Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναδύονται

Να μην είσαι κυνικός
μπορούμε να λέμε
αυτό που είναι
χωρίς να σκέφτεται κανείς
πώς θα τα βγάλω πέρα
μπορείς ακόμα
να εμπνέεσαι από πράγματα
για τα οποία
πολλοί θα πουν "ανοησίες"
και δεν θα βρούνε
πολύ σοβαρά
δεν συνάδουν δα
και με τους αριθμούς
που τυπώνουν επάνω μας
και τους λένε ηλικία
στο όνομα λοιπόν
του κάθε λογής αισθητισμού
που μπορώ να αντλώ
από μια τούφα
αναρχικά μαλλιά
μια κορδέλα στο διάφανο σορτσάκι
ένα λυτό λουράκι
στο πέδιλο
τη λεπτή γραμμή στο μαγιό
ένα δάχτυλο βαμμένο
σαν αίμα πηχτό
που λιώνω μέσα στο στόμα μου
σ' ένα φόρεμα που ανεμίζει
και δεν μπορώ πάραυτα
ν' αγγίξω λυσσασμένα
από κάτω
στην πλάτη και το λείο δέρμα
που πάνω του εκλύομαι
ενώ απλώνεσαι σαν αράχνη το σεντόνι
στην ικανότητα να πληρούμαι
παραληρητικά
και μόνο με τη σκέψη
χωρίς καμία εγγύτητα
μόνο με την παραφορά
της εικόνας μέσα
των επιδέξιων κινήσεων και
της επιμέλειας
για την οποία καίω τα
κύτταρά μου με χαρά ανείπωτη
κι απύθμενα βυθίζομαι
ενώ με μιας αναδύονται από σένα
όλα όσα δεν θα μπορέσει ποτέ
με λόγια να πει ένα στόμα
σε όλα αυτά υπείκω
και με πειθώ τεράστια
ανοίγω προς τα σένα
κάθε θύλακο του κορμιού μου
για να σε δεχτώ
και να με δεχτείς
για ετούτα όλα
και πολλά ακόμα
που κατά καιρούς
πετυχημένα ή μη
μαρτυρώ και ανατέμνω εις το διηνεκές
είσαι
ο μόνος δρόμος
που θα βαδίζω '
επάνω σου
γυμνός κι ωραίος\γαλήνιος και κορύβαντας
απολλώνιος και σάτυρος
κι όσες άλλες ιδιότητες
με έκπληξη
θα μου εξορύττεις
στα μικρά μεγάλα
απογεύματα of our life






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Terminal

Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε  λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο  κι ανεπανάληπτο  της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα

Χειροκρότημα

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα δεν ξέρω αν παρατηρεί ίσως να θυμάται ίσως να μη θυμάται πια πιο πάνω ανεβαίνοντας Τοσίτσα μου φάνηκε πως είδα τον σύντροφο Φελέκη κάπως πιο συρρικνωμένο οχι όμως στην αρχαία τρίκυκλη μπεμβέ αλλά σ' ένα παπί τρισάθλιο νομίζω αυτός' θα μας έχει αφήσει χρόνους στην Ερεσσού  αποτυχημένη πρώτη συνέρευση δεκαετίες πίσω μόλις χτες σ΄αυτή τη γειτονιά συσσωρεύονται μνήμες γκράφιτι μαύρα αφίσες και συνθήματα στις εισόδους των καταστημάτων κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα εμείς χορτάσαμε καπνό και τέλος από αυταπάτες οι δρόμοι άλλαξαν τα σπίτια κρύφτηκαν πίσω από φεγγίτες στη σκεπή οι μέρες κοντύνανε στο ανάστημα του επιτρεπτού απολυτήριες εξετάσεις φροντιστήριο στην Κωλέττη οι δρόμοι σκεπάστηκαν οι διαδρομές έμειναν ίδιες τα βήματα βαρύνανε κι έρχεται λέει νέος χρόνος ούτε να το συζητάς κάποτε έγραφα κάρτες Χριστουγέννων κάποτε ήσαν δυνατότητες που η υλοποίησή των καθυστέρησε τραγικά ως το αναπόφευκτο  abort mission  το προτσές του ιστορικού υλισμού ...