Κοιτάζεις μακριά
να ήξερα μόνο
από πού έρχεσαι
ακολουθώ νοερά
αυτό το βλέμμα
μάτια που χαράζουνε
έναν βαθύ
έντονο πόθο
ζωικό και χαρμόσυνο
σαν φωνή που ακούγεται
μέσα απ' όλο αυτόν
τον θόρυβο
τον συρφετό του ολίγου
μάτια μου
πηγαίνω όπου πηγαίνεις
κλείνοντας τα δικά μου
δεν τα χρειάζομαι πια
βάζω σημάδι
αυτές τις γραμμές
που χαράζεις
στον έρωτα
στον καιρό
στα παλιά και τα καινούρια
κι ακολουθώ ψηλαφητά
αυτά τα μάτια
δεν πρόκειται
να παλιώσουν ποτέ
θα τα φυλάω
μέχρι το τέλος
των ημερών
κι ακόμα παραπέρα
σε άλλες μέρες που
θα μιλάνε για μας
θα μας αγαπούν και
θ' ανακαλύπουν
κάπου,
μέσα σε μια κοσμική κρύπτη
σαν τα παλιά κουτιά
με τις μακρινές φωτογραφίες
όταν δεν θα υπάρχουνε πια
οι εποχές που ξέρουμε
άλλοι ήλιοι
θα ανατέλλουν
θ' αναδύονται
για πάντα νέα
για πάντα ζωντανά
με τη γραμμή της θέλησης
με τη γλύκα και τη θαλπωρή του έρωτα
μα και την ανεπαίσθητη κάμψη
μιας ξεχασμένης θλίψης
θα τ' αγαπώ
όσο θα έχω φως
κι όσο θα τ' αγαπώ
θα ζω κι εγώ μαζί τους
τώρα όμως
επειγόντως τώρα
να τα φιλώ
δεν έχω μέτρημα
τα ψηλαφίζω
δεν φτάνει τ' άγγιγμα!
άφησέ με
λατρεύοντάς τα
μέσα τους μια φορά
για πάντα
ως το τέρμα
να βυθιστώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου