Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συγχωρούνται

Τα πράγματα
που περηφανευόμαστε
α, κοίτα τι καλά
που τα κάνουμε
για να λέμε έτσι
ότι κάτι μπορώ
κι εγώ
αυτά τα ελάχιστα
δεν έχω μάθει και πολλά
αν με ρωτήσεις
έφτασα ως εδώ
μην ξέροντας καλά καλά
το βηματισμό
ψάχνοντας
ποιος είναι τόσο σίγουρος
πάντα θαύμαζες 
μα και σε φόβιζαν
οι υπερβολικά σίγουροι 
μήπως μεγαλώσαμε τελικά
κατά λάθος
μην έχοντας την ευθύνη
ή και την επίγνωση
κάποιοι περιμένουν
απαντήσεις
δείξε στα παιδιά
έναν σίγουρο δρόμο
δείξε σε όσους έχουν ανάγκη
ότι ξέρεις
το βάρος 
να μεγαλώνεις
μαθαίνοντας
και με τα λάθη
και με αδεξιότητες
ίσως
δεν συγχωρούνται κάποια πράγματα
πρέπει να είμαστε σωστοί
πρέπει κάτι να μπορούμε
να υποσχόμαστε
να πορευόμαστε χωρίς
το φόβο και την αμηχανία
κάποιος πρέπει
να οδηγεί
το βάρος να μπορείς
να φωτίζεις ένα πέρασμα
μεγαλώνοντας
είναι δύσκολα
να μην μπορείς με απορία
και άγνοια
το ίσως  
το ενδεχόμενο
βρεθήκαμε εδώ 
σ' αυτή τη ζωή 
για να προσπαθούμε
το λάθος
να συγχωρούμε
και στον ελάχιστο εαυτό
που αναζητά
τον άλλο εαυτό
μοιράζοντας
λίγες στιγμές
ή και περισσότερες
σε κάτι κοινό
που περιγράφεται
ως επιθυμία
να σ έχω
για ν' αντέχω
να με ορίζεις
να ζεις
μόνο γιατί
μαζί 
μόνο έτσι
λέω εγώ
στ' αλήθεια ζεις
όλα τ' άλλα
δεν με αγγίζουνε
απλώς διαγράφουνε
το περίγραμμα των ημερών
που θα έρθουνε
και στο κέντρο
μόνο καθαρή επιθυμία
για ζωή
αληθινή
ξέρω και πάλι
το είπα
επαναλαμβάνοντας
με άλλα λόγια
όσα μόνο
χωρίς τα λόγια
θα είναι ποτέ δυνατόν
στα μάτια να το δεις
μόνο βαθιά
μέσα τους
αν χαθείς

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Terminal

Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε  λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο  κι ανεπανάληπτο  της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα

Χειροκρότημα

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα δεν ξέρω αν παρατηρεί ίσως να θυμάται ίσως να μη θυμάται πια πιο πάνω ανεβαίνοντας Τοσίτσα μου φάνηκε πως είδα τον σύντροφο Φελέκη κάπως πιο συρρικνωμένο οχι όμως στην αρχαία τρίκυκλη μπεμβέ αλλά σ' ένα παπί τρισάθλιο νομίζω αυτός' θα μας έχει αφήσει χρόνους στην Ερεσσού  αποτυχημένη πρώτη συνέρευση δεκαετίες πίσω μόλις χτες σ΄αυτή τη γειτονιά συσσωρεύονται μνήμες γκράφιτι μαύρα αφίσες και συνθήματα στις εισόδους των καταστημάτων κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα εμείς χορτάσαμε καπνό και τέλος από αυταπάτες οι δρόμοι άλλαξαν τα σπίτια κρύφτηκαν πίσω από φεγγίτες στη σκεπή οι μέρες κοντύνανε στο ανάστημα του επιτρεπτού απολυτήριες εξετάσεις φροντιστήριο στην Κωλέττη οι δρόμοι σκεπάστηκαν οι διαδρομές έμειναν ίδιες τα βήματα βαρύνανε κι έρχεται λέει νέος χρόνος ούτε να το συζητάς κάποτε έγραφα κάρτες Χριστουγέννων κάποτε ήσαν δυνατότητες που η υλοποίησή των καθυστέρησε τραγικά ως το αναπόφευκτο  abort mission  το προτσές του ιστορικού υλισμού ...