Λειψό

 κανένα νέο

τίποτα καινούριο'

έρχονται και φεύγουν

σχεδόν κανονικά

με μια περιοδικότητα

μέρες καλές'

μέρες αδιάφορες

τα βήματα αραιώνουν

τα λόγια λιγοστεύουν

δεν ξέρουν καν

τι είναι αυτό που

συσσωρεύεται

τα στόματα

παίρνουν μία

μόνιμη πια καμπύλη'

προς τη λύπη

τόσο που πια

συνηθίζεται κι αυτό 

το πράγμα

όπως όλα

δρόσισε πια

τώρα θα σκεπάζουνται τα βράδια

δεν θα είναι γυμνά

τα σώματα

σαν να παραδέρνουνται

σ' ένα βαθύ μαύρο πέλαγο

η γάτα επίμονα'

θα κουλουριάζεται

στα πόδια τους

μα θα βαραίνουνται

να τη χαϊδολογήσουν

θα λένε στον άλλον

να κρατά απόσταση

ακόμα κι αυτό

των έγινε δεύτερη φύση

ας φυσούσε

ας λυσσομανούσε

να βγαίναν όλοι 

στα μπαλκόνια

όπως τότε με τις λαμπάδες

ν ανοίξουνε το στήθος

και να δέρνει να δέρνει

μια βροχή

να μαστιγώνει 

ένας ξερός βοριάς

μαζεύοντας βιαστικα

τις πετσέτες

απ΄ τα βότσαλα

μετά

όλα ασάλευτα

κάποια πλοία φορτηγά

θα τραβούν τη γραμμή του ορίζοντα

σελιδοδείχτες

θα ξεχαστούν

μέσα σε βιβλία

αδιάβαστα

και δεν θα έχεις ν' αναμασάς

παρά θραύσματα

καλοκαιρινών μεσημεριών

ημιτελών

μέσα στην προσωρινή

πληρότητά των

αυλαία'

με σύννεφα βαριά

κάπου ξανοίγει

θα λησμονήσουμε ξανά

και θα ξυπνήσουμε γαλήνια

μ' ένα χαμόγελο

λειψό