Ex Post

γιατί κρατάς ημερολόγια δενθέλωναγράφω δενθέλωναλεω μόνο να νιώθω περισσότερο μόνο μικρές μικρές παύσεις τα ρούχα μου στεγνώνω επάνω σου επάνω μου είδες εχθές ήταν ο ορίζοντας ήταν καιρός πριν που ξημερωνόμασταν κατέβασε το τζάμι καίγεται το μυαλό μου τα μάτια μου κοιτούν κατά το μέσα έξω ο ορίζοντας σκοτεινός μια υγρή σκοτεινή θόλος είναι το στοιχείο αυτό να σε φιλώ παρά μόνο αυτό τα απαλά σου χείλη να, άσε με μόνο να αγγίξω τα ακροδάκτυλα ύστερα θα πέσω και θα κοιμηθώ ήσυχα ήσυχα αλήθεια θα σε πλευρίσω με μια βαρκούλα κι έπειτα λέει,να, πετάμε, επιπλέουμε σε ένα αέρινο τίποτα και τα κορμιά γίνονται γη να πατήσουμε έλα, τώρα είναι ωραία εκεί έξω που βραδιάζει νωρίς τώρα σε βλέπω με τόση διαύγεια που δακρύζουν τα μάτια μου κράτα μου το χέρι θα βυθιστώ μαζί σου αργά αργά με όλη την ευχαρίστηση με κομμένη την αναπνοή θα το χεις παρατηρήσει ότι μου παίρνεις' όλη την ανάσα για να μου την επιστρέψεις σαν γαλαξία που περιστρέφε...

Η βόλτα μια μικρή παρεξήγηση τόσο μικρή και ασήμαντη που ίσα να μας υπενθυμίζει υπογραμμίζοντας πόσο είμαστε ο ένας για τον άλλον όχι δεν θέλω τα παλιά  φθαρμένα ρούχα τώρα μόνο με χρώμα μόνο που, να, το σπίτι είναι πιο κρύο χωρίς μια φωνή η παρουσία μου  λες και γίνεται ένα με τα έπιπλα  τους τοίχους ξέρεις τώρα δεν μπορείς να βγαίνεις και στο μπαλκόνι  αυτά τα φώτα εκεί κάτω είναι μια παρηγοριά θα θελα  να ξανάβλεπα  μαζί σου  τη θάλασσα όπως και χθες και να σε νιώσω στην παλάμη μου να υγραίνω το στόμα σου να χάνομαι  καθώς έρχεσαι κοντά μου το κύμα πήρε μαζί του κάθε μίζερη σκέψη τα δάχτυλά σου μ' εκτοξεύουν στο γαλαξία που πάλλεται μέσα μου σπρώχνω με τα πόδια νομίζω πως  το πάτωμα του αυτοκινήτου θα υποχωρήσει' και θα βρεθούμε μέσα  στη σκοτεινή θάλασσα μισόγυμνοι α μα δεν ντρέπεσαι καθόλου όχι όχι  δεν υπάρχει τίποτα γύρω ...

θα μείνω και πάλι καθισμένος στο γραφείο  ως αργά θα το παίξω πολυάσχολος  και δήθεν έφυγαν  κανείς εδώ Παρασκευή  κάπου πηγαίνουν ίσως πάλι και στο σπίτι καναπές  καμιά ταινία κανένας ώμος για να γείρεις ή μαξιλάρι \ να μοιραστείς και μου λες ποια η διαφορά και μου λες ποια η διαφορά που εγώ θέλω ν' ακουμπήσεις το κεφάλι στην αγκαλιά μου να σε πάρω μετά στα γόνατά μου να κουλουριάζεσαι σαν τη γάτα που με βλέπει μες τα μάτια και μου μιλάει μου μιλάει για σένα κι αποκοιμιέται στη σιωπή της ειρηνικά  τα πιάτα  θα πλύνω θα πετάξω τα σκουπίδια τραβώ την κουρτίνα τα σπίτια πέρα στολισμένα οι άνθρωποι που τρώνε, που πίνουν που γελάνε που μιλάνε ή δε μιλάνε που ερωτεύονται ή συνηθίζουν παντού  οι ίδιοι άνθρωποι παντού  μόνο εδώ... που εγώ θέλω ν' ακουμπήσεις το κεφάλι στην αγκαλιά μου να σε πάρω μετά στα γόνατά μου να ...

Τα τραγούδια πέταξαν μέσα από τα χέρια μου στο στόμα σου βρήκα πέρασμα ρυθμό την πηγή έτσι όπως το θέλησες να με αναγεννήσεις και γω να μην μπορώ αλλιώς να υπάρξω ολόκληρος στα χέρια σου ούτε μισή ούτε κάτι λίγο ακέραια ύπαρξη \αυτό το απόλυτο\ που κινδυνεύουμε να μας συντρίψει αν, πρόσεχε τα όρια άγνωστα ξέρω γι αυτό τις μέρες που περνάνε από πάνω μας δεν μ' αφήνεις μην τυχόν και γλιστρήσω και χαθώ για πάντα στα μάτια σου ω είναι επικίνδυνες ατραποί με μαγνητίζουν σαν το κενό πάρε με πάρε με κει κάτω άσε με να κατέβω \δεν μ αφήνεις από τι λοιπόν με προστατεύεις\ θα σε αφομοιώσω το νιώθεις =θα σε κρατήσω γιαπανταεκεί καλά κρυμμένο από κάθε επίβουλη σκέψη δικό μου\ θα σε ξαναγεννήσω ναι θα βγείς νέος ωραίος και αλώβητος' από μέσα μου θ' ανέβεις στο στήθος μου θα χορτάσεις τη μυρωδιά μου θα γευτείς το σάλιο μου θα σε σφίξω πάνω μου θα σε σκεπάσω τη νύχτα όλα θα γίνουν γιατί εγώ το θέλησα με ακολουθείς με βλέπεις...

ένα πλήρες γεμάτο όσο δεν παίρνει το νερό τρέχει επάνω στο σώμα κάθε πόρος γίνεται άνοιγμα ήσουν έτοιμη με δέχθηκες ερχόμουν σιγά σιγά ανακατεύοντας τραβώντας τα μαλλιά σου ενώ κυλούσα, κυλούσα αργά προετοιμάζοντας μια κατάνυξη μέσα στο σκοτάδι όλα ένα γύρω ξεκάθαρα όλα τα νιώθω τόσο διαυγή τόσο έντονα τα περιγράμματα δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω είμαι εγώ που βυθίζομαι και υψώνομαι ή το σώμα σου το σώμα μου ένα αμάλγαμα όλο το σθένος μου σε σένα κέρδισέ με και πάλι\ δεν μπορώ δεν αντέχω μα την αλήθεια τόσο γλυκιά και αιχμηρή η αίσθηση που σχεδόν πονάει\ σαν τη γλυκιά κόψη ακροβατώντας\ σε τέλεια ισορροπία τα λόγια βγήκαν από βαθιά σχεδόν ένα ζωώδες παραλήρημα ναι μα την αλήθεια φτάνοντας σε αυτό τα νιώθω όλα περνάω μέσα από το σκοτάδι σε διαπερνώ \και πάλι γίνομαι άγγελος και διάβολος \εσύ η θάλασσα το νερό που με τραβά ηδονή και οδύνη μου\ απόκρυφα κι ολοκληρωτικά\ γι αυτό θέλει σθένος κι αίσθημα αψύ να καίει \ να πονάε...

Κι ενώ βαδίζεις και λες κάπου έφτασα να το άνοιγμα να σε λίγο θα βρέξουμε τα πόδια μας κι όσο κατεβαίνεις προς τη θάλασσα τόσο να παίρνει και να συννεφιάζει κοίτα τα πουλιά γυρίζουν έναν κύκλο επίμονα η γάτα κυνηγιέται ανήσυχη το σπίτι είναι μικρό χωρά δεν χωρά έναν τόσο δα αναστεναγμό βοήθησέ με να βρω τα πατήματά μου μπρος σήκω τι κάθεσαι τώρα δεν είναι ώρα γι' αυτά /μα τώρα είναι σου λέω μεγαλώνω δεν βλέπεις μπουφάν, κλειδιά κράνος στοπ για καφέ η βίλλα της Βεΐκου στο πρωινό φως βιαστικοί στο φανάρι μα γιατί βιάζεσαι γιατί πόσες φορές θα στο πω βιάζουμαι έχω μια αίσθηση επείγοντος γρήγορα γρήγορα μη φύγεις = uτρέξε τρέξε το βράδυ θα έρθει το κλειδί # σκάλες, φυσάει κι ένας αέρας και το κοριτσάκι που τραγουδά τι θα φάμε σήμερα; δεν ξέρω να φτιάχνω\ δεν ξέρω ν' απαντώ\ μου είναι άγνωστη η ερώτηση τα εις -με σημαντικά που είσαι γιατί κρύβεσαι έλα ας παίξουμε όχι δεν παίζω μα ούτε κι εγώ πώς σου πέρασε κι εγώ, εγώ που είμαι ...

Προχωρώντας θα βρεις πρόσφορο έδαφος και θα βρεις κι άλλα περάσματα δύσκολα άλλοτε με άλματα άλλοτε με κόπο μετρώντας τα βήματα ξέρω πως θα ρθει το βράδυ όπως και τόσα άλλα ξέρεις όσοι μένουν μόνοι συνηθίζουν αυτό το σκοτάδι μαθαίνεις να ζεις χωρίς μια κουβέντα δεν έχεις δυο βουρτσάκια στο ποτήρι τα πιάτα στοιβάζονται γιατί ποιος νοιάζεται είναι ένας αδιάκοπος αγώνας ενάντια στον ίδιο τον εαυτό που δεν αντέχει τον ίδιο κι όμως τον έχει εκεί να καταλαμβάνει τον ίδιο χώρο το ίδιο κάθισμα να χρησιμοποιεί τα ποτήρια του να πέφτει στο κρεβάτι του χωρίς όνειρα γιατί τα όνειρα χρειάζονται και κάτι άλλο αν δεν είσαι τα μάτια μου μέσα στα μάτια σου το κορμί μου μέσα στο δικό σου αν δεν κοινωνείς το ίδιο αίμα τον ιδρώτα τη μυρωδιά απανρθρωπίζεσαι γίνεσαι θηρίο κι αγριεύεις ξεμαθαίνεις τον κόσμο κι ο κόσμος σε ξεχνάει θέλει τους τρόπους της η ζωή και το αψύ ποτό του πόθου για να πορεύεται να πηγαίνει προχωρώντας στα σίγουρα εκεί που η ...

Μεγαλώνοντας τα δέντρα δεν ψηλώνουν αρχίζουν και γέρνουν κουφαλιάζουν το σάπιο αρχίζει ύπουλα να εργάζεται το μέσα μεγαλώνοντας τα βράδια μακραίνουν κι ο ύπνος δεν έρχεται γλυκύς όπως παιδιά αποκαρωμένοι στο μεσημεριανό στρώμα αφήναμε τη σκόνη απ' το παιχνίδι να κατακάθεται παραδομένοι σε όνειρα υφαίνοντας φαντασίες μεγαλώνοντας όλο και περισσότερο χρειάζομαι το χέρι σου να με κρατά για να διασχίσω τις ώρες βλέπεις πως όσοι μόνοι βαδίζουν χάνουν το δρόμο αντίθετα με το κοινώς λεγόμενο μεγαλώνοντας έρχεται πιο δύσκολα ως και το γέλιο σκληραίνουν οι γραμμές τα μάτια είναι βαθιές θάλασσες ήρεμες να μπεις και να φτάσεις στο απέναντι να τα πετάξεις όλα όλα από πάνω σου γυμνή ύλη χωρίς περίγραμμα μόνο ουσία που βρίσκεται μέσα σου τόσο βαθιά χρειάζεται να ψάχνουμε να με καλοδεχτείς κι εγώ θα είμαι πια μεγάλος, ένας δικός σου μεγάλος άντρας που μεγαλώνοντας όμορφα μέσα σου ξεδιπλώνεται στροβιλίζεται συσπειρώνεται και βγαίνει νέος...

Χρειάζεται όλος ο χρόνος κι ακόμα περισσότερο να δώσω να δοθώ ό,τι έχω κι ό,τι γίνεται σήμερα είδα ένα μωρό στο πάρκο έκανε τα πρώτα του βήματα όπως όλοι ξεκινάμε κάποιος μας κρατά από τα δυο χέρια και θέλεις να τρέξεις να κατακτήσεις να καλύψεις όλη την απόσταση παράξενο θυμάμαι ακόμα ένα μωρό που έζησε μέσα μου ή εγώ μέσα του να μπουσουλάει σε μια αυλή το κρύο τσιμέντο στο χωριό τα σκαλιά της εισόδου ξαναγυρνώ στη σπείρα του χρόνου μεταφέρομαι ακαριαία μωρό-παιδί-άγουρος έφηβος-νέος ενήλικας-μεσήλικας και πάλι πίσω ένας λαβύρινθος έλα κοντά μου χάνομαι εκτός κι εντός κλείνομαι μέσα στο κέλυφος σε βλέπω να φεύγεις πριν φύγεις ξέρω δεν είσαι πάντα εδώ γλιστράς κι εσύ περνάς ξυστά στο χρόνο να σε αγγίζω να βεβαιώνομαι ότι είσαι λίγο πιο πέρα στο μέσα δωμάτιο θα σηκωθώ απ' το κρεβάτι θα στρώσω τα ρούχα ένα φιλί καληνύχτα αγαπημένη πες μου πως θα μείνεις δεν είμαι παιδί μα έχω ανάγκη να το ακούσω έλα απόψε αύριο θα μετρήσουμ...

Έχουμε ένα δωμάτιο έναν έρωτα που χωρά σε λίγα μόνο λίγα βήματα οι δυο μας μόνο αντικριστά και όμως πες μου πώς μπορώ εδώ να ζω στη σιωπή γυρίζω και πάλι θέλω έξω να φύγω στη στιγμή να φύγω και να γυρίσω εκεί που είσαι να βρεθώ να σε φιλώ και να σ' αγγίζω να μη σου λείπω να σ' αγαπώ μου είπες τότε χωρίς εμένα πως να ζήσεις δεν μπορείς και πολεμάω να σε φτάσω κι όλο σκοντάφτω και μ' οδηγείς όλα αυτά που μια γυναίκα μόνο να κάνει τα μπορεί όμως πριν το καταλάβω έρχεται πάλι το πρωί ας ήταν μόνο λίγο ακόμα αυτό το βράδυ σαν ναυαγός πάνω στο σώμα σου δικό σου σώμα μέσα σου υπάρχω κι  είμαι θεός γιατί το ξέρεις πόσο μ' αρέσει να μ' αγκαλιάζεις έτσι σφιχτά να μου λες λόγια του έρωτα να μ' ανασταίνεις έτσι απλά γιατί εσύ μπορείς μωρό μου να μου φωτίζεις μια στιγμή στα δυνατά κι όμορφα χέρια σου αφήνω όλη τη ζωή σκύβεις μέσα μου ανακαλύπτεις αυτό που κρύβω ξέρεις εσύ πως να με κάνεις να φανερώνομαι ένα δ...

Πέρασε άλλη μια νύχτα και μια μέρα μισή τη λες αναπολώ και ξαναζώ πες μου τι είναι πιο πολύ αληθινό αυτό που ζούμε ή αυτό που θυμόμαστε όλα είναι μνήμη όλα εκτός από τη στιγμή που καταργείται κάθε όριο  κάθε φραγή που είσαι μέσα και δεν το βλέπεις όταν δεν υπάρχει πια κανένα εγώ κανένας φόβος μικροί και μεγάλοι εγωισμοί αναζητώ την αλήθεια από τότε που   θυμάμαι η αλήθεια λοιπόν δεν είναι κάτι που περιγράφεται γυρνώντας σπίτι τα ρούχα κάτω οι ανασφάλειες κάτω στο ποτήρι που ήπιαμε ξορκίσαμε την κάθε ανάγκη που γίνεται φόβος που γίνεται έρεβος καταπίνει τα πάντα όχι θεέ μου ήθελα τόσο έντονα να μπω στο ναό να πω ματώνοντας την ψυχή σου δεν είναι δίκαιο δεν είναι σωστό όχι ότι η αγάπη φέρνει και πόνο όχι αυτό είναι γλυκός και πικρός  ο πόνος να μάθεις να υπομένεις πολλά αν ό,τι λέγεται αγάπη δεν είναι μόνο μια ανάγκη αλλά ο μόνος τρόπος να ζήσεις  ζωή αληθινή οι ά...

Τι είναι κανονικά και τη μη τι αλήθεια και μη αλήθεια πόσες φορές πρέπει δεν πρέπει όλα αυτά να τα πιάσω και να τα πετάξω να μην επιτρέψω άλλα γκρίζα σκοτεινά πολλές φορές μας βασανίζουν σκιές που εμείς φορτώνουμε έφυγες κι έμεινα ν' αναρωτιέμαι μάλλον καθόλου δεν αναρωτήθηκα ήξερα πάρα πολύ καλά ποιο είναι το κακό που ήρθε που το προσκάλεσα και το άφησα να στογγυλοκαθίσει στον καναπέ να πίνει απ' τα ποτήρια μας ν' αναπνέει τον αέρα μας είδα στα μάτια σου όλη την ανοησία που κατέκλυζε τα εξήντα τετραγωνικά κι ας λέγαμε νωρίτερα πως δεν αξίζει να συσκοτίζουμε τις ήδη δύσκολες ζωές μας δεν θα το επιτρέψω ξανά κι αν έρθει πάλι να γελάσουμε να πετάξουμε από πάνω μας τα βαρύ κι άχαρο ντύμα της μιζέριας αχ και δεν σου πάνε καθόλου πώς θα γίνει να σου φορέσω ξανά το πιο πολύχρωμο μαντήλι να βρω τον εαυτό μου και να γελάω να γελάω ξανά ήξερα, βλέπεις και δεν έκανα τίποτα να το εμποδίσω μέχρι που σε είδα να φεύγεις και δεν πρό...

Είναι λίγες οι στιγμές ναι είναι βγήκα στο δρόμο η λεωφόρος κίνηση, κόσμος σταμάτησα στο γοκ γύρισα σπίτι να πάρω το δείπνο μου στο σαλόνι να δω την αγαπημένη μου σειρά ευτυχώς το αύριο είναι ήδη σήμερα αγαπημένη σε περιμένω πάντοτε το ξέρεις γι' αυτές τις λίγες στιγμές θέλω να διαστείλω το χρόνο τόσο που να μην χωρά στο σπίτι Αμπελόκηποι, Γκύζη Κυψέλη γυρίζαμε γύρω γύρω τόσα χρόνια χωρίς να το γνωρίζουμε ήταν πολύς ο καιρός που πέρασε μέχρι να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου όχι, δεν θα μείνω με σταυρωμένα χέρια ξέρω τι είναι αυτό που σε βασανίζει κι εμένα με τον δικό μου τρόπο γι' αυτό κάθομαι σχεδόν κάθε βράδυ αργά και μετράω τα λίγα πολύτιμα κοχύλια που κρατώ φυλαγμένα μέσα μου και τα στιλβώνω κάθε βράδυ περνώντας τα μέσα απ' τα υγρά μάτια σου τα φυλάω όπως το άρωμα που αφήνεις ηθελημένα να με διαποτίζει γι 'αυτά τα πολύτιμα ζω και θα συνεχίσω να τα μαζεύω ώσπου μια μέρα ν' ανοίξω την πόρτα ν΄αντικρίσει...

πες μου σε παρακαλώ ποια μέρα είναι ποιος χρόνος έλειπα καιρό μη σου φαίνεται παράξενο έλειπα από τον εαυτό μου με βρήκες είχα χαθεί δεν ήξερα δεν  ήθελα να ξέρω έμαθα όμως έμαθα μαζί σου το χρόνο το λεπτό σιγά σιγά τη μισή ώρα στην αρχή αργότερα φτάσαμε μαζί μέχρι την αυγή είχα χρόνια να τη δω ξύπνησα μαζί σου επάνω στα βότσαλα στον ορίζοντα χάνονταν τα πρωινά πλοία κι αν δεν μας πάρουν μακριά δεν πειράζει εγώ θα γίνομαι εξάντας στο κορμί σου μη λες συμβιβάζομαι μόνο να μου θυμίζεις τι ώρα είναι τώρα που είμαστε εδώ μαζί γιατί πέρασε πολύς καιρός που έλειπα από σένα χωρίς να το ξέρω τώρα το ξέρω κι είμαι πιο έτοιμος από ποτέ δείξε μου το χρόνο κι εγώ σαν έκπληκτο παιδί θα μαθαίνω όσα έχασα τόσον καιρό μόνο επειδή εσύ θα μου δείχνεις

Κάλεσέ με η νοητή γραμμή που μας ενώνει δεν γίνεται αλλιώς πέρασε καιρός ύστερα ήρθαν άλλες μέρες βρήκαμε το νήμα ο δικός μας τρόπος να κάνουμε το λίγο πιο πολύ είναι αλήθεια πως κάποτε έρχεται όχι ακριβώς αυτό που λέμε ανταμοιβή αλλά πατάω γερά εκεί όπου πατάς σε βρίσκω στα πιο απλά πράγματα αυτό το δυσεύρετο κάποτε φάνταζε αδύνατο είναι το πιο απλό πράγμα να σου μιλήσω να σε δω να πάρω το θάρρος και το κουράγιο σου ξέρεις πολύ καλά ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο έτσι δένονται οι ζωές ούτε με υποσχέσεις ούτε με τυπικά όρια αν δεν ήσουνα τόσο ξεχωριστή κι όμως τόσο οικεία για μένα δεν θα μπορούσα να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο να  υπάρχεις να περιφέρεσαι στον κόσμο περάσαμε καιρό αναζητώντας έξω από εμάς σ' έχω βρει μέσα μου κι ό,τι αγαπώ είναι πάλι από σένα είναι τόσο απλό με κατέχεις με τέτοια δύναμη τόσο πρωταρχικά και γήινα όπως τότε που βούτηξες με τα πόδια γυμνά στην παγωμένη όχθη του ποταμού σαν παιδί και ...

Σκέφτομαι, άλλες φορές πως είμαστε κάπου καλοκαίρι περιφερόμαστε μέσα στον κόσμο σ' ένα νησί ίσως ντυμένοι ανάλαφρα μαυρισμένοι ωραίοι αφημένοι χωρίς να νοιαζόμαστε ποιος και τι ν' αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο στον ήλιο όπως άλλοτε που για ελάχιστο χρόνο μικρές διακοπές μ' αρέσει έτσι δίπλα σου με μια κάποια αυταρέσκεια παίρνω λίγο απ' τη δική σου θεληματικοί και σίγουροι έτσι όπως το θέλω σε κάνει και ξεχωρίζεις όχι επειδή το δείχνεις αλλά γιατί φαίνεται δυο άνθρωποι που χαίρονται που μοιράζονται το σώμα και την ψυχή όπως μοιράζεσαι στο τραπέζι το νερό και το ψωμί έτσι θέλω να μοιράζω το φιλί και το άγγιγμα με ένταση και άπειρη γλυκύτητα αυτό το εξαίσιο πλησίασμα έρχομαι πίσω σου και σε κλείνω στα χέρια μου κολλάω πάνω σου χωρίς καμία ντροπή σίγουρος πως είναι το πιο σωστό πράγμα στον κόσμο το πιο ταιριαστό να σ' έχω και να σε κάνω δική μου με κάθε τρόπο εκεί που η επιθυμία οδηγεί με σιγουριά στα πιο διά...

Κανονικά θα έπρεπε να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι ν' αναπνέουμε την ίδια δροσιά την αυγή να μετράμε τα βήματα στο κρύο πάτωμα ν' απλώνουμε τα ρούχα μας να μοιραζόμαστε τον καφέ και το τσιγάρο να φεύγουμε  για τη δουλειά να γυρνάμε το βράδυ σε μια κανονική ζωή ο έρωτας πάει πεζός ανεβαίνει στη μηχανή φορτώνει τις αποσκευές  στ' αυτοκίνητο ξεκινά ταξίδια οι άνθρωποι, αλήθεια,  ταξιδεύουν πάνε, έρχονται γυρίζουν σ' έχω έτσι κι αλλιώς όπου και να πάω δεν είμαι ποτέ μόνος κανονικά θα είχαμε δυο θέσεις κρατημένες  ένα δωμάτιο με θέα τη γάτα και το σκύλο άσε τα παιδιά να παίζουν να καθίσουμε λίγο ακόμα θα περάσουν μέρες πάλι λέω πως το έχω συνηθίσει αλλά, ξέρεις,  κανονικά θα έπεφτα πλάι σου να ζεσταθούμε να ενώσουμε τις ανάσες το σώμα ιερό και άδυτο να κάνουμε έρωτα με τα μάτια κλειστά μ' αγκαλιάζεις με κυκλώνεις βραδιάζει νωρίς τώρα ήταν όμορφη μέρα ήσουν ζεστή...

Το αμφιθέατρο κατάμεστο όλοι απέναντι ένα πλήθος στο γκρίζο κτήριο το κοινό αδιαφοροποίητο κοιτάς στο κινητό τίποτα ακόμα κι ώρα περνά ανεβαίνεις στο πάνελ πρέπει να λάβεις θέση πρέπει όλοι να παίρνουμε τη θέση που μας αρμόζει που είσαι δεν φάνηκες κανένα νέο καμία νύξη ένα κενό κι όμως μέσα στην οχλοβοή από τους ψίθυρους πίσω από τα περίεργα ή εταστικά βλέμματα - μα ποιος νομίζει ότι είναι αυτός; - δεν νομίζω ποτέ δεν νόμιζα στα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά είχα μια αυθόρμητη τάση τώρα την καταλαβαίνω αρνιόμουνα να παίξω το παιχνίδι αγόρια- κορίτσια και πιο πολύ ήμουν με το μέρος των κοριτσιών ποτέ δεν χλεύασα κορίτσι ποτέ δεν κορόιδεψα γυναίκα αυτή είναι η μοίρα μου ας το δεχτούμε σήμερα, λοιπόν, στο αμφιθέατρο ενώ πλησίαζε η ώρα πώς δεν ξέρω είχα μια τέτοια βεβαιότητα πες την και ανάγκη πως θα σε δω σε λίγο να κατηφορίζεις τα σκαλιά ένα πολύχρωμο φάσμα μέσα στην κοινοτοπία των πολλών αγνώστων προσώπων και θ' αναζητήσεις ...

Έλα θα φορέσω το πιο καλό μου πουκάμισο βάλε το πλεχτό σου πανοφώρι κι ένα μαντήλι στο λαιμό θα ξεκινήσω νωρίς να μην αργήσω έτσι κι αλλιώς να περιμένω δεν μπορώ έλα έχω ανυπομονησία έχω κλείσει δυο θέσεις να πιούμε ένα ποτό στο φουαγιέ πριν το τρίτο κουδούνι έλα θα καθήσω δίπλα σου και μόνο που νιώθω να ανασαίνεις καταλαβαίνω το θέλω τα σώματα εγγίζουν να σου πιάσω το χέρι ή πάλι όχι τι γλυκό βασανιστήριο ο δισταγμός η μικρή κίνηση τάχα μου είμαστε στριμωγμένοι κάθε συγκίνηση υπέρεμετρα σωματικά έλα μετά, ξέρεις, θα το συζητήσουμε προσπαθώντας με λέξεις να υποθάλψουμε το δέρμα που αναρριγά έλα ας ξεκινήσουμε έτσι με μια παράσταση κι ένα διστακτικό φιλί να χουμε κάποτε να το λέμε τότε που έπιασε βροχή κι αλίμονο δεν είχα το κουράγιο κι ας ήθελα τόσο να σ' αγκαλιάσω κάτω απ' τη γέφυρα να σε κρατήσω υγρή και λίγο μεθυσμένη να μείνουμε για πάντα εκεί

Δεν επιτρέπεται να κάνεις όνειρα ούτε κι αντέχεται μισή ζωή όλα τα λάθη μου μετράω πρόχειρα και μου τα σβήνεις μ΄ ένα φιλί Ό,τι έχω μάθει είναι να κρύβομαι και να μη λέω πώς και γιατί ίσως να είναι που δεν θυμάμαι κι αποκοιμάμαι σαν το παιδί Ήρθαν τα χρόνια κι άλλα που πέρασαν πάντα προσπάθησα να κρατηθώ με ένα γέλιο οι φίλοι γέρασαν κι όλα όσα έπρεπε να αρνηθώ Δε μένω μόνη έχω εσένανε κι ήθελα τόσο να είσαι εδώ εγώ δεν πρόδωσα ποτέ κανένανε ποτέ και τίποτα πια δεν χρωστώ Θα πέσω πάλι πάνω στο στρώμα μου και μες στον ύπνο μου θα ξεχαστώ αν στη ζωή είσαι το χρώμα μου δος μου το χέρι σου για να πιαστώ Δεν επιτρέπεται να κάνεις όνειρα ούτε κι αντέχεται μισή ζωή όλα τα λάθη μου μετράω πρόχειρα και μου τα σβήνεις μ΄ ένα φιλί κι ύστερα πάλι θα ξημερώσουμε και μ' ένα μήνυμα στο κινητό ό, τι δεν γίνεται να το λυτρώσουμε κρυφά θα ζούμε κάθε λεπτό γιατί τα άδικα που μας πληγώνουνε τα 'χουμε αφήσει πίσω καιρό τις λίγες ώρ...

Γυρνάω ξανά κάθε βράδυ αναβιώνω στιγμές κυλάμε στις ράγες δεν είμαστε μόνοι έρχεται ο καιρός βρίσκεις έναν προορισμό το ταξίδι έχει νόημα και σκοπό πιάνω το νήμα ξανά στη δουλειά στο σπίτι βγαίνεις στο δρόμο λες ήταν ωραία κι η άλλη μέρα που ζήσαμε έστω και για λίγο είναι ωραία και σήμερα θα σ' ακούσω θα μοιραστώ τα λίγα και τα πολλά τα φωτεινά τα πιο γκρίζα μαθαίνω ν' ακούω μαθαίνω για σένα όλο και κάτι κάθε μέρα που ζούμε όχι άδικα όχι μάταια με τα χέρια μου ψηλαφίζω αναγνωρίζω κρατώ την αίσθηση μέσα μου δική σου δεν είσαι μόνο μια εικόνα έχω πολύ περισσότερα ν' ανακαλύψω δεν υπάρχει εκ των προτέρων εκ των υστέρων τώρα δα συντελείται κάθε στιγμή μια μικρή μεταμόρφωση  πολλά μικρά τμήματα από σένα από μένα κάνουν αυτό που λέμε κόσμο μας πέφτω να κοιμηθώ με το κορμί να ζητά το περισσότερο με την καρδιά μου να γεύεται τη γλυκιά προσμονή αυτό που θέλουμε κι επιθυμούμε τόσο στέρεα τόσο ζωντανά είσ...

Είχα καιρό να μπω στο σπίτι η γειτονιά ίδια δεν έχει αλλάξει κάτι τα παιδιά μεγαλώνουν σταθερά τα δέντρα ο κήπος η λεβάντα που ξέχασες να μού δώσεις κι όλα αυτά που πήρα για το δρόμο για το σπίτι για να έχω να πορεύομαι σε μέρες που επίμονα το φως θα απουσιάζει είσαι κοντά μου μέσα μου με κάθε μορφή και τρόπο αλλά μπορώ  καλύτερα να γυρνώ στον καθημερινό μου φόρτο έχοντας μπροστά μου το περίγραμμα του προσώπου σου την άλλη φορά σε βρήκα κουρασμένη να μετράς την κάθε λέξη με κόπο σαν αντίλαλος μιας σιωπής που βασανίζει αποκαρδιωμένη δεν ήσουν εσύ απόψε το χαμόγελο διέγραφε αυτό το όμορφο τόξο στα χείλη σαν έφηβη τα μαύρα νύχια κάποτε τα μισούσα ίσως αλαζονεία αλλά στα δικά σου  άκρα σαν να γράφουν με μαύρο μελάνι ποθητή, εξαίσια αισθησιακή γυναίκα που στην αγκαλιά σου πάλλομαι, συσπώμαι διαστέλλομαι με τα μάτια κλειστά στον δικό σου χωροχρόνο να μπορώ να σε κατακτώ να υποτάσσω και να υποτάσσομαι σ' ένα αέναο ερωτικό μ...