Μου αρέσει να βλέπω
γυρνώντας το βράδυ
τα φώτα ν' ανάβουν
μικρές λιτανείες
στα μπαλκόνια
με γιρλάντες, καραβάκια
κι ηλεκτρικά έλατα
με ηλεκτρικές καρδιές
στους δρόμους συντονίζονται
ποιος είμαι εγώ που θα πω
αν είναι ολόφωτη η ζωή
ή πέρα ως πέρα σκοτεινή
έπειτα θα κατεβάσω κι εγώ
τα λιγοστά μου στολίδια
θα παρατηρώ με τις ώρες
το πλαστικό μου φως
στη τζαμαρία
στο μπαλκόνι
θυμάμαι που κρεμούσαμε
απ' τα κλαδιά
μικρά φαναράκια
σαν αυτά που δείχνουνε
το δρόμο
μέσα στην ομίχλη και το κρύο
τώρα περνάνε
Σάββατα και Κυριακές
γιατί να έχω διάθεση
αν δεν μπορώ
να σου δώσω στο χέρι
τα φωτάκια
αν δεν πίνουμε
ντυμένοι τα μπουφάν μας
ανίκητοι εμείς
μέσα στο χαλασμό
και τον χειμώνα
στα μικρά ποτήρια
του λικέρ
που ακόμα περιμένω
να ανοίξουμε
έπειτα να ανάψουμε
όλα τα μικρά φαναράκια και
τα φώτα στην πικροδάφνη
το σκυλί να μπλέκεται
στα πόδια μας και
να ανεβαίνει επάνω
μα τι κάθεσαι τώρα
και συνάζεις
στιγμιότυπα μακρινά
είναι που δεν πιστεύω πως
πίσω απ' όλα αυτά τα φώτα
η αγάπη ζεσταίνει το κάθε σπίτι
πακετάρει τα δώρα
για τον καθένα χωριστά
κι ετοιμάζει το δείπνο
στο τραπέζι με κεριά
και δυο κολονάτα ποτήρια
κατακόκκινο κρασί
δεν πείθομαι
ωστόσο
και μόνο να το δω
μ' ευχαριστεί
πόση ανάγκη έχουμε
οι άνθρωποι οι απλοί
ένα τραπέζι στην αυλή
ένα κερί
κι έλα κοντά
να ζεσταθούμε
και ξανά τα μυστικά
απ' την αρχή να μοιραστούμε
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου