Κράτα με
μέσα σου
οριστικά
ερμητικά κλειστά
δεν γνωρίζω
ούτε χρόνο
ούτε ακούω
τι λένε
δεν θέλω να ξέρω
τις μέρες που
καιροφυλακτούν
σαν καταιγίδες επίφοβες
που ποτέ τελικά
δεν ενσκήπτουν
είδα ένα όνειρο
ήμουν αλλού
είχα χαθεί
ξύπνησα πίσω
σ' έναν ουδέτερο ποτέ
χωρίς ένταση
χωρίς ηχώ
ένας άηχος θόρυβος
δεν θέλω
να γυρίζω
στα θρυμματισμένα πεδία
απότοκος μεσημεριανής αποχαύνωσης
δουλεύεις, δουλεύεις
το βράδυ
δεν κλείνεις μάτι
δεν είναι εύκολα
μη μου λες
ν' αλλάξω το βήμα
έχω διανύσει τόση αλήθεια
για να φτάσω ως εδώ
να μπορώ να σε κοιτάζω
ή να ακούω
όταν
απλώνεται αυτό
το γλυκό μούδιασμα
σε όλη του την έκταση
αυτό το ευχάριστο βάρος
των αισθήσεων
εσώτερη τρικυμία
που ξεκινά
μ' ένα ρίγος
στην επιφάνεια
και συνεπαίρνει
το πιο απομακρυσμένο
ταπεινό κύτταρο
κάθε ασήμαντη νευρική απόληξη
πράγματα που
δεν μπορώ να λέω
καλύτερα από το να
κάνω
δονώντας με
ενώνοντας τα δύο άκρα
εκλύοντας
πνεύμα,
σώμα
το έρεβος και το
διαυγές - σκοτεινό ήθος
του αληθινού έρωτα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου