Ex Post

Μια μέρα θα βαδίζουμε ηδονοβλέπτες απ' τους κρουνούς του αισθητισμού μας θα πίνουμε το ίδιο μας το σώμα λείες και φωτεινές επαλείψεις στιλπνό θερινό   ιδρωμένου αιδείου τον δρόσο στα χείλη αναδεύοντας αναριγώντας στις θωπείες των χειλιών διάφανα συμπλέκοντας τα μέλη  υποσχέσεις που εκπληρώνονται μα πιο πολύ η προσμονή  μαίνεται  στο στέρνο όλη μέρα και τη νύχτα παλεύοντας ακόμα και στο γραφείο ένα διαρκές επίπονο κρεσέντο να σε παίρνω υπάρχει μόνο αυτό όλα τ' άλλα μια εναργής φαντασίωση ζω διαρκώς δεσμώτης του πόθου σου που διατάζει δεσπόζει ανοίγει ρωγμές  στο κρεβάτι στο κρανίο εκτοξεύει  όλη τη φαιά ουσία σαν διαρκής ονείρωξη  μια μέρα δεν θα έχει το ίδιο βάρος όσο η προσμονή της  η ανάσα όσο πλησιάζει το φιλί η υφάλμυρη φωτιά όσο πλησιάζει στο στόμα πιο δυνατά πιο αληθινά δεν είναι πορνολαγνεία είναι η εξομολόγηση από τα μέσα το ωραίο  που υ...

Να μην είσαι κυνικός μπορούμε να λέμε αυτό που είναι χωρίς να σκέφτεται κανείς πώς θα τα βγάλω πέρα μπορείς ακόμα να εμπνέεσαι από πράγματα για τα οποία πολλοί θα πουν "ανοησίες" και δεν θα βρούνε πολύ σοβαρά δεν συνάδουν δα και με τους αριθμούς που τυπώνουν επάνω μας και τους λένε ηλικία στο όνομα λοιπόν του κάθε λογής αισθητισμού που μπορώ να αντλώ από μια τούφα αναρχικά μαλλιά μια κορδέλα στο διάφανο σορτσάκι ένα λυτό λουράκι στο πέδιλο τη λεπτή γραμμή στο μαγιό ένα δάχτυλο βαμμένο σαν αίμα πηχτό που λιώνω μέσα στο στόμα μου σ' ένα φόρεμα που ανεμίζει και δεν μπορώ πάραυτα ν' αγγίξω λυσσασμένα από κάτω στην πλάτη και το λείο δέρμα που πάνω του εκλύομαι ενώ απλώνεσαι σαν αράχνη το σεντόνι στην ικανότητα να πληρούμαι παραληρητικά και μόνο με τη σκέψη χωρίς καμία εγγύτητα μόνο με την παραφορά της εικόνας μέσα των επιδέξιων κινήσεων και της επιμέλειας για την οποία καίω τα κύτταρά μου με χαρά ανείπωτη κι απύθμενα βυθίζομαι ...

Θέλω μόνο να έρθεις να μη μιλάς να μη μιλάω για πράγματα που  κάνουνε όλοι  θέλω μόνο  να έρθεις λίγο παραπάνω όλα και τίποτα να μην χρειάζεται να γυρίζουμε γρήγορα πέρασα μέσα σου ναι ήθελα  να τα προλάβω όλα κι εσύ που σε όλα γρήγορη ο χρόνος  με ξεπέρασε σαν να τρέχεις μόνος και να κυνηγάς έναν φανταστικό αντίπαλο αυτός είναι ο χρόνος σε ξεγελά σε περιγελά δύσκολο να συμβαδίσεις μαζί του δεν είναι καλός φίλος πέρασα επάνω σου θέλοντας με κάθε τρόπο να κατακτήσω τον δικό σου χρόνο δεν πρόλαβα να σε κρατήσω και να γελάσουμε  δεν πρόλαβα  να πάρω αβίαστα μέσα μου όλη την οσμή σου με ξεγέλασε ο χρόνος με έβαλε να τρέξω και μου πήρε όλη την όσφρηση έτσι,  μετά από αυτό το αστραπιαίο πέρασμα ένα ανοιγόκλειμα του βλέφαρου δεν πρόλαβε να κατακαθίσει επάνω στο δέρμα μου όλη η μυρωδιά σου και σε θαύμαζα, ωστόσο, μετά το βράδυ έλαμψες με τον δικό σου τρόπ...

Θέλω να δειπνήσω πάνω σου δεν θα γράψω τίποτα απόψε θα κρατήσω όλα τα πρακτικά του έρωτα στο σώμα σου να με προσκαλείς στο τραπέζι σου να με κόβεις με τα χέρια δεν χορταίνουμε αυτή η πείνα είναι αβάσταχτη στα δάχτυλά σου θ' απλωθώ να με γλύφεις λαίμαργα με ανάρμοστους τρόπους άσε με να γίνω το μέλι και το κεντρί άγγελος και εωσφόρος κρατώ την όρεξή μου για το δικό σου πιάτο να πέσουμε με στόματα, χέρια μέσα σε λίμνες όστρακα και βότσαλα επάνω στο στήθος κάθε κρυφή πτυχή ν' απομυζήσουμε όλη μας την ελπίδα που τρέφει την ομορφιά στο χαμόγελο που ποθώ θα ανεβούμε στο ταβάνι όλα θα τα κάνουμε  ψηλά και πιο πολύ θα πέφτουν με πάταγο στο πάτωμα ρούχα, λέξεις, προσμονές αχόρταγα θα αναλώσουμε κάθε κίνηση του λεπτοδείκτη σε φάση αργή σε κίνηση αέναη στο μέσα μας εκεί θα συναντηθούμε ξυπνώντας ξανά από το λήθαργο των ημερών το πολύτιμο το λίγο που ξέρει να γίνεται πολύ έπειτα τον υπόλοιπο καιρό θ' αναθυμιέμαι τα γλυκά σου δάχτυλα ...

Κι αν δεν υπάρχουν πολλά για να πεις εγώ είμαι εδώ θα το δεις κι αν η μέρα πώς έρχεται, φεύγει δεν ξέρει κανείς πάλι είμαι εδώ να το δεις αν δίκαιο κι άδικο ποιος το ορίζει σοφός ή αδαής εμένα εδώ θα με βρεις θα το δεις αν ζούμε πάλι βαθιά στα σκοτάδια στο φως σαν τυφλοί πως πάμε χωρίς ο δρόμος εδώ με οδηγεί θα το δεις αν είτε στη θάλασσα αγκαλιασμένοι είτε στο δείλιο φως λουσμένοι εμείς δίπλα σου πάλι γελώντας απλά θα με δεις αν δεν πιστεύει στ΄ αλήθεια κανένας ούτε και νιώθει το ρίγος βαθιάς ηδονής ας είναι όλα επάνω στο σώμα με μιας ξαναζούμε θαρρείς αν έχω μόνο δυο ώρες στον κόσμο κι αν πάλι σώνεται ο χρόνος και φεύγει νωρίς θα έχω ζήσει μαζί δυο ζωές και θα γεννιέμαι σαν ένα εμείς

Κάποτε τίποτα δενείναι υποφερτό ζεσταίνομαι τριγυρίζω ένα γύρο όλα τα σκορπάω κάτω να κυλιστώ στο σκονισμένο δάπεδο βλέποντας τα πράγματα ανεστραμμένα από κάτω κάποτε δεν είμαι πουθενά και σε αναζητώ έπειτα λέω δεν πρέπει να σκέφτεσαι όλα είναι καλά καμωμένα αγγελικά και άγια και γαμημένα τέλεια που όσο να ναι εμείς οι ατελείς πώς να παρακολουθήσουμε το απόβραδο κοντοσκέκονται με τα αυτοκίνητα χωρίς ήχο μόνο για το τελευταίο φως της ημέρας σε μια στροφή θα έλεγα ορκίζομαι πως είδα το φάσμα μιας γυναίκας έτρεξα ένα γύρο δεν ήθελα, το ξέρεις να πάρω γρήγορα το δρόμο της επιστροφής οι ώρες τελειώνουν με την επίγνωση αυτή μεταγγίζω το σώμα μου στο σώμα σου σ' ένα διαρκή αγώνα ενάντια σε χώρο σε χρόνο σε περιθώρια σε επιθυμία δεν άντεξα μία και μισή οσμίζοντας τονλίγο αέρα που εγκλωβίστηκε με το δικό σου άρωμα παραδόθηκα αμαχητί μόνο και μόνο με τη σκέψη χωρίς καμία απολύτως κίνηση έχυσα τα μυαλά μου ποτίζοντας τις λεπτές ίνες ...

Αυτό που έχω δεν το έχω είμαι μόνο αυτό που γίνομαι εισβάλλω ορμητικά και με μια θέληση που όμοια δεν γνώρισα να εγκολπώνομαι την αλήθεια στον πόνο στα χείλη όσα δεν χορταίνονται πλήρωσέ με  κι άλλο  ένωσέ με στο άπειρο μίλησέ μου άσε με να σου πω κι εγώ δεν είναι ο λόγος δεν ψηλώνουμε με αυτά είναι όσα αγγίζω είναι που χάνομαι μαζί σου και πεθαίνω ανατέλλοντας  με κόρες διεσταλμένες θεε μου  πόσο πιο μακριά να φτάσω ένα βήμα ακόμα και φοβάμαι πως θα νιώσω την ανάσα τουθανάτουμου εκεί στο όριο σαν δίχτυ που με περιβάλλει κυκλωμένος με τα νύχια στους ώμους το άλλο μου μισό παραδίδω  ό,τι ήμουν και δεν ήμουν  δημιουργώντας με πόσο λίγο πόση απόσταση μένει ακόμα να καλυφθεί με τρέλα  τα χρόνια προσμετρώντας τον κενό χώρο και χρόνο μέσα στο σώμα σου διασχίζοντας δεν έχω άλλη μαρτυρία  να δώσω τίποτα πιο πολύτιμο μόνο να μπορώ  εκ των υστέρων από τα...

Δεν χρειαζόταν ένα νεύμα τίποτα δεν ήθελα το βλέμμα μου συνάντησε λες κι από πάντα το δικό σου ήξερα πριν έρθω πού θα σε βρω θα κάθεσαι σταυροπόδι διακριτικά αλλά και τόσο εμφανώς το φουστάνι σου θ' ανέμιζε αν χορεύαμε στη μουσική και το χέρι θα σου κρατούσα και σιγά θα τραγουδούσαμε κοιτάζοντας πάνω στο θόλο τα σύννεφα της Κυριακής με ένα βλέμμα όλα  μονομιάς θα ομολογούσαμε κι ύστερα μετά από χρόνια πολλά που θα θυμόμαστε θα μου λες ήταν ωραία το βράδυ εκείνο κι ας ήταν μόνο ό,τι ονειρεύτηκα μέσα στην αύρα της μουσικής το φουστάνι σου θ' ανέμιζε καθώς γυρνούσες μια στροφή στο λάκτισμα των πλήκτρων στο λίκνισμα των τραγουδιών θα με συνέπαιρνες με την ορμή σου πιο λαμπερή μέσα σε όλες κι απ' τα λουράκια που τυλίγουνε τα όμορφα δάχτυλα θα τα φιλούσα ανάμεσα βλέπεις, τελικά δεν ήταν μόνο μικρή βραδιά ήτανε κάτι που μένει μέσα φυλαγμένο από το χρόνο πάντα αλώβητο όπως για σένα αυτά που έχω εδώ βαθιά και με γλυκαίνουνε ...

Σε αναμονή κόμμα, άνω τελεία φτερά βρεγμένα χτυπώντας απεγνωσμένα επάνω στα κράσπεδα χρόνια τιμωρώντας στην απόσταση διεκδικώ κάνω να συμβεί εποχή που ήτανε κάποιος να περιμένει καθώς δεν επιστρέφουν απ' τις θολές θεωρίες όσο να σε κρατάω ζωντανή στα χέρια μου όσο και να κρυώνει το βράδυ προετοιμάζω το νερό από καιρό όλη την εβδομάδα απλώνω το στρώμα κάτω από έναν έναστρο ορίζοντα που δεν είχα εγκαίρως ν' αποδώσω τρέχω γύρω γύρω απ το τραπέζι κάθε βράδυ συγκεντρώνοντας τα ψιχία του άπορου βίου αναμένοντας μία, δύο, τρεις έφτασε, έρχεται τότε με μια μεγάλη ανάσα ξεχύνεται γυμνή γλιστρώντας από τα έσχατα αναζητώντας σωματικά τα κύρια σημεία επαναφέροντας ήμουνα έγκλειστος η κάθε μέρα περνούσε ανεπίστροφα κι εγώ πήγαινα και πήγαινα πάντοτε το ίδιο δρομολόγιο πώς να σε αιφνιδιάσω ούτε τα πιο απλά δεν μπορώ να τηρήσω ήτανε μέρες που έστεκαν στο ύψος των καλοδουλεμένων ανθρώπων με το σφρίγος της βεβαιότητας και την αισιοδοξία της απουσ...

