Τώρα
που έμαθα πάλι
να ίπταμαι τα βράδια
που ξεδιπλώνω κάθε έγνοια
όλα μου τα τακτοποιείς
- και μετά λες για μένα -
όλα βρίσκονται σωστά
κάθε λέξη έχει το δικό της φορτίο
ούτε βαραίνει
ούτε σκορπά σαν σκόνη και θόρυβος
έπλασες
έναν νέο ρωμαλέο άνθρωπο
ούτε χιμαιρικό ούτε εφήμερο
άφησε τα μαλλιά σου ανάκατα
να γεμίζουν τα χέρια μου
ασημένια φεγγαρόσκονη
και τον χώρο ιριδίζουσα λάμψη
έλα και
κατοίκησε μέσα μου
με το θεληματικό σου μπορώ
είναι δικό σου αυτό το σώμα
έχω ξαναπεί
μα όσο πιο πολύ
πορεύομαι κι ανοίγω τα φύλλα
των αντικρινών δέντρων
σ' ένα ήσυχο βράδυ
είμαστε οι τυχεροί άνθρωποι που
μπορούν να νιώσουν
όλο το αίμα να διαχέεται
μέσα σε ένα σώμα που ποθεί
κινείται από μένα
προς τα σένα και αντίστροφα
να μείνω έτσι
στο πλάι σου
όσο καλύτερα μπορώ
όσο περισσότερο χρόνο να τρυγήσω
είναι πια ο καιρός που
οι σοδειές
γεμίζουν τις αυλές μας
πιο οικεία όλα μου είναι τώρα
ο δρόμος το πρωί
ο ήλιος κι οι γραμμές των λόφων\
όλα τα πράγματα αγαπιούνται
κι ευαρεστούνται μαζί σου
όλα μου είναι καλά
οι άνθρωποι διακριτικοί και δίκαιοι
ευγενικά λόγια και κινήσεις αρμονικές
όλα έργα του ωραίου
όλα στο βωμό σου
να μ' έκανες μικρά γυαλιστερά πετραδάκια
να με κρεμάσεις μ' ένα σκοινάκι
στον αστράγαλο
καλοκαίρι μου
δικό μου
ολοδικό μου
μένω εδώ
εντός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου