κι όμως
ακόμα δεν πατώ εδώ
δεν βρίσκομαι παρά στο ανάμεσα\
στο δέρμα σου και του κόσμου
σ ένα μεταίχμιο
έμεινα εκεί ψηλά
που με απέθεσες
ακόμα ακούω μέσα μου
τον βρυχηθμό
το ηχηρό τίναγμα των μυώνων
την καταιγίδα κάτω
μαίνεσαι
κι αφήνομαι σ' αυτή την παραφορά
δεν έχεις τον καιρό μαζί σου
να με παρασέρνεις
\σε κάθε στροφή της μέρας
δεν απόσωσα ακόμα το ποτό σου
τα χείλη μου
ίσα που έβρεξα
ζητώ
να με ακολουθεί για πάντα
αυτή η βροχή
έτρεξα μέσα
σε βρήκα
και με ορμή και τρυφερά
απλώνω επάνω μου
κάθε σου΄ άγγιγμα
να είχα δαγκωματιές
κι απ' τα δυνατά σου χέρια
το αποτύπωμα
να, κοίταξε
όλα μένουνε μέσα μου
ακόμα γυρνάω
στον κόσμο αυτό
κάτω από έναν άλλον ουρανό
\που δεν τον ξέρω
δεν τον περπατώ μαζί σου
θα μείνω έτσι
κάτω απ' το φωτεινό σημάδι
του ήλιου
και θα σημαδεύω
με την ψυχή μου
το κορμί σου στον ορίζοντα
καθώς θα γίνεσαι
δική μου
ένα αξεδιάλυτο συνεχές
αυτό μόνο
προσπαθώ να προσδιορίσω
γι αυτό παραπατάω ακόμα
όπως όταν
αφού έχω αφήσει πάνω σου
κάθε μικρό και μεγάλο στεναγμό
ω ναι, έχω μάθει καλά
να βγαίνω απ' τον εαυτό μου
ν' ανασυντίθεμαι μέσα σου
να διαλύομαι και να ξαναπαίρνω
μια μορφή που είσαι εσύ
και να
που πια δεν είναι ανάγκη
να λέω εγώ ποιος είμαι
δεν είναι δύσκολο
να υπάρχω από μέσα
αντίθετα,
τίποτα πιο σωστό
και πιο ακέραιο
απ' τα δικά σου μέλη
ένα μ' εμένα
γι' αυτό
μην απορείς
άφησέ με
λίγο λίγο
να σε ενσταλάζω
στο αίμα μου ήδη
έχω την εικόνα σου
ανεξίτηλη
τα δυνατά σου πόδια
στα ψηλά τακούνια
στην ανηφόρα
στα σκαλιά
απλωμένα στην πολυθρόνα
είναι δικά μου
τα θέλω εδώ
επάνω μου
γύρω μου
αλλά και με το βλέμμα
κρυφά να κρατώ
εικόνα κι αίσθηση
δικά μου
στον ύπνο μου
στα όνειρα
που βλέπω με τα μάτια ανοιχτά
και σε σένα
στο σώμα σου που ζω
όσο ποτέ άλλη φορά
με τα μάτια
πάντοτε κλειστά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου