Θερμότητα

Υποτίθεται πως
κουβαλάω
μια ατέρμονη άνοιξη
που καιροφυλακτεί
στα οστά των χρόνων
ακροστιχίδες αδέξιων
δρόμων που δεν ορίζουν
παρά το ανεπίδοτο
εκκρεμώντας ες αεί
σαν πράξη
που όλο αναβάλλεται
παρατηρώντας
με τη μνήμη τεντωμένη
εταστικά βλέμματα
όλοι ατονούν
στην ίδια κατεύθυνση
πάτησα πίσω
και γύρισα
κατά τη νύχτα
που όλο ανέβαινε
σε είδα
να αποδελτιώνεις
μέσα στα μάτια σου
το υγρό σώμα μου
που αποτολμά
το πέρασμά του
μέσα σου
ορθώνοντας
ένα μικρό σημείο
το παιδί
κι ως σχήμα μέσα σε σχήμα
μετουσιώνεται
ανακλάται
σε δεκάδες κατοπτρικά
τεθλασμένα πρόσωπα
περαιώνεται μόνο
βαθιά εντός
ως εκεί που
βυθίζομαι έκπληκτος
ανακαλύπτοντας εκ νέου
μνήμη
τόπο
αφή
θερμό
γυναίκα