηνό αρκουδάκι πεταμένο κούκλες χωρίς χέρια τα παιχνίδια που ξεχάσαμε ίσως και να κείτονται κάπου ίσως κρυμμένα σε κούτες καταχωνιασμένα στο πατάρι δεν θέλω να μείνω μόνος αυτή η δίνη φωτός με αποξενώνει αν δεν σε αγγίξω εδώ αν δεν βεβαιωθώ πως η αίσθησή μου είσαι ακέραια αν δεν μεταγγίσεις μέσα μου και δεν σου μεταγγίσω δεν ξέρω αλλιώς τι υπάρχει θα βγω να περπατήσω κι άλλη μια μέρα σαν όλες τις άλλες θα κλείσει ένα γύρο από τα Τουρκοβούνια την ώρα που το κρύο θαμπώνει το τζάμι κι η γάτα χώνεται κάτω απ' το καλοριφέρ μετά γυρνώντας θα σε φέρω ξανά κοντά μου όσο πι...

Να στόλιζα τα χέρια και τα πόδια σου να σε φιλώ γλυκά να σε φιλώ να μην αφήσω  ούτε μια τόση δα σπιθαμή απ' το κορμί ν' αγγίζω με πόθο  και χαρά κάθε σου άκρη και κρυφή πτυχή τίποτα που να μη γευτώ να μην αφήσω ρουφώντας κάθε σου πηγή τα χείλη μου διψάσανε για σένα κι έσκυψα να σου ψιθυρίσω τα λόγια μου να νιώσεις την κάθε μου δόνηση μέσα σου να ενσταλάξω χωρίς κανένα όριο τίποτα μη μετράει σε χρόνο σε λεπτά μόνο σε χάδι  και φιλί πώς να χορτάσω  αυτή την πείνα πώς να ημερώσω πες μου πώς γίνεται να πάψω  μέσα από σένα ν' ανασαίνω σε έβλεπα το βράδυ απ' τη μισάνοιχτη την πόρτα σημάδευα τα χείλη με το βλέμμα μου επάνω σε κάθε σου καμπύλη κρυφά και λάγνα έτσι που ερωτεύομαι την κάθε σου εικόνα που μπορώ να αποσπάσω μετά αργότερα σε βλέπω και αφήνομαι χαράζω μέσα μου το χείλος σου στα μάτια που κοιτάζουν που τόσο σίγουρα μιλάνε για τον έρωτα που απ΄τη μορφή σου ξεχειλίζει...

Το μαντήλι επάνω του έχω αφήσει τα υγρά μου αποτυπώματα άλλοτε στα κλεφτά σε μια ωριαία απόδραση μ' αρέσει έτσι να σκέφτομαι πως είμαι μαζί σου ως υπόμνηση που φυλάσσεται βαθιά χαραγμένη μέσα στις ίνες του μεταξιού ένα μικρό στίγμα εκεί δίπλα στο λαιμό σου την ώρα που βαδίζεις ή στο αυτοκίνητο όταν με άλλον κόσμο ανυποψίαστα κανείς δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να διακρίνει αυτά τα σημάδια αλλά πόσο επικίνδυνα σαγηνευτικά με τυλίγει έτσι απλά γύρω σου κι εγώ απλώνομαι ανεπαίσθητα κατεβαίνω από το λαιμό αγγίζω απαλά τα χείλη όταν φοράς τ ακουστικά σου νιώθεις μέσα σου το δικό μου παλμό μισανοίγεις τα χείλη κ αφήνεις να ξεφύγει ένας μικρός αναστεναγμός μια ανάσα κάπως κοφτή ή και πιο βαθιά εκείνη τη στιγμή θα είμαι απόλυτα εκεί δικός σου ψίθυρος ανάσα που καίει στα κάτασπρα δόντια θα λάμπει σφοδρός αυτός ο πόθος ακόρεστα θα ανεβαίνει επίμονα ζητώντας λύτρωση ο  έρωτας δεν θα ζητάει παρά μονάχα όλα όσα μπορεί να έχει σ ένα μαντήλι τυλίγοντας...

Άκουσέ με είμαι εγώ που μιλώ κάποτε τα λόγια μας θα πάρουν τη χροιά  του επείγοντος κι όμως δεν θυμάμαι πια τι σημαίνει χρόνος ένα εύθραυστο απομεσήμερο ή το τρεμάμενο φως από δεκάδες κεριά χαμηλώνουν τα φώτα και οι καλοί άνθρωποι πέφτουν σε ζεστές αγκαλιές χωρίς καν να υποψιάζονται το κρύο που χτυπάει στο τζάμι σαν επίμονη επανάληψη ένα μοτίβο που το λένε μείνε λίγο ακόμα μετά θ' ανέβουμε το δρόμο και θα κάνουμε έναν κύκλο όχι από τη σύντομη διάβαση όχι σύντομα να ξεντυθώ να ετοιμάσω το αυριανό μου απαράλλαχτο ρούχο στην κρεμάστρα θα έβρισκα τα παρήγορα ανταλλάγματα της μνήμης μη μου στερείς άσε με να εισχωρώ στα άδυτα που σ' αγκαλιάζουν εγώ αποκτώ  ξανά\ τη χαμένη μου όσφρηση μόνο και μόνο για να σε ξαναβρίσκω κάθε βράδυ τίποτα ακόμα δεν έχω μάθει θέλω ξανά όλα να μου τα ορκιστείς μόνο στα χείλη σου θα  υπάρχω ακέραιος γελώντας θα σε υποδεχτώ ανάβοντας τα φωτάκια με δυο κού...

Ο χρόνος είναι πόνος ένας περιφερόμενος αγύρτης στιγμές που θέλω  να σε κατακτώ κι άλλες σαν παιδί να κρύβομαι στην αγκαλιά σου να κατοικώ σε αυτό το σώμα που ελλείπω χρόνια που  άστεγο μένοντας έριξε τις ρίζες του βαθιά αναζητώντας διψούσε τόσο ρίζωσε στην πικρή πέτρα ένα ελάχιστο πέρασμα μια σχισμή  ώσπου να ρθει το φως κι όμως μέσα απ' το πιο άνυδρο τοπίο αναδύθηκαν  τα πιο λαμπερά χρώματα ένα καλειδοσκόπιο  η καρδιά μου αντανακλά σ' αυτό  το φωτεινό χαμόγελο στο ελπιδοφόρο βλέμμα είμαι εγώ μου λέει - μη λέμε τίποτα είμαι εδώ με το κλειδί κάτω από τη γλάστρα το παράθυρο ανοιχτό και τα ποτήρια στο τραπέζι θ' ανάψω ένα βράδυ όλα μου τα κεριά που φυλάω για σένα και θα τ' απλώσω στο δρόμο απ' το βουνό ως την ακτή να βλέπει η αγάπη μου να φτάνει ως εμένα μετά θα φυσήξουμε μία κι όλα τα φώτα της πόλης θα σβήσουνε μεμιάς δεν θα υπάρχει άλλο τίποτα παρά μόνο εμείς καθώς ...

Περιφερόμενοι αενάως όμορφοι και ορμητικοί\ υψιπετείς των εραστών ψίθυροι εστιάζοντας στο βλέμμα μέχρι που τα μάτια πονούν\ αγγίζοντας  ανακαλύπτω μέσα μου ένα καυτό κύμα\ διαπερνάει ακέραιο\ δεν κλείνω ούτε\ ένα βλέφαρο υπερβατικά η εικόνα σου\ αποκτά κίνηση με πλαστικότητα θεληματικά όπως υποδηλώνει  η γραμμή του κάτω χείλους\ χείλη που έσκυψα' για να σας φτάσω ανεβαίνοντας ανάποδα\ στην ορμή του χρόνου κάθε φορά ολοένα ανακαλύπτοντας το σαρκώδες υπόστρωμα σχεδόν νιώθω\ το σφρίγος τους και με ένα ρίγος να διαπερνά από πάνω ως κάτω βυθίζομαι περισσότερο σε αυτή την πραγματικότητα της όρασης\ δεν καίονται μόνο τα μάτια\ οι κόρες διαστέλλονται στα σίγουρα\ όλη η ύπαρξη τεντώνεται για να φτάσει λες λίγο πιο πέρα να διαπεράσει το κλικ της στιγμής και σαν φως που τυφλώνει αλλά και δίνει μια διαύγεια εκθαμβωτική  στα πράγματα\ να θρυμματίσω το χρόνο να μπω μέσα στο πλαίσιο\ να τα φιλήσω ' να τα...

Κοίτα το βράδυ τα μικρά και μεγάλα φώτα στα στενά της Κυψέλης τα μαγαζάκια τον καθημερινό μόχθο και τα ευτυχισμένα μάτια των ανθρώπων που ευόδωσαν στον καθημερινό τους κάματο να κρατήσουν στα χέρια τους αγαπημένα χέρια όμορφα στολισμένα με τη στοργή των οικείων τα πρόσωπα που μας κάνουν και κλείνουμε ήσυχα τα μάτια μας γλυκαίνοντας το σκοτάδι να μην ξυπνάμε μέσα στη νύχτα υπνοβάτες ακόμα' κι όταν πια έχει ξημερώσει τα κορμιά μας γίνονται αγωγοί του φωτός εμείς τα παραγεμίζουμε καπνούς κι άναρθρα λεξιλόγια είναι τόσο απλό το αλφάβητο του έρωτα όλα ταιριάζουνε όλα στη θέση τους αρκεί ν' ανηφορίσουμε ξανά τα στενά της πόλης μας εδώ έχεις αφήσει να περιφέρεται ένα κορίτσι με κοντά μαλλιά πέντε έξι δρόμους παρακάτω στρίβοντας τη γωνία πάντοτε βρίσκω μπροστά μου ένα πέτρινο σπίτι χωρίς παράθυρα ερμητικό και λυπημένο θέλω από καιρό να μπω μέσα ν' ανοίξω ένα πέρασμα για να περνάει ο ήλιος από τη μια μεριά μέχρι την άλλη ν...

Ναι επαίρομαι επάνω σου διασχίζω χιλιόμετρα υγρά ολισθαίνοντας στο εσώτερο σημείο που ένα σημάδι αφικνούμαι με την αποσκευή του έρωτά σου κατάφορτη τόσο που δεν με φτάνει πια το σώμα μου μισό χωρίς την έκτασή σου μέσα στο χώρο δεν γίνεται να μετράω τις αποστάσεις τις σκέψεις και τις επιθυμίες έξω από τη δική σου γεωμετρία με τον πηλό στα χέρια ένας κόκκινος κύκλος τα χείλη δαχτυλίδια φωτιάς σαν το γύρο του θανάτου σ'  ένα κλειστό βαρέλι αυξάνοντας τους παλμούς ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά τόσο που φτάνοντας στο χείλος με κίνδυνο να εκτοξευθείς στο χάος εκεί έξω μην με αφήνεις στο εχθρικό πεδίο των διάσπαρτων νοημάτων δεν τα καταλαβαίνω αν αν μείνω και πρέπει λέει να να λύσω αυτό το γρίφο δεν θα τα καταφέρω λιγοστεύω απότομα όταν πρέπει να γίνω πάλι το ατομικό μου κέλυφος δυο στιγμές αλήθειας όλες κι όλες ίσως και τρεις προλαβαίνουμε μετά βίας ας είναι η μία απ' αυτές να κρατά -  θεέ μου - όσο τα σώματά μας δεν είναι πια σώματά...

Ήλθες\ όπως ακριβώς όταν σε περίμενα\ περιέχυσες ένα γύρο τα ιάσματα στο σώμα μου\ πήρες από πάνω μου\ όλη την κακουχία της ανυποψίαστης καθημερινής απουσίας διέρρηξες όλα μου τα κρυφά διπλωμένα επιθυμητικά επιφωνήματα και είπα με αλαλαγμό θεέ μου και ξανά θεέ μου εκλιπαρώντας να\ μην οριστικοποιηθεί ποτέ αυτή η μέθεξη ιερό απόγευμα και οι λύχνοι ίσα που  αχνοφέγγιζαν μέσα διακαής  συνειδητός έμπυρος\ ακόλουθός σου ήλθες ως ήθελες λέγοντας και διατυπώνοντας δυνατά  τον ίμερο που  εκβάλλει  από τα σωθικά σου καίονται τα δάχτυλά μου ολόκληρος διέρχομαι\ από την κάμινο εκλύοντας ένα περίβλεπτο θέλω τυφλός κι ευγενής διαυγάζομαι στον κόλπο ηττώμαι και βγαίνω συνάμα νικητής τροπαιοφόρος πώς να μιλήσω αλλιώτικα\ γι' αυτό κάθε φορά σημαίνεται\ εκ νέου κι εμείς βγαίνουμε  απ' αυτή την πάλη λαμπρύνοντας  το μέσα και το έξω στον κόσμο αλάθητοι\ θεοί θνητοί ημερ...

Μ' αρέσει  να χώνω τη μεγάλη μύτη μου σαν τον τυφλοπόντικα και να ανασύρω αρώματα παιχνιδιάρικες γιρλάντες εκεί στις ραφές στο τελείωμα στο σμίξιμο των δύο άκρων εκεί που διαγράφονται  τα χείλη το φέρνω επάνω μου επιτακτικά αφήνοντας και το δικό μου σημάδι σαν το κατακτητικό ζώο διαγράφω και κατακτώ την περιοχή μου αυτή είναι μέσα ανάμεσα στα πράγματα ή κρυμμένη μισοεπιμελώς σε συρτάρια κρύπτες λυσσαλέα τρίβοντας  καταγράφοντας κάθε ίνα και κόμπο υφάσματος τη στυφή γεύση του υλικού στη γλώσσα κι αυτά είναι αρκετά για να πυροδοτήσουν ξανά μια εν υπνώσει έξαψη έναν πυρετό που αναγκαστικά καταλαγιάζει για να μπορείς να συνεχίζεις καθημερινά σαν να μη συμβαίνει τίποτα κι όμως πίσω από κλειστές πόρτες ή μισάνοιχτα παράθυρα η μάχη αυτή μαίνεται τιμωρώντας κάθε ίχνος  περιφέρω γι' αυτό το σώμα μου γυμνό στο όνειρο κι αλλού βγαίνω εκτεθειμένος στο δικό σου παρανάλωμα και γίνομαι φίλος μ...

Μου αρέσει να βλέπω γυρνώντας το βράδυ τα φώτα ν' ανάβουν μικρές λιτανείες  στα μπαλκόνια με γιρλάντες, καραβάκια κι ηλεκτρικά έλατα με ηλεκτρικές καρδιές στους δρόμους συντονίζονται ποιος είμαι εγώ που θα πω αν είναι ολόφωτη η ζωή ή πέρα ως πέρα σκοτεινή έπειτα θα κατεβάσω κι εγώ τα λιγοστά μου στολίδια θα παρατηρώ με τις ώρες το πλαστικό μου φως στη τζαμαρία στο μπαλκόνι θυμάμαι που κρεμούσαμε απ' τα κλαδιά  μικρά φαναράκια σαν αυτά που δείχνουνε το δρόμο μέσα στην ομίχλη και το κρύο τώρα περνάνε Σάββατα και Κυριακές γιατί να έχω διάθεση αν δεν μπορώ να σου δώσω στο χέρι τα φωτάκια αν δεν πίνουμε ντυμένοι τα μπουφάν μας ανίκητοι εμείς μέσα στο χαλασμό και τον χειμώνα  στα μικρά ποτήρια του λικέρ που ακόμα περιμένω να ανοίξουμε έπειτα να ανάψουμε όλα τα μικρά φαναράκια και τα φώτα στην πικροδάφνη το  σκυλί να μπλέκεται  στα πόδια μας και να ανεβαίνει επάνω μα τι κάθεσαι τώ...

Στον όρμο σου θα ήθελα εισχωρώντας προσαράζοντας \ σαν παλιό, γερό, ταξιδεμένο σκαρί\ εκεί να δέσω με την πέτρα\ όμορφα να σκουριάζω λύνοντας την άγκυρα αιωρούμενη στο βυθό να σκάει επάνω μου το κύμα κι ο κατακτητής άνεμος λίγο λίγο να γίνομαι η πρώτη αρχέτυπη ύλη που δένει με την πέτρα στο βυθό σου παροπλισμένος να καταποντίζομαι όμορφα σταδιακά να περνάνε οι μέρες και τα βράδια χωρίς να νοσταλγούμε ταξίδια ή άλλα που αποζητούν μονάχα τυχοδιώκτες να με φιλεί μόνο τ' αρμυρό σου χείλι να το γνωρίζω μόνο εγώ να είναι το φιλί\ στο χρώμα της σκουριάς γλυκό σοκολατένιο αλλά και σκοτεινό\ να μην μπορώ ποτέ λέει\ να το χορτάσω\ ω δείξε μου αυτή την έκφραση με το ζεστό χαμόγελο\ γέλα τρανταχτά, αγάπη μου δεν υπάρχει πιο σίγουρο προσήλιο να ναυαγήσω\ από τα χέρια σου τους λαγαρούς μηρούς το θερμό στόμα σε αυτό το κάτω χείλι που τόσες φορές χωρίς να θες με έχει ταξιδέψει άφησέ με τώρα να ναυαγήσω οριστικά\ μέσα σου είναι όλη η ιστορία μου\ ...

Δεν είμαι θαυματοποιός δεν ξέρω πώς γίνονται τα θαυμαστά και παράξενα ξέρω όμως πώς είναι μια καλή μέρα μ' αρέσει να  περιφέρομαι μ  ένα χάρτινο ποτήρι μυρωδάτο τσάι κι όμως να που ανακάλυψα τις μυρωδιές  από τότε ζω με αυτές τις αναζητώ  στα ρούχα στα σεντόνια μερικές φορές ακόμα κι όταν περνάω την είσοδο κάτι με καλεί κι οσμίζομαι τον  έρωτα δεν μου αρέσουν τα δικά μου ανοίγω τα παράθυρα για να καθαρίσει ο κρύος αέρας τα απομεινάρια της καθημερινής μου ύπαρξης που καθιζάνουν σαν σκόνη επάνω στις επιθυμίες επαναστατώντας το σώμα άλλα βράδια αναζητά με επιμονή ένα σημείο για να πιαστεί μια ελάχιστη ενέργεια τα πατήματα που αφήνεις ή τα μικρά αντικείμενα στο μπάνιο στο ράφι με τα βιβλία στα ρούχα που φυλάω στη ντουλάπα κι οι μυρωδιές θέλουν τον τρόπο τους δεν εμφανίζονται πάντα  ή το οσφρητικό κέντρο δεν εστιάζει άλλοτε όμως είναι εδώ με τόσο ενάργεια που ξαναβιώνοντα...

Αν δεν κοίταξα  κατά το νότο όταν τα γκρίζα σύννεφα άνοιγαν ένα μικρό μονοπάτι για μία μοναχική ηλιαχτίδα δεν σημαίνει πως δεν μ' ένοιαξε δεν σημαίνει πως δεν έψαξα το ίχνος σου  εδώ μέσα μου κάτω από τα ρούχα μου έβαλα μπροστά μου τη φωτογραφία σου προσπαθώντας για μια  εναργέστερη ευκρίνεια έγινε τόξο το σώμα μου και πέταξα προς τη μεριά σου διένυσα χρόνους και απόσταση για να φτάσω σε σένα δεν σημαίνει πως δεν σε χρειάζομαι εδώ αλλά μπορώ να σ' αγαπώ κι όταν δεν είσαι  είναι πράγματα μυστήρια κι ακατανόητα μόνο για όσους μετράνε πόσα, πόσο,  τι εμείς, οι άλλοι δεν με νοιάζει καν κι αν γίνω ένα πεταμένο φύλλο κι αν με παρασύρει ο ξερός βοριάς το ρυάκι θα με φέρει σε σένα θα  καταλύσω το σώμα μου στην αμμουδιά κι ως να είσαι εδώ με την ψυχή μου  θα χαίρομαι θα περιφέρομαι γυμνός μέσα στο σπίτι και θα λιτανεύω το μεσίστιο πάθος μου κάνοντας δέηση και προσφορά ...

Δεν μπορώ να είμαι παρά ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ίδια απαράλλαχτο σαν το ψιλόβροχο που ενοχλητικά εισχωρεί παντού  σαν την υγρασία που ποτίζει ακάθεκτα κάθε μικρή ή μεγάλη επιφάνεια ένα διαρκές ελαφρύ μαστίγωμα στα μάτια ο πόνος στις κλειδώσεις το σώμα που δύσκολα ανταποκρίνεται χρόνο με το χρόνο τα παιδιά έτρεχαν έξω στη βροχή όλοι ακολουθούσαμε έναν δικό μας κρυφό ρυθμό ο καθένας ξέχωρα τα χιλιόμετρα είναι το πεδίο που ξεδιπλώνονται σκέψεις είτε το θέλεις είτε όχι έρχεται μετά σαν γλιστερό τεραίν η αμφιβολία θα τη βγάλεις την ανηφόρα η θέληση φουσκώνει τα πνευμόνια κι ανεβαίνεις ανεβαίνεις περισσότερο όλο και πιο γρήγορα για να φτάσεις σε ένα ομαλό πεδίο κάνοντας πράγματα καθημερινά και τετριμμένα που ίσως να μην είναι και τόσο τετριμμένα τελικά χαζά, ξέρεις σαν τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ όταν ήσουν μικρός - σαν να ήταν η προηγούμενη στροφή -  ήταν η  ιεροτελεστία  της Πέμπτ...

Τα βιβλία που μου δάνεισες θα ήθελα ν' ανοίξω ξανά να τα διαβάσω να μυρίσω ανάμεσα στις σελίδες να βρω τ' αποτυπώματά σου ίσως και να το 'χες κάποτε στο προσκέφαλό σου ίσως και να χάιδευες απαλά τις σελίδες γλιστρώντας το δάχτυλο στη γλώσσα σου μπορεί και να ονειροπολούσες απλώς διατρέχοντας τις σελίδες να το ακουμπήσω επάνω μου να τριφτώ επάνω στο χαρτί να σταλάξω λίγο από το σώμα μου έτσι για να σε διαποτίσω όπως κάνω κατά καιρούς κρυφά με τα δικά σου πράγματα αυτά που δεν λέγονται τα προσωπικά μας μικρά κρυμμένα που δεν λέγονται αλλά γίνονται όπως να, ένα μικρό κομμάτι ύφασμα που κάποτε φόρεσες στον καρπό σου ή ένα δαχτυλίδι πλεχτό άλλοτε τα εξαίσια ερωτικά σου υποδήματα που τέρψι προσφέρουν σε λάγνα βλέμματα και τρυφερά φιλώντας τα ένα ένα τα παιχνιδιάρικα δάχτυλα προανάκρουσμα και αφετηρία άλλων ηδονών αλλά αυτά είπαμε δεν λέγονται τα κάνουμε και μετά τα διπλώνουμε όμορφα αγαπώντας ως και αυτά τα μικρά λάφυρα τα πράγμ...

Ο χρόνος είναι μοναξιά μια στάσιμη λίμνη πάνω από παγωμένα βότσαλα ένα κρεβάτι που ξαναστρώνεται για να υποδεχτεί τον έρωτα ή το θάνατο κάτω από τον πεύκο οι σταγόνες της βροχής ένα ρυάκι από ψυχές παρασυρμένες στις νεροσυρμές βραδιάζει πριν γίνει βράδυ πισωπατώντας λέω - προσπαθώ να θυμηθώ- τα λόγια ως αφορμή για πέντε λεπτά στοχασχό επάνω στα είκοσι τελευταία χρόνια ένα ρυάκι που παρασέρνει όλα αυτά δεν μπορώ να στέκομαι απέναντι τα προηγούμενα μαραμένα άνθη το νερό που έχει μαυρίσει ο χρόνος μαυρίζει το νερό κι αποκαθαίρει τη μνήμη κάτω από τις χοντρές σταγόνες μέσα μου κυλάνε μουσκεύοντας λεπτά και χρόνια πολλά θέλω να πω στα παιδιά μου θέλω να σου πω ότι να, τα καταφέρνουμε τα καταφέρνω μάνα μη με περιμένεις θα πρέπει να στρώσω το τραπέζι μόνος μου να μαζέψω και να πλύνω να προχωρήσω προς τα μέσα για να μπορώ να κοιτάζω έξω να σε βλέπω στα μάτια και να με ανασκάπτεις γλυκαίνοντας τα λεπτά κάνοντας ισχνά τα διαστήματα παίρνοντάς μ...

Υπό το ελλοχεύον μου βλέμμα ανίσταται αντίστιξης σωμάτων καμμία αναβολή στο όνειρο στις αμμουδερές εκτάσεις σταματήσαμε στο περίπτερο για τσιγάρα διασχίζοντας το όνειρο με τη μοτοσυκλέτα θα σε διανύσω άπειρες φορές και με τη βροχή και με το φως αντηχώντας μέσα στο δωμάτιο η γάτα κουλουριάζεται αναπαυμένη στον έρωτα βρίσκει μια θέση ανεβαίνουμε διασχίζοντας τον άμμο με γυμνά πέλματα εφάπτοντας επάνω μου το λαγαρό υμέναιο απόψε αναμετρώμαι με την ανάμνηση καιροφυλακτώντας το χρόνο κρατώντας μια στιβαρή ισορροπία έχοντας την επίγνωση πλήρης αισθήσεων ενήμερος στην εύπλοιά σου ευδοκιμούν όλα μου τα άλογα σήματα τώρα απλώς φιλτράροντας τον αχνό που περιφέρεται γύρω μου ενόσω κρύα νύχτα έλα να κάνουμε άλλο ένα άλμα στο άχρονο ζώντας ήδη όσα μελλούμενα και των ημερών μας αυτά εγχαράσσονται ξέρεις χωρίς ειδοποίηση χωρίς να ρωτούν όλα είναι σώμα ζεστά και υγρά αποτυπώματα εμπιστεύσου την αφή αφήνομαι ολοκληρωτικά διάγω εντός και γίνομαι ένας...

Μπορώ να υπομένω μέρες  χωρίς ήλιο το κρύο που γύρω μου σκεπάζει τα γκρίζα πρόσωπα συνοφρυωμένα σκατένια και τιποτένια ξινομούνες υστερικές κυράτσες παλιάτσους σοβαρούς κουρδισμένα κουκλάκια θίασος θλιβερός  εκεί έξω κορνάροντας να καλύψουν το ένα εκατοστό προς το απόλυτο τίποτα αγενείς μαλάκες και ξόανα που στέκουνε περνάνε βιαστικά το δρόμο γρήγορα γρήγορα τρέξε σε περιμένει ένα σπίτι που δεν θέλεις όλα τα πληρώνεις  και τίποτα δεν θέλεις ούτε φίλο ούτε σκύλο γιατί βρεθήκαμε εδώ πως γίνεται να χωρέσουμε σ' αυτό έλα και βγάλε με έξω έξω από το  χρόνο μου άνοιξέ μου τα χαρτιά μου έλα να παίξουμε και πάλι έλα να με ελευθερώσεις έτσι μπορώ τόσα κι άλλα τόσα τι σημασία έχουν όλα όλα τ' άλλα αρκεί να βαδίζεις εδώ στο κρύο πάτωμα με τα πόδια γυμνά να ανεβαίνεις αυτή τη σκάλα εγώ ακολουθώ εγώ καταγράφω κι αποταμιεύω μέχρι όμως ενός σημείου μέχρι εκεί που ανοίγεται το στήθος μου ...

Θα βυθιστώ σε  όνειρα παράξενα σε μέρη που ποτέ δεν θυμόμουν κι ίσως κάπου να υπάρχουν πέρα από τις σκιές και το φως πέρα από το χρόνο και τις αδύναμες αντανακλάσεις του όνειρα που σβήνονται με το πρώτο πρωινό φως όσο κι αν επαναλαμβάνοντας μέσα σ' ένα άλλο όνειρο προσπαθείς ν' αποτυπώσεις τις αλήθειες και τα λίγα που γνωρίζουμε τα πεπερασμένα λόγια σκαλίζοντας σε πέτρα ρίχνοντάς τα πέρα  με τον άνεμο α, είμαστε ανορθόγραφα θηρία τέρατα σε έρημα νησιά θηρευτές και θηράματα κρατώντας στα χέρια μας αδέξια μια λεπτή κλωστή που όλο τεντώνει κι όλο μακραίνει η μνήμη τα ανασυνθέτει όλα σ' ένα διαρκές αιώνιο χάσμα σχοινοβάτες στο ενδιάμεσο να διανυθεί αυτή η κρίσιμη απόσταση στον ορίζοντα και πέρα ψηλά σκορπίζοντας στον ουρανό λόγια, ψιθύρους και κραυγές κράτησέ με εδώ μόνο έτσι θα μπορέσω να ερμηνεύσω τα όνειρα μόνο στο στήθος σου θα μπορώ να θυμηθώ κι άφησέ με εκεί αποκαμωμένο παρακολουθώντας τη ρυθμική ανάσα μου να ξαναβρίσκω μέ...

Το τελευταίο λίκνο μιας ημέρας των ημερών πόσο αδιάφοροι μπορεί να γίνονται οι άνθρωποι όταν μόνο η ανάγκη κι η συντήρηση ορίζουν το είναι και τα λεπτά χρώματα του δειλινού αποσυντίθενται μέσα στα βάρβαρα χνώτα των ανοίκειων σαλτιμπάγκων ίσως όλοι μας να έχουμε υπάρξει άλλος λίγο άλλος πολύ αυτό το αδιαφοροποίητο αδιάφορο συναγέλασμα όμως εάν εάν ξυπνάς ένα απόγευμα και στο στόμα κυριαρχεί ακόμα η επίγευση του έρωτα που επέρχεται όταν από την άκρη του κορμιού ως την εσχατιά  του το λάγνο χέρι σίγουρα επάνω σου αρύεται σιτάρι και μέλι κι όλα θεέ μου' αντανακλούν μπροστά στα κλειστά μάτια μου είμαι πιο ζωντανός από ζωντανός εσύ με φέρνεις εδώ με πηγαίνεις μετά στην άμμο στις επίμονες κρυμμένες ηλιαχτίδες στα συννεφιασμένα τέλεια απογεύματα συμπλέκοντας όνειρα και μέλη γοργά κι αργά γλυκά και βασανιστικά με τη σκέψη μου είμαι τώρα δα έφιππος με τη σάρκινη πανοπλία μου να πάμε πιο πέρα και πιο πάνω με μια ανάσα να ξεπεράσουμε και τα...

νεφοσκέπαστος ντύμα αμφιβολίας περιβλημένος μήτε του κόσμου ετούτου μήτε και αλλουνού' σπόρος στραβός γέννας παράταιρης άσιμος κι αγριμιώτης περιφερόμενος σε σταθερή τροχιά που όλο και χάνει μία μοίρα χρόνο με το χρόνο αποκτώντας συνείδηση της αναλήθειάς του αν δεν με έβρισκες θα κρυβόμουν ακόμα κάνοντας ασπίδα το ίδιο το κορμί μου αυτό που ξεκλειδώνοντας μπόρεσα να τραγουδήσω να πετάξω  πέρα μακριά απ' τα λιμνάζοντα επιμύθια μου στιχοβολώντας με όλα τα μέλη σε θέση μάχης να κερδίζω κάθε φορά και λίγο ακόμα κρυμμένο χρόνο ας είναι δεν ξοδεύτηκα άσκοπα εκ των υστέρων συνείδηση δεν περιπλανήθηκα ανώφελα στα πιο σκοτεινά καταγώγια του νου για μιαν υπέρβαση για έναν πλήρη οργασμό με το σώμα να γεμίζει θέλω και το αρμυρό νερό να κυλάει μέσα από κάθε ακριβή ρυτίδα κερδίζοντας μια επίγεια αθανασία δενθαζούσαεάν δεντοένιωθαωςτονπιομακρινόνευρώνα ήκαιτοπιοτοναπεινόκυτταρικοιστό βλέπεις λοιπόν να πώς σκέφτομαι και τι συνέχεια μπορώ να προβάλλο...

Περιμένουμε τα θαλασσινά σήματα στα πόδια μου κοιμούνται οι παιδικές αναμνήσεις ένα θολό απόγευμα με βαριά συννεφιά που ανεβαίνεις στο βουνό με βήμα ανάλαφρο αδειάζοντας το νου να πετάξουμε από πάνω μας αυτά που περιφέρονται αδέσποτα να παρεισφρύσω ξανά σαν υγρό σύννεφο στην αυλή σου να εισχωρήσω κάτω από τα ζεστά σου ρούχα προσμονή κι οι μέρες όλο και φορτώνουν κρύο και πρώιμο σκότος να περάσω ξανά απ' το κατώφλι και να σταθώ στο διάζωμα στην είσοδο να με καλοδεχτείς να μπορώ ακόμα ν' αφήσω τα παπούτσια στην είσοδο και να χωθώ στον καναπέ στην αγκαλιά σου σαν γάτος που τρίβεται στις γωνίες κι επίμονα σκαρφαλώνει σ' απαγορευμένα τοπία το φεγγάρι πιο γεμάτο όσο ποτέ δεν θα δούμε αυτό το ποτέ που με τρομάζει τα όνειρα που επίμονα αγκιστρώνονται κάτω από το στρώμα και τις σανίδες ω, δώσε μου σώμα επειγόντως να κοινωνήσω που δεν αντέχω το κρύο και λιποψυχώ το χείλος σου η ύστατη καταφυγή προβολή ξανά είκοσι χρόνια πίσω μπροστ...

Τι θα μπορούσε να είναι ποτέ πιο σημαντικό αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη από ποιητές ο δικός μου ο κόσμος από τους τρόπους σου τη γυμνή σου πλάτη τα κλειστά μάτια και το υποσχόμενο στόμα πάψε δεν είναι τρόπος αυτός δεν θα το έλεγε έτσι ο ποιητής της ελεγείας μα δεν γράφω ελεγείες παρά μόνο για ό,τι έχω ποθήσει ξανά και ξανά να δώσει ο θεός να το ζω ατόφια υγρά και ζεστά κάθομαι τώρα απέναντι  και βλέπω τα βλέπω όλα το δωμάτιο ο χώρος αποκτά μια πραγματική πέμπτη διάσταση θεέ μου σηκώθηκα την άλλη μέρα νόμιζα πως είχε ήδη ξεκινήσει μια νέα ζωή αυτή την αίσθηση την έχω επαναλαμβανόμενα μέχρι να πέσει το πρώτο σκοτάδι σαν μια βαριά κουρτίνα τότε μόνο όταν θα είναι ώρα να σιδερώσω τα κομψά μου υστερόγραφα για να ντύσω τις τρεις πρώτες ημέρες της εβδομάδας ω, θεέ μου απότομη πτώση κι άτσαλη προσγείωση έπειτα παρηγοριές με λόγια ένα περίβλημα οριοθετεί το πριν και το μετά χάνεται στο ενδιάμεσο το τώρα κι είναι ακόμα Τρίτη μα δεν είναι α...

Θα ρίξω τα πορφυρά φτερά μου στους ώμους και θα γίνω δέκα φορές πιο ωραίος για σένα θα χορέψω γυμνός στο περιστύλιο του ναού και θα γελάω σαν Νιτσεϊκός άγγελος και άνθρωπος πέρα από την πιο απόκρημνη ακύμαντη θάλασσα θα προφέρω τα φωνήεντα των μακρινών κοχυλιών το σκοτεινό άστρο που περιφέρεται μέσα σου θα στρέψω κατά τον ήλιο καιόμενοι ζωντανοί να λάμψουνε τα μέλη ανατέλλοντας των χορευτών τα σύμμετρα πάθη να γεννήσουνε στα πόδια σου νέες παραφορές  εξαίσιες ω, τι είναι η  ζωή τι είναι πέρα απ΄τη ζωή δεν  χρειάζεται μακριά να πηγαίνεις πια η αγωνία που κορυφώνεται κάθε φορά ένας σημαίνων χρόνος κυρίαρχος αλλά στα μάτια κοιτάζοντας ελπίδα, φως, καρδιά γλυκός αλαλαγμός σπαράζει τα στήθη μου καλπάζοντας αναριγώ χιμώντας με νέο θάρρος για τα αυριανά ηλιοστάσια παρουσίασέ μου τώρα το τερπνό σου λίκνο κι ας ανοίξω τα μάτια να δω ξανά και ξανά πως είμαι τώρα εδώ γιατί ζεις εσύ απλά

Είδα ένα όνειρο όχι πως δεν θα πρέπει να δίνεις σημασία αλλά ό,τι είναι αληθινό είναι πέρα απ' τα όνειρα ό,τι υπήρχε από πριν μερικές φορές αυτά που δεν αναγνωρίζουμε ήταν πάντοτε εκεί απλώς  τα προσπερνούσαμε σαν τους φίλους που γεράσανε και πια δεν αναγνωρίζουμε το χρόνο μας όπως όταν μερικές φορές κοιτάζεις χωρίς να βλέπεις όπως ας πούμε γίνονται όλα πιο έντονα και απτά με τον έρωτα μετά  αφού ανοίγεις τα μάτια κι ανάβεις ένα φως έξω τα περιγράμματα παίρνουν το σχήμα της αίσθησης που μόνο σωματικά  μπορείς ν' αφομοιώσεις κι αυτό είναι μια μορφή αθανασίας αν δεν έχεις ποτέ βρεθεί σ' αυτό το σύνορο αυτό το μεταίχμιο το αιχμηρό σημείο αίμα που ρέει ζεστό ανάσα φρενήρης και  παλμός που καλπάζει δεν  μπορείς  να καταλάβεις αν δεν φτάνεις ένα βήμα πριν από την άβυσσο και δεν ισορροπείς επικίνδυνα στον κρατήρα μην αναζητάς σταθερές αν θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις να τ'...

Διευρύνομαι μέσα σ' αυτό το σκοτάδι \αναζητώντας το όριο το ακρότατο όπως όταν παρατηρώ το πρόσωπο τις καμπύλες τα ισχυρά σου σημεία στον ορίζοντα και με ήλιο και με υγρό σύννεφο νομίζω πως δεν γίνεται να πάψω ποτέ να σε σπουδάζω είναι [πώς να πω σαν να εισχωρείς μέσα στην έννοια την ίδια αλλά να έχεις και επίγνωση αυτής της υπέρβασης και πάλι να σηκώνεσαι κάποτε κάθιδρος η ατμόσφαιρα να αιωρείται ως μια καυτή σφαίρα και χωρίς σκέψη δεύτερη να συνδέεσαι στοματικά ένας παράδοξος λώρος αυτός που προσφέρεται ολισθαίνοντας ως μια καιόμενη στιβάδα σάρκα φτιαγμένη από επιθυμία και πάθη ιερά σου παραδίδομαι εν σκπήτρω πνίγε με στα ίδια τα φιλιά μου που μου επιστρέφεις πλήρη πνοής ζωής κι αντάλλαγμα στον έρωτα μόνο ακόμα περισσότερο ακόμα πλατύτερα [πιο μακριά ολοέν ανοίγουμε τα όριά μας αυτό θέλω έτσι ποθώ να ζω πόσα σου χρωστώ έτσι μ' έχεις πίσω απ' τη μέση σου κολλημένο με τα χέρια ενωμένα την πνοή μου ζεστή στο λαιμό σου ...

Πώς μπορείς να και με ποιο δικαίωμαδηλαδή κανείς μας δεν είναι αθώος μην επικαλείσαι ο χρόνος στρεβλώνεται τόσο που καταντά\ μια αφόρητη κοινοτοπία είμαι ένας κοινός κοινός τόπος κι ακολουθώ καθημερινώς τα βήματα που μου υπαγορεύει η ενήλικη συνείδησή μου όλα  μέσα στα κουτάκια  τους ωραία  τακτοποιημένα  και μετά ταχύνεις το βήμα γκάζι  λεωφόρος το πρώιμο σκοτάδι μέσα στο μυαλό μου χτυπά αδιάκοπα το ίδιο παράταιρο ηλεκτρονικό κουδούνι κάθησε μην κάθεσαι στρώσε κάτω την εφημερίδα να μην πέσουνε τα ψίχουλα του απόβραδου χωμένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα ένα υγρό σύννεφο πέφτει επάνω μου σαν απρόσεκτος διαβάτης κάποιοι κάθονται στην άκρη νομίζοντας πως παρατηρούν κανείς δεν είναι άμοιρος χοροεσπερίδα των ασύνδετων αστεριών ξαπλωμένος στο παγκάκι ένα σετ δύο τρία ώσπου  ώσπου το χρονόμετρο ο ιχνηλάτης τα χρόνια στους ώμους των περαστικών \κράζοντας νυχτοπούλια ο κόσμος κλείνεται πίσω...

Χρειάζομαι αυτή την  εφαπτομένη σώματα περιφερόμενα σε αλλότριες συντεταγμένες δεν  έχω το σφυγμό δεν έχω τον παλμό αλμυρή και γλυκιά υπόσχεση τόσες φορές στα απογευματινά σεντόνια δεν είναι  ενθύμηση δεν είναι στεναγμός ανάσα που κόβεται αίσθηση απόλυτη  ακέραια σχεδόν ανεξήγητη εγγύτητα της απόστασης με το νου μόνο εγγίζω την εφαπτομένη έχοντας απόλυτη βεβαιότητα χαρτογραφώ τα  τοιχώματά σου γνωρίζω καταλεπτώς εγγεγραμμένο μέσα μου κάθε όριο είσοδος σ' ένα φιλόξενο σύμπαν όλα ξεκάθαρα  υγρή αλήθεια χρειάζομαι αυτή την επαφή  κατάμεστο το αίμα μου από κάθε σου πέταλο κάθε περίβλεπτο ζέον σπάει το περίβλημα αναδύεται όλο αυτό που είναι δεν γίνεται να εξηγώ δεν μπορώ να ερμηνεύω  παρά μόνο να θέλω να το ζω δεν θα ήταν σωστό να πω το έχω τίποτα δεν έχουμε καθαυτό κανείς μας δεν υπάρχει έτσι ξέρω πως το ξέρεις  τα ύδατα και η πλεύση όλη δική σ...

Περιέφερα το σώμα μου ως ένα άδειο κέλυφος δεν υπήρχε σκέψη να το ορίζει σαν ένα αυτοκινούμενο αυτόματα στη διαδρομή πάνω κάτω το βουνό κάποια βάζει το παιδί της στο αυτοκίνητο ώρα να φύγουμε, μητέρα ώρα να γυρίσουμε οι βραδινοί δρομείς περνούν σαν γκρίζα νέφη όλοι κινούμαστε κάτι άλλο μας ορίζει ξεκίνησα ήδη ώρα περασμένη τώρα θα βρίσκεσαι εκεί] που δεν μπορώ να φτάσω μια μέρα ακόμα κύλησε γοργά και αδιάφορα εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο δεν μπόρεσα σήμερα να σε προφτάσω δεν πρόλαβα τίποτα τρέχοντας επί τόπου σημειωτόν κι όμως με τόσο κούραση για να σώσω τι δεν πρόλαβα να βγω στο δρόμο ανοίγοντας το γκάζι όσο πάει στην εθνική να έρθω έστω για λίγο τι έκανα εγώ τι δεν έκανα εντάξει ωραία και τα καλά λόγια και οι έπαινοι οι βαριοί σοβαροί συλλογισμοί των σοβαρά συλλογιζόμενων το εκκρεμές το χρονόμετρο κι ο μετρονόμος ζωή μέσα ζωή έξω αύριο θα ελπίσουμε σε μια νέα διάφανη είσοδο στον ήλιο κοιτάζοντας πάντα τόσο κατά τη θάλασσα'...