Ex Post

Αν δεν κοίταξα  κατά το νότο όταν τα γκρίζα σύννεφα άνοιγαν ένα μικρό μονοπάτι για μία μοναχική ηλιαχτίδα δεν σημαίνει πως δεν μ' ένοιαξε δεν σημαίνει πως δεν έψαξα το ίχνος σου  εδώ μέσα μου κάτω από τα ρούχα μου έβαλα μπροστά μου τη φωτογραφία σου προσπαθώντας για μια  εναργέστερη ευκρίνεια έγινε τόξο το σώμα μου και πέταξα προς τη μεριά σου διένυσα χρόνους και απόσταση για να φτάσω σε σένα δεν σημαίνει πως δεν σε χρειάζομαι εδώ αλλά μπορώ να σ' αγαπώ κι όταν δεν είσαι  είναι πράγματα μυστήρια κι ακατανόητα μόνο για όσους μετράνε πόσα, πόσο,  τι εμείς, οι άλλοι δεν με νοιάζει καν κι αν γίνω ένα πεταμένο φύλλο κι αν με παρασύρει ο ξερός βοριάς το ρυάκι θα με φέρει σε σένα θα  καταλύσω το σώμα μου στην αμμουδιά κι ως να είσαι εδώ με την ψυχή μου  θα χαίρομαι θα περιφέρομαι γυμνός μέσα στο σπίτι και θα λιτανεύω το μεσίστιο πάθος μου κάνοντας δέηση και προσφορά ...

Δεν μπορώ να είμαι παρά ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο ίδια απαράλλαχτο σαν το ψιλόβροχο που ενοχλητικά εισχωρεί παντού  σαν την υγρασία που ποτίζει ακάθεκτα κάθε μικρή ή μεγάλη επιφάνεια ένα διαρκές ελαφρύ μαστίγωμα στα μάτια ο πόνος στις κλειδώσεις το σώμα που δύσκολα ανταποκρίνεται χρόνο με το χρόνο τα παιδιά έτρεχαν έξω στη βροχή όλοι ακολουθούσαμε έναν δικό μας κρυφό ρυθμό ο καθένας ξέχωρα τα χιλιόμετρα είναι το πεδίο που ξεδιπλώνονται σκέψεις είτε το θέλεις είτε όχι έρχεται μετά σαν γλιστερό τεραίν η αμφιβολία θα τη βγάλεις την ανηφόρα η θέληση φουσκώνει τα πνευμόνια κι ανεβαίνεις ανεβαίνεις περισσότερο όλο και πιο γρήγορα για να φτάσεις σε ένα ομαλό πεδίο κάνοντας πράγματα καθημερινά και τετριμμένα που ίσως να μην είναι και τόσο τετριμμένα τελικά χαζά, ξέρεις σαν τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ όταν ήσουν μικρός - σαν να ήταν η προηγούμενη στροφή -  ήταν η  ιεροτελεστία  της Πέμπτ...

Τα βιβλία που μου δάνεισες θα ήθελα ν' ανοίξω ξανά να τα διαβάσω να μυρίσω ανάμεσα στις σελίδες να βρω τ' αποτυπώματά σου ίσως και να το 'χες κάποτε στο προσκέφαλό σου ίσως και να χάιδευες απαλά τις σελίδες γλιστρώντας το δάχτυλο στη γλώσσα σου μπορεί και να ονειροπολούσες απλώς διατρέχοντας τις σελίδες να το ακουμπήσω επάνω μου να τριφτώ επάνω στο χαρτί να σταλάξω λίγο από το σώμα μου έτσι για να σε διαποτίσω όπως κάνω κατά καιρούς κρυφά με τα δικά σου πράγματα αυτά που δεν λέγονται τα προσωπικά μας μικρά κρυμμένα που δεν λέγονται αλλά γίνονται όπως να, ένα μικρό κομμάτι ύφασμα που κάποτε φόρεσες στον καρπό σου ή ένα δαχτυλίδι πλεχτό άλλοτε τα εξαίσια ερωτικά σου υποδήματα που τέρψι προσφέρουν σε λάγνα βλέμματα και τρυφερά φιλώντας τα ένα ένα τα παιχνιδιάρικα δάχτυλα προανάκρουσμα και αφετηρία άλλων ηδονών αλλά αυτά είπαμε δεν λέγονται τα κάνουμε και μετά τα διπλώνουμε όμορφα αγαπώντας ως και αυτά τα μικρά λάφυρα τα πράγμ...

