Το χιόνι

Κοιμηθήκαμε

ένα βράδυ

κι ήταν κρύο και χιονιάς

αυτός ο χειμώνας

έμπαινε πίσω

φευγάτα τα πουλιά

στο πάρκο

τα παιδιά τραγουδήσανε

κι ο νέος χρόνος

δεν κατάλαβα

πώς και γιατί

όλα έρχονται

έτσι να νομίζουμε εμείς

οι θνητοί

ξαφνικά ανακαλύπτεις πως

τα πάντα είναι 

αιωρούμενα

ανεβαίνεις ας πούμε

τις σκάλες

κι αυτό το έχω δει

άπειρες φορές 

το έχω ονειρευτεί

άλλες τόσες

που δεν ξεχωρίζω πια

αν είμαι εγώ

ή τ' όνειρο 

που εισχωρεί σε μένα

το δωμάτιο

ένα παγωμένο κλειστό πεδίο

πέφτω κάτω από τα σκεπάσματα

και σβήνω τα μάτια μου

φοβάμαι αλλά

δεν θέλω να βλέπω 

κρύβομαι 

κι η καρδιά σφυροκοπάει

αφουγκράζομαι έπειτα

με κομμένη αναπνοή

αν δω λέει 

καλά καλά

εκεί που αφήνεις 

τα παπούτσια σου

κι ανοίξω μετά

απότομα τα μάτια μου

να σου

θα σε κρατώ στο χέρι μου

σφιχτά

γιατί φοβάμαι

τα πρόσωπα γυρνούν

κατά πάνω μας

και θέλουν να μας

καταμαρτυρήσουν 

ένα σωρό ερωτήσεις

δεν θέλω να απαντώ

δεν θέλω να επαναλαμβάνω

ποιος είμαι 

ή ποιος θέλω

ή ποιος μπορώ

ένα σημείο

ένα στίγμα 

μέσα στον χρόνο

α! η μυρωδιά

να πιαστώ από κει

να πασχίσω να

καταγράψω κάθε έννοια

κάθε ενδιάμεση απόκριση όπως

όταν μπαίνω 

μετά την απουσία 

για πρώτη φορά στο σπίτι

πάντοτε

με πιάνει αυτή 

η παραίσθηση

ω, δώσε μου

κι άλλες πολλές ευκαιρίες

να καταγράψω

να καταγράψω

φοβάμαι πως

αν δεν το κάνω ανεξίτηλο

θα τ' αφανίσει όλα

το κρύο

και το φοβάμαι όσο

και το σκοτάδι

μπορεί και περισσότερο

γι' αυτό τρέχω έξω

γυμνός και λευκόχρους

εμπαίζω το κρύο

και το χρόνο

γιατί ο χρόνος

μετριέται με το κρύο

και τα σώματά μας

κάνουνε αυτή τη δέηση

για να νικήσουν 

χρόνο, ξένο, 

να μακρύνουμε

από αυτό το

σύμπλεγμα 

οι ιστοί που ενώνονται

κάτω από το παράθυρο

κατάργησέ με

έτσι μόνο μπορώ

να βρω μεμιάς

τη λύτρωση

απάλλαξέ με

από τον  πόνο

του πόθου που 

κατοικεί μέσα μου

φυλακισμένος

κι άλλοτε ξεχύνεται έξω

σαν το θηρίο

κι άλλοτε

σαν τρομαγμένο ζώο

λουφάζει στο σκοτάδι

δώσε μου κι άλλα

βλέμματα

δώσε μου κι άλλο

χείλια, αγκώνες, πόδια

να πιούμε

από το ζεστό  κρασί

έλα κοντά μου πάλι

κι ας αφήσουμε πίσω πια

το πετρωμένο χιόνι

Τρία παιδιά, Νεοϋρκόπουλα, που, χωρίς να είναι εξαιρετικοί μουσικοί, κάνουν και μάλλον εν αγνοία τους, εξαιρετική μουσική: ο χρόνος...