Ex Post

Των ψυχών και των σωμάτων ερανίζομαι το φως ιδιωτεύοντας μέσα στο πλήθος την ιερή ανάβαση εναγκαλιζόμενος πλήθη το πάλαι και το ποτέ δεν βαδίζω μόνος τα σώματα αγγεία φέρω μέσα το νερό και την αλμύρα  στη γλώσσα αναλύονται όλα τα μικρά μας ανείπωτα ίπταμαι μέσα στο πλήθος περπατώ  δεν νιώθω περιττός είσαι εν όλω με περιβάλλεις σαν μια φωτεινή αχλύ ναι  θα μπορούσαμε καλύτερα αλλά,  πόσο καλύτερα απ' το να εγκολπώνομαι όλα σου τα  πάθη να μεταλαμβάνω το αιώνιο αιδοίο να ξεδιψώ τα χείλη μου στη στέρνα σου να υποτάσσομαι  στα νικητήρια μέλη να νικώ κάθε παραίσθηση στη ζωογόνο σου ζάλη να ανοίγω τα μάτια μου σε κάθε τι καινούριο γιατί γνωρίζεις τι αγαπώ να καταφέρνω  στην κάθε μέρα  όλο και πιο αληθινά  να υπάρχουμε ζωή,  μες τη ζωή όχι γιατί κάποιος είπε  αλλά γιατί δεν είναι όνειρο να με φιλάς να με συντρέχεις κάθε πρωί να ζω στην προσμονή σου...

Ασελγώ  επάνω σε σκιές επίμαχες στους γκρεμούς αφήνω αναστεναγμούς  οδύρεται η καρδιά μου στον άφευκτα ασφυκτικό διαχωρισμό περιφέροντας τα λαμπρά μου αμαρτήματα ου τόπος το σώμα όταν αποχωρίζεται το μισό της ψυχής και σαρκός εκ τούτου διωκόμενο καταλήγω να κρύβομαι  πίσω απ' το πιο φανερό καραδοκώντας  μια μικρή ανταμοιβή τις ώρες των παθών βρέθηκα πάλι σ' αυτό το μισερό διάμεσο μη γνωρίζοντας καλά καλά προς τα πού το έρεβος και πού ο ορίζοντας φαιδρύνεται να πάω, λέω κατά τη θάλασσα οι άνθρωποι εκεί  θα είναι ανάλαφροι θα κινούνται διάφανα όλα ένα απείκασμα χωρίς βάρος χωρίς τοπίο και των ευχών αντίλαλος κλείσε την πόρτα να μην δω μην προλάβω να τρέξω πριν καταλάβω πριν το φως ουδέτερο και άγευστο έρθει να διαυγάσει τις μνήμες μας δεν θα μιλήσω σε άνθρωπο να διατηρήσω την κάθε συλλαβή που επιδαψίλευες με τα χέρια  με το στόμα να κοινωνήσω ξανά απ τη σχισμή των βράχων...

Ήταν καιρός σε έναν ανοικτό ορίζοντα ν' απλώσουμε νωχελικά χαμόγελα ήταν καιρός ν' ανοίξουμε ένα σπίτι διάπλατα στο πέλαγο με τα σεντόνια στα τρυφερά ηλιοστάσια των απογευμάτων τα γυμνωμένα μέλη να λειαίνουμε στο χαλκό των χειλιών τα πορφυρά ονόματα να προφέρουμε στο θαλασσί του διαυγούς μακρινά παιδιά να καλέσουμε στις αυλές μας  χαρούμενα τις γραμμές του στόματος να χαράζουμε στο πάθος των αιώνων ήταν καιρός τα λειψά σκοτάδια να γεμίσουν με τη γεύση του ανείπωτου τα τρυφερά λόγια να φτερουγίσουν μέσ' από τα μέλη μας ήταν καιρός να φιλώ τα μάτια βυθιζόμενος στο πιο φωτεινό εγκόλπιο να μην μπορώ παρά την αγάπη να διακρίνω απ' την απόσταση του θέλω το εύγεστο να μην υποθέτω πια ολόσωμα να δινόμαστε με τρυφερά γυρίσματα και με τα νύχια στα σεντόνια μισός ήταν ο ύπνος τις νύχτες θανατερός και σκιώδης ήταν καιρός να ξυπνάμε αγαπώντας με μια μικρή θλίψη σαν την πρωινή δροσιά στα φύλλα που επικρέμαται στο αιώνιο τίποτα ήταν ...

Όταν με δυσκολία ανασαίνοντας ίσα να βγάζεις το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια κάθε βράδυ το ταβάνι επικρέμαται πάνω από το τελεστήριο πάθος σκευωρίες αποκαλύπτονται οι αρμοί λυγίζουνε αγκαλιάζω με γυμνό σώμα το έδαφος στη σκόνη και στο χαλασμό πέφτω με πέος ορθωμένο δώσε μου ένα, μισό τίποτα δώσε μου κάτι αν δεν μπορώ να πιαστώ και να πιάνω στο σκοτεινό βάραθρο που γρεμίζομαι ενώ ο ήλιος ακόμα χαϊδεύει τα σκέλια σου δέξου μόνο αγάπη το σάλιο και το μέλλον μου\ υποκλίνομαι στα βαθιά λαμπυρίζοντα ύδατα και με χωρίς λογική και λογισμό σαν πόρνη περιφέρω το χάσμα μου αν σκύβεις επάνω μου θα βλέπεις πια τα χρόνια χαραγμένα σαν σε τοίχο φυλακής έζησα έκγλειστος γι αυτό ποθώ τον άδειο χώρο είμαι ήδη ο δρόμος που πρόκειται να ακολουθώ ζαλίζοντάς σε αλλεπάλληλες στροφές αλλεπάλληλα επεισόδια μέσα από τα χέρια μου μπορούν να πετάξουν γοργόφτερα λόγια ή να ανθίζουν φωτεινάηλιοτρόπια μπορώ όμως να εγκυμονώ το πιο φριχτό σκοτάδι αν δεν σε βρίσκω στο σ...

Θα κυλιστώ πάλι επάνω στις πιο κοφτερές σιωπές που μόνος μου με επιμέλεια προετοίμασα περιφέροντας το άδειο κέλυφος για άλλη μια φορά περνώντας τα αυτοκίνητα οι βραδινοί συνδαιτημόνες που ετοιμάζουν το τραπέζι κανείς δεν θα με προσκαλέσει θα είναι μια πικρή ανυπόφορη πανσέληνος ένα καρκίνωμα που όσο το ξεριζώνεις όλο και φυτρώνει δηλητήριο της μέρας ό,τι καλύτερο έζησα ποτέ να ποτιστεί με τα απόνερα οι νιοστοί κόποι τα νιοστά βάρη πώς θα τα σηκώνω θεε μου πώς θα μπορώ να έχω μια όμορφη γωνιά σε' έναν ήσυχο κήπο δεν ζήτησα κάτι άλλο μόνο τη δύναμη να σηκώσω τη ζωή μου χωρίς να περιφέρω ένα άρρωστο έμπυο κάτω από τη σφριγηλή έξαψη των στιγμών που πασχίζω αποταμιεύοντας το ελάχιστο με αυτό χτίζω το πιο γερό προγεφύρωμα κι η σαθρή επιφάνεια χλευάζει την κάθε μου προσπάθεια και να πρέπει συνάμα να δείχνεις το δρόμο ενώ διψάς να λες άσε θα ξαποστάσουμε πιο κάτω έφευγε η  μέρα η μέρα πάγωνε την ψυχή τα παιδιά γυρίζοντας από το απογευματινό παιχ...

Διανυκτερεύω καθεβραδιάδιανύωτοδέρματωνσυνάψεων κάτω από κάθε επιφάνεια αναζητώντας γδέρνω το σώμα με νύχια αναζητώ στο εσωτερικό του κλειδιά, χάρτες ψηλά κρατώντας τα εξαπτέρυγα του έρωτα πώς γίνεται αλλιώς παρά με βέβηλο και λαμπρό πόθο ω δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό στην επιθυμία μόνος το άλγος οπόνοςπουκεντά έρχεται-παρέρχεται- παρέλκει παλεύεις στην αλμυρά επιφάνεια του θέλω γλείφοντας τις πιο κρυφές γωνίες όλα τα έσω και μετά κραδαίνει ο πόνος ως επιστήθιος φίλος πουζητάεπίμοναπροσοχή εστιάζοντας στο σημείο το ένα όπου με το μυστήριο, την προσευχή οι στιγμές του προσκυνήματoς καταλαμβάνοντας τον χώρο μόνο με την εξαίσια αφή απαλά και σκληρά έντονα και μειλίχια λείχοντας το άνοιγμα το νερό και το βάπτισμα επί των χειλέων εκεί πίστεψα πάλι ως νέος βαπτιστής μαθήτεψα στη λίμνη χρυσίζοντας οι νέες κόρες σου με επένθεσαν μέσα στο μέλι τους αμετάκλητα πιστεύω μεταλαβαίνω και πονάω μαζί σου 

Κι έρχεσαι και λες όχι δεν ζητώ πολλά μόνο τα πάντα θέλω να καταλαβαίνω να μπαίνω στα πιο βαθιά κύτταρα στις διεργασίες που συμβαίνουν  πίσω από ένα λαμπερό χαμόγελο μέχρι που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι για τη δύναμη το σθένος η εικόνα η ομορφιά λειαίνει δίνει τόνο γονιμοποιεί τη μέρα  έτσι τα πράγματα δεν κυλάνε απλά βρίσκεις διαρκώς αιτίες και αφορμές όχι για την επιβεβαίωση αλλά για την ανακάλυψη εκ νέου με κάθε ευκαιρία ν' αναζητάς το αναπάντεχα διαφορετικό μέσα στο ίδιο α, δεν είμαστε ένα δοχείο που σήμερα γεμίζει ένα υπέροχο άρωμα και μετά έρχεται  ο πόνος λένε πως μας κάνει πιο αληθινούς μην εκπλήσσεσαι λοιπόν που αναζητώ ένα πέρασμα για τα πιο σκοτεινά ευρήματα κάτω από την επιφάνεια η υποφώσκουσα κατάφαση στα μεγάλα και δύσκολα κρίνεται  συνθλίβεται ο λόγος παρηγορητικά στρώματα από φωνήεντα που  συχνά σκοντάφτουν άκομψα επάνω στα προφανή κάτω από την επίστρωση σκάβον...

Σ' αυτή τη ζωή αυτό που μένει όλη η περιουσία μας τα συναισθήματα καταλαβαίνουμε τον κόσμο μόνο και μόνο γιατί αυτό που αγγίζεις με κάνει να υπάρχω για μία μέρα ή και λίγες ώρες λίγο παρακάτω λίγο παραπάνω τι σημασία έχει αφού εσύ θα με κάνεις να βγαίνω μέσα από το κέλυφος ένας πυρήνας ατόφια ύλη είμαστε αυτό που νιώθουμε τίποτα λιγότερο ή περισσότερο στο τέλος της ημέρας ένας απολογισμός που δεν μετριέται καθόμουν στο μπαλκόνι και όλα ήταν τόσο καθαρά συμπαντικά ένιωσα χωρίς καμια προσπάθεια όλην εκείνη την αισθητική συμφωνία σήμερα ήτανε μια μέρα που την έζησες όχι ένα παθητικό πέρασμα σμιλεύτηκαν όλα ξανά από την αρχή μέσα σου πώς να το πω το αδιαμόρφωτο           πήρε και πάλι ένα σχήμα ξεκάθαρο και ενιαίο το περίγραμμα χωρίς τα όριά του ανοιχτήκαμε σαν τα φύλλα που ξεδιψάνε πόσο εύκολα κυλάνε όλα όταν στη σιγουριά του να αφήνομαι να με αφήνεις να οδηγώ και να οδηγούμαι να, ο προορισμός το ταξίδι με όλο ...

Μια ηλιαχτίδα που έκαιγε τα μάτια μου έκαιγε το κορμί ας δρόσιζε έξω δεν μπορούσα έφερνα συνέχεια στα χέρια μου την ίδια ανάμνηση με την αίσθηση ατόφια στα χείλη έπεσα το βράδυ γυμνός άνοιξα όλα τα παράθυρα βγήκα στο δρόμο να νιώσω την άσφαλτο κάτω απ΄τα πόδια μου όπως σε θυμάμαι' να κατηφορίζεις ανυπόδυτη κι αέρινη στα ίδια αυτα΄βήματα αναζητώ εδώ και καιρό την παρηγοριά από το καύμα με ένταση κρατιέμαι από το κάγκελο μην αφεθώ παράφορος κι εξαίσια ορθός έξω στον κόσμο σου γιατί το έχω ξαναπεί αυτό δεν είναι δικός μου αυτός ο κύκλος που περιβάλλει την ανάγκη να  σ' έχω εγώ έσω μόνο κατά σύμβαση αλλιώς γυρνώντας στο χώρο που μου ορίζεται παράφορα, εξαίσια και λάγνα τα βήματα που με οδηγούν ακολουθώ υπνωτικά ορμητικά όχι καμία λογική δεν μου χρειάζεται να ζω εταστικά μπορώ να τρέξω τώρα να τρέξω και να κουράσω τα μέλημου \το μόνο μου μέλημα κι ας μη συγχωρεθώ ποτέ πόση ζωή πια αρκετή δαπάνησα αχρεωστήτως τώρα θα καίγομαι και θ...

να πάρω τα σκουπίδια θα σου έλεγα πριν φύγω τρέχω θα αργήσω, άργησα α, και το βράδυ μην ξεχάσεις να... αυτά όλα που λέγονται στην κανονική ζωή από τους κανονικούς ανθρώπους στους κανονικούς ρόλους παίζω λέει ρόλους, ο άλλος εμ, βέβαια, όποιος έχει την πολυτέλεια να ζει και ναστοχάζεταιπάνωσεαυτόπουζει στον ύπνο μου έβλεπα πάλι κάποιες μακρινές κοιλάδες\ σανστάχυαμεθίνεςαπόανέμους έψαχνα μετά φωτογραφίες ταξιδεύουμε καμιά φορά με το νου άλλοτε είναι τόσο απλό ένα τηλεφώνημα απόσταση όπου και να με καλέσεις θα έρχομαι γιατί είναι καλά είναι τόσο καλά να ξέρεις απόλυτα γλυκά κυλάνε αυτά τα λίγα λεπτά ό,τι πολύτιμο παίρνει τη διάρκεια που του δίνουμε έρχομαι όλο και περισσότερο κοντά δένομαι το καταλαβαίνεις με αυτό το δέρμα με την οσμή του που δεν μπορώ να ονοματίσω τα πράγματα που κατέχουμε δεν χρειάζονται ονόματα αρκεί που νιώθω αυτή τη ζωώδη γλυκιά έξαψη όπως τα βρέφη ηρεμούν με την όσφρηση αυτή την αίσθηση που δεν έδωσε η φύση νατην...

Το δελφίνι μια θάλασσα ήρεμη βαθιά και σκοτεινή φοβάσαι δεν βλέπεις κάτω στο βυθό τα ρεύματα άλλοτε η ακτή ξεμακραίνει κατά πού να πας να τα καταφέρεις να φτάσεις μην τυχόν και μείνεις στο μέσο αβοήθητος παιδιάστικα πράγματα φόβοι και τα συναφή οι αδύναμοι μένουν αβοήθητοι πρέπει να παλεύεις να βάλεις τα δυνατά σου στην πλατεία δεν θα έρθει κανένας μεγάλος αδερφός να καθαρίσει για λογαριασμό σου τώρα που μεγαλώνουμε δεν είναι κάτι που το λες γελοίο πολύ απλά να κρατάς από το χέρι' η ανάγκη να κατανοείς ν΄ ακολουθείς είναι στιγμές που ένας δεν αρκεί αν δεν μπορώ' ν' ακολουθήσω τι κάνω αν δεν μπορώ ν' αδράξω το μίτο φοβάμαι σαν να  ξυπνώ ξαφνικά σ' ένα όνειρο μένω πίσω τότε πιο πολύ χρειάζομαι να κρατώ' το χέρι σου τη δύναμή σου το σθένος σου να τα φυλάω πολύτιμα μέσα στην καρδιά μου εκεί μόνο είμαι σίγουρος σ' αυτόν τον τόπο που κατοικώ απ' την αρχή του χρόνου στην άμμο που κολλάει στην πλάτη σ...

Τα πράγματα που περηφανευόμαστε α, κοίτα τι καλά που τα κάνουμε για να λέμε έτσι ότι κάτι μπορώ κι εγώ αυτά τα ελάχιστα δεν έχω μάθει και πολλά αν με ρωτήσεις έφτασα ως εδώ μην ξέροντας καλά καλά το βηματισμό ψάχνοντας ποιος είναι τόσο σίγουρος πάντα θαύμαζες  μα και σε φόβιζαν οι υπερβολικά σίγουροι  μήπως μεγαλώσαμε τελικά κατά λάθος μην έχοντας την ευθύνη ή και την επίγνωση κάποιοι περιμένουν απαντήσεις δείξε στα παιδιά έναν σίγουρο δρόμο δείξε σε όσους έχουν ανάγκη ότι ξέρεις το βάρος  να μεγαλώνεις μαθαίνοντας και με τα λάθη και με αδεξιότητες ίσως δεν συγχωρούνται κάποια πράγματα πρέπει να είμαστε σωστοί πρέπει κάτι να μπορούμε να υποσχόμαστε να πορευόμαστε χωρίς το φόβο και την αμηχανία κάποιος πρέπει να οδηγεί το βάρος να μπορείς να φωτίζεις ένα πέρασμα μεγαλώνοντας είναι δύσκολα να μην μπορείς με απορία και άγνοια το ίσως   το ενδεχόμενο βρεθήκαμε εδώ  σ'...

Αλλά έτσι μόνο ζω  δεν ξέρω αλλιώς δεν ξέρω άλλο  τίποτα μη με ρωτάς δεν απαντώ δεν ξέρω να μιλάω κοίτα κοίταξέ με όταν στα μάτια μέσα σου βαθιά αναζητώ το βρίσκω όλα δικά μου δεν χρειάζεται να λέω μη με ρωτάς όταν στα χέρια σου σφιχτά  κράτησέ με κι απόψε να έχω τη δύναμη αυτή που εσύ  μου δίνεις να νιώθω μόνο τη γεύση και το σθένος σου όλα να λιώνουν εδώ δίπλα μου όπως με δέχεσαι να μην υπάρχει ούτε καιρός ούτε εποχές  ούτε και μέρα ή πάλι νύχτα να ξημερώνει από νωρίς σε μένα να έρχεσαι το λίκνισμά σου τα χρώματα το άρωμα ένα κορμί και άλλο ένα κι άλλο τίποτα μόνο με μάτια εδώ κλειστά χωρίς τα λόγια χωρίς τα λόγια που δε φτάνουν λιγοστά ξαναγυρνάω συνέχεια ζαναζώ το ίδιο όνειρο εγώ αληθινός ξέρω να ζω  ξανά  μόνο γιατί γιατί εσύ γεννάς  ξανά ζωή μέσα από σένα ξαναβγαίνω  δεν είναι τίποτα πια ξένο καθώς περίμενα στο πεζούλι κ...

Είναι αλήθεια πέρασε από πάνω μου μια εβδομάδα έμεινα σαν το κούτσουρο [που στέκει ανόητα καιχωρίςεπίγνωση κόντρα στο ρεύμα κοίταζα μόνο λίγο το βράδυ στον ορίζοντα και λίγο το πρωί πριν φύγω μια μικρή μαγική ιεροτελεστία καιπέρασαν έτσι μέρεςδίχως την ελάχιστη αίσθηση σεμια απάθεια το κορμί σανσεάνω τελεία ή παύση τεττάρτου δενείναι που μεγάλωσαν οι ήλιοι που σε περιβάλλουν και το νερό είναι μακριά τα σπίτια μας αγκυροβόλια κι οι γλάροι  απειλητικά με μάτι άγρυπνο... με τη μυρωδιά παλεύοντας με ό,τι ελάχιστο μπορεί να χωρέσει σε συρτάρια μέσα στο χέρι μου το κρύβω ω ναι, διαστροφή που γίνεται αρετή κι απαντοχή να έχω πάνω μου σαν φυλαχτό κλεισμένο σε πανάκι' κάτι απ' το σώμα σου μια στάλα αίμα ένα υγρό ρυάκι' μια γραμμή από αναστεναγμούς στο σεντόνι απλωμένα τα δώρα πώς να νιώθω ότι υπάρχω έξω από σένα; πώς να σηκώνω το βάρος των πραγμάτων που μεπεριβάλλουν όταν δεν ισορροπώ στο μετατάρσιό σου ωθώντας παραμέσα στο ηλιοτρόπιο π...

Ελπίζω, επιζώ γλώσσα σπασμένη γλώσσα στη νηνεμία και την τρικυμία επιθύμησα να πέσω λέω σε βαθιά να λάμνω επάνω σου να λύσω τα πανιά σου ξέρεις εσύ πώς να ανοιγόμαστε σ' ένα ήρεμο απάνεμο ή και μη ήρεμο ήτανε ένα ωραίο καλοκαίρι θυμάσαι επάνω στα βότσαλα το κορμί ως τώρα το θυμάμαι κι όλα διάφανα όλα σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο ένα πέρασμα στο χρόνο μας μ' αρέσει να φεύγουμε είτε ταξίδια που δεν πήγαμε είτε και σ' έναν κοντινό ή μακρινό περίπατο αν ήσουν εδώ δεν θα είχα κούραση συσσωρευμένη δεν θα άνοιγα τα μάτια με δυσκολία θα ήταν ένας ζεστός χειμώνας κι ένα διάφανο καλοκαίρι θα κουραζόμασταν σαν τους καθημερινούς ανθρώπους θα ζούσαμε σε τόπους άλλους τρέφοντας αγάπη μεγάλη για τα παιδιά θα φροντίζαμε για πράγματα μεγάλα και μικρά κι άλλοτε θα πέφταμε σε συλλογή όπως αυτοί που ξέρουμε σήμερα  σηκώθηκα και κοίταξα όπως πάντα κατά τη θάλασσα δεν είδα παρά μια θολή θίνα από καφετιά σκόνη αν δεν ανοίγουμε δρόμο στη θάλασσα πώς...

Μου αρέσει να βλέπω τα ηλικιωμένα ζευγάρια περπατούν αργά το απόβραδο με βήματα σταθερά ενθέτοντας το χρόνο σε ψηφίδες στο πλακόστρωτο κάποτε κρατώντας το χέρι ή και υποβαστάζοντας δεν ξέρω ποιος περισσότερο τον άλλο είναι τόσο φανερό βαδίζοντας μαζί απαντέχοντας και όλα να γίνονται με τον τρόπο απλώς κυλάνε τα πράγματα κι έτσι οι ζωές γίνονται ζωή ένας κόσμος για να χωρέσουμε από πάντα έβλεπες με αυτόν τον παράξενο τρόπο σαν να μεγάλωσες και να μη μεγάλωσες μαζί σαν να ξεκίνησες και να έφτασες ήδη σαν να ήξερες ένα μυστικό από πάντα  ή πάλι κρυβόσουνα από τις παρέες όσο και μετά μέσα σ' αυτές χανόσουν έβρισκες πάντοτε μετά μια ψηφίδα ακόμα μια ακόμα πλευρά ένα ατέλειωτο παλίμψηστο που όλο μεταμορφώνεις σε κάτι που σου μοιάζει και μου μοιάζει όλο και περισσότερο δυο κοχύλια που παρασυρμένα απ' το κύμα συναντήθηκαν στην ίδια ακτή θα μ' αρέσει να είμαι ο old man σου αν θα μπορείς να αντέχεις τις αντιστάσεις μου στην αδυσώπητη ροπή...

Καθόμαστε και μιλάμε για πράγματα από μέσα ο χρόνος δουλεύει σε εναλλαγές φως, σκιά έρχεσαι, φεύγεις ανοίγεις κλείνεις μένω ν' αποζητώ ό,τι παίρνεις μαζί σου κοιτάζοντας μέσα στα σπίτια των νυχτερινών ανθρώπων που κάνουν τα συνηθισμένα πράγματα για να πηγαίνει η ζωή παρακάτω ένα κάδρο, φωτίζεται στο δωμάτιο τοπίο, μάλλον ζεστά χρώματα τίποτα το ιδιαίτερο ένας ηλικιωμένος στη βεράντα και παιδιά που παίζουν ακόμα στη μικρή παιδική χαρά ίσως να είναι κι αυτή η ελάχιστη επιθυμία που μπορεί να ικανοποιείται να γλιστράω νοερά στον ορίζοντα όπως σε σένα όταν είναι καθαρός ουρανός σημαδεύοντας τη ρόδα του λούνα παρκ άλλοτε και στο Φάληρο ως παιδί που δεν το χάρηκες παρά σε διαλείμματα εξόδων που πιο πολύ θλίψη γεννούσαν - ακατανόητο ακόμαι και τώρα - πέρα στο μαζικό πάρκο παιχνιδιού ένας κόκκινος τροχός της τύχης  - ή και της μοίρας, μια σκοτεινή πύλη - πάντα ορατός απ' το παράθυρό μου να, εκεί αν στρίψεις νοερά μια ευθεία βλέπω τώρα: η αυλή...

Κι όλο λες πάλι καλά έλα, κοντεύουμε αγγίζοντας στον ήλιο τόσο ζεστή τόσο κοντά είναι απαγορευμένα εκεί να ήταν δυνατόν στην άμμο σαν να μην υπάρχει κανείς και δεν υπάρχει νιώθω μόνο την ένταση στο κρύο νερό και σφίγγω το κορμί είναι μικρή η στιγμή ένα απειροελάχιστο αλλά στα χέρια σου στο δρόμο κάτω από βλέμματα αδιάκριτα έχεις δίκιο πόσο καλά με ξέρεις τελικά θα κλείσω τώρα τα μάτια και χωρίς αναπνοή θα αφεθώ στα χέρια σου αυτή τη μικρή στιγμή θα διαστείλω στο άχρονο ξεχνάω τα πάντα χρόνος ακίνητος νικημένος εκούσια οριστικά διαχέομαι παντού γύρω σου είναι σαν να με ενώνεις έστω κι έτσι έστω και για τόσο με την πηγή ω ναι το ζητούσα τόσο τι ήταν θα πεις πόσο λίγο ένα πέρασμα φευγαλέο μια λάμψη ίσα αλλά τόσο εναργής τόσο για να με κάνει ξανά αυτό το άλλο που σ' αρέσει να βλέπεις ω, μα είσαι τόσο απλός ένα τόσο δα χάδι μου έλειψε αυτό το δέρμα χαρτογραφώ πάλι με τα χέρια μου την κάθε του πτυχή αναζητώ με αγγίζεις αναγνωρίζω κάτ...

Δεν κατάφερα ποτέ παρέμεινα στο ενδιάμεσο αυτού του κόσμου μέσα στα τοπία που διάλεγες μπήκα σαν σκόνη κόλλησα στο ρούχο στην ανάσα στη γλώσσα τα χέρια μου τυλίχτηκαν στο θερινό σου προσήλιο και με τον κάματο γλυκό του έρωτα το μετά όριζες πάλι το μεταίχμιό μου με πόνο και άπειρη καύλα πάλευα όλο το βράδυ κι ο πόνος σου ακόμα εισχωρούσε μέσα μου τόσο γλυκά συγχώρεσέ με που από εσένα όλα τα πήρα, ως και αυτό! όλα τα πήρα στο στόμα και ζω γι αυτή την ώρα που θα απλώσω επάνω μου όλη τη διάφανη αρμύρα σου και θα ανοίγω πύλες ανοικτές μέσα σου να ξυπνήσω μια στιγμή αγάπη μου πόσο, το ξέρεις! πόσο μόνο εσύ με κυριεύεις!