Ex Post

Δεν ήμασταν παρόντες παρ'  ότι λίγοι δεν είχε σημασία εγώ μια φορά πέρασα από δω τώρα βλέπω πολλές φορές τα ίδια αλλόκοτα όνειρα σε κάποιες παραλλαγές ωστόσο όλα πολύ αυστηρά  απέναντί μου και πάλι ίσως λίγα είναι αυτά  που μου σέρνουν δεν εξιλεώθηκα αρκετά θα δούμε και φέτος θα δούμε υπομονή να έχουμε και όρεξη έτσι που το συνηθισμένο να φαντάζει πια αναπάντεχο και το γνήσιο  νοθευμένο να μην ξεχωρίζεις πια το πότε και το πού σαν τα επίμονα αυστηρά όνειρα το υπόγειο εκδικείται παρασέρνοντας σε παλιούς και νέουυς αδιευκρίνιστους προορισμούς Καλή Χρονιά, απ' τα παλιά  

Για όλε τις χαμένες και κερδισμένες στιγμές για τα ημερολόγια  που δεν γράφτηκαν ποτέ για τις ανυπότακτες ψυχές για όσους από έρωτα εκπέσανε και ξεχάστηκαν σαν το ήσυχο νερό που με υπομονή και γνώση ακολουθεί την πορεία του ήρεμα και μελωδικά προς το αχανές για τις χίμαιρες τις γιορτές που φτάνουν στο τέλος τους τα ξεθωριασμένα τραπεζομάντηλα και τις πορσελάνες που, σαν ώριμες θεραπαινίδες, θα τοποθετηθούν ξανά με τάξη στο σερβάν για ό,τι διασαλεύει την τάξη προμηνύοντας  άγνωστες συλλαβές που κάποτε θα συνταχθούν στο ρήμα θέλω για το χθες που μακραίνει και το λίγο που ζυγώνει τη ζεστή άμμο που έρχεται επίμονα στο σπίτι κι απλώνεται στα σεντόνια για τους λίγους για όλους για σένα Some sweet r' n b stuff for Xmas  Just gotta listen to the amazing performance of "Falling" in 20:39  

Κανείς να μην πει  ότι γνωρίζει κανείς δεν γνωρίζει τόση ματαιπονία τόσος κόπος κι ιδρώτας στο χείλος  ανατριχίλα βήμα μετέωρο και πάλι επιστροφή που δεν αναρωτιόμαστε που δεν απορούμε που δεν μένουμε έκπληκτοι πόσο μου φαίνεται παράδοξο με τούτα και με κείνα αποχτησα πια ένα όνομα που το λέω από μέσα μου να μην το ξεχνάω κι όμως το πρόσωπο που αντιστοιχεί μου μοιάζει  καμιά φορά πως  δεν είναι κανενός   

Διάγω και διατελώ προσπαθώντας  να μην αηδιάζω πολύ για όσα δεν ρωτήθηκα για όσα δεν ειπώθηκαν για τους γελοίους ρόλους μου κι ωστόσο έρχονται μέρες που ανεβαίνει σαν οξύς πόνος ένας κατακόρυφος φθόγγος αποδοκιμασία άλγος και πνιγμονή άτακτη φυγή ένα ξάφνιασμα του νου κρίσιμο ερώτημα και με ντροπή να παραδέχεσαι  πως δεν ξέρεις την απάντηση τότε φεύγω όπως κάθε δειλός όπως σε επαναλαμβανόμενα όνειρα γυμνός κι αδύναμος όνειρα ήττας κι έρχονται και μ' αρπάζουνε εκατοντάδες χέρια έξαφνα οικεία αναθαρρώντας κάπου ακούγονται ήδη σμίγουν χιλιάδες  φωνές τραγουδώντας δικαιοσύνης ήλιε και τότε έρχεται και με καρφώνει  ένα βλέμμα μακρινό γαλήνιο κι απορημένο δικάζοντάς με ξανά και ξανά και ξανά  

Θα σωθούμε πέφτοντας  σαν αστρική σκόνη πάνω στο πέτο με λείους απαλούς ψίθυρους δεν έχω ξεχάσει δεν έχω λυγίσει περνώ στο μεταίχμιο ισορροπώντας χωρίς κοντάρι χωρίς σύνεση θα σωθούμε σε μια παράφορη πτώση με τη γεύση του σίδερου και της σκουριάς φώτα μικρά αποκοιμισμένα εκεί που θα βρούμε ένα ζεστό κρεβάτι ν' απλώσουμε τα βρεγμένα να  ενώσουμε τα πόδια στο σκοτάδι μια κούπα ακόμα ζεστό τσάι και μέλι να ονειρευτούμε  κι ας αργήσει λίγο ακόμα το ξημέρωμα

Σαν το πεθαμένο φως των παλιών άστρων που επιμένει  δεν ξέρω αν υπήρξα ή φτάνει τώρα αργά ] μια παλιά αντανάκλαση πόσο παθητικό κι αξιοθρήνητο που παλεύει εν αγνοία του να είναι  άλλο μέτρο: προσάρμοσα τόσο πολύ τα όνειρά μου που τώρα πια δεν τα αναγνωρίζω για δικά μου επιστροφή υπόγειο  πίσω πόρτα δεξιά κάποιοι έχουν παραβιάσει ή απλώς ξέχασα να κλείσω  φεύγοντας ή δεν έφυγα ή ένα πηγάδι θα αναβλύσει απ' τη μεριά του καυστήρα όλα πάντοτε εκεί χωνεύονταν από παλιά τα κατάπινε όλα αυτή η μαύρη τρύπα που ήταν κάτω  κι απ' τη συσσώρευση κάποτε θ' αναπαραχθεί το σαν ξεπλυμένη kodak φως της δεκαετίας του 80 του μακρινούπεθαμένουάστρου για τον μελλοντικό ξένο παρατηρητή  

Δεν ήξερα τι ήμουν till u came δεν ήξερα ποιος ήμουν till u called my name τι και αν εγενήθηκες στα κρύα του Νοέμβρη Ήλια, σ' είπαμε εμείς το πιο λαμπρό αστέρι κι όπως ήσουν κατάξανθο με μπούκλες στο μαλλί  όλοι, για δες βρε, λέγανε ένα bebe lilly μα τώρα πια μεγάλωσες σκούρυνε το μαλλάκι και ψήλωσες σαν μυγδαλιάς το νιόβγαλτο κλαράκι πως μου 'φερες την Άνοιξη στην πόρτα του χειμώνα δεν θα το φανταζόμουνα ούτε εις τον αιώνα γιατί θαρρείς τα θάματα πως μια φορά συμβαίνουν κι όμως για δεύτερη φορά γεννιούνται κι ομορφαίνουν τον έρμο τον παντάσχημο και κρύο τούτο κόσμο και ραίνουνε τα χείλη του κανέλλα και με δυόσμο

  άσπλαχνος χρόνος όλα τα ρημάζει μας ρήμαξε κι εμάς ίχνη μόνο απόηχοι  από μακρινά γέλια άλλοτε άηχα επιφωνήματα και πόνος ένα χέρι που στο τέλος μένει μετέωρο κι αδιάφορο μέσα σ' έν άλλο χέρι τέλος πια' οι εκκρεμότητες τέλος ο χρόνος οι αναμονές πόσο άραγε λυτρωτικό να είναι ν' απελευθερώνεσαι απ' τις αναμονές και τις προσδοκίες ένα χέρι μέσα σ' ένα άλλο που δεν προσμένει πια ν΄ανέβει ψηλότερα να γαντζωθεί ελεύθερο πια από το βάρος των άλλων

  -  I SUPPOSE Υπό προϋποθέσεις θα βρίσκομαι  πάντα εδώ ανάμεσα σε άλλους πολλά άγνωστους σε flat καιρούς χωρίς διαθέσεις χωρίς φανφάρες και δηλώσεις  σπουδαιοφανών να μου γαμάνε το μυαλό όταν όλα θα κατακαθίσουν θα στήσω ένα σκηνικό Πατησίων στο Μπρόντγουεϊ τοπίο με γκρίζα ταξί  και βροχερή γλίτσα' όταν θα ρημάξουν και το τελευταίο καταφύγιο των αποσβολωμένων  άκαιρων ποιητών και πια δεν θα καμωνόμαστε τους τάχαμουκαιδήθεν θα χώσω τα χέρια στις τσέπες και το μυαλό μου σε sleepmode μέχρι τηνεπόμενηστάση στο επόμενο βενζινάδικο στο επόμενο όριο στηναπέραντη θλιμμένη ηδονή των βραδινών ταξiδιών

άφησε τα νέα δεν τα χρειάζομαι δεν βλέπω τίποτα ούτε ακούω πια μόνο κρύβομαι πίσω  απ' την υποδιαστολή καμιά φορά έχει να πει περισσότερα από το κείμενο το ολέθριο μένος στέκει βουβό μονάχα ακμές και αιχμηρές γωνίες σωπαίνω στην οικειοθελή μου  καραντίνα πόσο πια κουράστηκα κάθε μέρα και περισσότερο μένω στην υποδιαστολή σε αναμονή όπως κι εσύ αυτό πια έχω μόνο

κι  όλο επιστρέφουν χλευάζοντας τον χρόνο κατοικούνε μέσα εδώ' το σπίτι μας το μοιραζόμαστε με τις μνήμες οι αποσκευές μας πάντα περιέχουν ό,τι μοιάζει για τους άλλους περιττό αίφνης κοίτα να δεις πώς ορίζονται εκ νέου τα πράγματα: περπατάς χωρίς σκοπό κανένα κι απ' τα ανοιχτό παράθυρο ένας ισόγειος τόπος  γνώριμος και οικείος κοντινός και μακρινός η φοντανιέρα στο τραπέζι στο σερβάν η πορσελάνη τα κάδρα στο σαλόνι μικροαστικά τοπία νεκρά κι ανύπαρκτα όλα πλυμένα καθαρά ταχτοποιημένα που ούτε καν η απουσία των ενοίκων μπορεί να διαταράξει την τάξη των το καναρίνι στο κλουβί η γάτα στο περβάζι όλα καλά όλα καλά να μνημονεύετε σας λέω συχνά ν' αναζητάτε στους  σκοτεινούς έλικες της βαθειάς αποτρόπαιας συνείδησης ν αναζητάτε την αλήθεια μέσα στα άθλια και τιποτένια αλλιώς φίλε μου πες πως δεν έζησες παρά μονάχα σύρθηκες δω χάμου κι ούτε και νοιάστηκε κανείς για τούτο έχουν σημασία αυτά τα απλά να μνημονεύονται: τα μήλα στη φρουτιέρα τα σεμεδάκια στην τηλεόραση το καναρίνι στ...

και θ' απευθύνω διαγγέλματα χώρια που δεν ακούει πια  κανείς πού είναι τα μάτια σου πού λιμνάζουν άδεια χωρίς βάθος δεν επιτρέπονταν πολλά νόμιζες ότι τα είχες όλα μικρές κατακτήσεις μεγάλες κατακρημνίσεις μια ισορροπία έωλη καραδοκώντας πάντοτε ο κίνδυνος της συντριβής αυτή θα είναι κάθετη προς τα μέσα όπως σωριάζονται τα παλιά σπίτια  με τις πλίθρες και τις έρημες χελιδονοφωλιές που απομείνανε πίσω που δεν τα σάρωσε η νεροποντή κι έπειτα μια αχτίδα να υψώνεται μέχρι το μέτωπο τ' ουρανού ήσυχα το χώμα να πίνει τη βροχή πάνω απ΄τις στέγες τα γκρίζα σύννεφα απομεσήμερο στον ορίζοντα που δύει  

βάζω διπλά πλυντήρια και στρώνω τα καθαρά σεντόνια να πέσω σε μιαν ατόφια λήθη restart delete κι απ' την αρχή φτιάχνουμε το πρόγραμμα αλλά δεν διορθώνεται κόψε ράψε κουρελιάστηκα προσπαθώντας να δικαιολογήσω την ύπαρξη κοινοτοπίες και ξανά κοινοτοπίες θ' ανοίξω μια απ' αυτές τις μέρες την πόρτα να ελευθερώσω το οικόσιτο θηρίο μου αλλά να δεις τότε που το ζώο θα κάνει μία γύρα και γρήγορα πίσω θα γυρίσει στην ασφάλεια του πεπρωμένου του που άλλοι διευθετούν μάνα δεν μ' εξόπλισες καλά μα κι εσύ τι φταις αν ήξεραν όλοι οι προδομένοι για πού κινήσανε μια μέρα δεν θ άνοιγαν τα μάτια σαστισμένοι  και χωρίς φωνή ή κλάμα στην έρημη τη χώρα του ποτέ με ευδαιμονία θα επιστρέφανε Αμάν αμάν και τρισαμάν

είναι μια χαρά κι όλα τα νιώθω με την ένταση των στιγμών ούτε ψιμύθια  ούτε υποσχέσεις μόνο τώρα όσα η θάλασσα σκορπάει στο κορμί με χαρά θα λυτρωνόμασταν δίνοντας απλόχερα και παίρνοντας μ΄ ευγνωμοσύνη για το παντοτινό του λίγου που απλώνεται απάνω μας διαχέοντας μεστωμένους πόθους με την αφή οδηγώντας εκεί που όλα βρίσκουν τον τέλειο σκοπό αρμονικά δεμένα και ζυγισμένα γι' αυτό έξω απ' αυτή τη ζέση περπατώ στα τυφλά χωρίς επίγνωση  της κάθε κίνησης της κάθε ανάσας ένα αυτόματο καθημερνή διεκπεραίωση δεν ζητώ τίποτε άλλο παρά την πλήρωση μια θάλασσα αγκαλιά στα βότσαλα επάνω μέσα στις κρυφές σπηλιές στις κόγχες του κορμιού στις απόκρυφες πτυχές αγγίζοντας και πριν να έρθει ο χορτασμός παρατείνοντας  περαιτέρω τη δυνατότητα την πιθανότητα η ανάγκη που γίνεται τροφή για το σώμα και την ψυχή να εγκολπωθεί το κάθε ταιριαστό μαζί μείνε λίγο ακόμα να παραταθεί αυτή η εξαίσια προσμονή για λίγο πιο μετά που θα γυρίσουμε χωρίς να βγάλουμε από πάνω το αλάτι του πόθου συνεχίζουμε μ...

 φύγανε όλοι όπως γίνεται πάντοτε δεν ήξερα  και δεν ξέρω τι να πιστεύω κατά πού να κάνω όλη αυτή η αλητεία που καμώνεται να κρυφτώ σε μια διαδρομή που να μακραίνει κι άλλο και μετά όλο πιο πέρα ως την άκρη του κόσμου αν φτάσω αυτή η σιωπή  θ' ακολουθεί όπως όταν σε ξένα μέρη για πρώτη φορά ξένος με τα μάτια γεμάτα λήθη άχρωμα και θαμπά ένα γαλάζιο αναχώρησης δεν έχει σημασία πιο πριν πιο μετά η φρεναπάτη του χρόνου μετράς και ξαναμετράς ώσπου μια στιγμή βαίνεις στο μετέωρο κι ούτε σκοινί  ούτε κουπαστή μόνο  ο ίλιγγος του άδειου το τίποτα που ρουφάει την ουσία το τίποτα που μαυλίζει την κάθε αίσθηση δεν έχω καθαρίσει τους λογαριασμούς θα χρωστάω στον αιώνα και δεν θα προφταίνω να ξεχρεώνω τις νέες και παλιές οφειλές

 αν ήμουν έτοιμος θα έλεγα εντάξει παιδιά διανύσαμε μία απόσταση φτάσαμε ως εδώ καλά ήταν  τώρα ποιος ενδιαφέρεται  ούτως ή άλλως ας βυθιστούμε με την καρδιά γεμάτη όμως δεν είμαι ' ούτε έχω φτάσει κάπου ούτε και φαίνεται ένα φως μακάριοι όσοι διάγουν ευχαριστημένοι και με ικανοποίηση πληρότητα για ζωή διάθεση για ζωή για το πιο πέρα άντε να δούμε και αύριο και την επόμενη μέρα και την επόμενη κι έτσι αχρηστεύεται  κάθε εφεδρεία κάθε περαιτέρω διάθεση μια στη δουλειά δρόμος και σπίτι ίδια διαδρομή φανάρι σταμάτα ξεκίνα η τρέλα του καθενός που γίνεται το κανονικό  όλων ως πότε κι ως πού και με ποιο διάφορο καλημέρα, μάσκα ωράριο εργασίας ωράριο ανάπαυσης ωράριο στον στίβο στο διαδίκτυο ένα και το αυτό να ξεφεύγαμε λέει έστω για λίγο απ' το κανονικό για λίγο ή μονιμότερα το κατακερματισμένο πεδίο η διαφορά να είναι  εκκωφαντική μια μαθητεία  που δεν οδηγεί σ' ενηλικίωση ένας ήλιος που δεν ζεσταίνει μια θάλασσα που δυσωδεί κι ένα ρήμα άρρητο και άγνωστο π...

 κανένα νέο τίποτα καινούριο' έρχονται και φεύγουν σχεδόν κανονικά με μια περιοδικότητα μέρες καλές' μέρες αδιάφορες τα βήματα αραιώνουν τα λόγια λιγοστεύουν δεν ξέρουν καν τι είναι αυτό που συσσωρεύεται τα στόματα παίρνουν μία μόνιμη πια καμπύλη' προς τη λύπη τόσο που πια συνηθίζεται κι αυτό  το πράγμα όπως όλα δρόσισε πια τώρα θα σκεπάζουνται τα βράδια δεν θα είναι γυμνά τα σώματα σαν να παραδέρνουνται σ' ένα βαθύ μαύρο πέλαγο η γάτα επίμονα' θα κουλουριάζεται στα πόδια τους μα θα βαραίνουνται να τη χαϊδολογήσουν θα λένε στον άλλον να κρατά απόσταση ακόμα κι αυτό των έγινε δεύτερη φύση ας φυσούσε ας λυσσομανούσε να βγαίναν όλοι  στα μπαλκόνια όπως τότε με τις λαμπάδες ν ανοίξουνε το στήθος και να δέρνει να δέρνει μια βροχή να μαστιγώνει  ένας ξερός βοριάς μαζεύοντας βιαστικα τις πετσέτες απ΄ τα βότσαλα μετά όλα ασάλευτα κάποια πλοία φορτηγά θα τραβούν τη γραμμή του ορίζοντα σελιδοδείχτες θα ξεχαστούν μέσα σε βιβλία αδιάβαστα και δεν θα έχεις ν' αναμασάς παρά θ...

γιατί πριν φτάσω  θέλω να γυρίσω γιατί χάνω τον δρόμο προτού καν ξεκινήσω είναι κατάρα στη νηνεμία μέσα αντάρα τι κοπετός τι θρήνος θαρρώ πως μοιάζω σαν ξεχασμένος αρλεκίνος κλεισμένος μέσα σε κουτί και ποιος και τι θα πει γιατί δεν κάνει στάση το μυαλό μου κι όλο γυρεύω  και όλο βρίσκω τον διάολό μου μαζί με άλλα απολεσθέντα και  προσεχώς διασωθέντα γιατί δεν κάνω μήτε τον σταυρό μου ούτε και βρίσκω  τον γιατρό μου είναι ανίατη μανία αυτή η ατέλειωτη ειρωνεία Επιλογή της μεγάλης μου κόρης για μένα. Κάτι θα ξέρει 

πάρε με σπίτι φέρε με σπίτι κουράστηκα πια από την άσκοπη παραφορά κάθε βράδυ στοιχειώνοντας   τα ίδια επαναλαμβανόμενα  λάθη επί λαθών μόνο εσύ εσύ που δεν λαθεύεις στοχεύεις και φτάνεις με μία απλή κίνηση στο κέντρο μου αποκαλύπτοντας ο,τι πιο απλό αλλά και μύχιο μεταμορφώνομαι στο σκοτεινό σου περίγραμμα αφήνοντας βαθιά ίχνη δεν έχω άλλη ευκαιρία να καταργώ  τον χρόνο που διέλαθε τον χρόνο που χάθηκε ό,τι απέμεινε από μένα είναι στα χέρια σου αναπλάθεται δημιουργείται εκ νέου εσύ η πρώτη ζωτική ύλη η μοναδική ευκαιρία απόδρασης στην ασφαλή θάλασσα της αλήθειας φέρε με σπίτι θα σ' αγαπώ όπως θα σβήνουν βιαστικά τα τελευταία σκιρτήματα του καλοκαιριού σμίγοντας θα νιώσω πάλι ότι σώθηκα την τελευταία στιγμή πριν η σκόνη των χαμένων άστρων σκορπιστεί στο μαύρο παγωμένο αίμα  του ποτέ Στα χνάρια του Fela Kuti, των Africa Bambaataa, του Manu Dibango και τόσων άλλων σπουδαίων μαύρων μουσικών, Πληθωρισμός ρυθμών, ήχων, χρωμάτων, χορού....Mama Africa! 0

μην επεξεργάζεσαι raw material είναι καλύτερα πρωτογενή δες το έτσι κάνε την κάθε φορά σαν την πρώτη κοίταξε σαν να μην έχεις δει ποτέ ξανά νιώσε την έκπληξη των πρωτοφανέρωτων ερώτων μη ρωτάς καμία γνώση δεν θα σε βοηθήσει αν δεν κατανοήσεις τα πρώτα βήματα τα πρώτα σήματα τις άδολες λέξεις τις βαθιές χειρονομίες χωρίς ετικέτα χωρίς προσδιορισμό πρωτογενή raw material ακατέργαστα μόνο με την πατίνα της ακριβής μνήμης για τους άλλους για τους επίγονους για τούτο θαυμάζω  τους ελάσσονες όσους αναλώθηκαν για να σώσουν - συχνά χωρίς πρόθεση - ένα πετραδάκι που λάμπει για λίγο μέσα στην άμπωτη της μνημοσύνης προτού πάλι παρασυρθεί στο ατέλειωτο γύρισμα του χρόνου

Μα σας λέω δεν ήξερα πως δεν προλαβαίνω τώρα αλλά  αυτό είναι άδικο το γνωρίζετε κανείς δεν είναι προετοιμασμένος ποτέ ναι βέβαια έλεγα πως δεν πειράζει αύριο και τα λοιπά μα αν μπορούσα θα διόρθωνα τα πράγματα κάπως θα έρχονταν σε λογαριασμό δεν πειράζει καταλαβαίνω όλοι είχαμε τις ευκαιρίες μας ναι είναι αλήθεια πέρασε καιρός κοροϊδεύοντας καταλαβαίνω... τι λέτε.... δεν μπορεί κανείς να ζητά το ανέφικτο απλώς σκέφτηκα μήπως... αλλά ας το ξεχάσουμε φέρτε να γεμίσουμε τα ποτήρια και μια αισιόδοξη πρόποση ας κάνουμε ερρέτω.... στη θάλασσα εκεί ας αφήσουμε να ταξιδέψει κάθε μεγαλόπνοη εικασία ....ιδού   και η κυρία Sheila E όπως προείπα απολαύστε τη σε καταπληκτικό solo μετά το 4:30  

Αν εξέδιδα τώρα ένα βιβλίο,  θα έγραφα τα εξής στο "αυτί": "Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1968 Μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα, τη Βικτώρια και τα Εξάρχεια Θυμάμαι ακόμα δύο καρπαζιές που έφαγα  στο Δημοτικό Θυμάμαι τον σιχαμένο δάσκαλο με τη χοντρή μπιμπικιασμένη μύτη να βάζει χέρι στα κοριτσάκια κάτω απ' την ποδιά Στην Κατερίνα που τότε αγαπούσα και δεν το 'ξερε Μετά ακολούθησα τη διαδρομή μου όπως ο καθένας μας Ζω στη Νέα Κυψέλη με τη Bob Η Bob είναι γάτα Μ' αρέσει να περπατάω γύρω απ' τα Τουρκοβούνια στους Άνω Αμπελόκηπους και στου Γκύζη ανακαλύπτοντας ακόμα προσφυγικές παράγκες μέσα στα στενά Περνάω τη ζωή μου παρατηρώντας ή παρατηρώ τη ζωή μου περνώντας Προσπαθώ  να μην ενοχλώ" Κυρίες και κύριοι, ο Ringo Starr, 80ούτης, ροκάρει! Στα drums η σπουδαία Sheila E. Θα επανέλθουμε με αυτή τη φοβερή περκασσιονίστα...

 ξέρω πως σπατάλησες πολύτιμο χρόνο και ύλη και πράγματα  που ήταν κάποτε διαθέσιμα χωρίς να φεισθείς όταν έπρεπε τώρα στην πραγματικότητα τίποτα δεν αντικαθίσταται παρά μόνο κοροϊδεύοντας  με επίγνωση του αδύνατου κι αυτή η επίγνωση είναι μισθός γιατί διαφυγές δεν υπάρχουν πλέον παρά μόνον η έκθεση χωρίς έλεος της κάθε μικρής και μεγάλης ανεπάρκειας των αναζητήσεων εντός  με ζέση και προσοχή τα εύθραυστα πληθαίνουν μέρα τη μέρα ισορροπίες προ πολλού ανεστραμμένες καταφυγή στα λίγα' στα ολίγιστα πουαναλογούνστηνπραγματικότηταστονκαθενα ένα ένα να διαλύονται στο σύννεφο της αυταπάτης αφήστε τους να νομίζουν  αγαπητέ αργά ή γρήγορα όλοι επιστρέφουν κι όλα μπαίνουν  στη θέση που τους αναλογεί ένα εξαιρετικό τραγούδι και μία μοναδική ερμηνεία από τον αειθαλή κύριο Sting....

 αυτό το καλοκαίρι κράτησε πολύ κουράστηκα να περιμένω πότε θα φύγουνε  πότε θα γυρίσουν λες κι ήταν  ποτέ εδώ λες και υπήρξαν κουράστηκα να αποχαιρετώ κι όλο πίσω να μένω για τις διευθετήσεις που πάντοτε περιμένουν κάποιοι πρέπει να είναι παρόντες τόσες λέξεις  που διαχέονται όλα μου είναι ακατανόητα κάποιος πρέπει  να μαζέψει τη γραφή ή να την εφεύρει ή να την καταργήσει μην αργήσεις κατά λάθος έκοψα τα φτερά χωρίς να ξέρω τώρα όσο και να θέλω να σε κάνω να πετάξεις  ελεύθερο θα μετρήσω πικρά δάκρυα και πάλι πρέπει να διαχειριστώ την απογοήτευση της πλατείας τα μάτια μου καίγονται ωστόσο πρέπει να παραμείνω καταχωρίζοντας την άγνοια του καθενός πριν να γυρίσουν ω αυτό το μάταιο καλοκαίρι πρέπει να είναι όλα έτοιμα πριν την οριστική λήθη να αυτό είναι τελικά' το ατελείωτο καλοκαίρι μια προετοιμασία για την επιστροφή στη μεγάλη λήθη

κι έτσι πέρασε πια ο καιρός κι  ούτε κανείς αναζήτησε κανέναν λες κι ήταν όλοι  ευτυχισμένοι  μέσα στη λήθη των τα πράγματα πήρανε μίαν υφή αλλιώτικη κι ήτανε δύσκολο πια να μιλήσεις για πράγματα που άλλοτε ήσαντε απλά κι ήταν ακόμα ντροπή να αισθάνεσαι χρώματα έτσι που το κόκκινο, το μωβ, το βιολετί ναι μεν τα έβλεπες' μα τίποτα δεν ένιωθες πια μόνο ένα μόνιμο σφίξιμο  στο κεφάλι που να μην μπορούν ούτε οι καλές σκέψεις να δραπετεύουν ούτε άλλες άγνωστες να εισχωρούν έρχομαι από μια ζώνη που ξεγλιστρά ανάμεσα' στο πριν και το μετά βρίσκομαι σε επεξεργασία ίσως να αποκαλύψεις κατι κάποτε αναζητώντας στα δικά σου  συρτάρια τα δικά μου ξέρεις όσο κι αν το προσπάθησα δεν μπόρεσα ποτέ να τα τακτοποιήσω είμαι σε διαδικασία άνοδος κάθοδος όπως όταν ταξιδεύεις μέσα σ' ένα στρώμα ιονίζουσας ασάφειας ούτε γη ούτε ουρανός μόνο εκφάνσεις φευγαλέες και μια αβεβαιότητα ως προς την  τελική έκβαση και τον προορισμό

για το θεό πες μου πως είσαι εσύ δεν σε αναγνωρίζω τώρα πια είναι πολύς καιρός είχες τότε ένα σωρό δικαιολογίες αναβολές κι αναβολές' το μετά φαινόταν τόσο μακρινό ένα αξεδιάλυτο θαμπό τοπίο τώρα μετράς την κάθε μέρα βάζοντας ένα μείον θα σε ξαναβρώ άραγε' ποτέ χωρις υποσχέσεις και θα δούμε ξέρεις' έχουν τελειώσει πια αυτά μόνο ενώπιος ενωπίω έτσι μόνο δίνεται ο λογαριασμός όσα καταχωρίζονται  εκεί μέσα χωρίς καμία παραγραφή

επειτα θα λεμε πως περασε ετσι το καλοκαιρι με τις ξεθωριασμενες αφισες το κουταλακι του παγωτου αφημενο στο μπολ κι ολα θα φαινονται πια ενα μακρινο ασημαντο επεισοδιο τα λογια εχουν παντα μια σκια θλιψης και στη μεγαλη χαρα και στον μεγαλο πονο δεν ξερω πως να ειμαι εμεινα ξεχασμενος στη γωνια μου να δινω μαχες σιωπηλες με τα μολυβενια στρατιωτακια διχως να ξερει τιποτα κανεις

λόγια που συντάχθηκαν κάτω από μία φόρτιση ή με σκέψη περισσότερη ή με αίσθηση ποιος ξέρει αν βρήκαν  τον προορισμό τους αν ήταν αυτός ο προορισμός τους ή απλώς διαβάστηκαν με κάποια αδιόρατη ειρωνεία έπειτα αφέθηκαν να ταξιδέψουν με βάρκα το κίτρινο χαρτί ποιος ξέρει αν ήσουν εσύ ή εγώ  απ' την αρχή ο προορισμός τους αλλά δεν ήξερα δεν ήξερες ταξιδεύαμε μαζί στο ίδιο τρένο ένα βαγόνι απόσταση ολόκληρη ζωή μια σιωπή σαν μακρινό μνημόσυνο για όσα δεν λέχθηκαν για όσα πέταξαν μακριά σαν αποτσίγαρο στον άνεμο για όσα ξεχάστηκαν αλλά δεν σβήστηκαν ποτέ με αφορμή μια αφιέρωση  που έπεσε στα χέρια μου τυχαία, σ ένα βιβλίο ξεχασμένο, σε τιμή ευκαιρίας

ήξερε πως θα συμβεί είχε τη βεβαιότητα την πεποίθηση των επί μακρόν οδοιπορούντων που χτίζουν στην προσμονή έναν καλύτερο κόσμο δεν είχε φαντασιοπληξίες μην θεωρηθεί απλή ήταν  η περίπτωσή του και συνηθισμένη όπως αυτά  που προσπερνάς κι όμως συμβαίνουν σαν την ηλικωμένη πίσω απ' το θολό τζάμι που πήρε να σκουραίνει όπως στα μνήματα ή σαν εκείνους' τους άλλους γερασμένους ο ένας απέναντι στον άλλο στο στενό μπαλκόνι κοιτάζοντας προς αντίθετη κατεύθυνση δυο ζωές που δεν διασταυρώθηκαν ποτέ μέσα στην ασφυξία των τετραγωνικών ημερών όλα ετούτα που παρατηρεί όταν επιστρέφει αργά το βράδυ με την ανάμνηση του σώματος  μέσα στο σώμα στο γλυκό πάλεμα παραδομένα  μετά να βυθίζονται αργά στην πιο βαθιά πληρότητα μέχρι το πρώτο φως

και κανείς σε λίγο δεν θ' ακολουθεί θα έχουν όλοι κουραστεί οι αναζητήσεις πια δεν θα είναι τόσο επίμονες ξεχνούν πολλοί τα παιδιά δεν θα παίζουν ανέμελα για πολύ ούτε κι ο ύπνος τους θα είναι ελαφρύς σαν νυχτολούλουδο τα όνειρα θα γίνονται ένα αδιαπέραστο παραπέτασμα θα ψάχνουμε διαφυγή από τον ίδιο μας τον ίσκιο που δεν μπορείς να ξεφύγεις δεν μπόρεσα ν ανοίξω τα μάτια μου' στη θάλασσα ούτε ν' ατενίσω τη γραμμή του ορίζοντα το επίπεδο τίποτα αν ταξιδεύαμε μπορεί το σκληρό αλάτι επάνω στην κουπαστή κι η σκουριά που τρώει τα σωθικά έξω από την εκκλησιά παίζανε τα μήλα τα παιδιά  με τους λεπτούς λαιμούς σαν μίσχους από κυκλάμινα μέσα στο τίποτα που ανθίζουνε ελπιδοφόρα όταν ήτανε άνοιξη μια φορά

μην  με περιμένεις βάλε να φας πρέπει ν' ανέβω μ' όλο που το βάρος γίνεται όλο και πιο ασήκωτο αυτό που έχω μέσα και δεν το σηκώνουν πια τα πόδια μου έλιωσα τις σόλες μου ανέβα κατέβα και να πεις πως πρόφτασα λίγο από δω λίγο από κει μ' αυτά και μ' αυτά να πώς ξοδεύεται μια ζωή ολόκληρη στην αναμονή στα καλύτερα  που θα ρθουνε κι όλο σκέφτομαι κάτι τέτοιες ώρες πόσα δεν είπαμε που ήταν να ειπωθούν και πόσα δεν είπαμε έτσι απλά καταναλώνοντας τη σιωπή χρειάζεται ένας  κενός χρόνος μια λησμοσύνη μία παύση γερή που να κρατά τόσο όσο λίγο πριν  τηνκρίσιμηστιγμή του να χαθούνε όλα κι όλοι όσοι περιμένουν να μείνουνε μετέωροι στην αναμονή ενώ ο καιρός θα έχει ήδη πληρωθεί με τα υλικά  αυτών που οι εναπομείναντες ονομάζουν ανάμνηση

ψηλά θα 'χω το σπίτι μου  απάνω στο βοριά μη μου θυμώνεις πια δεν είμαστε παιδιά κι από του χρόνου το παιχνίδι αναβολή πια  δεν χαρίζεται καμιά φωτιά ό,τι δεν καίγεται αντέχεται ψευτιά σαν τα σκυλιά θα αλυχτάει η μοναξιά μέσα στον έρημο παντέρημο καιρό όσο μπορώ θα πολεμάω να σε χαρώ μια στα κλεφτά μια φανερά να μη χρωστάει παρτίδα η λύπη στη χαρά αφήνω πίσω μου συντρίμμια μου τα παραμύθια μου  να τα 'χεις συντροφιά

είπες πως θα πηγαίναμε μακριά κι ακόμα παραπέρα κάπου ψηλά να μην μας φτάνει κάθε πικρή στιγμή που ο χρόνος αδυσώπητα έχει υφάνει είχες ακόμα κάποτε πιστέψει μες στα βαθιά μεσάνυχτα πως σμίγουν μυστικά οι ρίζες χάμου' και τα πέταλα στον ύπνο μίαν αυγή πως ετοιμάζουν σιωπηλά όσα υπάρχουν δίχως βάρος  με τον λεπτό των μίσχο μια επανάσταση εντός κι όσα κρημνίζονται στο σκότος να γεννηθούν ξανά στο φως επιστροφή με νέο, αγαπημένο Moby, στην καλύτερη ίσως στιγμή του

είχα πει πως θα γυρνώ παράταιρα πως θα κοιτάζω εκεί που δεν το πιάνει το μάτι πως θα περιφέρομαι εντός διανύοντας την απόσταση από τη σύνεση έως την απόγνωση πως θα βρω μια γλώσσα που να καταργεί την ομιλία για να συνεννοούμαστε' όσοι πάμε ψηλαφητά και στα μισά ήδη του δρόμου ή και παραπέρα καμία βεβαιότητα δεν στεφανώνει τον βίο μας κι ακόμα' ότι θα προσπαθώ λίγο πιο πέρα να πηγαίνω να συνταιριάζω τα αταίριαστα να μην περιφρονώ το κάθε τι μικρό κι ασήμαντο κανείς μας δενξέρει πότε έρχεται ο καιρός της παρακαταθήκης εγώ που μόνο λέω  πως αγαπώ, αλλά, αλίμονο δεν ξέρω πόσες και πόσες πια φορές να έχω αδικήσει είπα ακόμα κι αν ποτέ τους' λόγια ρητά δεν ειπωθήκανε απ' τον καιρό που ακόμα θυμάμαι κι η μόνη βεβαιότης μου είναι πως αυτή η δήλωση από τότε πάντα και σταθερά μ' ακολουθεί ω, μην γελιέστε αν ό,τι βλέπετε  για κάτι άλλο μαρτυρά έχω βαθιά εγγεγραμμένη ατόφια παρακαταθήκη που ακόμα ωστόσο προσπαθώ μορφή να δώσω και ψυχή κι αυτή του νέου μέσα μου ορμή στη λησμονιά...

Αν δεν σε συγκινεί όταν μέσα  από τις απαστράπτουσες' αλουμινένιες καπνοδόχους και τις γκρίζες σοφιστικέ γρίλιες που μέσα απ' την τακτοποιημένη μάζα προβάλλει ένα άναρχο ερείπιο οι πλίθρες χάσκουν' μέσα απ' το ραγισμένο σώμα του  με πόρτα ξύλινη φτενή και το παλιό ντουί το πορσελάνινο στην είσοδο επάνω να στέκεται ο γλόμπος με το γείσο αν αυτό το χάλασμα πνιγμένο στις συκιές που διεκδικούν το χρόνο μέσα στον χρόνο και ποιος ο λόγος ' θα μου πεις για όλο αυτό' γιατί και τόση, πια, σπουδή μα είναι ετούτο ακριβώς που αξίζει όσο όλα, φίλε μου γι' αυτά που ήσαν κάποτε να χουμε λόγους να μιλούμε γι' αυτά που πέρασαν κι αφήσαν ίχνη που ακόμα αντιστέκονται δεν ξέρω ίσως να είναι κι ονειροφαντασίας πράγματα ισως γι αυτό με τους σοφούς και τους καλούς μας κυβερνήτας να μην μπορώ να διαλεχθώ παρά καλύτερα με ραγισμένα σκέλεθρα και χαίνοντα συντρίμμια που όλο νομίζω μου μιλούν γι αυτά που όλοι λησμονούν

στο περιθώριο πόσα δεν ειπώθηκαν' πόσες φορές οι υποσημειώσεις ήτανε πιο σημαντικές από το κείμενο καθαυτό οι καύτρες απ' τα τσιγάρα στα μπαλκόνια στις σκοπιές στις ξεχασμένες παραλίες των αλλοτινών καιρών κι έπειτα τίποτα δεν είναι ίδιο όλων το νόημα αλλιώτεψε μόνο αυτό το σήμα που ανταλλάσσουνε τα σώματα ερήμην μας χωρίς καν τη συγκατάθεσή μας μόνο αυτό διαπέρασε τα πιο στέρεα τείχη κι εγκολπώθηκε στο μέσα σου να λοιπόν οι σταθερές που υπάρχουνε σ' αυτόν τον κόσμο τα έζησα όλα πάλι σε μια στιγμή που διαρκεί ερήμην μας χάρις σε μας

τα κρυμμένα καλά τα φυλαγμένα σε κυτία με τη σκόνη και τη σκουριά το χρώμα που ξεθωριάζει σαν σειρήνα που ακούγεται μακριά κάπου, κάποιος χρειάζεται τα πάντα οι καιροί είναι ώριμοι αρκετά κι οι στόχοι ακριβείς μόνο που συν τω χρόνω αδυνατίζει και η όραση' φθίνει και η θέληση κι ως πότε, τελικά θα μπορούμε να σκαρφαλώνουμε στα λιόδεντρα που αγαπήσαμε ήδη το βήμα αυτό ακούγεται πολύ εκκωφαντικό και μεγάλο σαν τις ατέλειωτες νύχτες που λες τελειώσανε κι όμως αναπάντεχα πάλι βυθίζονται μέσα σου σαν είδωλο μέσα σε είδωλο σε είδα να περνάς , πίσω απ΄τον καθρέφτη με την πετσέτα ριγμένη πρόχειρα στα βρεγμένα μαλλιά

σώματα διψασμένα για αλάτι στου θεριστή τις θίνες που ανεμίζουνε μπλεγμένα που άμα δεν αγαπηθείτε θα σήπετε αζήτητα από τα βάθη στεναγμοί και προσμονή ο καιρός είναι βαρύς και δεν λογαριάζει τον καθένα μας ο καιρός είναι τα "ξέρω" και 'θυμάμαι" χτίζεται αδυσώπητα στο παρασκήνιο κι έπειτα σκορπίζουν όλα ονειροφαντασίες προσπάθειας ματαίωσης του αναπόφευγου αγώνες εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένοι επείγον επείγον να εισχωρήσουμε κάτω απ' το ανελέητο φως σε αναζήτηση του πυρήνα το μέσα σου που μαίνεται

Το πρώτο πράγμα εγώ σου λέω είναι για όλα συχνά πως φταίω κι αφού με πάρει κάτω η μπάλα μη στα χρωστάω πάρε μου κι άλλα γιατί αλήθεια είναι πως έχεις όλου του κόσμου που απαντέχεις το δίκιο σου και το θεό σου να μη με πάρεις και στο λαιμό σου  αλλά τα λόγια είναι φορές τους που σε πουλάνε στις αγορές τους γι αυτό σου λέω το πρώτο πράγμα είναι μοιραίο σαν μαύρο τραύμα σαν τον αέρα που θα σκορπίσει όσα θα σπείρει κι ό,τι θερίσει

κάποιοι ακολουθήσανε κάποιοι τρέξαμε και όποιος πρόλαβε τώρα θα τρέμουμε εφεξής μήπως εμφανιστούν χωρίς μάσκες με τα συμπτώματα των ξεχασμένων που περνούν κι ούτε που τους κοιτάς ούτε που σηκώνουν τη σκόνη των περασμένων πατημένων από αναρίθμητα πόδια με ξεραμένη φτέρνα βασανισμένα χιλιόμετρα σε καυτές πλάκες μπετό κι όλο αναζητώ κάτι όμορφο σαν γέφυρα για  να πάμε παρακάτω ένα τριαντάφυλλο δεν έχει χρεία καμία όπως και το αίμα όταν παγώνει ή τα χείλη όταν σφραγίζονται με πείσμα κι αιώνια επιμονή επικινδύνως είναι ανάγκη να αγγίξεις και να ριχτείς στη θάλασσα αφήνοντας πίσω κάθε απεχθές βάρος αγαπημένοι tindersticks, μετά από καιρό

φως άρρωστο φως πελιδνό τι σημασία έχει ούτως ή άλλως ζώντας ως υπνοβάτης καλύτερα όχι άλλα ξόρκια άντε γαμηθείτε εσείς και τα ξόρκια σας αφήστε με στον πάτω άλλη μια μπυρα δεν παραπονείται για ευκαιρίες και ποιος σας είπε πως έχω εγώ ανάγκη τα γαμημένα τα ξόρκια σας ουστ απο δω γαμιόληδες' που θα μου προτείνετε λύσεις δεν πα να είναι πιάσε μια μπύρα δεν έχω ανάγκη μόνο που ακόμα αργεί τόσο να νυχτώσει και δεν χρειάζεται γαμώτο' άλλο τούτο το λασπωμένο φως φεγγάρι άντε γαμήσου αρκετά για σένα κουρελιάστηκαν οι λέξεις μου κι ωραία διαφήμιση μα την αλήθεια θα κάνω καιτου λόγου μου ας μη με ακολουθάτε ανάγκη δεν έχω σας καμιά

Με τον καφέ μια καλημέρα το πρωί μια καλημέρα κι έπειτα μία σιωπή

... Μερικές φορές είναι σαν να μπαίνω σε μιαν άγνωστη πόλη από έναν δρόμο' που δεν έχεις ξανασυναντήσει αλλά θα μπορούσεςναείχεςδειεκατοντάδεςφορες την ώρα που τα πρώτα φώτα θα παίζουν νυσταγμένα και ράθυμοι γηγενείς θα περιφέρονται ασκόπως και ακόπως μήπως έχω βρεθεί ξανά εδώ μήπως σε κάποιο ταξίδι μακρινό ξεχασμένο στρίβω στη λεωφόρο οδηγώντας αργά λες και καβαλάω κανένα v8 σε χαζές ανούσιες επαρχιακές αμερικάνικες κομητείες μάλλον πρέπει να κόψω τις αμερικανιές ίσως να μεγαλώσαμε αρκετά ίσως και όχι ίσως με παλιές συνήθειες να γαλβανίζουμε τον χρόνο που ολωσδιόλου αδιάφορος θα χωνέψει και θα κάνει σκόνη αμέτρητους εγώ αμέτρητα εσύ όσο δεν κάνουμε κάτι για να κρατήσουμε το ψήγμα της έντασης της μιας στιγμής  που ξεγλιστρά στην κόψη της αιωνιότητας εμείς πόλεις εγκαταλειμμένες