αμφιβολία

η αμφιβολία

ένας μοναχικός δρόμος

τον πέρασες ξανά

ξέρω πως 

τα ψέματα

σε κράτησαν μακριά

η ζωή ένας σκληρός αγώνας 

ενάντια στην κάθε

διάψευση

μα πώς μπορώ 

να σε πείσω

δεν έχω λόγια

η περιγραφή 

ανάρμοστη χειρονομία

ανατέμνοντας 

αυτό που οι  άνθρωποι

απερίσκεπτα 

λένε αίσθηση

θα δεις πως

όλα τα πράγματα

που κρύβω μέσα

είναι δικά σου

ναι, πόνεσα

δεν είναι ψέμα αλλά

μέσ απ' τα δάκρυα

άνθισαν τα μάτια μου

γέμισε η αγκαλιά μου

με το δικό σου σχήμα

πάνω από τη στέγη μου

ξενύχτησαν

τα πιο γλυκά τραγούδια

έχυσα το κρασί μου

και ζωγράφισα στην πόρτα

δυο  χείλη

στις χορδές της κιθάρας

αντήχησαν ξανά 

μελαγχολικά και ομιχλώδη

τα τραγούδια

αυτά που γράφονται

για την αγάπη

είναι τραγούδια

που γίνονται στα σκοτεινά

η λάβα ξεχύνεται

μέσα από τα πιο απόρθητα βάθη

με τη σιωπή σου

μεστώνουνε τα πιο

ακριβά ποτά

είναι  παράξενο μα

ο πιο γλυκός πόνος

στρώνει τα πορφυρά σεντόνια του

για να τυλίξει 

το δικό σου κορμί

να μου δοθεί η χάρη

να μπορώ να το ζεσταίνω

γιατί ο τόπος μου

τόπος σου

η πρώτη και στερνή σκέψη

το πρωινό ξύπνημα 

κι ο βραδινός κάματος

γι αυτό και αφήνω

τα παράθυρά μου ανοιχτά

γιατί, ξέρεις πως

κάθε βράδυ

θ' ανασαίνω

όπως ανασαίνεις

θα γυρνώ

απ' το πλευρό που γυρνάς

θα σε αγγίζω στο όνειρο

στα γλυκά σου λόγια

δεν έχει σημασία τι λες

στη φωνή που βγαίνει

μέσα από τα χείλη σου γυναίκα

που ποθώ το σχήμα τους

και το μεστό χαμόγελο

ή και τη ρίζα

στον αυχένα σου ν' αγγίζω

όταν, για σένα

γίνομαι θεός

που με παίρνεις

και με παίζεις στα χέρια σου

ένας θεός παράφορος

μα και ο πιο πιστός σου

ναι έχεις δίκιο

εγώ που δεν μεγαλώνω πια

να μ έχεις δίπλα σου

να μη με χορταίνεις

μη μ αφήνεις λοιπόν 

γιατί όπου αλλού, δες

χάνομαι

παντού αλλού ξένος, πουθενά

παρά μονάχα

μέσα σου