Ex Post

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι ο καιρός που αργεί μα έχοντας πια διανύσει όλη τη βροχή του χειμώνα βλέπεις από μακριά το ξέφωτο κι ένα χαμογελαστό σ' αγαπώ η τελετουργία του δύσκολου χρόνου να μάθεις ν' αναγνωρίζεις κάθε πολύτιμη στιγμή πόσοι το ζούνε αυτό πες μου δεν έχουμε πάψει ποτέ χόρεψέ με λοιπόν στροβίλισέ με κι εγώ με ανείπωτα θέλω θ' αφεθώ να με δέσεις σαν ζώνη στη μέση σου σαν το μαντήλι  στο λαιμό σου σαν το κόκκινο στα χείλη σου σαν το ακριβό άρωμα του εφηβαίου σου και το στενό τζιν που αγκαλιάζει δεν   χρειάζομαι τίποτα περισσότερο από αυτό που περιμένω δεν χρειάζομαι κάτι άλλο παρά αυτό που έχεις και το κρατάω μέσα μου σφιχτά και τώρα και πάντοτε μόνο για μένα

Οι διερχόμενες μέρες κυλήσανε μείναμε εμείς οι λίγοι να απορούμε κι όλα γύρω μας περνούσαν ήταν ένα όμορφο απόγευμα γιατί σε είδα είδα πολλά από σένα πράγματα που έτσι μπορείς και  τα παρατηρείς καλύτερα θέλω να πω με μια ματιά πάντοτε καινούρια και άφθαρτη κι είναι ωραίο αυτό δεν χρειάζεται καν' να το ονοματίζω μόνο να βλέπω βαθιά μέσα  στα μάτια σου ή όταν σκύβεις για να δεις τα καρτελάκια την καρδούλα το μικρό κούμπωμα πίσω σου σαν να φυλάς εκεί κάτι για μένα που είμαι ολόκληρος ένα μεγάλο μάτι που σε παρατηρεί πόσο θα ήθελα  να ήμουν μια πύλη σε άλλη διάσταση ν' ανοίξω κι εκεί για πάντα να σε κρατήσω εσύ αγάπη μου' ελεύθερη αδάμαστη μα και λίγο θλιμμένη το ήξερα αυτό το είχα δει απ' την αρχή για τούτο ίσως και δεν χορταίνω να σπουδάζω μέσα σου αχ, να βρεθώ ξανά εκεί που  μόνο μπορώ να είμαι κορμί απ' το κορμί σου ό,τι σκορπώ μες τα χαμένα μέσα σου μόνο να το κλείσ...

Νέοι θαρραλέοι ερωτευμένοι σε καιρούς που δεν χρωστούν κι οι δρόμοι ξαφνικά γίνονται μονοπάτια πέτρα και χώμα από κάτω γκρεμός αν σε κρατώ όπως και τώρα έτσι και πάντα μπορώ να το περάσω αυτό το δύσβατο στενό κατακτητής σου και κατακτημένος σε είδα ν' ανεβαίνεις τη λεωφόρο σκόπιμα έκανα στην άκρη σ' ακολούθησα με το βλέμμα μέχρι που  ξεμάκρυνες μα πρόλαβα και είδα είδα το μαντήλι ωραία να ανεμίζει στο βήμα σου το σίγουρο το παντελόνι το στενό να διαγράφεται στα ψηλά σου μέλη τους γλυπτούς αστράγαλους και το λουράκι που σκύβεις να κουμπώσεις είδα το φιλί σου το είδα ναι! μέσα μου απτό να πλημμυρίζει να με πληρώνει ολόκληρο γλυκά να με παιδεύει έτσι λίγο να σε φτάνω λίγο να μη σε φτάνω κι όλο κοντύτερα να έρχομαι νέοι, ωραίοι, ερωτευμένοι! αυτά τα λίγα τα μικρά αχ να μπορούσα να είχα πιο πολλά κι εγώ θα είμαι πλάι σου και θα επαίρομαι που σ' έχω α, δεν θα σου κρυφτώ θα περιφέρομαι μαζί σου όλο ανάστημα και πόζα κανείς και τίποτα...

Δεν μπορώ να κοιμηθώ δεν θέλω και θέλω να βυθιστώ να ξεχαστώ έχω ένα ποτάμι μέσα μου και θέλω να εκραγώ να βρεθούμε αγκαλιά στο αργιλώδες έδαφος ν' αποτυπώσεις ανεξίτηλα το στόμα σου επάνω στο σώμα μου υγρό πέτρωμα εύπλαστος στο χέρι σου για να χωρέσω απόλυτα μέσα σ' αυτό που βλέπω χείλη μου πώς να μη σας γευτώ θα κατευνάσω αυτή τη δίψα μέσ' από την όσφρηση θ' ανακαλώ κάθε στιγμή λίγες μικρές στιγμές τόσο ώστε να μένουμε για πάντα νέοι και ποθητοί ρωμαλέοι κι ανίκητοι ω ύπνε αν με νικήσεις  θέλω μόνο  για να τρέξεις το χρόνο λίγο πιο μπροστά λίγο πιο κοντά  στ' ακροχείλι σου αγαπημένη

Κοιτάζεις μακριά να ήξερα μόνο από πού έρχεσαι ακολουθώ νοερά  αυτό το βλέμμα μάτια που χαράζουνε έναν βαθύ  έντονο πόθο ζωικό και χαρμόσυνο σαν φωνή που ακούγεται μέσα απ' όλο αυτόν τον θόρυβο τον συρφετό του ολίγου μάτια μου πηγαίνω όπου πηγαίνεις κλείνοντας τα δικά μου δεν τα χρειάζομαι πια βάζω σημάδι αυτές τις γραμμές που χαράζεις στον έρωτα στον καιρό στα παλιά και τα καινούρια κι ακολουθώ ψηλαφητά αυτά τα μάτια δεν πρόκειται να παλιώσουν ποτέ θα τα φυλάω μέχρι το τέλος των ημερών κι ακόμα παραπέρα σε άλλες μέρες που  θα μιλάνε για μας θα μας αγαπούν και θ' ανακαλύπουν κάπου,  μέσα σε μια κοσμική κρύπτη σαν τα παλιά κουτιά με τις μακρινές φωτογραφίες  όταν δεν θα υπάρχουνε πια οι εποχές που ξέρουμε άλλοι ήλιοι θα ανατέλλουν θ' αναδύονται  για πάντα νέα για πάντα ζωντανά με τη γραμμή της θέλησης με τη γλύκα και τη θαλπωρή του έρωτα μα και την ανεπαίσθητη κάμ...

δώσε μου το βλέμμα μου μη με αφήνεις σε ησυχία δώσε μου φωτιά και καύλα να κυλιστώ μαζί σου όσο πιο χαμηλά για ν' ανέβουμε ψηλότερα πρέπει να καούμε δώσε μου καύλα μόνο αψιά κι ανέρωτη όλα τ' άλλα τοσοματοσοασημαντακαιτετριμμένα κατακυρίευσέ με τώρα και τώρα και μετά και πιο μετά κάνε με θεό ξανάκαιξανάκαιξανά αλώβητος μη βγω μέσα απ΄αυτή την πάλη πάλι και πάλι όλα τα φτηνά πέταξέ τα να τα ρίξουμε όλα κάτω ανάποδα τα ποτήρια ανάψτε δαυλούς κάψτε ψωτιές γεμίστε αρώματα και μπάνια λουσμένα στον ήλιο δίπλα σου να κείμαι και να μην μπορώ να κρύψω αυτό που έχω για σένα αυτό που κρατάω και φυλάω όλο τον καιρό σε ύπνωση και καταστολή ω, απελευθέρωσε το ζώο που έχω εδώ δα καλά κρυμμένο με ευγένειες κι ωραιοπρέπειες ξέσκισέ μου κάθε καθωσπρέπει κιέλα να κολλήσουμε κάτωαπτονερό κι από πάνω να περνάν ανυποψίαστοι και υποψιασμένοι δεν με νοιαζει επείγει επείγομαι χάνομαι και μεθώ ζαλίζομαι και φτάνω μακούς;

Βλέπουμε μαθαίνουμε αναδρομικά κοίταξε τώρα πια δεν γίνεται να ζω έξω από σένα γι' αυτό καμιά φορά στέκομαι λίγο και κοιτάζω έχοντας συνείδηση της αίσθησης αυτής θέλοντας να συλλάβω μεμιάς αν γίνεται όλη  την αλήθεια που μας περιβάλλει είσαι καθ' οδόν για το ταξίδι και φτάνοντας σε μια κορφή στέκεις και κοιτάζεις από κάτω πέρα στο βάθος απλώνεται η θάλασσα με υποσχέσεις για ένα μακρύ υγρό καλοκαίρι πίσω βλέπεις τις στροφές τα φιδογυριστά περάσματα ανηφόρες προσπάθεια επιμονή πιστεύω σε σένα πίστεψε σε μένα λες λοιπόν βλέποντας και πίσω και πέρα πιο μακριά λες, πόσο γεμάτο το ταξίδι πόσο καλά ως εδώ και εύκολα και δύσκολα και πόνους και χαρές έχει η αλήθεια πώς ξεκινήσαμε πώς νέους χάρτες ξεδιπλώσαμε και νέες διαδρομές ο ταξιδιώτης δεν χάνει ποτέ την πίστη του ούτε και έχει φόβο για το χρόνο η καρδιά του χτυπά γοργά κι όλα τα καλωσορίζει όταν όταν δεν παίρνει μόνος του το δρόμο όταν τα χέρια ενώνονται πλέκουν τα δάχτυλα δαχ...

Να γυρίσει πίσω το μεγάλο καλοκαίρι να είναι οι νύχτες ζεστές και το δέρμα σου ο μόνος τόπος που μπορώ να υπάρξω έξω στη φλογισμένη νύχτα να βγαίνω γυμνός βρέχω τα πόδια στην ακρογιαλιά σε ποτίζω τον ιδρώτα μου πότε θα έρθει πάλι αυτός ο καιρός να ισορροπεί το λίγο στο φως που μεγαλώνει σηκώνομαι το πρωί και τα μάτια μου κοιτούν στο νότο γνωρίζοντας τα βήματά σου ένα προς ένα ξέροντας πότε το κάθε τι τώρα που θα βγαίνεις στην αυλή ντυμένη τα λεπτά της αναμονής που δεν  αναγνωρίζεις τώρα που θα πατάς στο υγρό δάπεδο και θα σκορπάς το γλυκό σου χαμόγελο στην κάθε καινούρια μέρα όλα είναι απλά κι όλα είναι δύσκολα μπορείς με το γέλιο σου όλα να τα ορίζεις θεληματικά κάθε σου κίνηση αέρινο καλοκαίρι βάδιζε με το σίγουρο βήμα σου κι εγώ θ' ακολουθώ όλα θα τα ζω όλα θα τ' αποθεώνω αρκεί να βγαίνεις στο φως μόνο αυτό μόνο όλα όσα μπορείς μου αρκούν

Γύρισες πίσω και κοίταξες ταυτόχρονα αλλάξαμε γρήγορα ματιές θα ξανάρχομαι πάντοτε θα γυρνώ σε σένα να το ξέρεις και βάδισα πιο ανάλαφρος για τη συνέχεια της μέρας μόνο να όταν ήρθε πια το βράδυ κι ήταν η ώρα που οι άνθρωποι μοιράζονται παρηγορητικά αγκαλιά και φιλί όχι όλοι ίσως μα κάποιοι μπορεί γιατί  όλοι θέλουνε να κρατηθούν ν' αντέξουν άλλη μια μέρα στις τόσες στις εβδομάδες μα τι σημασία έχει ποιος μετρά εγώ μετράω αγάπη μου κι όταν ξεχνώ να μετρώ δεν είναι πως δε νοιάζομαι είναι πως δεν θέλω να σκέφτομαι και να ξέρω πως σκέφτομαι εγώ δες πώς είναι δυνατόν να γίνομαι κάτι τόσο συνηθισμένο γιατί θέλω να είμαι λίγο από συνηθισμένους ανθρώπους η γυναίκα που κάπνιζε στο μπαλκόνι ή ο ηλικιωμένος που μιλά στο τηλέφωνο κάποια λίγα ψώνια της ημέρας  τα βιαστικά αυτοκίνητα στη λεωφόρο το ραδιόφωνο στο ταξί τα ζευγάρια που πάνε γυμναστήριο όλα αυτά και τίποτα απ' αυτά δεν αξίζει όσο έ...

Τα παράθυρα φωτισμένα σαν μικρές παραστάσεις παράλληλες σαν να ζούμε με την επίγνωση ότι κάποιοι είναι οι θεατές μας ξέρω η ζωή σου έδωσε μα και σου στέρησε πολλά πόσο πιο ανόητα μπορώ να αντιδρώ λες και δεν ξέρω θέλω βαθιά μέσα σου να νιώσω αυτό που νιώθεις να δω με τα μάτια σου ν ακούσω την ψυχή σου κι όταν δεν τα καταφέρνω πόσο μεγάλη απογοήτευση πόνος και αμηχανία η στιγμή που νομίζεις πως  έφτασες κάπου και ξαφνικά σαν να μένεις γυμνός κι ευάλωτος εγωισμοί μικρές απρέπειες και απορίες αν κοιτάξεις κάτω ένα βαθύ σκοτάδι που προκλητικά χλευάζει τότε με αγωνία σαν να ξυπνάς απότομα μέσα στη νύχτα κρέμομαι ολόκληρος από το βλέμμα σου που ποτέ δεν μου έχεις αρνηθεί ποτέ δεν είναι σκοτεινό ή αδιάφορο μάτια μου ας είμαι λίγο άξιος λίγο απ' το πολύ σας ας σταλάξει μέσα μου δεν θα σταματήσω ποτέ να βυθίζομαι μέσα σας άλλοτε κολυμπώντας γενναία κι άλλοτε να πνίγομαι ανήμπορος μάτια μου το γλυκύ σας ή και τον πόνο τον κόπο και την αν...

Δεν υπάρχουνε φωτιές αν δεν υπάρχουνε αυτοί που καίγονται και το φεγγάρι δεν είναι παρά ο λύκος που αληχτάει αν με ματώσεις  θα είναι γιατί αυτό το αίμα έγινε για να το απλώσεις μια μέρα στα διάπυρα χείλη σου

Ας μην ξέρουμε καθόλου λόγια ας  ξεχάσουμε μεμιάς κάθε λαλιά να μην είναι απαραίτητη όλα να είναι απόλυτα νοητά μόνο στο σώμα βλέπεις, αγάπη μου αυτό μόνο μπορεί να σώσει την αλήθεια διαφύλαξέ με από την ανάγκη να πρέπει να λέω αντί να κάνω δεν υπάρχει τίποτα πιο σωστό απ΄το να έχω τα χείλη σου το πρόσωπο την ανάσα σου δίπλα στη δική μου έτσι σε θέλω μόνο αν έρχεσαι στο πλάι μου εγώ θα γίνω δικός σου για πάντα θα μ' έχεις πέρα από το σύνορο του χρόνου κλειδώσου εδώ' όπως ξέρεις χρίσε με και βάπτισέ με μέσα σου αρχίζω και τελειώνω είναι μια απλή αλήθεια δεν υπάρχει κάτι περισσότερο κι ούτε υπήρξε ποτέ απ' την αρχή των ημερών ο δικός σου έρωτας είναι τα δεσμά που ελευθερώνουν το νερό που ξεδιψά απ 'τα χείλη σου ξανά και ξανά ας έχω τη χάρη να γεννιέμαι νέος και δυνατός γιατί εσύ μόνο εσύ

Εξαίσια ξύπνησέ με δώσε μου το ξέπνοο πεπρωμένο μου σκύψε μέσα μου να ξεδιψάσω δώσε μου πληγές να γλύφω  στο γόνατο ακόμα η κρούστα από το  τελευταίο αίμα που πάλευα μαζί σου και δεν υπήρχε πόνος μόνο το ένα η βαθύτερη φωνή που μπορεί ποτέ ν' ακούσει κανείς και φτάνει ως την φτέρνα ο κραδασμός του σώματος που σφαδάζει στο ακρώτατο όριο στη μόνη αλήθεια που μόνο  θάνατος  προσομοιάζει στο μέσα έξω χωρίς δικό μου και δικό σου δίχως δύο' νιώθω έναν θεό

τα ίδια λάθη πάντα τα ίδια τραγικά με φόρα όλα να τα σαρώσεις όλα μην αφήσεις τίποτα όρθιο παρά μόνο την άκαμπτη υπεροψία ανοίγεις πληγές και με επιμονή ξύνεις το σπυρί μέχρι να κακοφορμίσει αλλιώς δεν θα ησυχάσεις μέγαιρα συνείδηση πού είσαι όταν σε χρειάζομαι; όταν χίλιοι διάολοι κυριεύουν όλο το μέσα και το έξω πέφτεις  και πέφτεις ματώνουν τα γόνατα και πάλι μυαλό μηδέν μια ηλίθια παρόρμηση  μόνο μη σου πουν πως κάπου έμεινες πίσω μα έχεις μείνει ηλίθιε ποτέ δεν τόλμησες ένα τόσο δα βήμα μην τυχόν και κάνεις λάθος γιατί ο χάρακας πονάει πονάνε τα γαμημένα λόγια κι άντε μετά να μαζεύεις τα γυαλάκια τραγικά επαναλαμβανόμενα μα καμία γνώση γνώση ανάπηρη λειψή απουσία πλήρης στην κοινωνία των ανθρώπων κάθισε τώρα να βογκάς σιγανά κι άλλη πληγή που άνοιξες κι άλλαλάθη που συσσώρευσες ας βυθιζόμουν τουλάχιστον στο πιο βαθύ σκοτάδι α να αυτό θα κάνω θα κατεβάσω όλα τα παντζούρια μα και πάλι μπαίνει το φως ανελέητο ίσως αν κλε...

τι κουρελάκι που παίζει η γάτα σου έπεσε απ' το χέρι έσκυψα και το μάζεψα το φίλησα και το έκλεισα σ' ένα παλιό κουτάκι

Το περιδέραιο έπρεπε ξένο να είναι γύρω απ' το λαιμό σου κι όχι στο τραπέζι να με πνίγει ερημωμένο

Πού είσαι αγάπη είσαι γραφείο; έφυγα είμαι σπίτι πάω να τεμαχίσω την καρδιά μου να την ξεσκίσω την πουτάνα μήπως και καταλάβει κανείς τι κρύβει μέσα της το μόνο που ήθελα να μ' αγαπούν δείξε αυτό δείξε το άλλο μα όποια κατεύθυνση κι αν πάρω το αίμα μου θα κυλήσει και πάλι στα πόδια σου θα απλωθεί πού είσαι θέλω να ξέρω ανά πάσα στιγμή δεν έκρυψα τίποτα να τα μικρά μου λάφυρα να και η άχρηστη γνώση τα πεταμένα μου ρούχα θα βάλω καθαρό πουκάμισο για να σου αρέσω και σήμερα γιατί αν δε σου αρέσω θα τυλιχτώ τη θλίψη των μακρινών παγωμένων άστρων τα βράδια ακόμα' κρυώνω όταν κατέβαινα στην  παραλία δεν είχα περισσότερες αποσκευές περπατούσα ξυπόλυτος κι έβρεχα τα πόδια μου στο κύμα τώρα ανεβαίνω στο βουνό και βλέπω το ίδιο γαλάζιο μετά από μία βροχερή ημέρα τότε ήταν το σπίτι σκοτεινό τώρα ξυπνώ νωρίς τρέχω να τα ετοιμάσω όλα η αγωνία μου το ίδιο δεν έχει αλλάξει διόλου' μέσα στα χρόνια μου λείπουν τα βράδια της Παρασκευής όταν έ...

Περιμένω πότε να έρθει η ώρα να στρώσω στον καναπέ τότε συγκεντρώνομαι στο άρωμα λίγο από δω να γυρίσω λίγο την άλλη άκρη από το σκέπασμα σαν τυφλοπόντικας κινούμαι  από το άρωμα προσπαθώντας να μην αναμειγνύω τη δική μου μυρωδιά αν και κομμάτι κι αυτή δικό μου και δικό σου να είχα εδώ όλα τα σύνεργα τα φιαλίδια και τα λιτά ψιμύθια όλα αυτά που χρόνια τώρα παρακρατώ ένα ρούχο μικρό κάτι δικό σου απαλό  όσα μυστικά τυλίγονται στο κορμί αλλά αυτό το άρωμα ελεύθερα κι αναρχικά παντού τρυπώνει  και διαχέεται πόσο ποθώ να διαρκέσει περισσότερο πώς εισχωρεί έτσι μέσα μου αναστατώνοντας κάθε λεπτό όλον τον ενδιάμεσο καιρό που βρίσκομαι στο μεταξύ του θέλω και του μπορώ και κάθε τι μικρό ό,τι  δικό σου  διαρκώς ευχαριστώ που έχω τη χάρη κάθε μου αίσθηση κρυφά σαν έρθει η  νύχτα μόνο για σένα να ξαναζώ

Η ακρογιαλιά ίσα που χωρά μια αγκαλιά μικρές οι ώρες μα πλημμυρίζει το δείλι με φως η μικρή μου καρδιά

Δεν θέλω να σου το πω ακόμα δεν θέλω να σου το πω ακόμα θα το φυλάξω όταν θα καίγομαι μόνος όταν θα πολεμάω τη μέρα όταν θα κρατιέμαι απ' το λίγο όταν δεν θα χορταίνω τον ήλιο που θα κρύβεται θα ναι οι σκέψεις βελόνες που θα τρυπούν και θα πονάνε αιώνες όταν θα περιμένω να ζήσω να κερδίσω ένα παλιό πεπρωμένο να το ζητήσεις να ματώνω για σένα να το ζητήσεις να αιμορραγώ στο σκοτάδι που φοβάμαι και ποθώ όπως ποτέ μου όταν θα πέφτω κι ένας θεός θα μου λέει πως τα καλύτερα υπάρχουν μόνο για σένα πως τα καλύτερα είναι στην άμμο απλωμένα κάτω απ' τον ήλιο τα κρυμμένα κοχύλια που στα χείλη σου μια θάλασσα έχεις για μένα το σ' αγαπώ θα σου τω πω όταν θα πέσω ολοδικός σου θα με  κλείσεις για πάντα ένα κοχύλι σε σένα μέσα κρυμμένο

Τι όνομα θέλεις να σε βγάλω πώς να σε πω να μην υπάρχει τίποτε άλλο πιο καθαρό Θα σε πω βουνοκορφή κι αφέντισσά μου να σε χαρώ Θα σε πω ζεστό ψωμί και μάγισσά μου κι άγιο νερό

Περνάς και το θρόισμα αναστατώνει τον αέρα γυναίκα όσα κρύβεις ειν' αυτά που φανερώνεις κι όλοι γυρίζουνε να δουν ποια δύναμη ανίκητη σε σένα με οδηγεί σε βλέπω συνεχώς σ' ακολουθώ από πίσω μετρώ το ρυθμικό σου βήμα νιώθω  κάτω από τις ίνες το λίκνισμα της σάρκας και την ανάσα της τις συσπάσεις των μυών βλέπω τις κινήσεις τα έχω όλα εδώ σαν να συμβαίνουνε  μπροστά μου τον καφέ που ρουφάς τις πολλαπλές εκφράσεις το γέλιο στα μάτια  το ηχηρό παρόν  το στόμα αυτό που πάλλεται ζωντανό μέσα την επιθυμία που ελλοχεύει όλα τα προσπερνάς όλα τα ξεπερνάς σε όλα αφήνεις ένα ανεξίτηλο θρόισμα και ξυπνώ απ' αυτό χαράματα κι ύστερα πια αδύνατο να ησυχάσω 

Το γάλα πέφτει απ' τ' ακροχείλι πάνω στον άσπρο σου λαιμό γύρισε λίγο για να δω πώς μέστωσαν τα δυο σου χείλη

Δώδεκα λευκά μαργαριτάρια κι ένα μαύρο εκεί βαθιά εγώ που ήρθα από μακριά άσε με στο σώμα σαν μικρούλα ελιά να το φυλάω

Σε πόθησα με τον πόθο  του αστείρευτου αναζητητή των πιο κρυφών και θεσπέσιων ηδονών αλυκή  του πάθους μου επάνω σου γλύφω της ζωής το αλάτι

Όπως εκείνα τα συμπαθητικά συνήθως ποντικάκια που τρέχουν στο βαρελάκι ανύποπτα κανείς δεν θα τους πει ποτέ ότι δεν βγάζει πουθενά αστεία και λυπηρά θέαμα αποτρόπαιο αν το καλοσκεφτείς Σισσύφεια πάθη μια λούπα παγιδευμένοι στο γύρω γύρω κι η γάτα αφ' υψηλού δήλωνουν ασθένεια και βγαίνουν εκτός βολικά κι ωραία κάποιοι πάντοτε θα πρέπει να βουτάνε στη λάσπη με το μούτρο ποντικάκια δέσμια της γελοίας συνήθειάς τους εθίζεσαι με κάποιον τρόπο στον τροχό του ηλίθιου θα καούμε γρήγορα αγάπη μου φοβάμαι πως μια μέρα δεν θα χουμε πια τη δύναμη να γυρίσουμε τη ρόδα μας και το κορμί μας θα περιφέρεται άνευρο στον αέναο κύκλο της σιωπής φοβάμαι και θέλω να κατέβω να κυλιστούμε  στο νυμφαίο λιβάδι της άνοιξης δεν θέλω πια να κάνω κύκλους θέλω να σκάψουμε βαθιά ν' ανοίξουμε μια τρύπα και τσουπ! να βρεθούμε στην άλλη πλευρά που ο ήλιος θα αντανακλά επάνω στα μέλη σου θα φοράμε σκούρα γυαλιά κι ελάχιστα ρούχα και θα μπορούμε να ενώνουμε τα σ...

περίμενε δεν προλαβαίνω τα δάχτυλά μου τρέχουν και γλιστράνε να προλάβω δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν θέλω λίγο χώρο μια θέση δίπλα σου θα μου φυλάξεις; κι αν μου κρατάς και το χέρι θα τη βγάλω μέχρι το τέλος την παράσταση ξέρεις όταν πέφτουν τα φώτα αυτά τα λίγα λεπτά στο πηχτό σκοτάδι η καρδιά μου επιταχύνει για σένα τι λέω τι υπονοώ ξύπνησα το πρωί βάσανο και ένταση ένταση το σώμαπουμιλαεικαιφωναζει εδώ! θέλω ζητώ το επιθυμώ κοίτα χαράζει πώς πώς θα γίνει κι αυτή τη μέρα να περάσει καλυτερα γρήγορα δε θέλω φως να γυρίσω σπίτι και να βάλω τα πιο πρόχειρα μου\ το νερό να τρέξει επάνω μου να φύγει όλη η κρούστα αποδιοπομπαίος και ωραίος σαν ταύρος να εισβάλλεις όπως εισβάλλεις και ναμηνπρολάβωούτεανάσαθεεμου έλα πέσε, ρίξε με τράβηξέ με δώσε μου την ορμή σου έλα να παλέσουμε θέλω τη γλωσσα μου μέσα στο στόμα μέσαέξωμεσαέξω αργά πιο γρήγορα και πάλι αργά απομυζώ απομυζείς κι αν μετραβήξεις με μια ρουφηξιά ώπ! θα καταποντιστώ μέσα...

Εγώ χρωστώ στον ανεμόδαρτο το χρόνο που δίνει και στέκομαι ακόμα για να μπορώ να χαίρομαι κορίτσι του βορρά γεννήθηκες μόνο για να υπάρχεις δίχως άλλο κάτω από το πιο καθάριο φως να αντικρίζεις τον κόσμο  κάτω απ΄ τα τοξωτά σου φρύδια με το μελένιο βλέμμα σου σαρώνοντας ό,τι ποθείς είναι δικά σου όλα το καταλαβαίνεις είν όλα η δική σου η συνέχεια την άλλη μέρα βρήκα πάλι μια φωτογραφία νιότη που ατενίζεις με σιγουριά κι εμπιστοσύνη που όλα στέκουν στην παλάμη σου θετικά και λίγο αυθάδικα κοίταξε λες εγώ που μπορώ όλα σαν θέλω να  ορίζω κι αν ήρθαν άλλα που δεν ήλπιζες κι άλλα αν χάθηκαν αστόχαστα ξέρεις καλά το βλέπω πάντοτε το ήξερες τίποτα μέσα σου δεν χάνεται κι ούτε χρειάζεσαι στιγμές αλλοτινές και στιγμιότυπα ζωής να η ζωή εδώ μπροστά σου αποκαλύπτεται γυμνή τώρα ακόμα πιο καλά γιατί γλυκαίνει πιο πολύ' κι αν έρχεται καμιά φορά έτσι στα ξαφνικά και δίχως λόγο αυτό το έρμο το παράπονο γι αυτά π...

Στο σπίτι αυτό ποτέ δεν είχε ασανσέρ και κατοικούμε όλοι εδώ κάτω απ΄το φως εδώ γυρίζουνε  ξανά οι εντυπώσεις εικόνες φτιάχοντας κολάζ σαν σε view master όλοι χαρούμενοι  ξυπνούν την Κυριακή ξέρω όμως όταν μεσημέρι ησυχάζουν κάτι κυλάει σαν ποτάμι μυστικό κάτι υπόγεια στα θεμέλια που ρέει με μνήμη θάλασσας τα λαγαρά σου μέλη ακροπατάς με την πετσέτα τυλιγμένη αυτό με κάνει να σε θέλω πιο πολύ και τότε, αλήθεια, είμαι καλά πάνω μου σ' έχω ήσουν υπέροχη κι αυτό το πρωινό ο δρόμος μ έφερε τόσο εύκολα κοντά σου έτσι όπως πάντα με καλεί στα βήματά σου θε να ρθει πάλι έτσι γοργά το καλοκαίρι αποθυμιά και προσμονή σαν μια σταγόνα πάνω στο στήθος σου κυλά και τη χαϊδεύω με την αρμύρα στα μαλλιά  και το φιλί κι όμως αυτό το τόσο δα μικρό φιλί το έχω επάνω μου μαζί μου απ' το πρωί με έχει φέρει ίσαμε δω και παραπέρα μικρό μου χάδι, απαλό μου εσύ φιλί είσαι η δικιά μου ολοδικιά μου καλημέρα!

Ήτανε πάντοτε στενάχωρο παιδί έπιανε λίγο χώρο τόσο ώστε να μην λες ένα τόσο δα ασήμαντο μα ούτε αρκετό για να μοιάζει αρχηγός ακόμα και  στις φωτογραφίες δες σαν να το βάλανε άκαιρα και με το ζόρι καμία σχέση  με το χρόνο ούτε αν περνά ούτε αν σκορπά ούτε αν πέφτει μέσα σ' ένα βάραθρο εντός ένα πηγάδι  αυτοτροφοδοτούμενο την ίδια του τη δίψα ώστε πηγής να δίνει την εντύπωση ποτέ δεν ταίριαξε καλά κι ούτε και χώρεσε μέσα του τον κόσμο καθώς αφήσαν  κάθε ελπίδα οι οικείοι μια στο τυχαίο μια στη συνήθεια που το χουμε ζωή να λέμε κύλησαν ήσυχα  τα πράγματα πολλές φορές δεν απασχόλησε νομίζω την ομήγυρη περνώντας με το μανδύα του τάχα αδιάφορου  έντεχν απαρατήρητο θα λένε κάποτε ήταν  εκείνο το παιδί καλά καλά δεν το θυμούμαι ως κι η σελίδα του αδειανή σαν του αχινού το κέλυφος  που ωστόσο φέρει αόριστα επάνω του τις αναμνήσεις του ακανθώδους γλυκυτάτου...

Ex officio άλλοι το έχουνε κι άλλοι προσπαθούν το περιδέραιο πάθος σε είδα να φοράς κάτω απ' το δέρμα σου ένας ανίκητος αγώνας που μαίνεται μπαίνω ηττημένος βγαίνω νικητής κι εσύ γελάς και χλευάζεις παίζοντας στα δάχτυλά σου όλη την ουσία του κόσμου με την εξουσία του φύλου να τρέξουμε αυτή η άνοιξη που αντιστέκεται πείσμων κι ακριβή\ σαν περσινή παρθένα φοράς τα πιο γλυκά αρώματα και με μπαχάρια χαμηλά εξακοντίζεις όλα τα πάθη\ τρελαίνοντας δεξιά ημισφαίρια και δεν ξέρω πώς γίνεται τη μια στιγμή παλεύω στην αρένα την άλλη είμαι έξω απ' τη γραμμή ακούω τη ζωή μου μέσα από οπτικές ίνες να εξαχνώνεται σαν ξεχασμένος λειμώνας το ξημέρωμα σαν την ανάσα μετά την πάλη του έρωτα θα σπάσουν θεέ μου οι αρμοί και τα παράθυρα από τα κύτταρα και τις συνάψεις που υγραίνοντας συντονίζονται δεν έχω νιώσει πιο πολύ σύμπνοια το μαρτυρά η ρυθμικά κομμένη ανάσα μου όσα στάδια και να τρέξω ποτέ δεν θα μπορώ να φτάσω καλύτερα σε σένα αλλά να πω κι άλλα γ...

Αρκέσου τώρα σ' αυτό δυο αβγά στο τηγάνι κι ένα μέρος να ξαποστάσεις πώς γίνονται όλ' αντιληπτά σαν ένα φάσμα που περιβάλλει δε νιώθει μόνο το δέρμα η αφή οικειώνεται το δικό σου γίνεται περισσότερο δικό μου αλλά ξέρεις πώς να μη σε φτάνω ποτέ ολοκληρωτικά το απόλυτο είναι ένα σπινθίρισμα στην κόψη του κενού το  βλέπεις φτάνεις στην άκρη κάτι σε τραβά να βουτήξεις πώς να περιγράψω τώρα αυτό που συμβαίνει όταν γυρνάω  ξανά και ξανά στο μέσα που ποθώ σαν να τανε δικό μου να εγκολπωθώ να βρω το δρόμο σου χέρια και πόδια να κρατηθώ θεέ μου αφήστε με να  ξεχαστούμε έτσι και να μας βρούνε λέει σε μία άλλη διάσταση να μην ξεχωρίζουμε πια είμαι ό, τι είσαι κι όμως μέσα από σένα αναγνωρίζω πιο καλά την ουσία και το βάθος θέλω να νιώσω όσο τίποτα άλλο ποτέ εγώ που δεν κάτεχα που δεν είχα το σθένος αλίμονο' μην πεις ας ήσουνα εδώ πρωτύτερα αυτή η γνώση είναι που καίει περισσότερο ένα περιφερόμενο σώμα αχρείαστο από κανέναν έρμαιο της...