Πες μου τι βλέπεις δεν ξέρω συνήθως βλέπω καταλαβαίνω κάτι λιγότερο κάτι περισσότερο εδώ βλέπω αλλά δεν ξέρω ίσως και να μην θέλω να δω καταλαβαίνεις αναρωτιέμαι θα είναι ποτέ τα πράγματα το ίδιο καλά για σένα θα μπορέσω ποτέ να φέρω πίσω αυτό το βλέμμα θα μπορέσω ποτέ να αντικρίσω τόσο σίγουρη χωρίς αμφιβολίες φόβους, δισταγμούς ο χρόνος έρχεται και φέρνει μαζί του όχι πια το αναπάντεχο αλλά το πεπερασμένο είναι σαν  ένα φωτεινό άνοιγμα όλο και να στενεύει περισσότερο η μήτρα της ζωής παίρνουμε θέση πιο συνειδητά πια έτοιμοι  τα βήματα πιο μετρημένα πια όχι πολυτέλειες για ανώφελα κέρδισα και έχασα μαζί μην εκπλήσσεσαι δεν με ξέρεις τα πρόσωπα διαφέρουν μέσα από τις εποχές εναλλάσσονται τα μάτια κάπως σαν να κλείνουν πιο επιρρεπή  στην καχυποψία της απώλειας στο φόβο του λίγου στον ίλιγγο του κενού δεν υπάρχουν επαναλήψεις έφυγαν, πέρασαν τα χθεσινά φώτα  έσβησαν παίρνο...

Εγώ που θέλω το μόνο θέλω να σπαράσσομαι  και να ελπίζω να σκύβω να προχωράω  να χαράζω με το δάχτυλο πάνω στο σώμα σου τις θίνες του πόθου αδιαίρετου με τον ιδρώτα να κατακλύζει κάθε μου έμπνευση δε ζω αν δεν το ζω χωρίς να ξέρω χωρίς να έχω λογική  χωρίς επίγνωση καμία παρά στην έξαψη της επαφής αδιαίρετο ένα' όχι δεν με κουράζουν οι εμμονές μου με αυτές θα πορευτώ αυτό είμαι που δεν ξέρεις ως χθες ούτε και γω το δικό σου εύρημα ανακαλύπτεις διαρκώς εξορύσσεις τη φωτιά μου στο στερέωμα  ο ίλιγγος με συνεπαίρνει στον κίνδυνο του εκτροχιασμού εκστασιάζομαι στην έκφραση στο στόμα ΘΕΛΩΤΟΒΛΕΜΜΑ με αυτό μόνο είναι δυνατόν να διάγω χωρίς καμία παραχώρηση η μόνο αλήθεια που αντικρίζω κατάματα και δεν με συντρίβει το πιο μεγάλο δώρο η πιο διάφανη ψυχή σαν τον ορίζοντα μετά τη βροχή μετά από εσένα μόνο εσύ

νυσταζωβρεμωρόμου τικωλόκαιροςκιαυτός δεν θα πω τα δικά μου τα συνηθισμένα τα γλυκά  δίνω μια πάσα στα πιο σκοτεινά όπως αυτή η συννεφιά που με καταπλακώνει επιπλέω μέσα στο γραφείο μου\ εξαφανίζομαι  μέσα σε αυτή τη συννεφιά κι οι μέρες περνάνε με τις φροντίδες των μάταιων ανθρώπων των μάταιων κόσμων ω, πόσο απογοητευτικό η ικανοποίηση των  σεμνώνκαιταπεινών ανθρώπων εντάξει λίγα είναι αυτά που μπορεί καθημερινά κανείς κάπως να κάνεις κάτι αυτό που πρέπει στο τέλος της ημέρας θα μείνει μια βαριά σκονισμένη κούραση εκατοντάδες σελίδες και λόγια λόγια πράγματα που δεν θέλουμε κι ωστόσο τα έχουμε ανάγκη - μα εγώ θέλω μόνο εσένα -  διαδικασία, τα βήματα κάτι κάνουμε και σπρώχνουμε τη μέρα μέχρι την επόμενη μέρα ικανοποιημένοι άνθρωποι άγνωστοι και ξένοι και πάει λέγοντας - μα εγώ θέλω να έρχεσαι σε μένα - διατρέχουμε μια καμπύλη παλμός, αναπνοή, έκταση ένα χέρι μια ματιά μέχρι να πιαστ...

Θα  ήταν πάρα πολύ ωραίο και καλό να μη χάνουμε άλλο χρόνο χωρίς εμάς θα ήταν καλό στο ίδιο μαξιλάρι στον ίδιο μικρό καναπέ δεν έχω συνηθίσει τις μεγάλες ανέσεις τα μεγάλα ταξίδια μπορώ καλύτερα να μοιράζομαι το ελάχιστο να εξασκούμαι στην προσμονή του ελάχιστου διαστήματος όχι για να τιμωρώ τα αισθητήρια να γίνεται η κάθε αίσθηση ένα ζωντανό παλλόμενο θέλω να σε κερδίζω υποφέροντας κάθε μέρα από λίγο ή και περισσότερο όταν αργεί ασφυκτικά να ξημερώσει όταν παλεύουμε μόνοι σαν τον απόπληκτο που αγωνίζεται να κρατηθεί από μίαν ακόμα ανάσα όταν μετράς την κάθε εισπνοή όταν στον κάθε πόρο εισχωρεί βαθιά η άφευκτη επιθυμία επιτακτικά απλώνεις και συσπειρώνεις το κάθε δικό να εκμηδενιστεί να μην έχει κανένα νόημα ξέχωρα δεν γίνεται να εισχωρείς στο εγώ δεν υπάρχει άλλη δίοδος συγκλονιστικά ανακαλύπτοντας ξανασυστύνοντας εκ νέου ένα πέρασμα όλα να βρίσκονται όπως τους αρμόζει όπως εσύ μου αρμόζεις γι' αυτό βασάνιζέ με κάνε με να περ...

Θα έπρεπε να βρω να εφεύρω έναν τρόπο για να σε κρατώ εδώ συνέχεια διατρέχουμε τις μέρες μας τα χρόνια γίνονται δρόμος που στενεύει ένα πέρασμα  που όσο και να θέλεις πρέπει να φτάσεις στο τέρμα κοιτάζοντας τότε πίσω θα δεις  χρόνια και ανθρώπους και μέρη πολλά  πράγματα που σε αρρώσταιναν έλα τώρα στον χώρο που δεν μπορώ παρά να τον λέω  δικό μου και δικό σου ένα προγεφύρωμα το σώμα για τη σωτηρία των ψυχών το κρύο δεν μένει εδώ έχω εγκαταστήσει ένα πολύχρωμο ηλιοστάσιο κατεβάζω τις γρίλιες γιατί τόσο φως  δεν με αφήνει να βυθιστώ μέσα στο δικό σου θεέ μου  σε είχα και είχα λησμονήσει  εντελώς και χρόνο και τόπο' και χρεία δεν υπήρχε τίποτα έξω και πέρα από εσένα τα δικά σου όρια ήταν απόλυτα τα δικά μου βυθίστηκα με όλη την ψυχή μου σε παραλήρημα ενώ βαθιά μέσα άκουγα μια ηχώ που έλεγε μη με αφήσεις' να γυρίσω πάλι  πίσω στον κόσμο μη με παίρνεις από εδώ...

Είναι κάτι βράδια δεν περνούν απλά κόκκινα φεγγάρια κόκκινα φτερά έχω τ' άρωμά σου σώμα και φιλί όσο κι αν σου παίρνω θέλω πιο πολύ Θέλω να σε δω και να σου μιλήσω ό,τι και να ζήσω πάντα νοσταλγώ θέλω να σε δω στ' όνειρό μου επάνω μόλις που σε φτάνω μόνος μου ξυπνώ Σβήνω το κορμί μου κι όλο σε ζητώ όσο με πονάει τόσο το τ΄αγαπώ κάνω να σ' αγγίξω ρούχο μου μικρό και σε νιώθω πάλι σαν να είσαι εδώ Θέλω να σε δω και να σου μιλήσω ό,τι και να ζήσω πάντα νοσταλγώ θέλω να σε δω στ' όνειρό μου επάνω μόλις που σε φτάνω μόνος μου ξυπνώ Άλλη μέρα θα 'ρθει θα 'ρθουμε κι εμείς κι όλα θα ναι πάλι όμορφα θα δεις θα χω εσένα μόνο κι όλο θα γελώ μέσα σου θα λιώνω και θα ξαναζώ Θέλω να σε δω και να σου μιλήσω ό,τι και να ζήσω πάντα νοσταλγώ θέλω να σε δω στ' όνειρό μου επάνω μόλις που σε φτάνω μόνος μου ξυπνώ

Το ξέρεις πως δεν γίνεται πρέπει τώρα να σ' έχω σηκώθηκα με τη γεύση σου στο στόμα έριξα κάτω όλες τις αναμονές επιτακτικά σημάδια της δικής σου παρουσίας πήρα ένα ένα τα δικά σου πράγματα σε έφερα εδώ παλεύοντας να τιθασεύσω έντονα και ακραία ακαριαίες εικόνες τώρα με έχεις τα νιώθω όλα με το σφυγμό με το σφρίγος της αδυσώπητης αέναης παρουσίας τώρα σε αυτό το πεδίο το ιερό σημείο που φτάνεις και γυρίζεις πάλι πίσω παίρνοντας απομυζώντας όλα όσα μου δίνεις στα χείλη μου ένας αγώνας μια διαρκής κορύφωση αναστρέφοντας και γεννώντας όλο και πιο έντονα όλο και πιο δυνατά λυγίζεις τα μέλη σου δέσμιος κάνε με ό,τι θέλεις τώρα ξανά και ξανά τα νιώθω που καίνε σε μια ακτή που με κατακλύζει εξαίσια σκύψε μέσα μου ταλάνισέ με κλείσε με σφιχτά κλείνω τα μάτια όλα είναι αληθινά\ όλα κραυγάζουνε για σένα κερδίζω όλο και περισσότερο όλο και πιο ψηλά ποιο το όφελος δεν υπάρχει άλλη επιλογή θα σου παραδοθώ κι απόψε και κάθε ώρα ζώντας στιγ...

Μένουμε εδώ μαζί είμαστε για πάντα νέοι ενώ η ζωή αλλάζει όλα γύρω μεταβάλλονται εμείς ενώνουμε τα χέρια μας σε μια μυστική γραμμή μένουμε ενωμένοι σ' έχω κοντά μου ξέρω πως ό,τι και να συμβεί αρκεί να στραφώ βαθιά μέσα μου και να σε βρω δεν ανησυχώ για τίποτα πια έχω τη ζεστή σου ανάσα τόσο κοντά μου δεν χρειάζεται καμία επιβεβαίωση σε κρατώ όλη την ώρα ξυπνώ και κοιμάμαι μόνο για να βρεθώ και την επόμενη μέρα και την επόμενη στιγμή εδώ σ' έχω τόσο καλά φυλαγμένη κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε πάρει από μένα αγαπημένη, καταλαβαίνεις. περάσαμε τόσο δρόμο μέχρι εδώ κι ακόμα είναι αρχή τι λέω ούτε αρχή ούτε τέλος είσαι η διάρκειά μου το ζεστό αίμα που πάλλεται μέσα μου η δύναμη το μυαλό μου όσα χρειάζομαι υπάρχω στο χάρτη σου κολυμπάω στα δικά σου νερά δε φοβάμαι πια τίποτα κι ούτε ποτέ ξανά θα φοβηθώ κάνε μου τ' αστεία σου πείραξέ με ξέρεις πως διαρκώς θα την πατάω δώσε μου μόνο τη χαρά να είσαι όπως θέλεις κι έλα να τ...

Κι έπειτα ξαφνικά βρίσκεσαι σ' έναν χώρο όπου είναι λέει 'οι μεγάλοι' και λέω, πότε πρόλαβα κι έτρεξα χωρίς να καταλάβω ήμουν ακόμα μέχρι χθες στο πίσω κάθισμα ή μια βόλτα στο Φάληρο τότε, που ήταν ακόμα το λούνα παρκ τότε που τα πράγματα δεν σε ζαλίζανε τρέχοντας  εκκρεμότητες τι έγινα, που βρέθηκα τι κατάφερα αν το μέτρο είναι να κλείνεις έναν πλήρη κύκλο η ζωή σπάει ξύπνησα πάλι το βράδυ δεν τρομάζω συνήθισα τον κόσμο  έτσι λέω δεν περιμένεις τίποτα ούτε καν  τα γηρατειά θα έρθει μια μέρα που αναπάντεχα όλα κυλάνε απότομα σε μια πλαγιά γλυστράμε και πέφτουμε και γύρω μας παραδομένοι σε μάταιες φροντίδες προσπαθούν να καταγράψουν  τον μόνο αισθητό για πρώτη φορά σφυγμό που χάνεται δεν θα έρθουνε, όπως το ξέρουμε, πολλές γιορτές πάλι σε μια γωνία θα εγκατασταθεί το ψύχος που ελλοχεύει όσο και να μετράς δεν θα βγαίνουν οι μέρες παρά μόνον μονές οι αριθμοί θα στενεύουν αφόρητ...

Αν κάποια μέρα χάνονται όλα αν δεν υπάρχει τίποτα παρά μια σειρά αρνήσεις τίποτα να πιστέψεις κανείς να προσβλέπεις ίσως με τον καιρό τα πράγματα αποκτούν μια απρόσμενη διαύγεια ξεφεύγοντας απ' το περιθώριο που ακούσια αφήνουμε να κατακαίει στις φλέβες δεν θέλω να καταλαμβάνει τίποτα τον ζωτικό χώρο άσκοπα ξοδεύοντας την κάθε ανάσα καταλαβαίνεις με τον καιρό όλα γίνονται τιμαλφή  γιορτάζουμε κάθε μικρή χαρά απ' το λίγο γεννιέται το πολύ οι αμφιβολίες κι οι αμφισβητίες  διαλύονται  στον πιο απόλυτο χρόνο τον χρόνο σου που μου δίνεις χωρίς φειδώ  θα αφεθώ οριστικά  ανοίγοντας ένα νέο σύνορο τόσο που να σε χωράω ολόσωμη να φοράω -  πρώτα εγώ  - κάθε σου νέο ρούχο που μου ταιριάζει τόσο γιατί εσύ το θέλησες να θέλω και να μπορώ μη μου μιλάς για τις μάταιες μέρες που κλυδωνίζονταν στο πιο αποπνιχτικό σκοτάδι τα σύννεφα κατακρημνίστηκαν περίμενα καιρό  γυμνός να τυλιχτώ αυτ...

Να μη λέμε να, κοίτα τα πράγματα γίνανε κάπως ή αλλιώς να χαιρόμαστε γιατί είναι όπως είναι να βλέπω ξανά και ξανά αυτό το γνώριμο χαμόγελο αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή ο ευτυχισμένος άνθρωπος έχει τη γεύση τη χαρά της αίσθησης και το ξέρει το ξέρεις ότι λατρεύω να αγγίζω να μην χρειάζεται να κάνεις τίποτα γι' αυτό μόνο να είσαι έτσι όπως είσαι γιατί σε γνώρισα και σε μαθαίνω όλο και πιο πολύ μαθαίνω με τα χέρια με το στόμα τόσο πολύ αφήνομαι σε αυτό που με φωτίζει με σηκώνει πιο ψηλά σαν μια παρόρμηση να  με αφήνεις να σε περιρρέω απ' τον αστράγαλο μέχρι τον αυχένα έχω έναν δικό μου κήπο ρίχνω τον σπόρο αντρειεύομαι γίνομαι όσο καλύτερος θα μπορούσα ποτέ δεν είναι υπερβολές πώς μπορείς να λες μου παίρνεις την ανάσα και μου δίνεις πίσω ατόφια κι ακέραια ζωή με κάνεις δικό σου όλα είναι αλήθεια στο σπίτι στο δρόμο σε ό,τι μαθαίνω ξανά από την αρχή όχι, δεν ήξερα έχεις δίκιο ήμουν καιρό κλεισμένος κι αρνιόμουν πεισματικά...

Ενίοτε βροχοπτώσεις το σκοτάδι στο σπίτι στο δρόμο καραδοκεί μια ησυχία ανοίκεια περιμένοντας με κεριά αναμμένα κοιτάζοντας στην ανηφόρα με την πρώτη προσδοκία και την αναμονή  έρχεσαι δεν έρχεσαι ένα στοίχημα μια μικρή παύση κι ένα τσιγάρο μικρή παρασπονδία που καίγεται ο χρόνος που μαίνεται ο καιρός πέρα άστραψε  οι μέρες φωτίσανε ένα διάκενο σε μια σχισμή χωρέσαμε ίσα ίσα στο βουνό δεν ήταν ο κόσμος ήταν παραμυθία τα πάθη γλυκαίνανε τις ψυχές πώς μπορείς να το λες αυτό όταν μέσα σου βρίσκω τον χαμένο χρόνο μου το διάκενο πληρούται όλα είναι κατασταλαγμένα και στη θέση που τους πρέπει ερχόμαστε φεύγουμε ερχόμαστε κι όμως ήρθες και την άλλη φορά ήρθες σε μένα απ' όλες τις πιθανές διαδρομές και τις παρακάμψεις έφτασες εδώ έχω ένα φωτεινό δωμάτιο μια γάτα που παίζει τα ρούχα απλωμένα στο μπαλκόνι ατενίζουμε τη θάλασσα το βράδυ με τα φώτα μετά τον έρωτα φέρε μου το γνώριμο χαμόγελο καθώς θ' ανεβαίνεις δ...

Οι κοντινές εκδρομές σαν πλάνα ταινίας μιας άλλης ήδη εποχής που τη ζεις αναδρομικά επιλέγοντας σκηνικό τόπο και πρωταγωνιστές σε είδα σαν για πρώτη φορά κι ήταν αυτή η παράξενη απόσταση να μην μπορείς να αγγίζεις παρά μόνο να παρατηρείς το υποκείμενο πόθος εικόνα της ζωής μου πότε θα είναι δυνατόν όλο αυτό να  υπάρχει από μέσα αλλά ξέχωρα από τούτο μπορούσα να διακρίνω εκείνα τα εξωτερικά σημεία που όντας μαζί τείνει καμιά φορά κανείς να μην διαβλέπει ας πούμε, τη γραμμή των γλουτών εύγλωττα διαγραφομένη εν τω άμα να παρατηρείς από μίαν ελαφρά απόσταση η απόσταση των πραγμάτων που θέλουμε διακαώς και με τη συναίσθηση του θέλω να είναι επίπονα παρούσα σε αυτή τη διαθλαστική τέμνουσα τη διαχωριστική γραμμή παρατηρούσα σχεδόν ηδονοβλεπτικά αυτά τα πάθη εξομολογούμαι τώρα τη σχιζοειδή σχάση του να σ' έχω και να βρίσκομαι εκεί χωρίς να σ' έχω απόλυτα δέσμιος εξομολογούμαι στο θεό μου λαγνείας την ιερά ανίερη φύση κι ως τρόπαια κρατών...

Οι ψάθινες ομπρέλες τίποτα δεν προμήνυαν τα σύννεφα αεικίνητα πόσες φορές χρειάστηκε να πάμε πολύ μακριά για να γυρίσουμε κοντά πέρασε το γιορτινό καραβάνι ένα λιτό τραπέζι μας περίμενε τα λόγια μας ζυμωμένα με το ψωμί του έρωτα να μουσκεύουμε και να γλυκαίνουν οι ψυχές δεν σου 'δωσα σήμερα τα καλύτερα επιφωνήματά μου αλλά μετά και κάθε μετά θα είναι καλύτερα άπειρες φορές θα γυρνάω και θα φιλώ τα μάτια σου επαναλαμβάνοντας ανεπαίσθητα την ίδια μυστική δέηση πως, ακόμα, θεε μου, φοβάμαι μην παραισθητικά μεταστώ σε τόπο όπου θα μαστίζει άνεμος θα προσπαθώ να κρατήσω δυο μικρά κοχύλια στο στόμα θα χτυπώ με τα χέρια την άμμο αλυχτώντας δεν τις ήθελα αυτές τις ομπρέλες δεν ήθελα να στέκουν τα σύννεφα σαν γκρίζες συναγωγές να σε κρύβουν από μένα μπήκα στ' αυτοκίνητο βιαστικά δρόμος της επιστροφής στα βασικά δεδομένα: χείλη, γλυκό μειδίαμα μέσ' απ' τα λευκά δόντια ψιθυριστά χαμόγελα μείνε εδώ του χρόνου, υπόσχομαι, θα σε κρατώ αγκ...

Οι γιορτές έχουν συχνά κάτι απ' τις μνήμες κι απ' το χτες ευχές που θα θυμόμαστε ανταλλάξαμε πώς ήμασταν κι αλλάξαμε για δες και σε τραπέζια γιορτινά κι αν δεν βρισκόμαστε όλα όσα θα' ρθουνε σε μια στιγμή ευχόμαστε να 'σαι καλά να 'μαι καλά ένα φιλί είναι τα πάντα καμιά φορά συνδαιτημόνες, παραστάσεις όλα εδώ μόνο για μας εσύ το ξέρεις θα πιω, λοιπόν κι απ΄το ποτήρι σου και θα 'χω πάντοτε τα ρούχα σου με τάξη φυλαγμένα τα πιο πολύτιμα είναι λίγα ας τα τιμήσουμε με το σκισμένο σου το τζιν θα κοιμηθώ θα σηκωθώ, θ' ανάψω ένα τσιγάρο όπως συνήθεια το 'χουμε μετά ένα γλυκό κι ένα ποτήρι είναι λίγα αυτά τα ακριβά που στις γιορτές γίνονται ακόμα πιο καλά να τα μετράμε και μαζί τους να γυρνάμε όλο και πιο κοντά όλο και πιο βαθιά όλο και πιο οριστικά γι' αυτό σου λέω πως τις αντέχω τις γιορτές γιατί αγαπάω πιο πολύ κάθε στιγμή κάθε φιλί είμαι πιο σίγουρος εγώ γιατί είμαι εσύ