Ο χρόνος είναι πόνος
ένας περιφερόμενος αγύρτης
στιγμές που θέλω
να σε κατακτώ
κι άλλες σαν παιδί
να κρύβομαι στην αγκαλιά σου
να κατοικώ σε αυτό το σώμα που
ελλείπω
χρόνια που
άστεγο μένοντας
έριξε τις ρίζες του
βαθιά αναζητώντας
διψούσε τόσο
ρίζωσε στην πικρή πέτρα
ένα ελάχιστο πέρασμα
μια σχισμή
ώσπου να ρθει το φως
κι όμως
μέσα απ' το πιο άνυδρο τοπίο
αναδύθηκαν
τα πιο λαμπερά χρώματα
ένα καλειδοσκόπιο
η καρδιά μου
αντανακλά σ' αυτό
το φωτεινό χαμόγελο
στο ελπιδοφόρο βλέμμα
είμαι εγώ μου λέει
- μη λέμε τίποτα
είμαι εδώ
με το κλειδί
κάτω από τη γλάστρα
το παράθυρο ανοιχτό
και τα ποτήρια στο τραπέζι
θ' ανάψω ένα βράδυ
όλα μου τα κεριά
που φυλάω για σένα
και θα τ' απλώσω στο δρόμο
απ' το βουνό
ως την ακτή
να βλέπει η αγάπη μου
να φτάνει ως εμένα
μετά θα φυσήξουμε μία
κι όλα τα φώτα της πόλης
θα σβήσουνε μεμιάς
δεν θα υπάρχει άλλο τίποτα
παρά μόνο εμείς
καθώς θα σμίγουμε
όλα θα γίνουν ένα
αμάλγμαμα φωτιάς
θα χάνομαι σε σένα
και θα χάνεσαι σε μένα
έτσι, όταν μετά
θα επιστρέφουμε
στον κόσμο που τον βλέπεις
μόνο ως απείκασμα
θα νιώθουμε αυτή την παραζάλη
όπως κάθε φορά
γιατί
γιατί η επιστροφή
απ' το ποτάμι του έρωτα
είναι μια ζάλη
για το σώμα και το νου
μια οδυνηρή μεταφορά
από το όλο
στο επί μέρους
τότε
ίσως περισσότερο από ποτέ
θα θέλω να σε κρατάω γερά
να μη χαθείς
στο σύννεφο και τη σκόνη
που σκεπάζει
τα μάτια των ερωτευμένων
θα σ' ακολουθώ
όπου κι αν πας
μαζί σου θα χάνομαι
και θα σε ξαναβρίσκω
ανασυνθέτοντας ξανά
ένα ένα
τα χρόνια
στο σώμα σου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου