Μαύρες πέτρες

Είπα να φυλάξω
δυο μαύρες πέτρες
ν ανέβω λίγο πιο ψηλά
σ΄ έναν μεσημεριάτικο
καλοκαιρινό ανήφορο
τα μάτια μου καίγονταν
και διψούσαν
πώς να σηκώσω όλο
το βάρος του Αυγούστου
δεν αντέχει τόση φλόγα
ένα σώμα
μόνο στα δύο
μοιράζεις
τους ήλιους
κυλάς επάνω στο σεντόνι
μπερδεύεται η γάτα
στα πόδια σου
γυροφέρνοντας στην κουζίνα
με όλα τα χθεσινά μας θέλγητρα
απλωμένα στο περβάζι
θέλω ν ' απλώσεις πάλι
επάνω μου τις γάμπες σου
να διατρέξω κάθε λείο πόντο
μέχρι το μικρό σου μωβ δαχτυλάκι
κι αυτά όλα δεν τελειώνουν ποτέ
μην έχεις την ικανοποίηση
του αρκετού
η πλησμονή να μη σ' αγγίζει
μόνο ν΄απλώνεις
κι άλλα φιλιά στα χέρια μου
ένα μελίσσι μεγαλώνει
πίσω στην αυλή
τα παιδιά θυμώνουν και θέλουν
να πετάνε
όλα ζητάνε τη δικαίωσή τους
ξέρεις
όλα που δεν ορίζονται
κατά πώς το θέλουν άλλοι
το δικό σου θέλω
φέρνω πιο κοντά στο στόμα μου
αναζητώντας τόπους που
να μπορούμε ν' αγγίζουμε
τις πιο κρυφές διαθέσεις
θέλω να καώ
επιθυμώντας την επιθυμία μου
να πετάξω από πάνω
όλες τις άγονες αναβολές
ο χρόνος
είναι σώμα και νερό
άφησέ με ν' αναζητώ
δυο μαύρες πέτρες
διάφανος στον κόλπο
ακολουθώντας
το υγρό μονοπάτι
για να μπορέσω κάποια μέρα
να τις αποθέσω στο στήθος σου
σαν δυο λαμπερά μάτια
που ανέσυρες
απ' τον βυθό