Άκουσέ με
είμαι εγώ που μιλώ
κάποτε τα λόγια μας
θα πάρουν τη χροιά
του επείγοντος
κι όμως
δεν θυμάμαι πια
τι σημαίνει χρόνος
ένα εύθραυστο απομεσήμερο ή
το τρεμάμενο φως από
δεκάδες κεριά
χαμηλώνουν τα φώτα και
οι καλοί άνθρωποι
πέφτουν σε ζεστές αγκαλιές
χωρίς καν
να υποψιάζονται το κρύο
που χτυπάει στο τζάμι
σαν επίμονη επανάληψη
ένα μοτίβο που
το λένε
μείνε λίγο ακόμα
μετά θ' ανέβουμε το δρόμο
και θα κάνουμε έναν κύκλο
όχι από τη σύντομη διάβαση
όχι σύντομα
να ξεντυθώ
να ετοιμάσω το αυριανό μου
απαράλλαχτο ρούχο
στην κρεμάστρα
θα έβρισκα τα παρήγορα
ανταλλάγματα της μνήμης
μη μου στερείς
άσε με να εισχωρώ
στα άδυτα που
σ' αγκαλιάζουν
εγώ αποκτώ ξανά\
τη χαμένη μου όσφρηση
μόνο και μόνο
για να σε ξαναβρίσκω
κάθε βράδυ
τίποτα ακόμα
δεν έχω μάθει
θέλω ξανά όλα
να μου τα ορκιστείς
μόνο στα χείλη σου
θα υπάρχω ακέραιος
γελώντας
θα σε υποδεχτώ
ανάβοντας τα φωτάκια
με δυο κούπες
ξέχειλες
για να γλυκάνω τα χείλη σου
που πάλι απόψε
αποθυμώ
στο μαξιλάρι μου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου