Ex Post

Όταν ο άνεμος φυσά τα δέντρα λυγίζουν αλλά δεν σπάνε οι ρίζες  γλυκά τανύζονται το νερό κυλάει από κάτω το χώμα αναδεύεται και τα κλαδιά στρέφονται πάντα προς το φως αν με αφήνεις κρυώνω δεν έχω λόγο να παραμένω ζεστός στο στήθος μου κεντούν πληγές οι διπλές βουλές τα ανεξιχνίαστα βήματα που δεν περπατήσαμε όχι, δεν γυρνάμε γύρω απ' τα ίδια ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε μια σπείρα το όριο της θραύσης του χρόνου μ' αυτό ζούμε την κάθε μέρα ένα σχοινί το σώμα για να κρατήσει να μπορούμε να ζυγιζόμαστε δίπλα απ' την άβυσσο είναι δύσκολα δεν διανύθηκε τόση απόσταση ποτέ ξανά γι' αυτό και θέλεις να ξέρεις κάθε ώρα και στιγμή που είμαι τι κάνω γιατί αν δεν φεύγω στον ύπνο μου και δεν πετάω προς τα σένα πώς θα συναντηθούμε εδώ πώς θα γεννήσουμε τις νέες ρίζες μας αν δεν υψωθούμε κάθετα μέσα απ' το δωμάτιο στο ημίφως των κεριών κλείνω όλα τα παράθυρα και φυλάω στα μέσα συρτάρια όλες σου τις υποσχέσεις που δεν μου έδωσες ποτέ παρ...

Τελικά μερικές φορές είναι τόσο απλό να ανακτήσουμε τα απλά πράγματα το έναδύοτρία σαν κλασική σοκολάτα αμυγδάλου να κοιταχτούμε με ένταση στα μάτια αυτό μην το ξεχνάς ποτέ δεν απαιτείται τόσο μεγάλη προσπάθεια απλώς ξεκινάς μ' ένα χαμόγελο λες, έτσι, καλή μέρα σ' αγαπώ ή σ' αγαπώ καλή μέρα ή είναι καλή μέρα γιατί σ' αγαπώ ή σ' αγαπώ και είναι μια καλή μέρα no tricks χωρίς έξυπνες ατάκες χωρίς δεύτερη σκέψη έρχομαι, τρέχω παίρνω το γρήγορο δρόμο για μισή ώρα για πέντε λεπτά για ένα λεπτό δεν είναι δύσκολο δεν θέλει σκέψη δεν χρειάζεται πολλά δεν ζητά τίποτα κι όμως έχει τα πάντα...

Δενμπορώ να κάνω τον αδιάφορο μη μου ζητάς μόνο αυτό ό,τι άλλο θες μόνο μη λες πως θες εγώ μην είμαι εγώ θα πληγωθώκαιθαπονέσω θαπετάξωθαμαζέψω' όσηδύναμημουμένει θακρατώκότνραστορεύμα θακρατώκόντραστοψέμα μετοσώμαθαπαλεύω νακρατήσωαυτότοκύμα πουόλουυψώνεταιανεβαίνει σκηνή 2η: \στο γραφείο γυμνός δεν ξέρω πως βρέθηκα ξεβράκωτος μ' ένα γελοίο μακό μπλουζάκι ακούω τις φωνές των πρωινών συναδέλφων και λέω: πρέπει να πάω να ντυθώ όμως, ω του θαύματος, περνάνε δίπλα μου σαν να μην υπάρχω είμαι ξεβράκωτος στο γραφείο και κανείς δεν το παρατήρησε σαν να μην υπάρχω.... σκηνή 3η: στο δρόμο στάση για καφέ χαρακτηριστικόςήχοςεςεμες γυαλιά ηλίου off γυαλιά πρεσβύωψ on σου  έστειλα μήνυμα το πρωί και η απάντηση: ο λογαριασμός σας εκκρεμεί εκκρεμεί εκκρεμεί λευκή σιωπή σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ είναι φοβερό να μη χτυπά τοεσεμεσ είναι φοβερό να ξέρω πως είσαικαιδενείσαι πού να περιπλανηθώ να σε βρω πόσο μικρός πεπερασμένος είναι ο χρόνος σαν μ...

Εντάξει τώρα όλα καλά με τις πέντε αράδες σου σαν σκύλος που γαυγίζει στο σεληνόφως το κανονικό και το ασταθές ρώτα και μένα αν δε φοβάσαι ρίξε το κορμίσου σε πέτρες το αναθεματισμένο που ζεματάει θα πέσω να κρυώσω αν ζαλιστώ δεν θα πω τίποτα να η διαφορά ανατέλλοντας δύω τρέχω ξανά και ξανά διελκυστίνδα ζωή δεν  βλέπεις λοιπόν τη διακινδύνευση πέρασαν μέρες και  νύχτες και συ μου λες πως δεν καταλαβαίνεις δεν ενέσκυψα εντός τα δώρα μου είναι κοφτερές λεπίδες στις ρόγες των δαχτύλων χαράζονται όλα τα τετελεσμένα σκιαμαχείς πέφτω στ' αλήθεια κανείς δεν με βλέπει όταν κλείνουν όλα τα περάσματα της φωτιάς καίγεσαι και δεν βγάζεις άχνα δεν το ξέρεις αυτό κάθε μέρα πολεμάω να κερδίσω λίγη ακόμα απόσταση δρομέας κι η αντοχή μου ένας βραχνάς με πνίγει και την πνίγω αν ξεκινούσαμε λες ν' ανεβαίνουμε κάτι παραπάνω δεν έχεις ούτε χάρτη ούτε πυγμή πετάς με σκισμένα ρούχα και φοβερίζεις τον αέρα αλλά σ' αγαπώ γιατί ξανοίγεσαι χωρίς παν...

Αναποκτήσειςμιασχετικήανοσία σε όλαταπιθανάκαιαπίθανα κεντρίσματα τις οπισθοχωρήσεις αδιαχώριστα σύνολα από μέλη και αδένες υγρά σκέλη ωσώμαιερό σκέφτομαι καθαγιασμένομουνίμεταλαμβάνω και δεν είναι άλλο πιο ακέραια ιερό βέβηλα τα στόματα πουδεν ξέρουνάλλλο από το ναξερνάνε τις αυταπάτες των καταπρόσωπο ενός άψογου καθρέφτη τι πιο θείο δώρο απ' το νανιώσωτα νύχια σου 'να με ξεσκίζουνε απόψε τώρα σε παρακαλώ δεν υπάρχει αίσθηση οπόνος σου η ηδονήμου από κάτω ξεκινώντας θα καταγράψω στα επιθήλια και τους κάλυκες όλη τη γυμνή σου ευλάβεια σε έξαρση ένας θόλος μας περιβάλλει εισερχόμενος σπρώχνω πιο μέσα όλη μου την υποδόριαέκταση \και κορυβαντιώ στον τράχηλο σου ποιος θα μουπει πώς να ζω χωρίς να καίγουμαι -πώς να διαχωρίσω να ενώσω και να κρατήσω να γίνεις σαρκοφάγος μήπως και εξαυλωθώ μέσα σου ποιο άλλο το νόημα πόσα λεκτικά σχήματα υπόκαυστα για να  οικειωθώ το κορμί σου πουτέμνεται στο ανάμεσάμου

Εγώ δεν ησυχάζω πείτε ό,τι θέλετε αν ήμουν απλώς ένας ανεπαίσθητος θόρυβος σαν το συρμό που πλησιάζει ή σαν τον υπόκωφο βόμβο της αγρύπνιας μια στοίβα αποχαιρετιστήρια φιλιά καταχωρώντας κάθε αναχώρηση οι μέρες ξανοίγουνε αγκάλιασέ με τώρα ο ουρανός χαμογελά τα σύννεφα μωρά κολυμπάνε δεν βλέπω πολλούς χαμογελαστούς ένοικους ήθη μικροαστικά σου λέω πως δεν ανήκεις εδώ έχεις τη βεβαιότητα\ του καθαρού ορίζοντα δεν είναι τυχαίο τόσες βραδινές πτήσεις το πρωινό η σκόνη δεν με άφησε να περιπλανήσω τα βήματά μου ως εκεί που φτάνει η σκέψη μια μόνο σύναψη νευρώνων κι είμαι ήδη πόσο γρήγορα ο πόθος ταξιδεύει με διαιρέσεις στον άσφαιρο χρόνο θ' αναδομήσω ξανά ένα δυάρι επιφωνήματα μ' όλα τα θαυμαστικά μου θα γεμίσω τη σελίδα σου έπειτα θα σταθώ στο περιθώριο του φωτός σου έτσι για να έχω την καλύτερη οπτική καθώς ανεβαίνεις τη σκάλα καρφωμένος σαν κάτοπτρο στη γαλακτώδη σου υφή μέλη μου μεθυσμένα από ήλιο σπαρταρώντας στα χέρια μου θα σε γεμίσω φ...

Θα μείνω εδώ εδώ σε χρειάζομαι δεν ξέρω αλλιώς να ζω αρπάξτε και μοιράστε με κάντε με κομματάκια σαν χαρτοπόλεμο στην άκρη του δρόμου μετά τις γιορτές και τις μουσικές παντού διασκορπισμένος αυτό θα γίνω αν να μην έχω καμία βαρύτητα καμία υπόσταση το εξωτερικό μόνο περίβλημα από μέσα να καίγομαι ανοίγω να μιλήσω τα λόγια πέφτουν γυμνά στο βρώμικο πάτωμα βάρβαρα πέλματα ίσως να είναι που φοβάμαι αυτά τα όνειρα πώς να εξηγήσω δεν ζητάω τίποτα γιατί τα έχω όλα να, εδώ μέσα είναι μέσα σ' αυτό το στήθος ζουν, κινούνται, αναπνέουν μέσα σ' αυτό το δωμάτιο θα φορέσω τα ρούχα σου θα ξαπλώσω επάνω τους θα κυλιστώ κλείνοντας τα μάτια δεν τα φέρνω εγώ μόνα τους έρχονται όλα σ' εμένα μ' αγκαλιάζουν, με σπαράσσουν δεν μ' αφήνουνε στιγμή στιγμήσουλέω στη δουλειά στο δρόμο στο σπίτι μοιράζομαι τη σιωπή του ούτε ραδιόφωνα, ούτε μουσικές η κιθάρα στη γωνία της η γάτα επίμονα παίζοντας κι επιζητώντας το χάδι τα πράγματα μπορεί να είναι τόσο ελ...

Απόψε είμαι δύσκολα μια ησυχία δεν τη θέλω και προσπαθώ να κρατηθώ δρόμοι ξένοι κάποιος δίπλα τραγουδάει μέρες μου μοναχικές μα πιο πολύ οι Κυριακές πώς να με σκέφτεσαι άραγε και άλλο τόσο να με θες θα κατεβάσω τα ρολά ας έβρεχε τουλάχιστον θα είχα ένα λόγο μα πού να πάω και να σταθώ γι' αυτό λοιπόν και μένω εδώ εδώ απλά και συλλογίζομαι με το κορμί που είναι εσύ ακούω στη σκάλα τα τακούνια σου τρέχει η καρδιά μου τόσο γρήγορα κάθε φορά που δεν μπορώ να εξηγήσω με ποια λαχτάρα ποια αγωνία σαν μυστική μου συμφωνία ας ήταν να σ΄αντίκριζα με τα παπούτσια σου βγαλμένα εδώ απλά μόνο για μένα να σε δω να μπαίνεις να αγαπώ ό,τι ανασαίνεις βλέμμα τριγύρω δεν έχει αλλάξει κάτι εσύ ν' αναζητάς είναι ο χώρος μου μικρός είμαι και γω μα σε χωράω σε έχω μέσα μου διαρκώς δεν το μπορώ να σε μοιράζομαι σε χρόνο άσχετο, λειψό άλλη μια μέρα άλλη μια ώρα ζωή κυλάει εμείς μαζί της -  πώς αλλιώς - δεν μέτρησα απόψε στο  κορμί σου ούτε έναν πόντο δεν χ...

Γιατί σήμερα είναι άλλη μια μέρα κακή μέρα, καλή μέρα έβαλα μπροστά  το μικρό αυτοκίνητο δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο καλά  μόνο και μόνο επειδή  κάθομαι εκεί που κάθεσαι κοιτάζω απ΄τον καθρέφτη σου με τα δικά σου μάτια αγγίζω ό,τι αγγίζεις κι έτσι σε μια ροή  τα χιλιόμετρα σήμερα ήμουν εγώ  που έγραψα 60.000 μα τι ανοησίες είναι αυτές εμείς πού είμαστε δεν είναι κάτι αυτό  δεν είναι τίποτα θα πεις δέκα, είκοσι, τριάντα πόσα χιλιόμετρα και μετά τα κλειδιά παραδίδονται εις τον δικαιούχον  τέλος η βόλτα το κάνεις και ακούγεται τόσο χαζό μα σοβαρά σου λέω είναι εσύ τα πράγματά σου ο τρόπος που τοποθετείς το κάθε μικρό η γνώριμη ακαταστασία κι αυτό είναι κάτι μεγάλο έχω από σένα πράγματα  και ξέρω μην τολμήσω και αλλάξω κάτι όχι γιατί δεν πρέπει αλλά γιατί δεν είναι ό,τι κάνεις μωρό μου υπόσχομαι  δεν θα παραβιάσω καμία θύρα ανοικτή μόνο να μπορώ λίγο να μοιράζο...

κι έκανε τόσο κρύο δεν είχα που να ζεστάνω τα χέρια μου ακόμα κι αν έκλεινα τα μάτια κάτι αδιόρατα ψυχρό με τύλιγε ο δρόμος έρημος από νωρίς οι άνθρωποι που δεν ξέρω ξεστρώνουν το κρεβάτι τους χωρίς την πολυτέλεια για ένα φιλί άνθρωποι τυχεροί ασύγγνωστα έφυγα  νωρίτερα απ' τη δουλειά σ΄ όλο το δρόμο σε αναζητούσα πάλευα για σένα δεν ήταν αρκετή η διαδρομή στην επιστροφή ένα παγωμένο ποτάμι κυλάει στην Κηφισίας τάραξα τις σοκολάτες το  ψυγείο είναι γεμάτο ψίχουλα η μνήμη  ένα κρύο πιάτο το χθεσινό φαγητό σκεπασμένο φύλαξέ το μου αύριο θα πεινάσουμε αύριο πώς θα ζεσταίνω τη μεριά σου κλείσε μια θέση πώς θα πάω τώρα να κοιμηθώ πώς θα σηκωθώ αύριο θα βγεις στο δρόμο και θα έχει περάσει ήδη μισή μέρα ποιος αποφασίζει και γιατί γιατί δεν με ρώτησε κανείς δεν μου φτάνουν εκατό σκεπάσματα πες μου πως θα  έρχεσαι ξανά δώσε μου έναν ορισμό περιχαράκωσέ με μίλα μου σιγά και δυνατά μη μου ζητάς συγγνώμη κανείς δε φταίει μόνο εγώ πο...

Τρέξε  τρέχω μαζί σου τι μας σταματά ένα επίπεδο πιο πάνω ένα σκαλί παραπάνω για να σε φτάνω για να ολοκληρώνομαι ψηλώνοντας διαπερνώντας τώρα είμαι έρχομαι  το μέσα που νιώθω να διαστέλλεται και να συστέλλεται κράτησέ με  έτσι όπως ξέρεις να μην υπάρχει ανάγκη μη με αφήνεις να ξεγλιστράω  είναι η κάθε στιγμή διάπυρος πόθος ένα σύμπλεγμα  μόνο νιώθω και δεν το νιώθω όντας μέρος του διαλύομαι σε αυτό χρόνος που δεν γνωρίζει το χρόνο κανείς μας  δεν υπήρξε ποτέ εκεί το κορμί συγκλονιστικά μείνε καμπή σύνορο πέρα από το όριό σου δεν μπορώ να προσδιορίσω την ψυχή μου τα χάνω όλα φαιδρός κι ευτυχισμένος δεν μ' εχεις δει ποτέ άλλοτε αυτή την έκφρασή σου αδύνατον να περιγράψω σε ξέρω ωστόσο τέλεια σε διαγράφω με την παλάμη και το στόμα μου δεν έχω δει ποτε [πιο διάφανα δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ τόσο ολοκληρωτικά το εγώ\ δεν το χω δει ποτέ άλλοτε να σβήνει έτσι κάθ...

Το ένα λεπτό που με γεννάς into you ενώ αφήσαμε πίσω τους χειμώνες οριστικά το φιλί στρογγυλό στον έσχατο χρόνο από καιρό \ελεύθερος δεσμώτης με μάτια κλειστά μετέωρος για πάντα στα λεία δώρα σου παραδομένος εκούσια καλπάζοντας στα στίλβοντα ηδονικά χωρίς καμιά αμφιβολία βαθιά αγαπημένη στη βέβηλη προσευχή μου πριν με ξυπνήσει το κουδούνι απ' τις σκιές βγαίνοντας εδώ και ώρα στα χέρια σου στο νου μου η πνοή σου ανεξερεύνητος στο άπειρο η πείνα της Κυριακής και η πνοή μου στο σήμερα μέλι στο κατωχείλος λείχοντας διάχυτα μια υγρή ρευστή θερμότητα από κάτω τα σημαίνοντα αξίωμα τα κάτω άκρα με βάδην στον προορισμό σου ωςκαιτοναέρα ωςκαιτονερόκαιτοφως κ ι αυτό δε ν είναι παράταιρα ταιριασμένα μέρη είναι η ζωή μας και χαίρομαι και γελάω είναι η ζωή μας; τώρα, χθες αύριο δεν είναι τίτλοι είναι η ζωή μας

Το περισσότερο που ζητάς ό,τι ποτέ ζητήσεις μια ζωή κανονική όχι γυρίσματα switch on  - swithch off είναι σκληρό και είναι δύσκολο αλλά πέρα για πέρα αληθινό κάθησε και δες τη ζωή χωρίς τα πολλά φίλτρα της νόησης δες με την καρδιά φέρσου ανόητα σαν παιδί τι νόημα έχει ενηλικιότητα, σπουδαιοφάνεια, καμώματα και πόζες για τον έξω κόσμο άλλοι γίνονται ξένοι άλλοι σκληραίνουν ή βγάζουν όλον τον πόνο σ' ένα ξένο κορμί εδώ δεν έχω άλλον εκτός από εσένα να πονάω πρόσωπο με πρόσωπο πόσες στιγμές αλήθειας μπορεί να χωρέσει μία ζωή δεν υπάρχουν απαντήσεις έξω απ' την αγάπη δεν υπάρχει σε θέλω με θέλεις έξω απ΄ την αγάπη σοβαρά είναι όλα πολύ σοβαρά γιατί, εδώ μιλάς για τις ζωές εδώ δεν μιλάς καν σωπαίνεις και χάνεσαι μέσα στο πρόσωπο βλέπεις και κοιτάζεις και πιο πολύ δεν βλέπεις παρά γνωρίζεις ' έχει σιγουριά και μέλι αυτό το βλέμμα δεν γελούν ποτέ τα μάτια το ξέρεις αυτό τα λόγια είναι μικρά και λίγα ακόμα και τα μεγάλα δεν μπορούν ...

Ένα λεπτό ακόμα δεν θέλω να έρθει κι έρχεται η λαχτάρα μου κάποιες φορές παραλύω\ αδύνατος ν' ανταπεξέλθω δεν κοιμάμαι δεν ξυπνάω να, αν με ξεχνάς τι θα γίνομαι μέσα στο χάος μου θα παραδέρνω παραμονεύοντας σαν τη γάτα στριμώχνεται στα πόδια μου για ενός λεπτού παίγνιο κι ύστερα κλειδώνει η πόρτα έφυγαν όλοι έφυγες και το σπίτι δεν ξέρω' όσο ξαφνικά μεγάλωσε άλλο τόσο δεν με θέλει οι τοίχοι γκρεμίζονται ένας αέρας κρύος με διαπερνά το κρεβάτι αφήνω ξέστρωτο κι αγγίζω πάλι και πάλι τα ρούχα σου αναζητώντας ένα ψίγμα κάτι λίγο σαν κρυπτολαγνεία' βαθιά ανάσα τα μάτια κλειστά οι κόρες διεσταλμένες όλα ανεστραμμένα έλα γρήγορα δεν μπορώ να κρατήσω άλλο το ταβάνι αγάπημουπουκουράστηκες εγώ θα σε φέρω εδώ θα σε φέρω επάνω μου ΄όχι, όχι, δεν είναι πράγμα δεν είμαι το κουτάβι σου χωρίς να το σκέφτομαι \τυλίγομαι, να, στα πόδια σου κυλιέμαι χάμω να με χαϊδέψεις κάνε με ξανά ζωντανό πάρε μου και δώσε το φιλί σου το ζεστό σου στόμα τα ...

Αλήθεια πες μου τι θα έκανα αν δεν είχες τα μάτια σου επάνω μου αν δεν μέτραγες την κάθε ανάσα μου αν δεν με χωρούσες σ ένα γλυκό σου χαμόγελο γέρνοντας το κεφάλι στο πλάι παίζοντας εμείς παιδιά θα γελάσουμε με την καρδιά μας θα σμίξουμε με την ψυχή μας θα  πιαστούμε απ' το χέρι θ' αφεθούμε στο νερό σαν ηλιαχτίδα το πρωί στο φως θα σε δω να προχωράς γυμνή θα γυρίσεις κοιτάζοντας πάνω απ' την πλάτη έχω πάντα την εικόνα σου και μου αρέσει πολύ μου ταιριάζει πολύ σε φοράω επάνω μου όπως τ'  άρωμά σου που βάζω όπως  εσύ έτσι, όταν γίνεσαι το ένα μου να γεύεσαι να είσαι γεμάτη εγώ να μη σου λείπω πια να μου λες μείνε εκεί για πάντα κι όλα γλυκά να ξαναγίνονται όλα μέσα από σένα ανθίζεις περπατάς με σιγουριά στο ρυθμό των βημάτων σου κρατάς το νόημα της μέρας και το ξέρεις περνάς και μένει η αχλύς σου είσαι η ζωή σε λέω δική μου ό,τι ποτέ ποθούσα μείνε, αληθινή γυμνή μου αλήθεια να με γεμίζεις να με καις εδώ στα χέρια σου ...

We ve got to run to run save the day endless journey on our way scrambling in the desert rows noone listen noone knows drop me in your naked fear and let crawl within you near your eyes are dwealing in my soul without you I m crashed down to the bone I m silver rolling in a deep and silent shpere wish you were near wish you were hear fetch me a tranquile sea to see through your hips moving deep into taste all your colors touch the flesh of the skies the wrinkles of your eyes let me in I m falling into you and I rise we re moving high lift you up and thats us not gonna let you fall arms might be weak my heart' s no wrong because of you I can I do coming to you I m coming strong

Για σένα γίνομαι όπως πρώτα και το κλειδί βγάζω απ' την πόρτα φοράω πολύχρωμο φουλάρι τρέχω με χίλια ως το φεγγάρι για σένα χάνω αλλά και βρίσκω η δύναμή μου αυτό το ρίσκο τα χρόνια που έφυγαν ξεχνάω κι ένα χαμόγελο φοράω στο κινητό στέλνω στιχάκια σαν σχολιαρόπαιδα σκιτσάκια γιατί είναι βλέπεις που αγαπάω και ξενυχτάω και πετάω το πώς σε βρήκα δεν ξεχνάω όταν δεν ήξερα που πάω που ήμουν παιδί κι ακόμα λέω και δεν φοβάμαι ούτε να κλαίω από το στόμα σου να πίνω μέσα στα χέρια σου ν' αφήνω ό,τι αν έχω από μένα και όλα τ' άλλα τα κρυμμένα μέσα σου ανθίζουνε λειμώνες αφήνω πίσω τους χειμώνες γιατί το βήμα και το βλέμμα είναι στη θάλασσα λουσμένα μικρά κοχύλια όλα από μένα μες στην καρδιά σου φυλαγμένα θες να σου πω και κάτι ακόμα μ' ένα φιλί πάνω στο στόμα κι ένα άγγιγμα αργά το βράδυ ζεστό μου φως μες στο σκοτάδι σαν μυστικό μες την αυλή σου μικρός θεός με το φιλί σου

Ένα ντραμπούι ακόμα έτσι, με την προφορά  που σχολιάζεις τα πράγματα που μας αρέσουνε ό,τι μπορούμε να μοιραζόμαστε ησύχασε δεν στα έχω πάρει όλα κρατάς τα δικά σου τουλάχιστον έτσι θέλεις να λες ένα κερί αναμμένο στο δωμάτιο παράξενο πράγμα εκεί που πριν ένθεοι παραδομένοι σ εξαίσια έκσταση σαν πρόβα σε τάνγκο ποτέ δεν χόρευα καλά μαζί σου δεν με νοιαζει βρίσκω αίφνης τα βήματά μου βρίσκω αυτά που έχασα απορώ κι εγώ  που ήμουνα το δωμάτιο ακόμα έχει τη μυρωδιά του έρωτα άνοιξα πάλι το συρτάρι το καταλαβαίνεις; κι έψαχνα να σε βρω ίχνη δικά σου το ύφασμα που αγκαλιάζει τη ζεστή σου σάρκα και σε φιλούσα σ ένιωθα επάνω μου με πόθο και τρυφερά έβαλα πίσω αυτό το δικό σου που με ξεσηκώνει δυο νύχτες τώρα που δεν έρχεσαι  κι είσαι εδώ σε ζητάω μέσα  από το λίγο αγγίζω το ρούχο σου και με τυλίγει αυτή η θέρμη ένα γλυκό βάρος στους βουβώνες πολύχρωμη και με το σκούρο φόρεμα περ...

Απόψε δεν θέλω να πω παρά κάτι τόσο μικρό δεν είναι άπρεπο ούτε ν' ακουστεί σαν κάτι κοινότοπο έξω είναι τόσο έντονος αυτός ο ουρανός πόθος τι είναι  αυτό που που τόσο κρυφά πυροδοτεί το πάθος μου πάλι, χωρίς να το σκεφτώ με γέμισε χαρά μα είναι δυνατόν και μόνο που ακούω τη χροιά σου είναι κι αυτή η εικόνα τόσο ξεκάθαρα δική μου εδώ μπροστά μου άφησέ με να περιγράφω αυτό το λίγο το ελάχιστο λεπτό που σε ακολουθώ λαθραία όταν σηκώνεσαι με το γνωστό νευρικό βήμα η κίνηση να καλύψεις λίγο παραπάνω αυτό το όμορφο σημείο που ίσα ίσα πιο πολύ αποκαλύπτεις το βλέπω και το αποτυπώνω ακαριαία ένα γρήγορο λίκνισμα φευγαλέο και απόλυτο η θέα σου τόσο σίγουρη τόσο εφηβικά εύπλαστη οι κόρες διαστέλλονται επιβραδύνοντας το χρόνο το χέρι σου διαγράφοντας το τόξο ένα ελάχιστο λεπτό πώς γίνεται να μένει έτσι ανεξίτηλο και να το φέρνω εδώ ξανά και ξανά κοριτσίστικα και γυναικεία ξέρεις πολύ καλά να με μαγνητίζεις δεν χρειάζεται να κάνεις τί...

Είναι τόσο απλό αν πονάς, πονάω δεν είμαστε μόνοι είναι αμετάκλητα  δικό μου όσο και δικό σου δεν αρμόζει πόσο πια να πρέπει κανείς τα πράγματα που υπομένουμε προσπαθώντας  ένα στέρεο βήμα κι άλλο ένα όπως, όταν σηκώνεσαι μετά από καιρό μουδιασμένα στην αρχή σιγά σιγά ένα χέρι είναι μια προσπάθεια  να υπερνικήσουμε τη βαρύτητα των ανθρώπων δεν είμαστε έρμαιοι ούτε τυχαία βρισκόμαστε όλα ακολουθούν  την τροχιά αν καταφέρει κανείς και συγκλίνει το μέσα, το έξω όλα ακολουθούν αλλιώς γίνονται και το ξέρεις αν επιμένουμε ένα σκαλί, μια ανάσα η δύναμη είναι εντός απλά μια μικρή ώθηση αγαπώ αυτά τα χέρια είναι πολύ απλό κι αν δεν μπορώ  τώρα, εδώ να τα φιλώ  και πάλι τα κρατάω στέρεα, σταθερά τίποτα πιο δυνατό από το άγγιγμα στον έρωτα που αρπάζει που δάκνει μπαίνει μέσα στη σάρκα και με το σώμα και με τη σκέψη ψυχή και ουσία δική σου μέσα μου ας βρέξει απόψ...

Έβλεπα σήμερα πεταμένες φωτογραφίες στιγμές ζωής στην ανακύκλωση ανεβαίνοντας στο βουνό άλλη μια μέρα κουβαλώντας ανερμάτιστα δεν κρατώ ποτέ λογαριασμό είναι απολύτως αδύνατο να κρατήσω μια σειρά να υπολογίσω τις μέρες, τα χρόνια περάσανε δεκαετίες και κανείς δεν με ειδοποίησε ήξερα πως είναι δική μου η ευθύνη δεν τη φορτώνω επάνω στις όμορφες πλάτες σου όσο κι αν θα ήθελα να τις έχω εδώ για μένα ξέρεις, μέσα σε όλα αυτά είναι που βλέποντας μετά καθώς κατέβαινα το ζευγάρι στο ωραίο σπίτι να ξεφορτώνει τα ψώνια του απ' τ' αυτοκίνητο λες, κοίτα, αυτό είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις όταν τελειώνει η μέρα να μοιράζεσαι κάτι τόσο μηδαμινό τώρα μην ακούς εμένα που ψάχνω το πώς και γιατί όλα περνάνε εκεί έξω τα βλέπω τα γνωρίζω καταγράφω τις εκδοχές του κόσμου που δεν έζησα μη  θυμώνεις μαζί μου που αδέξια προσπαθώ να κάνω τα πράγματά μου είναι αυτά που  θέλω όχι επειδή είναι σωστά αλλά επειδή δεν ξέρω κάτι άλλο παρά ν' αγαπώ ...

Ποια είναι η διαδικασία  η αίτηση, τα δικαιολογητικά μου χρόνια έτη προϋπηρεσίας καταναλώνοντας το φως τον αέρα ανεβαίνοντας κατεβαίνοντας αρχείο, εγγραφή, κωδικοί στην παιδική μου μνήμη μια πλατεία, ένας δρόμος και ακακίες δεν ονειρεύομαι πια παρά μόνον στο ενδιάμεσο ένα ισχυρό ρεύμα στη σπονδυλική στήλη πρωινή στύση διαλείπουσα κι αυτή η κούραση μερικές φορές  όλα θα γίνουνε θα δεις ήδη σου υποσχέθηκα την άνοιξη πρωθύστερα με υπερβαίνει η ίδια η επιθυμία στάσου λίγο θέλω ν' αγγίζω τα λεία βαμμένα σου νύχια την ανάγκη μου νιώσε λίγο το μην δεν μπορώ αφήστε με  να πάω στο μείον ένα υπάρχει ένα ποτάμι εκεί κάτω κι η αγάπη μου κολυμπάει με τα χέρια απλωμένα το κορμί της γίνεται ένα με τον ορίζοντα ξεχωρίζω τα χέρια οργώνουν τον παγωμένο αέρα καταλήγουν πυρακτωμένα στο στρώμα μου κι όλο ακολουθώ με τον ήλιο με τα βραδινά φώτα ανάβω κεριά  κρούω τις χορδές σου δεν βλέπω το πρό...