Παρακαταθήκη

είχα πει

πως θα γυρνώ παράταιρα

πως θα κοιτάζω εκεί

που δεν το πιάνει το μάτι

πως θα περιφέρομαι εντός

διανύοντας την απόσταση

από τη σύνεση

έως την απόγνωση

πως θα βρω μια γλώσσα

που να καταργεί

την ομιλία

για να συνεννοούμαστε'

όσοι πάμε ψηλαφητά

και στα μισά ήδη του δρόμου

ή και παραπέρα

καμία βεβαιότητα

δεν στεφανώνει τον βίο μας

κι ακόμα'

ότι θα προσπαθώ

λίγο πιο πέρα να πηγαίνω

να συνταιριάζω τα αταίριαστα

να μην περιφρονώ

το κάθε τι μικρό

κι ασήμαντο

κανείς μας δενξέρει

πότε έρχεται ο καιρός

της παρακαταθήκης

εγώ που μόνο λέω 

πως αγαπώ, αλλά, αλίμονο

δεν ξέρω πόσες και πόσες πια φορές

να έχω αδικήσει

είπα

ακόμα κι αν ποτέ τους'

λόγια ρητά δεν ειπωθήκανε

απ' τον καιρό που ακόμα θυμάμαι

κι η μόνη βεβαιότης μου είναι πως

αυτή η δήλωση από τότε

πάντα και σταθερά

μ' ακολουθεί

ω, μην γελιέστε

αν ό,τι βλέπετε 

για κάτι άλλο μαρτυρά

έχω βαθιά εγγεγραμμένη

ατόφια παρακαταθήκη

που ακόμα ωστόσο προσπαθώ

μορφή να δώσω

και ψυχή

κι αυτή του νέου μέσα μου ορμή

στη λησμονιά

να μην προδώσω