Μια μέρα
θα βαδίζουμε
ηδονοβλέπτες
απ' τους κρουνούς του αισθητισμού μας
θα πίνουμε το ίδιο μας το σώμα
λείες και φωτεινές επαλείψεις
στιλπνό θερινό
ιδρωμένου αιδείου τον δρόσο
στα χείλη αναδεύοντας
αναριγώντας
στις θωπείες των χειλιών
διάφανα συμπλέκοντας
τα μέλη
υποσχέσεις που εκπληρώνονται
μα πιο πολύ
η προσμονή
μαίνεται
στο στέρνο
όλη μέρα
και τη νύχτα παλεύοντας
ακόμα και στο γραφείο
ένα διαρκές επίπονο
κρεσέντο
να σε παίρνω
υπάρχει μόνο αυτό
όλα τ' άλλα
μια εναργής φαντασίωση
ζω διαρκώς
δεσμώτης
του πόθου σου που διατάζει
δεσπόζει
ανοίγει ρωγμές
στο κρεβάτι
στο κρανίο
εκτοξεύει
όλη τη φαιά ουσία
σαν διαρκής ονείρωξη
μια μέρα
δεν θα έχει το ίδιο βάρος
όσο η προσμονή της
η ανάσα όσο πλησιάζει το φιλί
η υφάλμυρη φωτιά
όσο πλησιάζει στο στόμα
πιο δυνατά
πιο αληθινά
δεν είναι πορνολαγνεία
είναι η εξομολόγηση
από τα μέσα
το ωραίο
που υπάρχει
και ζητάει όλα και περισσότερα
από μια μέρα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου