εναπομείναντες

μην  με περιμένεις

βάλε να φας

πρέπει ν' ανέβω

μ' όλο που το βάρος

γίνεται όλο και πιο ασήκωτο

αυτό που έχω μέσα

και δεν το σηκώνουν πια

τα πόδια μου

έλιωσα τις σόλες μου

ανέβα κατέβα

και να πεις πως πρόφτασα

λίγο από δω

λίγο από κει

μ' αυτά και μ' αυτά

να πώς ξοδεύεται

μια ζωή ολόκληρη

στην αναμονή

στα καλύτερα 

που θα ρθουνε

κι όλο σκέφτομαι

κάτι τέτοιες ώρες

πόσα δεν είπαμε

που ήταν να ειπωθούν

και πόσα δεν είπαμε

έτσι απλά

καταναλώνοντας τη σιωπή

χρειάζεται ένας 

κενός χρόνος

μια λησμοσύνη

μία παύση γερή

που να κρατά τόσο

όσο λίγο πριν 

τηνκρίσιμηστιγμή

του να χαθούνε όλα

κι όλοι όσοι περιμένουν

να μείνουνε μετέωροι

στην αναμονή

ενώ ο καιρός

θα έχει ήδη πληρωθεί

με τα υλικά 

αυτών που οι εναπομείναντες

ονομάζουν ανάμνηση