Ex Post

Κάθισα να γράψω δυο κουβέντες να σου πω δεν ξέρω το σωστό και τι ναι λάθος κι αν κάπου παραφέρθηκα συγγνώμη δεν θα πω ο δρόμος με τραβά στο ίδιο πάθος Απ' όλες τις στιγμές μας το ίδιο αγαπώ τις μέρες και τα βράδια τα δικά σου κι απ΄ όλα όσα μου πες στη σκέψη  μου κρατώ το "είμαι τα πάντα εγώ στην αγκαλιά σου" Αν είναι η αγάπη μονοπάτι φωτεινό ή αν είναι τρικυμία και σκοτάδι πάρε και συ το ρίσκο σου και ψάξε στο βυθό του έρωτα τ' αγιάτρευτο σημάδι Απ' όλες τις στιγμές μας το ίδιο αγαπώ τις μέρες και τα βράδια τα δικά σου κι απ΄ όλα όσα μου πες στη σκέψη  μου κρατώ το "είμαι τα πάντα εγώ στην αγκαλιά σου" Ακόμα αν δεν το ξέρεις εγώ θα σου το πω πως όλοι το ζητούν με αγωνία να βρουν κάπου στον κόσμο το άλλο τους μισό ενώ η αγάπη στέκει στη γωνία Απ' όλες τις στιγμές μας το ίδιο αγαπώ τις μέρες και τα βράδια τα δικά σου κι απ΄ όλα όσα μου πες στη σκέψη  μου κρατώ το "είμαι τα πάντα εγώ στην αγκαλιά σου...

Δεν είμαι η εξαίρεση  στο νόμο, όχι δεν είμαι Δεν είμαι κάτι πέρα από συνήθειες Μόνο που, να, παιδεύω κάτι αλήθειες και πάλι το πρωί σαν ξημερώσει ψάχνω να βρω τα χρόνια μου τα υπόλοιπα που θα περάσουν  κι  έπειτα θα λέμε: "για δες ήταν σαν χθες" "κι όμως δεν άλλαξες..." Κι όμως, αλλάξαμε Άλλαξε και η μέρα Με πόθο της ζωής το νήμα πιάσαμε και τα  όνειρά μας  φεύγουν στον αέρα... Χαρούμενα (ναι, χαρούμενα, η μιζέρια είναι διπλή ήττα) Χριστούγεννα ! 

Κοίτα εγώ θέλω να πω μόνο ότι, ξέρω ξέρεις δεν είναι απλό - όχι δεν είναι - αλλά αλήθεια πόσες φορές αναρωτήθηκες πόσες το ένιωσες - όχι συχνά - ξέρω ξέρεις βαθιά πότε είναι αληθινό - είναι όταν το ζω - είναι όταν με βασανίζει όταν δε λες: καλά περάσαμε κι απόψε λοιπόν ήρθες, έφυγες, ξαναήρθες  - μα εγώ σε θέλω εδώ ξέρω ξέρεις θα με κερδίζεις θα σε κερδίζω ξανά και πάλι απ' την αρχή ξανά και τώρα κι αύριο και για το μετά θα έχω ακόμα περισσότερο - θέλω να σ' ακούω - δε μου αρκεί θέλω το πριν το μετά ακούς; όλα μου τα χτες και τα αύριο να τα ξανακερδίσω μέσα σου να είμαι να κυλάω στο αίμα έλα, και κάνε με να νιώσω όπως κανείς κι αγάπησέ  με όσο ποτέ δε μπόρεσε κανείς

Γυναίκα θέλω να καταλάβω να σε μεταλάβω να σε δω έξω απ' το κέλυφος σα ν αναδύεται από μέσα μου το σώμα κι η φωτιά σου καίγοντάς με ανοίγοντας πέρασμα μέσα απ' το φλεγόμενο τραγούδι μου με κάθε πνοή αυξάνοντας τη φλόγα λιώνοντας στους πόρους του δέρματος στις κνήμες τους βραχίονες στις άκρες των βλεφάρων, ισορροπώντας στο μεταίχμιο της σάρκας της όσφρησης της αφής των υπόγειων εκρήξεων που μαίνονται γυναίκα όλα αυτά που προσπαθώ να μαντέψω να εξορύξω σκάβοντας γυμνός στο χρόνο αναρριχώμενος ματώνοντας στον έρωτα ψαύοντας σώμα και λέξεις στα σκοτεινά στο προσήλιο στην ακτή στο πίσω δωμάτιο, γυναίκα δεν έχω ξαναπερπατήσει σ' αυτούς τους δρόμους δος μου το χρόνο ν' ακολουθήσω δος μου μιαν άκρη να ακουμπήσω την καρδιά μου, γυναίκα, ν' αρχίζω να τελειώνω στα χέρια σου .

Θέλω να ξέρω ένα χαμόγελο μονάχα ένα νεύμα μια αγκαλιά ένα σύμπλεγμ'  από σώμα και σκιά τ' άρωμα αυτό  στο μαξιλάρι τις πυζάμες στη ντουλάπα διπλωμένες το μαντήλι  στο συρτάρι σου που τ' άφησα μαζί με την καρδιά μου θέλω να ξέρω στο λαιμό σου  πως τυλίγεται η ίδια η ζωή μου έτσι πλυμένη  καθάρια  κι ανεμίζει  μές στο δωμάτιο σαν, δες, να φύσηξε  αεράκι  γαλάζιο καλοκαιρινό  μες στο χειμώνα Θέλω να ξέρω έχω δικαίωμα ν' ανοίγω τα πανιά μου αυτά που χρόνια έχω κρυμμένα πίσω απ' τα μάτια μου και έτσι να σε ταξιδεύω, θέλω να ξέρω, πέρα απ' το  χρόνο το μικρό  το δικό μας τον κόσμο ολόκληρο στα χέρια μου τα δυο όταν αφήνεις

Πριν φύγεις κράτησε ενός λεπτού αφή μια στιγμιαία αναλαμπή της μορφής της σκιάς της εκστατικής καμπύλης του δέρματος θυμήσου αυτή την εξαίσια σύνοψη το βλέμμα που σε τύλιγε και γλυκά σε παρέδινε στην απεραντοσύνη του ενός αντικριστά σμίγοντας αγγίζοντας ό,τι πιο αληθινό αυτό που κάνει την καρδιά να χάνει ξάφνου ένα χτύπο ω, ναι δικός σου αυτός ο χτύπος διαχέεται, ρέει στροβιλίζεται με το σώμα στο αέναο "σε θέλω"

Ξέρω δεν είναι αρκετό ξέρω περισσότερο θα θέλω και θα ζητώ ξέρω είναι δύσκολα κάποιες φορές ώρες ερμητικά κλειστές ξέρω η στιγμή μοναδική δική σου δική μου όταν σε αναζητώ κάτω απ' το κέλυφος των ημερών στις βροχερές νύχτες που δύσκολα περνάνε στη μελέτη στις σημειώσεις μου στο κρύο σπίτι ξέρω αύριο θα έρθω στην πόρτα θα σταθώ μέσα θα μπω γλυκά κι ορμητικά σαν την αγάπη με μάτια γελαστά με χείλη διψασμένα με χέρια ανοιχτά περιγράφοντας με λόγια ισχνά όσα με το σώμα θα ήθελα να πω δυνατά

Κίτρινο σε βλέπω χαμογελάς έρχεσαι με φούρια στη στροφή γκαζωμένο στην ευθεία ελίσσεσαι και μπαίνεις σφήνα στην καρδιά μου περνάς με κόκκινα ανακατεύεις τα μαλλιά μου πάμε μαζί αέρα αφήνουμε τους άλλους πίσω μαζί σου δε με νοιάζει δε βιάζομαι μόνο θα 'θελα λίγο ακόμα, λίγο απλά, να σε κρατήσω να μακραίνει κι άλλο ο δρόμος πίσω να μη γυρίσουμε νωρίς να δούμε πάλι την ανατολή θαμπώνοντας τα τζάμια με τις ανάσες μας πόσο μου ταιριάζεις σαν να ήσουν πάντοτε δικό μου κι όμως δεν το ξερε κανείς από τους δυο μας

Φυλής 188 έλα θα είμαι εκεί τώρα βραδιάζει από νωρίς ανεβαίνω τις σκάλες στην είσοδο μια ξανθιά με δυο παιδάκια μετά κι εκείνη η μαυρούλα που όλο μιλάει στο κινητό θα πάρουμε κρασί κόκκινο απ' το φίλο μου το "Σαμίρ" θα σκεπαστούμε στον καναπέ θα γίνουμε ένα θα ζεσταθεί το διαράκι με τις ανάσες μας είναι κι αυτή η υγρασία στα χείλη στα σώματα φύλαξέ μου τη μυρωδιά απ' τα μαλλιά σου κι εγώ θα σε βλέπω κάθε πρωί σ' εκείνη την αφίσα, ξέρεις, πόσο μου μοιάζεις καρδιά μου πόσο μέσα μου κατοικείς εδώ στον πρώτο όροφο πρώτο διαμέρισμα πρώτη φορά

Δεν είμαι εγώ του κόσμου αυτού σου το χα πει αλλά και το ξερες καιρό πριν από μένα είμαι εγώ το βουητό  και ο αντίλαλος της μηχανής  που μες τη νύχτα απομακρύνεται το τελευταίο ακρωτήρι που περνούν τα βραδινά και αργοκίνητα καράβια με τα καμένα και παράταιρα λαμπιόνια το τέλος της γιορτής κι οι  εραστές οι σοφοί - τρελοί  και υπνοβάτες οι σιωπηλοί του τρένου επιβάτες είμαι οι λίγοι αλλά και οι πολλοί όσοι δεν έχουνε ταυτότητα και ίσκιο κι όσοι κουράστηκαν και ξέμειναν στο δρόμο οι νέοι κι οι μεγαλύτεροι μαζί οι προδομένοι που διψάνε για ζωή όσοι θυμούνται και ξεχνούν την ίδια ώρα οι ένοικοι και οι περαστικοί οι μόνιμοι θαμώνες κι οι τυχάρπαστοι το τελευταίο ποτό χωρίς τσιγάρο τα μάτια σου στο ημίφως των κεριών το χέρι σου στο στήθος που ακουμπάει τα πόδια σου - κλαδιά γύρω από μένα τα χείλη σου τα στήθη τα ιδρωμένα τότε μπορώ να πω με σιγουριά: αυτός εδώ είναι ο κόσμος ο δικός μου κι εγώ είμαι αυτός που πυρπολεί κάθε βραδιά

Κοπάνα ήλιος ζεστός ζητάς μια ευκαιρία να γελάσεις να πετάξεις να ουρλιάξεις, όλα, μια αγκαλιά μια σκέψη γίνε μαζί μου αυτό που πάντοτε ζητούσες  και πονούσες που δεν είχες, είδες, όλα γυρνούν τελικά κι αυτά που έχασες  και ξέχασες  κι ανέβαλες σε βρίσκουνε στο δρόμο απ την αρχή ξανά όσα για σένανε περίμεναν αλλάζουνε στενάζουνε, κι εσύ,  ξυπνάς απλά είσαι αλλού εκεί που πάντοτε  περίμενες και πίστευες, τώρα, πάμε μαζί  λοιπόν μία κοπάνα  είν' η ζωή, σε περιμένω, είμαι από πάντοτε εδώ παραφυλάω μες τη νύχτα τη στιγμή και τον καιρό

Να μένεις να υπομένεις να κλείνεις τα μάτια να είσαι εκεί δίπλα στην πόρτα στο μπάνιο με το κραγιόν σου τα μάτια σου να με κοιτούν μέσα απ' τον καθρέφτη καθώς εγώ με τρόπο περνώντας θα έχω μόνη μου έγνοια να φυλάξω  αυτή τη ματιά κάτω απ' το στρώμα μου μέσα στον ύπνο μου την ανάσα σου να προσέχω τον κάθε χτύπο σου να μετρώ σαν κάτι δικό μου και να γυρνώ πλευρό σιγά  της μέρας το αβέβαιο θάμβος καθώς θα μπαίνει απ' τις  γρίλιες άλλη μια μέρα που θα έρθει και θα ζητά επίμονα να μένεις

Εμένανε με νοιάζει ναι,  με νοιάζει να κουβεντιάζουμε σιγά το βράδυ πριν να σβήσουμε το φως πριν κατέβω  στο μικρό μου ορυχείο απ΄ όπου συγκεντρώνω  - όταν όλοι δε με βλέπουν πια -  τα ορυκτά όνειρα που σου στέλνω ανοίγοντας διόδους κάτω απ' τα ξένα βλέμματα φτάνοντας μέχρι τον τοίχο σου και εισχωρώντας σαν την υγρή νύχτα στο βαθύτερο ύπνο σου θα είμαι κει, ψυχή μου, γιατί με νοιάζει

Reflect on me with your liquid eyes swallow me through and leave me in ruins only to restore again my anxious soul relief me from the darkness the early nights that pass me by while you re not coming it's just a night it's just a life a thoughtful mind keep me in safe and delirious confronting myself this enormous willingness to stay to occupy the room doors opening my heart's screaming crambling on the floor we ll find ourselves laughing at the face of fate one day

Κι είναι κάτι τέτοιες ώρες που η μοναξιά με βαρύνει και λέω το δίχως άλλο να 'σουν εδώ να κάνεις ετούτη τη νύχτα, όπως και τη ζωή μου, ένα πέρασμα στην άλλη πλευρά ένα κάτοπτρο που να κοιτά  ίσια στο εγώ το βαθύ και να μη φοβάται να δει ότι φοβάται και να πει σε θέλω τόσο πολύ που σπάω και λυγίζω χρειάζομαι να σε κρατώ για ν' ανέβω  για να μπορώ να τραγουδώ και να χορεύω - ποιος εγώ -  τι αλλιώς η ζωή  είναι ούτε πόνος ούτε χαρά μόνο ένα τίποτα ένα οριστικό βαθύ τίποτα χωρίς να σ' έχω εσένα που σε κοιτώ και κλείνω μέσα μου κλειδώνω στο στήθος μου την καρδιά που πάλλεται ακανόνιστα απ' τη δική σου μέθη κλείνω τα μάτια μου κι ονειρεύομαι την επόμενη μέρα μαζί μόνο μαζί

Στάχυ σκιά βροχή ψυχή ευχή μικρέ εαυτέ περιπλανώμενη δίψα τι δεν μπορείς να δεις τι δεν μπορείς ν' αγγίξεις να χαρείς να γευτείς και να νιώσεις; σαν τα χρώματα  να μην είναι πια χρώματα σαν η φωτιά να μην είναι πια φωτιά κράτα με σφιχτά λοιπόν γιατί απόψε γλιστράω και πέφτω στο τίποτα όπως τότε που παιδί ήταν μεγάλο βάσανο αυτή η ρημάδα  η κυβίστηση που όλοι κατάφερναν κι εσύ περίμενες  τελευταίος και τρομαγμένος κράτα με λοιπόν να μπορέσω να κρατηθώ είναι η αγάπη μου μονοπάτι που γλιστρά κράτα με και να μ' αντέχεις σαν μυστικό σου και σαν πιστό σου φύλακα να μ' έχεις κράτα με  να μάθω ξανά να σηκώνομαι και να βυθίζομαι να ναυαγώ στην αγκαλιά σου και πάλι  να έχω τη σθένος να σε λατρεύω ξανά και ξανά δίχως 

Είμαστε μικροί σαν το καλοκαίρι δυο σταγόνες στο κορμί της νύχτας μικρές υποσχέσεις σου 'χα πει ότι  θα προσπαθήσω να κρατήσει πιο πολύ αυτό το καλοκαίρι και κρυφά απ' όλους φύλαξα ένα κομμάτι ουρανό και κοιμήθηκα έπειτα στην αγκαλιά σου κι είδα ότι σε κρατούσα, λέει, σφιχτά και τα δάκρυα θάμπωναν τα μάτια κι ύστερα γύρισα το πρόσωπο και με κοιτούσες κάπως χωρίς το γέλιο σου να με καθησυχάζει  - εγώ είμαι εδώ όλα καλά σ' αγαπώ - κι έπειτα αλλού έτρεχα μόνος και δεν υπήρχε τίποτα όλα είχαν ξεμακρύνει η ερημιά του κόσμου με κυνηγούσε σαν Ερινύα το κορμί μου δεν ένοιωθε μήτε κρύο μήτε πόνο και σηκώνομαι, θεέ μου, ιδρωμένος και μισός και η ώρα ν' αργεί τέσσερις το πρωί μέχρι να μιλήσουμε να πούμε: θα είμαι εδώ θα σε δω και σήμερα και δε θα σε χορταίνω με το βλέμμα με το σώμα αλλά θα σ'  ακολουθώ συνέχεια ψυχή μου μη χαθώ αλλιώς

Είμαστε σώματα κύματα  υγρά απογεύματα με το φως που λιγοστεύει στις γρίλιες  όχι για να μη βλέπουμε αλλά να μην ξεχνάμε την έξαψη το πρώτο άγγιγμα το γλυκό βάσανο την άγνωστη γεύση στα χείλη αναδιφώντας ξανά και ξανά όχι γιατί  δεν ξέρουμε,   - κοίτα, αυτό το δέρμα είναι και δικό μου αυτό το αίμα που 'χει στα χείλη μου στεγνώσει -  να θέλουμε  ξανά απ΄την αρχή  να 'ναι το άγγιγμα γλυκό μετάληψη ψυχής ψαύοντας  κάτω απ' το ρούχο ένα ποτάμι ορμητικό μια εικόνα αθανασίας στιγμιαία καθώς με την πλάτη γυρτά τους χυμούς της φωτιάς θα αρδεύεις με τα μάτια κλειστά την αλμύρα στο στόμα ζωής και θανάτου το ανάμεσα στο μένος του έρωτα  με ζέση δοσμένη κι εγώ όλος εσύ

Κι είμαι εδώ όλος ένα "θέλω" να σ αγγίξω να γίνω βροχή στο κορμί σου να σε χαϊδεύω σαν ήλιος του χειμώνα μέσα απ' τα σύννεφα τα γκρίζα όλος μια αγκαλιά και πάλι να μη φτάνω με το λίγο με το πολύ με το κρύο και την ασχήμια της κάθε μέρας να πρέπει να προχωράμε να πρέπει να αντέχουμε ο ένας με τον άλλο  - ή ο ένας τον άλλο;- μαζί, αλλού, εδώ πιο πέρα παρακάτω να με περιμένεις μόνο να διασχίσω τον ορυμαγδό των λέξεων και σκέψεων των ενδοιασμών των φόβων των παιδιάστικων των ενήλικων των υπόγειων κοίτα, να, ακόμα φοβάσαι το σκοτάδι όντας ένας τρομαγμένος δειλός εραστής του φωτός - λέμε τώρα - αντέχεις; πες μου είναι δύσκολος ο δρόμος που σκίζει και ματώνει τις καρδιές και ζητά με σθένος και πόνο το "για πάντα"

Αν δε φτάσει μια νύχτα άπλωσε και κόψε ένα λεμόνι να έχω στο στόμα τη γεύση απ' τα ακροδάκτυλα να έχω τη μνήμη της αφής τα χείλη μου στο ποτήρι ν' αφήσω τ' αποτύπωμα του σφυγμού να πάλλεται στο σώμα σου και να με φέρνει εκεί διάφανο κι ανεπαίσθητο σαν τις ώρες που κύλησαν τα δάκρυα που στέγνωσαν κάτω απ' τα γυαλιά υπάρχουν μέρες που σ' αποζητώ κι είσαι εδώ

Πάρε με κοντά σου μακριά ταξίδεψέ με μπορώ όλα όσα θες και δε ζητάς μονάχα ζήσε με αυτό σου ζητώ ξέρω, δες, γελάω με τον καιρό με τη βροχή στην κούραση της μέρας να βρίσκω καταφυγή μπορώ όσο δεν ξέρεις κι όμως το ξέρεις κάθε βράδυ ξανά θα γυρνώ να σε χορταίνω και πάλι λίγο να 'ναι αυτό και πάλι όλα δικά μας σαν παιδιά που δεν γνωρίζουν τίποτ' άλλο παρά μόνο σαν παιχνίδι να μοιράζουν ξανά τη χαρά

Πώς να πω περισσότερα δε γίνεται φέρε το ποτήρι τα τσιγάρα και τη λύπη σου δε θέλω να κοιμηθούμε ούτε τώρα ούτε ποτέ όχι γιατί φοβάμαι τα όνειρα μα γιατί αποθύμησα τη ζωή ξενυχτώντας να ξανακερδίσουμε ένα ξημέρωμα να, είναι τόσα λίγα αυτά που κρατάμε μην αφήνεις το χέρι μου λοιπόν να χαθούμε μαζί μόνον αυτό πόθησα μόνο να γίνω το φως σου η ανάσα στο μέτωπό σου να καίω και να σβήνω στο κορμί σου να λυγίζω και πάλι να ανοίγω τα μάτια στο σκοτάδι αγγίζοντας τις άκρες των βλεφάρων φωτίζοντας μια στιγμή μ' ένα μικρό αναστεναγμό αγάπη μου ας χαθούμε απόψε ας μη μιλάμε πια ας γίνουμε ένα μικρό νυχτερινό ταξίδι σιωπής

Κι ενώ μου 'δειχνες χρώματα εγώ  τα μάτια έκλεινα και μυστικά ταξίδευα: θυμόμουνα ένα απόγευμα σαν την πορφύρα κι ένα ξημέρωμα άλλοτε σαν ένα ρόδι άλικο τη θάλασσα μετά τη σκοτεινή μα και το γκρίζο σύννεφο το λευκό σου φόρεμα στης νύχτας τον αέρα που ταξιδέψαμε αγκαλιά πάνω απ' τα σπίτια πέρα απ' το χρόνο το μισητό το λίγο τον πολύ εμείς που βρισκόμαστε που χανόμαστε που γινόμαστε ένα νόημα χωρίς λέξεις ένα σχήμα δίχως γραμμές ένα θέλω που δε χωρά παρά μονάχα σ' ένα σώμα έτσι λοιπόν συμβαίνει με τους ανθρώπους και τα χρώματα όταν τα δύο γίνονται ένα Tribute, επειδή τον ακούσαμε τον γερόλυκο εκείνο το βράδυ στο "Αμερικάνικο"....

Το ξέρω η καρδιά μου φλέγεται ο ύπνος που δεν έρχεται οι ώρες που κύλησαν που θα 'ρθουν ήσυχες μακρινές  ανούσιες Κυριακές το απόγευμα στο σπίτι με τον καφέ στο δρόμο που ο ήλιος  χάνεται νωρίς ένα κομμάτι ουρανό ζήλεψα ένα φιλί  ένα κάθισε πλάι μου μια στιγμή μέσα στις τόσες η ζωή μια στιγμή να την προφτάσουμε να ζήσουμε  κι εμείς μια Κυριακή που να μπορούμε να λέμε: είναι δικά μας  αυτά τα κοχύλια που μαζέψαμε μέσα στην κάψα του Αυγούστου κι αφήσαμε στο περβάζι για να θυμόμαστε, μια Κυριακή σαν τις άλλες που ήταν όμως ολοδική μας

Ναι είν' αλήθεια οι λέξεις  φθείρονται σκορπίζονται αδυνατίζουν φθίνουν όμως  οι αλήθειες ηχούν χωρίς λέξεις γίνονται αίσθηση ορμή σώμα και αίμα άγγιγμα κραυγή ψίθυρος ανάσα κοφτή όλα όσα ενοικούν μέσα σου - εγώ μαζί - περισσότερα απ' όσα λέω απ' όσα ποτέ θα πω μόνο ό,τι δε λέμε γίνεται "είμαστε" κι ό,τι είμαστε δεν είναι λέξεις μόνο "είναι" μόνο

Δεν έχω παρά μόνο μία ημέρα ώρα σκέψη μετέωρη στιγμή για να έρθεις να μείνεις απόψε τώρα να χαθούμε να χωρέσουμε το άπειρο σ ένα σώμα Ένα Όχι δύο όχι "δικό μου", "δικό σου", αυτά τα μικρόψυχα, ξέρεις, που αρέσουνε πολύ στους σοβαρούς και μετρημένους Ένα μόνο Όπως: μία μέρα μία εκδρομή μια ανάσα μια θάλασσα μια ζωή

Κοίτα, έχω μια ιδέα Ξέρω οι εμπνεύσεις μου δεν είναι δα σπουδαίες Απλώς, να, έλεγα ν' ανεβούμε σ΄ έναν λόφο, ξέρεις. εκεί όπου οι λύπες φαίνονται μικρότερες Τα δειλινά κάπως μελό, τα δακρύβρεχτα αυτά που συνηθίζω Ίσως και να κατεβούμε στ' ακρογιάλι,  - όχι και τίποτα εξωτικό - αυτά τα λίγα που μπορώ Γιατί κι αυτά έχουν φωνή Μιλούν απλά τόσο ανεπαίσθητα που λες, σιγά μωρέ, που έχει κάτι να μας πει και ο μικρός Σαρωνικός Κι όμως, αυτός ο όρμος ο ασήμαντος είναι εκεί πάντα και σκεπάζει τους τελευταίους εραστές Απλώνεται νωχελικά και με ψυχή αλλά και σώμα σαν μια γυναίκα όλος δίνεται που όσο τίποτα ποθεί ν΄ αγαπηθεί και ν' αγαπήσει

Η "Χαρά" επάνω στις τραβέρσες αναπολεί αγκυροβόλια θάλασσες φωνές ανθρώπων χειρονομίες ευχές παιχνίδια παιδιών κρασί κι αλμύρα στα χείλη Όλα είναι εκεί ακριβά ενθυμήματα κρυμμένα επιμελώς κάτω απ' τη σκουριά και τη θλίψη των αναχωρήσεων Τα χείλη θυμούνται πάντα γι αυτό παίρνουν το σχήμα είτε της πίκρας είτε της λήθης ή της συγχώρεσης Τα χείλη είναι χάρτες εξάντες των κορμιών σηματωροί των αισθήσεων Η "Χαρά" ονειρεύεται καινούρια ταξίδια το κορμί της το σμιλεύει ο χρόνος τα μίλια που διανύθηκαν κι εκείνα που έρχονται μαζί με το κύμα απαλά και ήσυχα σαν την αγάπη

Είναι που ήξερα πως ήσουν από πάντα για μένα μονάχα τίποτα άλλο πες μου τώρα  την πόρτα πώς ν' ανοίξω πες μου  απ τα χέρια μου τα άδεια πώς ν΄ αφήσω η μέρα να γλιστρήσει σα σκιά  πώς να πω ένα γεια και να επιστρέψω στο κέλυφος  του κόσμου τ' αδειανό δεν έχω, κοίτα,  παρά μόνο δυο φτερά κρυμμένα πίσω απ΄ τη σιωπή μου κι είναι που θέλω κι άλλο τόσο το ποθώ:  - να πετάξουμε -  να φωνάξουμε να ξυπνάμε  ο ένας  για τον άλλο κρατώντας το χέρι για ν΄αντέξουμε να πονέσουμε και να πιστέψουμε στο μικρό  ολοδικό μας καλοκαίρι Δεν έχω, κοίτα,  παρά μόνο δυο φτερά που τα διπλώνω κάθε αυγή προσεκτικά και τα φυλάω κάτω απ' το άδειο μαξιλάρι

Γυναίκες, φωνές που καίγονται Σώματα πηγές που ξεδίψασαν Καρδιές που στο κύμα αντέξαν Αγκαλιές που στο δάκρυ μουσκέψαν Γυναίκες, που μιλούν και σωπαίνουν κι όσα λεν άλλα τόσα υφαίνουν κρυφά κάθε βράδυ αιώνες και γίνονται και φωτιές και χειμώνες Γυναίκες, που το χρόνο ορίζουν και στο πλήθος έτσι απλά ξεχωρίζουν Γυναίκες, μαύροι κύκνοι και άγγελοι της μέρας γητειές της νύχτας αρχάγγελοι Απόψε, ξαναπιάνουμε το νήμα του αφιερώματος στις γυναικείες φωνές. Αγαπημένη Ελένη Πέτα μαζί με τον εξαιρετικό Παναγιώτη Μάργαρη σε all time classic μελωδίες. Καλή ακρόαση... 

Αυτά που θες μπορώ να είμαι όσα ζητάς και άλλα τόσα όσα δεν έδωσε η ζωή ίσως γιατί ποτέ δεν είχε Να πετάξουμε να φωνάξουμε δυνατά όσο κανείς: Eίμαι εδώ γιατί εδώ είσαι και πατώ εκεί που αγγίζεις και μπορώ, ναι μπορώ, να γυρνώ στον κόσμο πάλι και να μου λείπει, ναι να λείπει, η αγκαλιά σου η μεγάλη  - για δες, μεγάλωσα    κι όμως δεν άλλαξα    και ό,τι κέρδισα    όλα τα χάρισα - και  είμαι εδώ γιατί εδώ είσαι και πατώ εκεί που αγγίζεις και μπορώ, ναι μπορώ, να γυρίζω στο πλευρό μου και ν' αντικρίζω όλο το φως να είναι δικό μου όλο δικό μου

Τώρα θα έπρεπε κανονικά φυσιολογικά αντί να κάθεσαι να μετράς τα κύματα στην προκυμαία θα έπρεπε λέμε να κάνεις βόλτα στην παραλία με πόδια γυμνά με την αλμύρα των χειλιών και τις ψιχάλες, ροές αγγέλων, στα μάγουλα με τα χέρια πλεγμένα και να λες ποτέ μην αφήσεις να με καταπιεί αυτό το κύμα ποτέ μην επιτρέψεις τη ζωή να προσπεράσει γι αυτό ανοίγω τα χέρια τεντώνω την καρδιά μου μέχρι να σπάσουν οι χορδές και σαν παλιά κιθάρα να ηχεί μέσα απ' τη φθορά της χρήσης ο πιο γλυκύς ο ήχος το πιο όμορφο βιμπράτο οι μελωδίες που θα 'θελες ν΄ ακούσεις μα ποτέ δεν έπαιξε κανείς γι' αυτό και μόνο λέω εδώ να ζήσουμε τώρα Σήμερα κάτι απ' τα παλιά. Μια από τις σταθερές στο χρόνο αξίες της θρυλικής 4AD των (αιωνίως) εφηβικών μας σκοτεινών αναζητήσεων. Ταιριάζει και με το συννεφιασμένο σκηνικό, τώρα, εδώ στο camping Καστράκι, στην παραλία της Πλάκας, στο Δρέπανο του Αργολικού κόλπου...  

Εγώ δεν είμαι παρά ένα σπασμένο μολυβένιο στρατιωτάκι ένα παιχνίδι που στα χέρια σου ακουμπάω πέφτω, σηκώνομαι, πέφτω στροβιλίζομαι στο πάτωμα ανεβαίνω με μιας στον ουρανό απογειώνομαι στο κορμί σου και βουτάω αποκαμωμένος γελώντας όπως πρώτα στο κενό του κόσμου στον αντίλαλο των κυμάτων στη φλύαρη καθημερινή απουσία των ανθρώπων ξαναγεννημένος πόσο πιο καθαρά πόσο πιο επώδυνα πόσο πιο αληθινά σαν τα μικρά παιχνίδια στο συρτάρι ξεχασμένα πόσο πιο βαθιά σαν την ανάσα της νύχτας να είμαι εκεί που είσαι να σβήνω εκεί που χάνεσαι να πονάω εκεί που καίγεσαι να σε φτάνω και να μη σε φτάνω να χάνομαι μέσα σου να σε χορταίνω και να μη σε χορταίνω όταν ολόλαμπρη και σύγκορμη δίνεσαι και χωρίς λόγια λες όσα ποτέ πριν μόνο εσύ τώρα πάντοτε

Έτσι, για να πω γεια είμαι καλά τα καταφέρνω μόνο που κοίτα καμιά φορά θυμάμαι σαν σε όνειρο μακρινό: διαδρομή μόνος απ' τη δουλειά καφές,  απόβραδο στην παραλία και να μην υπάρχει κανείς να περιμένει ούτε μήνυμα ούτε σκέψη κι αίσθηση βαριά γυρίζοντας επίμονα  γύρω απ' τις εμμονές μοναχικά βράδια μ άδεια τα χέρια κλειστό το στόμα πικρή γεύση άφησα πίσω στη στροφή της παραλιακής ποτέ πια σηκώνομαι με αγωνία μήνυμα: "είμαι εδώ έρχομαι σε περιμένω"

Ανήκουμε στα όνειρα τα χρόνια μας τ' απόνερα ζωή, χωρίς αγάπη ποιος αντέχει σκορπάμε τα γινάτια μας κι ο ορίζοντας στα μάτια μας σαν θάλασσα που σύνορο δεν έχει Ανοίγουμε παράθυρο και μεσημέρι ράθυμο βουτάμε στης ψυχής μας το λιμάνι να φεύγουν τα καράβια μας στα σώματα τα χάδια μας σαν ήλιος στου Αιγαίου το σεργιάνι Δεν έχω κανένα άλλο πιο δικό μου απ' το ξημέρωμα του δρόμου μακριά απ' την πόλη που ξυπνά Κι αν θέλεις γίνε απόψε τ' όνειρό μου να σ' έχω πάντα στο πλευρό μου ζωή για δύο έτσι απλά Και πάνω εκεί στα  σύννεφα μου είπανε πως γύρευα να δώσω μιαν απάντηση στο χρόνο τα ρούχα πώς παλιώσανε τα λάθη που φιλιώσανε να πω και με τη λύπη να τελειώνω Το χέρι στο τιμόνι σου να μην κοιμάσαι μόνη σου και φύγαμε μωρό μου απ' τις γραμμές μας να δούμε τα καλύτερα κι ας χάσαμε νωρίτερα να ζήσουμε τις μέρες τις δικές μας Δεν έχω κανένα άλλο πιο δικό μου απ' το ξημέρωμα του δρόμου μακριά απ' την πόλη που ξυπνά Κι αν θέλεις...

Έπρεπε να τρέξουμε αντίθετα στους καιρούς εμείς, με την διάττορη σιωπή των εραστών με τις εύγλωττες υπομνήσεις  των βλεμμάτων στον αποχαιρετισμό στο ελάχιστο άγγιγμα στους ψίθυρους ακόλουθοι στον ίμερο κορυφώνοντας πάνω απ' τη σκοτεινή γραμμή  εκεί που σμίγει η νύχτα κι η θάλασσα, στο βαθύ το έναστρο κρυφό ακρωτήρι, μίλα μου μη λες τίποτα μόνο: θέλω εδώ τώρα όλα  εμείς

Μερικές φορές νομίζω ότι κολυμπώ ανάποδα μέσα σε μια μήτρα σκοτεινή που όλα τα καταπίνει και με πιάνει ένας τρόμος, Θέ μου, μη χαθώ ξανά στο σκοτάδι ψηλαφώντας τη διέξοδο προς μια νέα αιματηρή ωδίνη φωτός, διεκδικώντας τις πρώτες καθοριστικές ανάσες μια νέα έκπληκτη άγνοια ένα πέραμα ενδιάμεσα στο ποτέ και το τίποτα

Ψηφίζω το κύμα έχω λογαριασμό στην αρμύρα των χειλιών σου ποστάρω τον ενεστώτα διάπλου των διψασμένων σωμάτων και των ψυχών ημών λυτρωτικά κι επίμονα σαν ένα ρίγος στ' ακροδάκτυλα μια βαθιά αμυχή στην πλάτη του χρόνου ένα γλίστρημα στην αιωνιότητα του τώρα ή ποτέ στο εύρος της θάλασσας που διαγράφει στον ορίζοντα πόθο ταξίδια που πάντα περιμέναμε

Η ώρα στο πάτωμα κυλούσε αίσθηση αιχμηρή και ίλιγγος διαδρομή απ' το σώμα στην άβυσσο και πάλι πίσω ώσπου σαν πυρετός χωρίς φωνή εκκωφαντικά ο σφυγμός ήχησε τα μάτια που κλείνουν οι ψυχές που ρέουν καταιγισμός χοές κομμένη ανάσα: ξημερώνει δώσε το χέρι απόκαμα και πάλι, όμως,  με σθένος θα ενδώσω ολόφωτος στον πειρασμό

Εμού του ιδίου οι εμμονές οι πλάνες οι προσδοκίες Εμού του ιδίου οι αντιθέσεις οι υποσχέσεις οι λόγοι Εμού του ιδίου που πέτυχα που αστόχησα που θέλησα που μπόρεσα Εμού του ιδίου η επιθυμία η προσμονή Εμού του ιδίου τα παλιά και τα καινούρια τα φορεμένα τα τριμμένα τ' άφθαρτα Εμού του ιδίου εσύ που διαπερνάς το κέλυφος που ενδημείς εντός εμού του ιδίου

Μονόφθαλμος διατρέχοντας αδιεπάραστα ρήματα:  - θέλω    μπορώ     κάνω   - περίμενα    ζητούσα  - θα είσαι    θα φεύγεις    θα επιστρέφεις μέσα  στο ασυνάρτητο πλήρωμα των λέξεων Στο εξής Θα κείμαι ενθάδε στο πλευρό όσων ερίζουν για μια  στιγμή αλήθειας στον πάτο της αμφιβολίας στο περιθώριο  του ανέφικτου Που ασφυκτιούν για λίγη όραση που να δικαιολογεί την καθημερινή αφανή  επανάσταση του φωτός

Το κατσαριδάκι μου στον τοίχο στο τασάκι μου στα πιάτα μου τα στοιβαγμένα πώς ομοιάζει μου εμένα! Διασχίζει την κουζίνα Ταξιδεύει απ' το χωλ Περνά σύριζα στον τοίχο Στ' όνειρό μου που σκεπάζει το σκεβρό μου το κρεβάτι μπαίνει σφήνα και ταράζει. Κρύβεται κάτω απ' τα ρούχα που στο πάτωμα σκορπίζουν Με σπουδή περνά μεγάλη έπειτα απ' την κουζίνα Ανιχνεύει την αρμύρα των κορμιών μες το σκοτάδι. Ένα, τόσο δα, δικό μου αλλά τόσο και δικό σου μες τη νύχτα εποπτεύει Κι από των κορμιών τη θέρμη ως κι αυτό, δες, ξενυχτά. ψιθυρίζοντας μαζί μας τα μικρά του μυστικά Τέλος κρύβεται μονάχο το ξημέρωμα σαν έρθει Μέχρι το άλλο  πάλι βράδυ στου έρωτα την αγρυπνία θα 'ναι κει κι αυτό παρόν, το ζωύφιο ζαβόν!

Ήταν καιρός που άλλοι δεν ξέραν κι άλλοι ρωτούσαν άλλοτε περαστικοί άλλοτε ψιθυρίζοντας Μόνο που, να, κανείς δεν τραγουδούσε Τώρα, πώς γίνεται να βγεις να τραγουδήσεις: χωρίς φωνή χωρίς ψυχή χωρίς αίμα Κόκκινος ορίζοντας χείλη που ματώνουν χέρια που απλώνουν Ήταν καιρός να πετάξουμε να σηκωθούμε στα ψηλά μας όνειρα να τεντώσουμε λίγο την καρδιά να γευτούμε ένα κατακόκκινο φιλί Ήταν καιρός να ξερημάξουμε τις μέρες μας Να βγούμε έξω με το πουκάμισο ανοικτό και την ψυχή καθαρή Ήταν καιρός για όλα όσα από καιρό κι εσύ ζητάς όπως κι εγώ

Στο σώμα μου επάνω να σε τύλιγα σα ρούχο σαν πετσέτα νοτισμένη απ' του έρωτα το κύμα καθώς μόνος μες στο στόμα των φιλιών θα ' χω ακόμα της ανάμνησης αλμύρα καθώς φεύγουνε οι ώρες και κυλάνε και σκορπάνε όπως φεύγουμε και πάμε και ξανά εδώ γυρνάμε εδώ πάρε με ζωή μου μες την έρημο του κόσμου τ' άρωμά σου μόνο δος μου να'ναι θάλασσα και φως μου ζέφυρος και  άγγελός μου Χρόνια Πολλά, λοιπόν! Και χαρούμενα, ντε! 

Στρέφω, κοιτώ και προχωρώ τώρα σφιχτά κρατώντας μίας αυγής το μυστικό Στην άκρη το κύμα που περπάτησες έγνεθα αχτίδα αχτίδα μιαν ολοπόρφυρη Κυριακάτικη καλημέρα καθώς τα πλοία αργά περνούσαν σαν η στιγμή μετέωρη στον ορίζοντα δε ζύγιζε το χρόνο παρά τους χτύπους βαθιά μέσα στη φλέβα στα χέρια που 'μειναν πλεγμένα κατάρτια σώματα ψυχές, αρμοί κι ανάσες τα ξάγρυπνα άστρα που είδα στα μάτια σου γλυκά στον ύπνο να προσπέφτουν (Αντί ευχών, λοιπόν... I can hear the birds, I can see them fly, I can see the sky...)

Είμαι στο μυαλό σου στην καρδιά σου και στο σώμα Είμαι στο παραμιλητό στην τελευταία σκέψη στην κοφτή ανάσα στη λοξή ματιά Είμαι κάτω απ' το ρούχο στο δέρμα και στο αίμα Στις σιωπές και στο γέλιο Είμαι το σχόλιο το αστείο και το σοβαρό Είμαι αυτό που λέγεται κι αυτό που αιωρείται Η υπόθεση κι η βεβαιότητα Το υπονοούμενο κι ό,τι ακόμα δε λέγεται Είμαι ό,τι σημαίνει κι όσα ψάχνουν για νόημα Είμαι μια στιγμή κι ο χρόνος που τελειώνει Οι μέρες που έρχονται κι ο σκοτεινός ορίζοντας Τα σύννεφα ακόμα κι η ξαφνική βροχή Το ξημέρωμα στην παραλία κι ο σύντομος δρόμος της επιστροφής Είμαι ο καφές και το πακέτο στην τσέπη Το διάλειμμα κι η λιγοστή ώρα της απόδρασης Η εβδομάδα που πέρασε κι η νύχτα που σβήνει Οι σκέψεις οι αντιθέσεις Τα χέρια που μ' αγκαλιάζουν είμαι Ό, τι ξεκινά και καταλήγει σε σένα είμαι Παιδιά, sorry, αυτό το 'χω ξαναπαίξει, αλλά γουστάρω!

Μερικές φορές ο καλύτερος τρόπος να διηγηθείς μια ιστορία είναι  να τη ζήσεις Κι αν  το ταξίδι σε βαραίνει Κι αν  ο δρόμος είναι σκοτεινός και δύσκολος τόσο το καλύτερο Αυτά που θα 'ρθουν δεν θα περιμένουν Αυτοί που φεύγουν κι αποχαιρετούν έχουν πάντοτε στα μάτια μια σιωπή κι ένα παλιό κοχύλι που βρέθηκε καιρό μετά στη μικρή χούφτα ενός παιδιού που αγνοεί πόσα δάκρυα ενώνουν αυτόν  τον κόσμο με τα  μακρινά ατέλειωτα ταξίδια

Είμαι η νύχτα δε με βλέπεις; Σαν αστραπή τα χέρια ανοίγω γίνομαι στάχτη και σιωπή Που σου φωνάζει που σε τρομάζει σ΄ακολουθεί. Κι όλο δειλιάζει και δεν αντέχει να σου το πει Κι εσύ είπες "ξέρω" μα είχες στο βλέμμα κάτι σκυφτό Εγώ μπορούσα από τα λάθη να σου κρυφτώ Σε ένα στίχο πάνω στον τοίχο μία γροθιά Μια μολυβένια ζεστή σαν αίμα σταλαγματιά Ό,τι χωράει μες τη σελίδα είναι γκρεμός Κι η καταιγίδα μια συντροφιά και στεναγμός Ξέρω πως είδες αυτά που είχα κρυμμένα εκεί στη διαμαντένια τη μυστική μου φυλακή Ξέρω η ζωή πως δεν αντέχει όσα περνούν να τα συντρέχει και να μετρά όσους σιωπούν Δω σ' μου το χρόνο να 'ναι δικός μου παντοτινός πόνος κρυφός μου και λυτρωμός μου και στεναγμός Ένα ταξίδι είχα από πάντα ονειρευτεί Ένα ταξίδι που σχεδιάζω από παιδί Ένα ταξίδι που όλο λέω πως ξεκινώ κι όλο αναβάλλω μέρα τη μέρα και προσπερνώ Ένα ταξίδι μόνο για σένα μίας στιγμής Ένα ταξίδι που σου φωνάζει: "μην...

Εάν ξυπνούσες και ήσουν ένας κανονικός άνθρωπος που ζούσε μια κανονική ζωή με κανονικά καθορισμένα όρια σε κανονικές συνθήκες γνωρίζοντας πολύ καλά πως ό,τι διαφεύγει αυτών είναι αντίθετο στους κανόνες και τηρώντας αυτούς πιστά και απαρέγκλιτα δεν θα σε γνώριζα θα ήσουν ένας βουβός εφιάλτης μια διαδρομή χωρίς τέλος χωρίς ανάσα χωρίς έξοδο μια φυλακή και άλλη μία κι άλλη μέσα στην άλλη και πάει λέγοντας Ευτυχώς, τους εφιάλτες μας τους ζούμε μέρα κι έτσι δεν χρειάζεται να τους αναμασάμε και στον ύπνο Ευτυχώς, είμαστε καθαροί από ελπίδα Ευτυχώς, όλα κανονικά. Πλην ενός Που δεν χωρεί δεν υποχωρεί δεν κομπορρημονεί δεν ασχημονεί δεν ορρωδεί: του ενός που είναι δύο και του δύο που είναι ένα Χωρίς κανόνες όρους και όρια Ανέκαθεν άχρονοι άναρχοι άμετροι και λεύτεροι οι εραστές

Τώρα, λοιπόν, θα πρέπει εγώ να βρω κάτι αισιόδοξο Κάτι όχι κοινότοπο Μια ευχή Μια υπόσχεση Κάτι που να καθησυχάζει Έστω έναν λόγο που να ακούγεται και που να είναι αυτό που θα ΄θελα και γω ν' ακούσω Σώπασε τώρα δε μιλούν όσοι κοιτούν πέρα μακριά τη θάλασσα μέσα τους κι όσοι θυμούνται όλα αυτά που μένουν στο βλέμμα στο άγγιγμα στις μικρές στιγμές στις μεγάλες αλήθειες στην ανάγκη να ζήσουμε να ζήσουμε να ζήσουμε Ξέρω δεν είναι αρκετό Ξέρω από καιρό ξέρω κι αυτό κουβαλάω μ' αυτό πολεμάω σ' αυτό ελπίζω Κι ο καιρός να είναι λίγος Κι ο καιρός να είναι πολύς Κι εμείς, θαρρείς, ένα φτηνό κολοπαίχνιδο. Κι όμως αυτό είναι που καίει μέσα στο στήθος σαν φωτιά: να ζήσουμε μονάχα μια ζωή

Ich will Όλα Τα πάντα Θέλω μόνο να μη χρειάζεται πλέον να εξηγώ Αρκετή υπόμνηση ξοδέψαμε Υπομονή Στο τέλος τέλος δε σου είπε κανείς ότι... Λόγια, θα πεις εύλογα άλογα ανομολόγητα Λόγια πικρά σαν λιωμένα αποτσίγαρα. Τ' απόγευμα ήταν κάπως μετέωρα τα βλέμματα Όπως εκείνα τ' αορίστως θλιμμένα πορτρέτα φαγιούμ Ασθενής βροχή καταιγίδα Βήμα μπρος, βήμα πίσω ασταθές Άκουσα να λένε πως θα 'ρθει ο Μάης, τελικά Σκέπασέ με, ωστόσο Κρυώνω τόσο εδώ κάτω τώρα που γυρνώ απ' όνειρο πρωινό

Δεν ξέρω αν είναι μια χαραυγή μια ξαστεριά Βλέπω συχνά αστρικά σινιάλα στον ουρανό κι αναρωτιέμαι: χορεύουν οι ψυχές, οι ποιητές ρίχνουν το δίχτυ ή πενθούν οι νύχτες για το έναστρο πάθος; Θέ μου, συγχώρα τους αναμάρτητους αυτούς που δεν λύγισαν γιατί ποτέ δε νικήθηκαν απ' το θεριό της ανάγκης ή απ' τα αγκάθι του έρωτα δεν μάτωσαν Συχώρα με που μνημονεύω θάλασσες κι ορίζοντες μακρινούς Άπιαστους ανέμους σκορπίσματα της μοίρας απόκρημνους πόθους Ελέησον και σώσον τους φόβους ημών

"O balsamo de desilusao. Το βάλσαμο της απογοήτευσης.  Η απογοήτευση θεωρείται κακό πράγμα. Απερίσκεπτη προκατάληψη.  Πώς θα συνειδητοποιούσαμε τι προσδοκούσαμε και τι ελπίζαμε, αν όχι με τη βοήθεια της απογοήτευσης;  Και πώς αλλιώς θα κατακτήσουμε την αυτογνωσία αν όχι μέσω αυτής της συνειδητοποίησης; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να δει ξεκάθαρα τον εαυτό του, αν δεν κοιταχτεί πολλές φορές στον καθρέφτη της απογοήτευσης; (...) Και δε θα τον ενδιέφεραν μόνο οι απογοητεύσεις οι οφειλόμενες στους άλλους ή στις καταστάσεις. Όποιος έχει βρει το μίτο των απογοητεύσεων και τον ακολουθεί  σαν οδηγό στη ζωή του στρέφει το βλέμμα του και προς τις απογοητεύσεις που του δίνει ο ίδιος του ο εαυτός: με την έλλειψη θάρρους ή ειλικρίνειας, ας πούμε ή με τα τρομακτικά στενά όρια που σφίγγονται γύρω από  τα όσα νιώθει, κάνει ή λέει. Τι περιμένουμε τελικά από τον εαυτό μας; Τι ελπίζουμε; Μήπως μια ζωή χωρίς όρια; Μια ύπαρξη εντελώς διαφορετική απ΄αυτήν που ζούμε;  Ίσως ...

Έκτακτο δελτίο αναμένονται ισχυρές μεταπτώσεις οπισθοδρομήσεις ακραία φαινόμενα παύσεις μοιραίες εκκρεμείς σκέψεις λέξεις που δεν ειπώθηκαν εκκωφαντικές σιωπές ανολοκλήρωτες ομολογίες ερμητικά σώματα βυθισμένα αμετάκλητα στον ίδιο τους το χρόνο που πασχίζουν μάταια να ξανακερδίσουν ολοένα προσεγγίζοντας την καταιγίδα τις πυξίδες που τρελαίνονται τα ξεσκισμένα πανιά τα ξεσκισμένα  χρόνια διαδρομή στο κενό ρότα στην άβυσσο μη με ρωτάς δεν υπάρχουν χάρτες μόνο ύφαλοι ξανά και ξανά μόνο πορεία σ αυτό  που μαίνεται και δε λέει να ξεσπάσει Να 'ξερα μονο ποιες θάλασσες μακρινές σε ταξιδεύουν... Όπως πάντα τα τραγούδια λένε περισσότερα από τις κουτσές λέξεις μας.... Απόψε σπάει το αφιέρωμα στις γυναικείες φωνές, γιατί υπάρχουν κι αντρικές εύθραυστες μελωδίες...

Γενική απεργία 9.04.2014. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες; Πλήρως απαξιωμένες. Ο συνδικαλισμός και η αυτοοργάνωση- αυτοθέσμιση; Κάθε άλλο, παρά την εικόνα περί του αντιθέτου που  προσπαθούν να διαμορφώσουν τα κυρίαρχα μέσα μαζικής επιβολής. Ο στόχος; Προφανής. Συλλήβδην απαξίωση κάθε μορφής συλλογικής δράσης, καλλιέργεια την νοοτροπίας της εξομοίωσης προς τα κάτω και της αποϊδεολογικοποίησης ("όλοι ίδιοι είναι"), ηττοπάθεια, ανατολίτικη μοιρολατρία, απουσία ορθολογικής κρίσης και ανάλυσης, απομονωτισμός, ιδιωτεία, αποπροσωποποίηση, απάθεια. ΕΠΙΒΟΛΗ και ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ των ελίτ.  Κι όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, επειδή κάποιοι θα ήθελαν να είναι. Η παρουσία των α' βάθμιων οργανώσεων εκπροσώπησης των εργαζομένων διαφόρων κλάδων και συλλογικών μορφών δράσης στο συλλαλητήριο της 9ης Απριλίου 2014 είναι ενδεικτική.  Η συμμετοχή δεν είναι πολυτέλεια είναι πολιτική (με την ουσιαστική σημασία του πολιτεύεσθαι) επιλογή και έχει και κόστος.  Θα μνημονεύσω και πάλι Καστο...