Ex Post

Σήμερα μία μικρή παρέκβαση. Ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, διαβάζω στην ηλεκτρονική έκδοση της lifo για μια δημοτική αστυνομικό στην Αργυρούπολη, η οποία, δυστυχώς, κατέληξε, τραυματισμένη θανάσιμα, ενώ προσπαθούσε να προφυλάξει παιδιά από το μένος ηλιθίων που, κάνοντας σε δημόσια οδό "κόντρα", έχασαν τον έλεγχο των οχημάτων τους. Δεν είναι αυτό το μοναδικό δείγμα γραφής. Πάμπολλα παρόμοια συμβαίνουν καθημερινά, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες, εκούσιοι ή ακούσιοι. Το διατυπώνω μάλλον κομψά και ήπια, ότι δεν είμαι  υπερήφανος που είμαι ο Έλληνας της διπλανής πόρτας. Προσπαθώ να αποφύγω μελοδραματισμούς του τύπου "ντρέπομαι που είμαι".   Δεν έχει σημασία το συγκεκριμένο περιστατικό, μάρτυρας αυτόπτης και αυτήκοος του οποίου έγινα σήμερα σε παραλία της Αττικής καθώς και εκούσιος υπερασπιστής της νομιμότητας και του κοινωνικού αγαθού που λέγεται "ελεύθερη και ασφαλής πρόσβαση στο δημόσιο αιγιαλό".  Σημασία έχει ότι αποτελεί  άλλο ένα δείγμα, κάκιστης...

Περιμένοντας τη μία μέρα που διαδέχεται την άλλη λες, ζεις και δε ζεις περιφερόμενο κέλυφος άθυρμα στο κύμα και το μελτέμι θα περάσει κι αυτό το ηλιοστάσιο οι άνεμοι θα σαρώσουνε ως και τον βράχο ώσπου να μπορούμε να πέφτουμε κατευθείαν στο μεγάλο επίφοβο πέλαγος είναι κι αυτός ο βυθός ώρες ώρες σε τραβά ανεπαίσθητα βουλιάζεις με εμπιστοσύνη σε γητεύει αυτή η γαλήνη κι η σιγή εκεί κάτω μακριά για πάντα απ' το θόρυβο των μάταιων ανθρώπων των μάταιων κι αναίτιων λόγων προσβολές, αστόχαστα πεταμένα φτηνά λόγια δήθεν, ύφος το ασήκωτο βάρος του τίποτα που κουβαλάμε εκόντες άκοντες δεν το γεύτηκα στ' αλήθεια αυτό το δείπνο δεν πέρασε καμία γεύση μέσα απ' το στόμα μου η μνήμη της γεύσης έχει σταματήσει στα δικά σου χείλη τα χέρια νιώθουν ό,τι είναι δικό σου τα πατήματα ακολουθούν ακριβώς τα γυμνά σου πέλματα σκεπάζομαι κι ας μην κρυώνω με το σεντόνι σου δεν είναι η πρωινή δροσιά είναι η υγρή μνήμη κηλίδες από σένα και μένα έπλυνα ...

Την πρώτη μέρα ξεχυθήκαμε στο εξαίσιο μένος της ασυγκράτητης ορμής νέοι, ανίκητα δοσμένοι στους ωραίους του έρωτα δροσερούς κόλπους για τίποτα άλλο ζώντας παρά για το έλα τώρα πάρε και νίκησέ με σμίλεψε το σώμα με το γλυκό κάτω χείλος απαλείφοντας κάθε ανούσιο τίποτα που θορυβεί ακατάπαυστα στο έλεος της κάθε μέρας που περνά και λησμονιέται τη δεύτερη μέρα με μια φροντίδα να πιάσουμε γρήγορα τις ανάσες που αφήσαμε πίσω να λικνιστούμε κατά το νότο κοιτάζοντας με το νοτισμένο σύννεφο μόλις να διακρίνεται στεφανώνοντας τις ώρες στην ακτή που τα μαλλιά ξέμπλεκα θα ισιώνεις με το χτενάκι θα σε κρατώ από τη μέση και θα ζηλεύουμε όσους πληρώνοντας κάθε σκοπό και με τις πολλές έγνοιες σκορπισμένες στα περασμένα απλώνουν το βλέμμα μήτε κι ίδιοι νιώθοντας τι είναι αυτό που γαληνεύει η θάλασσα ή η ψυχή που καταπλέει με τα πανιά κατεβασμένα \την τρίτη μέρα  άνεμος δυτικός  επίμονα ωθώντας στο αντίθετο ρεύμα επικίνδυνα περάσματα στα πιο επίβο...

Θ' αφήνω το στίγμα μου θα σου μετρώ όλα τα φιλιά να τα χωρέσεις στο μικρό σου πορτ μπαγκαζ όταν οδηγείς να βλέπεις ξαφνικά και με άλλα μάτια ανάμνηση στο υπογάστριο πατώντας στιβαρά σίγουρη πως αυτό που  λεν όλα για κάποιο λόγο υπάρχουν γίνονται δεν είναι κούφια λόγια ανθρώπων που κρυφοκοιτάνε τη μοίρα με το φόβο του ανίσχυρου για κάποιον λόγο θέλω να βλέπω από κοντά τα χείλη σου όταν μισάνοιχτα θέλουν να ρουφήξουνε όλο τον αέρα που περιβάλλει τα σώματα που ακόμα βρίσκονται σε περιδίνηση δονούμενα συσπάσεις κάτι μέσα μου εκτείνεται βρίσκει το πλήρωμά του στο δικό σου ενάλιο θα πέσουμε και πάλι αποκαλόκαιρο τώρα που  η μέρα πλαγιάζει πιο κοντά στο πορφυρό προγεφύρωμα του περασμένου ήλιου θα μείνουμε έως αργά στην ίδια ακτή δεν χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς μακριά για να κερδίσει την ψυχή του που ενυπάρχει μέσα σε ένα σώμα που ζητά να λυτρωθεί απ' το περίβλημά του ενδύομαι εσένα δεν είμαι ένας πλάνητας εφέστιος επάνω στο...

Έλα πέρασε μέσα  μου 'λειψες αφήσέ με λίγο να σε δω να σ' αγκαλιάσω να σε κρατήσω λίγο κι άλλο τόσο να γευτώ τ' απαλά σου χείλη αυτό δεν είναι λέξεις αυτό είναι ανάγκη κάθομαι στο γραφείο και σκέφτομαι τις στιγμές που θα 'ρθουν ξάπλωσα πάλι, ξέρεις,  έχοντας τα ρούχα σου δίπλα αγγίζοντά τα τρίβοντας επάνω μου με επιμονή ν' αποτυπώσω  και το δικό μου άρωμα να με κουβαλάς και να μην το ξέρεις στις ίνες τους έχω εμποτιστεί μουσκεύοντας με τα χείλη μου περνώντας κάθε κομμάτι σου κάθε μικρό χιλιοστό που αγγίζει το κορμί σου από το στόμα μου ω ναι  αυτό δεν είναι κείμενο είναι ο καθρέφτης μου αν μπορούσες να με επιβλέπεις γυμνό στον καναπέ ή και όρθιο στη ντουλάπα θέλω να με κατέχεις όσο δεν υπάρχει άλλο ακούς; θέλω να παραφέρεσαι και να ξυπνάς ανάστατη γιατί θα περνάνε οι μέρες και θα ζούμε  με την οσμή και την αφή μας θα τιθασεύουμε το σώμα που είτε θα παραληρεί είτε θα παρα...

Στην κουζίνα αργόσυρτο καλοκαίρι κάθομαιστηνκαρέκλασου ιχνηλατώντας στο πάτωμα εκεί που πατάς με τα πόδια γυμνά ή όταν απλώνεσαι επάνω μου αλλά λίγο πιο δίπλα να σε βλέπω να κρατώ κάθε ελάχιστη εικόνα ως πολύτιμο αντίδοτο πάει κάποιος καιρός τώρα που θα πρεπε να χουμε συνηθίσει παρουσία απουσία εντός εκτός έχεις τη θέση σου στην καταλαμβάνω προσπαθώντας να δω όπως βλέπεις να πατήσω εκεί που χαράζεις το βήμα ν' ακολουθήσω το ίδιο σου το βλέμμα όταν ονειροπολεί ή παρατηρεί εταστικά κινείσαι σ' έναν χώρο και σ' έναν άλλο έξω από εδώ αναπόφευκτα κρύβομαι πίσω από ανολοκλήρωτα όνειρα ή την απογευματινή χαύνωση μαθαίνοντας πώς να μαθαίνω απομυζώντας τα βαμμένα σου δάχτυλα ένα ένα λέω και λέω και τίποτα δεν έχω πει ακόμα θέλεις να μιλώ μα θα προτιμούσα το περισσότερο να σωπαίνω κρυμμένος στην ασφάλεια της ρυθμικής σου ανάσας μια φορά ν' αποκοιμηθώ στο στήθος σου χωρίς όμως να χρειάζεται να φεύγεις εκείνη τη φορά σηκώθηκα παγωμέν...

Να μπορώ όλα κάθε ώρα να στα δώσω καθαρή επιθυμία να μην χρειάζεται πώς και γιατί μα, διάολε, τι παριστάνεις στάσου λίγο δες, άκουσε, επιτέλους πρέπει να ακούς κι αν σε οδηγεί αυτό το πάθος μάθε γι' αυτό πρέπει να μαθαίνεις κάθε φορά μπαίνεις στο δωμάτιο και σε περιβάλλει μια κοριτσίστικη μυρωδιά άρωμα διάφανο διαυγές υγρό, υπέροχα ευχάριστο στη γεύση ' άφησέ με να έρθω πιο κοντά εκεί που ποθώ να βρεθώ θέλω να έχω επαφή τα χείλη κι η γλώσσα ιχνηλάτες προχωρώντας σαν τυφλός με τόση βεβαιότητα ξέρεις πού οδηγείς στη θάλασσα της μόνης αίσθησης ας ήμουν και πάλι κατακτητής κι απόλυτα ορισμένος συνδεδεμένος επάνω σου είναι πράγματα τόσο προφανή ωστόσο, καμιά φορά φοβάσαι μη χάσεις αυτή την αίσθηση και τη χάνεις αποσβωλομένος ναυαγώντας στο αναίτιο μένοντας σ' ένα ακατανόητο μεταίχμιο δεν ζητώ τίποτα άλλο παρά έναν δρόμο που χαράσσουν τα χείλη σου να  ξαναβρώ τον τρόπο να μπορώ να σ' αγκαλιάσω χωρίς καμία σκέψη καμία απ...

Θέλω να σου μοιάσω να μεταλλάξω κάθε τι μέσα και έξω να εισχωρήσω στον πυρήνα σου κάθε τι ιδιαίτερο να προσεταιριστώ διαλύοντας το παλιό εγώ μου μέσα στο νάμα της γλυκύτητας που περιβάλλει κάθε σου νόημα κάθε λέξη και κίνηση το χαρακτηριστικό στρίψιμο τον τρόπο που τρέχεις πατώντας βαριά χτυπώντας την άσφαλτο όπως έντονα και πολύ όλα όπως γυρνάς σου σφίγγω τα χέρια υποτάσσω και υποτάσσομαι κλείνεις τα μάτια ανασαίνεις με το στόμα μισάνοιχτα χείλη κλειδωμένος επάνω ανεβαίνω καλπάζοντας χίμαιρα και αλήθεια δίνεσαι είναι ο τρόπος που υπάρχεις αυτό, α αυτό δεν μπορώ καν να το προσεγγίσω όσο κι αν ψηλαφίζω την έκταση στο σώμα όσο κι αν αντλώ από το πιο σκοτεινό φρέαρ τέμνομαι και ενώνομαι στα ευκίνητα δάκτυλα απομυζώντας όλη τη ζωική ουσία όχι, δεν θα μπορέσω ποτέ' να οικειωθώ να εξιχνιάσω ή και να φανταστώ όσα υπογείως μαίνονται θιασώτης κι ένθεος μέτοχος υποψιάζομαι μόνο κάθε υποδόρια μετατόπιση το σύγκαυμα που σπαράσσει εντός όστρια καυτή ...

Να βάλεις το φαγητό στο ψυγείο εγώ πάω στη δουλειά θ' αργήσω να σε περιμένω δεν ξέρω τα ρούχα μου είναι στη ντουλάπα βλέπεις αφήνω πράγματα ξέρω, γιατί τότε μ' αγκαλιάζεις έτσι φοβάμαι όλα γίνονται καμιά φορά τόσο ύπουλα εισχωρούν και ξαφνικά βρίσκεσαι πίσω από μία πόρτα που κλείνει να ζήσεις πάλι και πάλι αποχαιρετισμούς αναχωρήσεις μα δεν φεύγω ξέρεις πως πάντοτε εγώ έμενα πίσω πλανημένη αυτός ο χώρος μου ανήκει δεν θ' αφήσω τίποτα να μου τον πάρουνε κι εσένα ως σ' έχω δικό μου θα σ' έχω με κάθε τρόπο ξέρεις, την άλλη μέρα με οδήγησες σε ανύποπτα ύψη και βάθη υπήρξα για λίγο ένθεος και λυτρωτής διάπυρη ρομφαία σε πορφυρό ανθισμένη κήπο τώρα μ' αφήνεις και κυλάω δεν μπορώ να το σταματήσω μόνος δεν ξέρεις πολλά ' δεν θα καταλάβεις τίποτα ό,τι επιθυμώ γίνεται απτό μόνο μέσα από μένα αν δεν μπορείς να με περιβάλλεις αν αποκαρδιώνεσαι και αποκάμνεις άστοχα  παραδέρνοντας στο περί δεν θα σου δώσω εγώ το πέρασμα ψ...

Εσπερινός εγέρθητι το σώμα  ακόμα καίοντας τα μεσημεριανά φύλλα νιοστός νόστος τα βράχια κοφτερά ξόρκια καιροφυλαχτούν παραδέρνουμε ζώντας μεταξύ εννιά το βράδυ οχτώ το πρωί ακόμα στέκει το λαμπρό πορφυρό αντανακλώντας βγαίνω και τινάζω τα βραδινά παραμιλητά μας το δωμάτιο βαπτίστηκε στο άρωμα κρεμάω ψηλά τα φωτεινά σου σήματα διπλώνω ευλαβικά κάθε ίνα που σε περιβάλλει ως περιβάλλει κάθε νεύρο μου οι ψίθυροι κι οι φωνές σου σηματωροί του πάθους σου δίνω μία  και σε φτάνω, γυναίκα κι άλλη μία ανεβαίνεις πιο ψηλά άσε με σε αυτό τον μάταιο αγώνα μου η χάρη σου οδηγεί το χέρι μου τη γλώσσα το σημείο επαφής φύομαι ολοσχερής μέσα σου αποκάμνω και εγείρομαι χάνω την ανάσα μου χάνω έναν μικρό χτύπο πόσο κοντά  αν πέθαινα θα ήταν από τον περίσσιο πόθο που πληρώνεται και πάντα χρωστά μα, γι αυτό ακριβώς επάνω στα στήθη σου ξανά μεστώνοντας  με το αίμα στα χείλη σου αποτελειώνεις με ...

Μη φοβάσαι μάθαμε πια να ημερώνουμε τους πιο κρυφούς φόβους με ένα χρυσό στεφάνι διαλαλήσαμε παντού τη χαρά του ήλιου αναζητώντας πάντοτε το πιο ασίγαστο φως ως τα πιο απόκρυφα σκοτάδια  αυτό δεν χάνεται παραμένει βαθιά και μύχια πονάει αλλά και θέλγει μια πνοή που γίνεται το κάθε θέλω το κάθε μπορώ μην απαρνηθούμε ποτέ τη δύναμη που υπάρχει μέσα στο πιο ανεπαίσθητο μια φωτεινή ηλιαχτίδα παιχνιδίζοντας προβάλλει μετά την καταιγίδα με το στήθος γυμνό αφήνοντας όλη τη βροχή να στάζει από τα χείλη το νερό που λάμπει μέσα του  αυτό το φως και στην πηγή  ανιχνεύεται το ίχνος κάθε ζωής μ' ένα ζωικό βύθισμα στο χείμαρρο που  αναδεύεται κάτω από τα πόδια μας ανυπόκριτα μάτια μου ποτέ δεν αντίκρισα μέσα σας το ψέμα κι αυτό με κάνει δυο φορές ευάλωτο ξαφνικά βάρυναν επάνω μου όλες οι χθεσινές υποσχέσεις κι είπα  δεν υπάρχει το ανεκπλήρωτο παρά μόνο αυτό που άφησες να γλιστρήσει κ...

Μέχρι τη μέρα που θα κατοικήσουμε σ' ένα ψηλό φωτεινό μετέωρο κι όλες οι φωνές θα διαχέονται από κάτω σαν λευκός θόρυβος μέχρι τη μέρα που θα στροβιλιζόμαστε με τα χέρια ανοιχτά πάνω απ' τα βραδινά πλοία που ταξιδεύουν μαζί μας εδώ στη σιδερένια κοίτη μου εκβάλλοντας εντός σου μην έχοντας πια καμία άλλη έγνοια παρά ένα -  ένα τα δάχτυλα στο στόμα ένα παιδί ' έρχεται μαζί σου σε πρωινό όνειρο ξυπνώ και τρομάζω μα, πώς γίνεται λέω κι ύστερα ησυχάζω πιστεύοντας πως αυτό είναι το προφανές όπως συμβαίνει κάθε μέρα όπως θα ήθελα στην ασφάλεια της αγκαλιάς σου βυθίζομαι πάλι μάνα, έρχομαι να σε αποχαιρετήσω κατοικώ εδώ, κοίταξε, ένας άγγελος έρχεται κάθε πρωί και με ξυπνά τα βράδια αφού τυλιχτεί στο σώμα μου με παίρνει μαζί ν 'ανέβουμε ψηλά πολύ έπειτα γλυκά με αποθέτει επάνω στο στήθος κι η μυρωδιά αυτή κάνει την καρδιά μου να γαληνεύει αφού γελάσουμε πρώτα με την ψυχή μας έμαθα πια με ασυγκράτητους παλμούς να ορίζω το παρόν μο...

Είπα να  ζήσω είπα ν' αφήσω λίγο κατά μέρος έκανα δεν έκανα τα μετράω δεν βγαίνουν όχι, όλα σωστά είπα ν' ανοιχτώ βαθιά κι ας φυσάει  ας έρθει το γοργό κύμα περιμένοντας τίποτα απολύτως δεν θα σ' ανταμείψει είπα να πάψω πια κάθε σκέψη ν' αφοσιωθώ μόνο στων σωμάτων τη λιτή σοφία να μάθω ό,τι συλλαβίζεται με τα χέρια μόνο είπα να μάθω να γελάω καλύτερα και περισσότερο τόσο που να μην  ακούγεται φάλτσο και παράταιρο δεν είπα τίποτα  αλλά ήρθα κοντά σου βύθισα όλες μου τις ρίζες  μέσα σου και μετά αφού σε σένα κατοίκησα  άνοιξες ένα παράθυρο που με γλύκανε το εσπερινό του φως με τα ίχνη των κεριών και τις πνιχτές φωνές στο ημίφως της παραζάλης σου γέλασα όσο ποτέ μου κι άφησα την καρδιά μου να κυλήσει σαν παιχνίδι να παίξεις με τα πόδια σου όπως τυλίγεσαι επάνω μου τίποτα άλλο δεν με κάνει ελεύθερο  είναι στιγμές που αναρωτιέμαι υπάρχω δεν υπάρχω Δευτέρα, Τρίτ...

Δος μου μισή ώρα βάζω κάτι πρόχειρο και είμαι εκεί βλέπω πέρα έναν καθαρό ορίζοντα δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο παρά ένα άσπρο μπλουζάκι ένα γελαστό βλέμμα βλέπω από μακριά διακρίνω τα χέρια το κραγιόν κατέβασε το παράθυρο θέλω να σε φιλήσω έτσι τώρα να κρεμαστώ από την πόρτα και να χωθώ όλο μου το σώμα σαν εισβολέας θα έρθω και θα κατοικήσω στα γυμνά σου πόδια γυναίκα περιμένω καιρό αβάσταχτα μεγάλο το διάστημα ανάμεσα στο σ' αγαπώ και στο έρχομαι ανεβαίνω άναψε εσύ τα κεριά κατέβασε τα στόρια βολέψου στον καναπέ να σε βλέπω έτσι υγρά νωχελικά καμία άλλη εικόνα αντάξιά σου κορμί μου για σένα περιφέρω τον πόθο μου από δωμάτιο σε δωμάτιο έλα και πλημμύρισε με σκέπασέ με κι άφησέ με χωρίς τέλος να γίνομαι  εσύ

Όχι άλλο πρέπει δεν πρέπει αν επιθυμώ θα γράφω μέλλι να το έχω στο στόμα μου σε όλο το σώμα αν επιθυμώ θα απλώνω κάθε μέρα επάνω σου πράσινα φύκια θα βγαίνω στην πόρτα γυμνός θα δειπνώ στην υγρή λόχμη θα μιλάμε και θα χαϊδεύω την κάθε μου ψευδαίσθηση σε στύση δεν θα κοιμάμαι παρά αφού υποβληθώ στην τιμωρία των χειλιών ένας κύκλος αέναος επαναλαμβάνω ανοίγω διπλώνω εκτείνω, συγκλίνω παίζω και χάνομαι αν επιθυμώ θα σ' έχω δική μου και με  κλειστά και με ανοιχτά διάπλατα μάτια θα ακουμπώ στις δυνατές σου πλάτες όποτε το θελήσω θα φτάνω σε σένα σε ένα νανοσεκόντ γλιστρώντας μέσα στη νύχτα μέχρι το ανοιχτό κελί σου γλιστρώντας στο απαλά αρωματισμένο εσώρουχο βρίσκοντας έναν σίγουρο δρόμο στο πιο υγρό σκοτάδι αν επιθυμώ ζω μια για πάντα όπως το ξέρεις με την ίδια εμμονή που είναι μέσα στο εγώ μου ολόσωμη στιλπνή, εκρηκτική όπως μόνο εσύ

Έλα λοιπόν δώσε μου αυτά τα χείλη θέλω να τα φιλήσω να τα αγγίξω  να τα ματώνω λίγο δικό μου να μπορώ ένα ελάχιστο ίσως μα κάθε μέρα πώς αντέχω να ζω έτσι ούτε ένα λεπτό κι όμως μέρα τη μέρα περνώντας στην κόψη του αδύνατου περιφέροντας το σώμα που επιβάλλεται φορώντας στα μαυρισμένα μέλη τα πιο απλά που γίνονται τα πιο αισθησιακά ναι, εσύ κινείσαι ερωτικά μιλάς γελάς ερωτικά' κινήσεις με τα χέρια με το σώμα κάθε έκφραση και ένα  φρικτό βασανιστήριο να ξέρω και να 'μαι παρατηρητής ένας κρυφός συλλέκτης των ακούσιων εικόνων που ασύγγνωστα - ή και ως βασανιστής εκούσιος παραχωρώντας το ακροατήριο τα μάτια που επάνω σου με ένταση α, κι όταν οδηγώντας πίσω στον καθρέφτη μα κυρίως όταν δεν με βλέπεις σ' ακολουθώ επικίνδυνα πίσω σου κατευθύνομαι όταν κοιτάζεις τον πλαϊνό καθρέφτη' αυτό το οξύ βλέμμα όλα τα σαρώνει ' σε όλα διαπερνά κάνε με να σε κοιτάζω να κλείνεις τα μάτια και να χάνεσαι στο ερωτικό σου σκήπτρο ...

στην ταράτσα το πάρτι σε ήχο τζαζ και σουίνγκ νέοι χωρίς καμία οφειλή παρά μόνον στον έρωτα ζευγάρι φέρνει όμορφα στροφές εκείνη με χαμόγελο δουλεύοντας το μύθο κεριά και φώτα ένα σαξόφωνο σαν μακρινή μπουρού κι άλλοτε ένα νησί που ξεπροβάλλει ξαφνικά απόβραδο καπνίζοντας παρατηρείς πώς μπορεί όλα να γίνονται δυνατά ξενυχτώντας πάλι με την προσμονή τα χέρια μου δεν έχουν πού να ακουμπήσουν' η γλώσσα μου σαν μια νιόβγαλτη πεταλούδα που δεν ξέρει πώς να συλλαβίσει την ομορφιά και το θάνατο επίφοβες προειδοποιήσεις σήματα κινδύνου μα, τι νόημα έχει αν δεν απλωθώ σαν ένα απαλό σύννεφο να τυλίγω το σώμα σου σαν πρωινή δροσιά και σαν ψίθυρος στα φύλλα ποιος ο λόγος που στέκει δεν περιγράφει ασθμαίνων να μείνω πίσω και να καταλύσω στο δικό σου ξωκλήσι γλυκά φιλώντας μα όχι σαν εικόνα όχι αντανάκλαση αλλά αδράχνοντας τους σμιλεμένους ώμους περισφίγγοντας τους δυνατούς γλουτούς γυναίκα έχεις τη δύναμη να με κάνεις να παραδέχομαι όλο το είν...

το στόμα... να ξεβάψω όλο το κραγιόν να απλωθεί σε όλη την επιφάνεια κι έτσι ατημέλητα όλο το ροζ χυμένο επάνω μου να με καλύψει από πάνω μέχρι κάτω καίγοντας κλείνοντας υπέροχα όλη τη ζέση που μου εκλύει στα λεπτά δάχτυλα περισπούδαστα στο ρυθμό σου αργά και γρήγορα διακόπτοντας και επακεκκινώντας όλο και πιο πολύ μια πύλη μαγική ένα περίγραμμα διάχυτο να το πάρω επάνω μου να διαλυθεί εντός μου να το απλώσω ξανά μέχρι τα γυμνά δάχτυλα εκεί που τα σφίγγουν τα λεπτά κορδόνια ασφυκτιούν λες μέσα στο δίχτυ τους άφησέ με θέλω να γλιστρήσω' όλο και πιο κάτω να φιλώ να περιβάλλω με τα χείλη μου θεσπέσιο κάλλος μόνο για εμάς που ξέρουμε ναι, κι άλλοι μπορεί να έχουν δει μπορεί να έχουν σκύψει στο πεδίο ίσως όμως να μην έχουν λατρέψει έτσι αναρριγώντας το κάθε εύσχημο λείο, στιλπνό όπως ανατέλλει με χάρη λυγίζοντας το πέλμα όπως μόνο θεές το αναπάντεχο ποτέ ίσως δεν φαντάζεσαι' πόσες άπειρες επαναλαμβανόμενες επίμονες εικόνες αν...

βρεθήκαμε στη ζωή χωρίς χορηγούς χωρίς ιχνηλάτες έπρεπε κάτω από το χιόνι χρόνων να ανασύρουμε τις νέες αρτηρίες αχαρτογράφητοι σε κινούμενη άμμο ζωές διασταυρούμενες άπειρες πιθανότητες μερικές φορές όλα εξαρτώνται από' ένα τόσο δα βήμα σαν να ζυγίζεσαι στην άκρη του γκρεμού και πριν το σκεφτείς χαρούμενα αφήνεσαι στην άβυσσο που χλευάζει σαν Κίρκη και λες μετά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει κι όμως κυλάς και κυλάς και μαθαίνεις πώς ν' ανακτάς τον έλεγχο κατεβαίνοντας και πάλι ανεβαίνοντας ή έτσι να νομίζεις θεέ μου δεν ξέρω πώς να πεθαίνω μάλλον ξέρω πώς δεν μπορώ και τότε' ούτε να ζω μπορώ ανάθεμα με σκορπίσατε χάμου σ' αυτό το μεταίχμιο έμαθα πώς ν' αγαπώ και να ελπίζω δίνοντας' έμαθα και να παίρνω λάθος: μαθαίνω είναι το σωστό κι έτσι σκάβοντας μέσα στο σώμα κι από μέσα ανακαλύπτοντας δρόμους, επεισόδια ένα διαυγές όσο και σκοτεινό βλέμμα αυτό που προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω άλλοτε με διαπερνά άλλοτε...

Θα ζούμε με παγωτά και έρωτα το χειμώνα θα λιώνουμε το χιόνι ανάμεσα σε θορυβώδη υγρά φιλιά ένα μισό κι άλλο ένα θα κάνουν έναν ολόκληρο γλιστερό γαλαξία μπλεγμένα μέλη σιρόπι σοκολάτα και καυτές φράουλες στον ουρανίσκο χαϊδεύοντας τα χείλη ονείρωξη του καθημερινού θα ερωτοβατούμε διαρκώς σε ύπνο και ξύπνιο να μην πληρώνεται ποτέ να γεύεται' και να έχει θα σ' έχω αγαπώντας χωρίς καμία σύνεση θα με ενθυλακώνεις στον υπερθετικό στο περιθώριο θα υπάρχει το περίγραμμα που να περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα, πλην όμως τα πλέον απαραίτητα αναγκαία: σμίξη,  πνοή από στόμα σε στόμα κλείνοντάς σε ερμητικά ανάμεσα μαλλιά και ρούχα ανακατεμένα γεύση  και άρωμα νέκταρ των θεών ρέοντας στα δάχτυλα και τους ιχθύς στην επίγευση πράγματα πρωτεϊκά και απλά γαμώντας υπογάστρια το μυαλό πριν και μετά και εις το διηνεκές σώμα Απόψε, για άλλη μια φορά, μια ίσως από τις πιο ερωτικές φωνές και παρουσίες σ' ένα όμορφο beat...

κατεβαίνοντας στο γλιστερό πεδίο ένα τυφλό σκουλήκι εισβάλλει κρυφά κάτω απ' το ρούχο σαν βδέλλα κολλάει το παράσιτο στον αυχένα ζώα γρυλίζοντας έρποντας η ρίζα του ανθρώπου είναι στη λάσπη στοχώμασκάβονταςμενύχια σαν τυφλοπόντικες σε βρομερά λαγούμια αποστερώντας το φως τη ζέστη τη ζέση ένα αγρίμι κρύβεται καλά το βράδυ πίσω απόκλειστάπαράθυρα καραδοκεί το θηρίο που κουβαλάμε σαν παλιά αποσκευή στο πατάρι ώσπου από τη σκόνη να τινάξουμε ένα παλιό κουρέλι που έχουμε καταχωνιάσει μαζί με τα περσινά φερσίματα λέξεις λόγιαλόγιαλόγια εκφράσεις, επιτηδεύματα των ακραιφνών ορίων σαλταδόροι θα με καταπιεί η άβυσσος από κάτω\ θα τυφλωθώ απ' την υπόγεια αντανάκλαση και σαν σε αντεστραμμένο ουρανό θα πηδήξω φωταγωγούμενος στο πιο ιλιγγιώδες κενό μη με αφήνεις μπορείκαιναχαθώ εκεί κάτω γλυκά εγκαταλείποντας κάθεπροσπάθεια να ισορροπήσω  - μα μου το χρωστά η ζωή - στο χείλος αυτού του χαρούμενου γκρεμού ...ξέρω, το ΄χω ξεσκίσει ...

Είκοσι τέσσερις ώρες και λίγα λεπτά έτσι όπως γράφω καλή μέρα ώρες που δεν υπήρξαμε σε παρένθεση δεν ήταν μια υποσημείωση στιγμές που ήμουνα μέσα τόσο σε μένα όσο και σε σένα πόσο περισσότερο γίνεται να είσαι αληθινά πέρα για πέρα επειδή το θέλεις και το θέλω ας μην φορτώνουμε τη λογική με το συναίσθημα που δεν αναλύεται δεν προσαρμόζεται δεν εφησυχάζει αυτός που θέλει δεν εφησυχάζει επιθυμεί κι όσο περισσότερο επιθυμεί τόσο κυριεύεται απ' τη μανία του ανικανοποίητου δεν μπορούσα να μείνω σπίτι βγήκα και περπάτησα πέρασα μέσα από δρόμους ήσυχους όμορφα τακτοποιημένα Κυριακάτικα βραδινά σε αυλές και βεράντες καλησπέρες ευγενικές στους γείτονες κι εμείς διασχίζοντας δρόμους και λεωφόρους είκοσι τέσσερις ώρες μια εβδομάδα κυνηγώντας προθεσμίες συναντήσεις μπαίνοντας ξανά στο περιθώριο εκούσια του  χρόνου δεν ορίζω δεν ορίζεις αλλά ήταν αληθινά για μια μέρα όλα απλά κατανοητά απόλυτα με την αφή το σώμα το στόμα τίποτα...

Δεν γίνεται παρά να περιφέρομαι σ' έναν κενό χώρο αναζητώντας τον χρόνο χτίζοντας τις αυριανές αναμνήσεις σήμερα περνώντας από τα μέρη που μοιραζόμαστε καταλαβαίνεις πως όλα αλλάζουν ακολουθώντας τις ακανόνιστες πορείες τους πώς μπορώ να σ' έχω τώρα εδώ στο μαξιλάρι μου δεν θέλω να φεύγεις στο είπα ξανά δεν θέλω να έρχεται αυτή η ώρα αναχώρηση επιστροφή κι ίσως να μπορούμε λίγο να παίξουμε στο δρόμο να έρθουν  πάλι ημέρες και απογεύματα που δεν θα νοιαζόμαστε να σπαταλάμε το κάθε τι ασυλλόγιστα να θέλεις να γυρνάς πίσω σε ανέμελα πρωινά όμως ποτέ δεν έλειψαν και οι φροντίδες και δύσκολα και να' έχεις ανάγκη όλο και περισσότερο να διαρκεί ένα αγκάλιασμα γιατί μετά παρασέρνει τα πάντα η ροή η δίνη των ανθρώπων πού είσαι αυτές τις στιγμές σε αναζητώ με αγωνία ζητώντας στις λέξεις στα μηνύματα ένα μικρό στήριγμα ζητώντας απεγνωσμένα αυτό το λίγο των καθημερινών περιποιήσεων που ανεπαίσθητα περνούν στις ζωές τους οι καθημε...