Από ψηλά

Μέρες
και νύχτες διατρέχοντας
με τ' αλαφρύ βήμα
του δρομέα
περνώντας ξανά
από τα ίδια
και πάλι τα ίδια
όσες φορές
κι αν επαναλάβω
πάλι θα μαθαίνω
κάτι καινούριο
κοιτάζοντας
πάνω απ' το μπαλκόνι
βλέπω το οικείο
παράστημά σου
με όλη τη σιγουριά
την αυταρέσκεια
της γυναίκας
που ξέρει
πώς ν' αγαπηθεί
χρώματα μετά
έβλεπα
κι ένα θρόισμα
τυλιγμένο αρώματα
να μπεις
στο σπίτι
να πετάξεις
από πάνω σου
μια ολόκληρη μέρα
με γυμνά πόδια
ν' απλωθείς νωχελικά
τα μάτια μου
σε φέρνουν γύρω γύρω
σ' αγγίζω πρώτα
με το βλέμμα
έτσι, για να έχω
να αποταμιεύω
για τις μέρες
τις άλλες
τις απαράλαχτες
μέσα στην ακινησία τους
ω, σαν λείπει
το γυμνό βάδισμα
της γυναίκας
τα παπούτσια
αφημένα στη γωνία
ένα ρούχο
ένα μαντήλι
όλα μου είναι
απαραίτητα
όλα τα θέλω
μην τα πάρεις μαζί
μην μου στερείς
ατόφια αίσθηση
μετά θ' αφεθούμε
στο σκοτάδι
ή και στο ημίφως
και με την μπαλκονόπορτα
ανοιχτή
στο σκοτεινό ουρανό
θα σε νιώσω πάλι
δειλά στην αρχή
κι ύστερα
θαρραλέα
δική μου
πότε θα φανείς
ξανά από τη γωνία
θα κοιτάξεις λίγο ψηλά
κι εγώ θα σε φυλάω
μέσα μου
με όλα σου τα πέπλα
ριγμένα
τα μαλλιά σου
ανάκατα
τα σώματα
μπλεγμένα
μάτια κλειστά και
χείλη που διψάνε
ηδονικά
στο σχήμα
του είμαι
δική σου