Διάγω και διατελώ
προσπαθώντας
να μην αηδιάζω πολύ
για όσα δεν ρωτήθηκα
για όσα δεν ειπώθηκαν
για τους γελοίους ρόλους μου
κι ωστόσο
έρχονται μέρες
που ανεβαίνει σαν οξύς πόνος
ένας κατακόρυφος φθόγγος
αποδοκιμασία
άλγος και πνιγμονή
άτακτη φυγή
ένα ξάφνιασμα του νου
κρίσιμο ερώτημα
και με ντροπή
να παραδέχεσαι
πως δεν ξέρεις την απάντηση
τότε φεύγω
όπως κάθε δειλός
όπως σε επαναλαμβανόμενα όνειρα
γυμνός κι αδύναμος
όνειρα ήττας
κι έρχονται και μ' αρπάζουνε
εκατοντάδες χέρια
έξαφνα οικεία
αναθαρρώντας
κάπου ακούγονται ήδη
σμίγουν χιλιάδες φωνές
τραγουδώντας δικαιοσύνης ήλιε
και τότε
έρχεται και με καρφώνει
ένα βλέμμα μακρινό
γαλήνιο κι απορημένο
δικάζοντάς με
ξανά και ξανά
και ξανά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου