Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το ξέρεις

Τίποτα
δεν θα μας δοθεί έτσι
και το ξέρεις
θα πολεμήσεις
θα πονέσεις
αλλά θ' αντέξεις
γιατί να πρέπει
ν' αγκομαχάμε
να μην τα βρίσκουμε όλα
έτσι όπως
μας αρμόζουν
δεν υπάρχουν έτοιμα όνειρα
και το ξέρεις
γιατί τα όνειρα
που ζούνε το πρωί
εμείς τους δίνουμε ζωή
θα σηκωθείς
θα φορέσεις
τα πιο πολύχρωμα θέλω σου
και θα ξεχυθείς
στον κόσμο
ω, μην περιμένεις
δεν καταλαβαίνει κανείς
και το ξέρεις
λίγα είναι αυτά
που έρχονται αβίαστα
τα πιο πολλά
εσύ τα φέρνεις
πατώντας γερά
επάνω στην κάθε στιγμή
μα πως σου ζητώ
να είσαι το σίγουρο βήμα
πώς περιμένω
να βρίσκω ένα ακόμα
σημάδι στο σώμα
να μου διατρέχεις
με τα μικρά και στέρεα
χέρια σου
κάθε καμπύλη
φέρνοντας έκσταση
κάνοντας τα λίγα μου
πολλά
έτσι που κι εγώ
να έχω να δίνω
κάθε στιγμή
μόνο και μόνο
γιατί το ξέρεις
πως είναι δικό σου
ό,τι λίγο ή πολύ
υπάρχει
γιατί υπάρχει
και σήμερα
και τώρα
υπάρχει ευτυχώς
αυτό που αγγίζεις
που ποθείς
που δίνεις
και παίρνεις
μόνο και μόνο
γιατί
σε αυτή τη ζωή
που ήρθε αναπάντεχα
ίσως όχι και τόσο
αλλά στην ώρα της
για να ξέρεις
πολύ καλά
πως όλα
γίνονται
μόνο και μόνο
για να βρουν
στο δρόμο τους
εσένα
για να ταιριάξουνε
με το δικό σου χρόνο
τον λίγο και τον πολύ
μετρώντας
και μη μετρώντας
όλα να τα δεχτούμε
με το βλέμμα καθαρό
όπως μετά τη βροχή
ανοίγεται ένας
υπέροχος ορίζοντας
μόνο και μόνο
για να τον διατρέξεις
με αυτό το βλέμμα
σαν να υπάρχουν όλα
διάφανα
για πρώτη φορά
σαν να το ήξερες
από πάντα
μείνε
νιώσε
όλο και περισσότερο
κάνε με ολότελα δικό σου
κατάκτησέ με
από την αρχή
κάθε φορά όπως
μόνο εσύ
ξέρεις
















Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Terminal

Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε  λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο  κι ανεπανάληπτο  της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα

Χειροκρότημα

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα δεν ξέρω αν παρατηρεί ίσως να θυμάται ίσως να μη θυμάται πια πιο πάνω ανεβαίνοντας Τοσίτσα μου φάνηκε πως είδα τον σύντροφο Φελέκη κάπως πιο συρρικνωμένο οχι όμως στην αρχαία τρίκυκλη μπεμβέ αλλά σ' ένα παπί τρισάθλιο νομίζω αυτός' θα μας έχει αφήσει χρόνους στην Ερεσσού  αποτυχημένη πρώτη συνέρευση δεκαετίες πίσω μόλις χτες σ΄αυτή τη γειτονιά συσσωρεύονται μνήμες γκράφιτι μαύρα αφίσες και συνθήματα στις εισόδους των καταστημάτων κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα εμείς χορτάσαμε καπνό και τέλος από αυταπάτες οι δρόμοι άλλαξαν τα σπίτια κρύφτηκαν πίσω από φεγγίτες στη σκεπή οι μέρες κοντύνανε στο ανάστημα του επιτρεπτού απολυτήριες εξετάσεις φροντιστήριο στην Κωλέττη οι δρόμοι σκεπάστηκαν οι διαδρομές έμειναν ίδιες τα βήματα βαρύνανε κι έρχεται λέει νέος χρόνος ούτε να το συζητάς κάποτε έγραφα κάρτες Χριστουγέννων κάποτε ήσαν δυνατότητες που η υλοποίησή των καθυστέρησε τραγικά ως το αναπόφευκτο  abort mission  το προτσές του ιστορικού υλισμού ...