Η μεγαλύτερη ανταμοιβή
είναι ο καιρός που αργεί
μα έχοντας πια διανύσει
όλη τη βροχή του χειμώνα
βλέπεις από μακριά
το ξέφωτο
κι ένα χαμογελαστό
σ' αγαπώ
η τελετουργία
του δύσκολου χρόνου
να μάθεις ν' αναγνωρίζεις
κάθε πολύτιμη στιγμή
πόσοι το ζούνε αυτό
πες μου
δεν έχουμε πάψει ποτέ
χόρεψέ με λοιπόν
στροβίλισέ με
κι εγώ
με ανείπωτα θέλω
θ' αφεθώ να με δέσεις
σαν ζώνη στη μέση σου
σαν το μαντήλι
στο λαιμό σου
σαν το κόκκινο
στα χείλη σου
σαν το ακριβό άρωμα
του εφηβαίου σου
και το στενό τζιν
που αγκαλιάζει
δεν χρειάζομαι
τίποτα περισσότερο
από αυτό που περιμένω
δεν χρειάζομαι κάτι άλλο
παρά αυτό που έχεις
και το κρατάω μέσα μου σφιχτά
και τώρα και πάντοτε
μόνο για μένα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου