Σήμερα μία μικρή παρέκβαση. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, διαβάζω στην ηλεκτρονική έκδοση της lifo για μια δημοτική αστυνομικό στην Αργυρούπολη, η οποία, δυστυχώς, κατέληξε, τραυματισμένη θανάσιμα, ενώ προσπαθούσε να προφυλάξει παιδιά από το μένος ηλιθίων που, κάνοντας σε δημόσια οδό "κόντρα", έχασαν τον έλεγχο των οχημάτων τους.
Δεν είναι αυτό το μοναδικό δείγμα γραφής. Πάμπολλα παρόμοια συμβαίνουν καθημερινά, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες, εκούσιοι ή ακούσιοι. Το διατυπώνω μάλλον κομψά και ήπια, ότι δεν είμαι υπερήφανος που είμαι ο Έλληνας της διπλανής πόρτας. Προσπαθώ να αποφύγω μελοδραματισμούς του τύπου "ντρέπομαι που είμαι".
Δεν έχει σημασία το συγκεκριμένο περιστατικό, μάρτυρας αυτόπτης και αυτήκοος του οποίου έγινα σήμερα σε παραλία της Αττικής καθώς και εκούσιος υπερασπιστής της νομιμότητας και του κοινωνικού αγαθού που λέγεται "ελεύθερη και ασφαλής πρόσβαση στο δημόσιο αιγιαλό". Σημασία έχει ότι αποτελεί άλλο ένα δείγμα, κάκιστης και δυσοίωνης γραφής: αμοραλισμός, νεοπλουτέ επιδειξιομανία, τερατώδης άγνοια κινδύνου, επιθετικότητα αντί συγγνώμης, επιβολή μέσω του χρήματος ("εγώ πληρώνω εδώ ρε, ό,τι θέλω θα κάνω"), παντελής έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής παιδείας, τραμπουκισμός και, να το πω λαϊκά, παντελής γραψαρχιδισμός.
Δεν είμαι καθόλου περήφανος που είμαι ο γαμωέλληνας που: όλα τα ξέρει, δεν σέβεται νόμους και στοιχειώδεις κανόνες, αυθαιρετεί με κάθε ευκαιρία, στήνει το κωλομαγαζάκι του και πλουτίζει στην πλάτη των άλλων, χλευάζει τους νομιμόφρονες, ενώ παράλληλα, ω θεοί, μυκτηρίζει για την κατάντια της χώρας, τη δημόσια παιδεία και υγεία, την κατάσταση των δρόμων, τα σκουπίδια και ό,τι άλλο. Αρκεί μέχρι εκεί που φτάνει ο κωλοφράκτης της γαμωϊδιοκτησίας μας να είναι όλα καθαρά κι από κει και πέρα ας καίγεται το σύμπαν.
Δεν είμαι καθόλου υπερήφανος που είμαι ο γαμωέλληνας που κοιτάζει αδιάκριτα και περίεργα, που μπαίνει στα γαμωσάιτ για να γουστάρει πιπίνια, μωρά, αγόρια ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή του, αλλά αν του στραβοκοιτάξεις τη γυναίκα-αδερφή-κόρη-μάνα-γιο γίνεται κέρβερος θεματοφύλακας της πιο συντηρητικής ψευδο - ηθικής.
Και δεν θέλω να ξανακούσω μυκτηρισμούς του τύπου "άχ, τι μας κάνανε", "η Ελλαδίτσα μας", που δήθεν μας φθονούν, δήθεν επιβουλεύονται και θέλουν να μας τα πάρουν όλα, τις ομορφιές του τόπου, τα βουνά και τα ρουμάνια και τις θάλασσες κ.λπ. Όταν συνειδητοποιείς ότι τα έχεις κάνει σκατά, ψάχνεις από κάπου να ξεκινήσεις να συμμαζεύεις. Δυστυχώς, η πολυετής τώρα "κρίση" δεν έφτασε ποτέ στη ρίζα των προβλημάτων. Δεν έφτασε ποτέ σε επίπεδο αρχών, θεσμών και αξιών. Δεν ταρακούνησε συνειδήσεις, δεν άλλαξε νοοτροπίες, παρά των πιο - και γι΄αυτό το λόγο τραγικών θυμάτων- αναξιοπαθούντων. Διότι αυτοί αναγκάστηκαν εκόντες- άκοντες να υποστούν τις συνέπειες της πιο καταστροφικής μεταπολεμικής κοινωνικής αφασίας και πολιτικού αυτισμού.
Αν δεν αλλάξουν συνειδήσεις, στάσεις και συμπεριφορές είμαστε τελειωμένοι. Αν δεν ξεκινήσουμε πάλι από τα βασικά (σεβασμός κανόνων και αρχών) αυτά θα συνεχίσουμε να παθαίνουμε και χειρότερα. Έχω τις ελπίδες μου στη νεώτερη γενιά, που, όσο κι αν δεν μας αρέσει, μας τρίβει στη μούρη την ανικανότητά μας. Δυστυχώς, βέβαια, οι καλύτεροι τραβάνε γι' αλλού. Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα: εκεί που η διάβαση είναι διάβαση, το κόκκινο κόκκινο, η επαγγελματική εκπαίδευση διαβατήριο εργασίας και όχι τα απόνερα του συστήματος, ο σεβασμός του άλλου και των ορίων, αδιαπραγμάτευτα αγαθά και η καταγγελία της παρανομίας αυτονόητο, για να αναφέρω μερικά μόνο δείγματα κοινωνικής και πολιτικής γραφής.
Λένε, δικαίως, πως το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι. Όταν όμως η σήψη προχωρήσει, τότε λίγη σημασία έχει αν είναι το κεφάλι ή η ουρά.
Ex Post
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου