Φτάνοντας

Θα ρίξω τα πορφυρά
φτερά μου στους ώμους και
θα γίνω δέκα φορές πιο
ωραίος για σένα
θα χορέψω γυμνός
στο περιστύλιο του ναού
και θα γελάω σαν Νιτσεϊκός
άγγελος και άνθρωπος
πέρα από την πιο απόκρημνη
ακύμαντη θάλασσα
θα προφέρω τα φωνήεντα
των μακρινών κοχυλιών
το σκοτεινό άστρο που
περιφέρεται μέσα σου
θα στρέψω κατά τον ήλιο
καιόμενοι ζωντανοί
να λάμψουνε τα μέλη
ανατέλλοντας
των χορευτών τα σύμμετρα πάθη
να γεννήσουνε στα πόδια σου
νέες παραφορές  εξαίσιες
ω, τι είναι η  ζωή
τι είναι πέρα απ΄τη ζωή
δεν  χρειάζεται μακριά
να πηγαίνεις πια
η αγωνία που κορυφώνεται
κάθε φορά
ένας σημαίνων χρόνος
κυρίαρχος
αλλά στα μάτια κοιτάζοντας
ελπίδα, φως, καρδιά
γλυκός αλαλαγμός
σπαράζει τα στήθη μου
καλπάζοντας αναριγώ
χιμώντας με νέο θάρρος
για τα αυριανά ηλιοστάσια
παρουσίασέ μου τώρα
το τερπνό σου λίκνο
κι ας ανοίξω τα μάτια
να δω ξανά και ξανά
πως είμαι τώρα εδώ
γιατί ζεις εσύ
απλά