Ο χρόνος είναι μοναξιά μια στάσιμη λίμνη πάνω από παγωμένα βότσαλα ένα κρεβάτι που ξαναστρώνεται για να υποδεχτεί τον έρωτα ή το θάνατο κάτω από τον πεύκο οι σταγόνες της βροχής ένα ρυάκι από ψυχές παρασυρμένες στις νεροσυρμές βραδιάζει πριν γίνει βράδυ πισωπατώντας λέω - προσπαθώ να θυμηθώ- τα λόγια ως αφορμή για πέντε λεπτά στοχασχό επάνω στα είκοσι τελευταία χρόνια ένα ρυάκι που παρασέρνει όλα αυτά δεν μπορώ να στέκομαι απέναντι τα προηγούμενα μαραμένα άνθη το νερό που έχει μαυρίσει ο χρόνος μαυρίζει το νερό κι αποκαθαίρει τη μνήμη κάτω από τις χοντρές σταγόνες μέσα μου κυλάνε μουσκεύοντας λεπτά και χρόνια πολλά θέλω να πω στα παιδιά μου θέλω να σου πω ότι να, τα καταφέρνουμε τα καταφέρνω μάνα μη με περιμένεις θα πρέπει να στρώσω το τραπέζι μόνος μου να μαζέψω και να πλύνω να προχωρήσω προς τα μέσα για να μπορώ να κοιτάζω έξω να σε βλέπω στα μάτια και να με ανασκάπτεις γλυκαίνοντας τα λεπτά κάνοντας ισχνά τα διαστήματα παίρνοντάς μ...

Υπό το ελλοχεύον μου βλέμμα ανίσταται αντίστιξης σωμάτων καμμία αναβολή στο όνειρο στις αμμουδερές εκτάσεις σταματήσαμε στο περίπτερο για τσιγάρα διασχίζοντας το όνειρο με τη μοτοσυκλέτα θα σε διανύσω άπειρες φορές και με τη βροχή και με το φως αντηχώντας μέσα στο δωμάτιο η γάτα κουλουριάζεται αναπαυμένη στον έρωτα βρίσκει μια θέση ανεβαίνουμε διασχίζοντας τον άμμο με γυμνά πέλματα εφάπτοντας επάνω μου το λαγαρό υμέναιο απόψε αναμετρώμαι με την ανάμνηση καιροφυλακτώντας το χρόνο κρατώντας μια στιβαρή ισορροπία έχοντας την επίγνωση πλήρης αισθήσεων ενήμερος στην εύπλοιά σου ευδοκιμούν όλα μου τα άλογα σήματα τώρα απλώς φιλτράροντας τον αχνό που περιφέρεται γύρω μου ενόσω κρύα νύχτα έλα να κάνουμε άλλο ένα άλμα στο άχρονο ζώντας ήδη όσα μελλούμενα και των ημερών μας αυτά εγχαράσσονται ξέρεις χωρίς ειδοποίηση χωρίς να ρωτούν όλα είναι σώμα ζεστά και υγρά αποτυπώματα εμπιστεύσου την αφή αφήνομαι ολοκληρωτικά διάγω εντός και γίνομαι ένας...

Μπορώ να υπομένω μέρες  χωρίς ήλιο το κρύο που γύρω μου σκεπάζει τα γκρίζα πρόσωπα συνοφρυωμένα σκατένια και τιποτένια ξινομούνες υστερικές κυράτσες παλιάτσους σοβαρούς κουρδισμένα κουκλάκια θίασος θλιβερός  εκεί έξω κορνάροντας να καλύψουν το ένα εκατοστό προς το απόλυτο τίποτα αγενείς μαλάκες και ξόανα που στέκουνε περνάνε βιαστικά το δρόμο γρήγορα γρήγορα τρέξε σε περιμένει ένα σπίτι που δεν θέλεις όλα τα πληρώνεις  και τίποτα δεν θέλεις ούτε φίλο ούτε σκύλο γιατί βρεθήκαμε εδώ πως γίνεται να χωρέσουμε σ' αυτό έλα και βγάλε με έξω έξω από το  χρόνο μου άνοιξέ μου τα χαρτιά μου έλα να παίξουμε και πάλι έλα να με ελευθερώσεις έτσι μπορώ τόσα κι άλλα τόσα τι σημασία έχουν όλα όλα τ' άλλα αρκεί να βαδίζεις εδώ στο κρύο πάτωμα με τα πόδια γυμνά να ανεβαίνεις αυτή τη σκάλα εγώ ακολουθώ εγώ καταγράφω κι αποταμιεύω μέχρι όμως ενός σημείου μέχρι εκεί που ανοίγεται το στήθος μου ...

Θα βυθιστώ σε  όνειρα παράξενα σε μέρη που ποτέ δεν θυμόμουν κι ίσως κάπου να υπάρχουν πέρα από τις σκιές και το φως πέρα από το χρόνο και τις αδύναμες αντανακλάσεις του όνειρα που σβήνονται με το πρώτο πρωινό φως όσο κι αν επαναλαμβάνοντας μέσα σ' ένα άλλο όνειρο προσπαθείς ν' αποτυπώσεις τις αλήθειες και τα λίγα που γνωρίζουμε τα πεπερασμένα λόγια σκαλίζοντας σε πέτρα ρίχνοντάς τα πέρα  με τον άνεμο α, είμαστε ανορθόγραφα θηρία τέρατα σε έρημα νησιά θηρευτές και θηράματα κρατώντας στα χέρια μας αδέξια μια λεπτή κλωστή που όλο τεντώνει κι όλο μακραίνει η μνήμη τα ανασυνθέτει όλα σ' ένα διαρκές αιώνιο χάσμα σχοινοβάτες στο ενδιάμεσο να διανυθεί αυτή η κρίσιμη απόσταση στον ορίζοντα και πέρα ψηλά σκορπίζοντας στον ουρανό λόγια, ψιθύρους και κραυγές κράτησέ με εδώ μόνο έτσι θα μπορέσω να ερμηνεύσω τα όνειρα μόνο στο στήθος σου θα μπορώ να θυμηθώ κι άφησέ με εκεί αποκαμωμένο παρακολουθώντας τη ρυθμική ανάσα μου να ξαναβρίσκω μέ...

Το τελευταίο λίκνο μιας ημέρας των ημερών πόσο αδιάφοροι μπορεί να γίνονται οι άνθρωποι όταν μόνο η ανάγκη κι η συντήρηση ορίζουν το είναι και τα λεπτά χρώματα του δειλινού αποσυντίθενται μέσα στα βάρβαρα χνώτα των ανοίκειων σαλτιμπάγκων ίσως όλοι μας να έχουμε υπάρξει άλλος λίγο άλλος πολύ αυτό το αδιαφοροποίητο αδιάφορο συναγέλασμα όμως εάν εάν ξυπνάς ένα απόγευμα και στο στόμα κυριαρχεί ακόμα η επίγευση του έρωτα που επέρχεται όταν από την άκρη του κορμιού ως την εσχατιά  του το λάγνο χέρι σίγουρα επάνω σου αρύεται σιτάρι και μέλι κι όλα θεέ μου' αντανακλούν μπροστά στα κλειστά μάτια μου είμαι πιο ζωντανός από ζωντανός εσύ με φέρνεις εδώ με πηγαίνεις μετά στην άμμο στις επίμονες κρυμμένες ηλιαχτίδες στα συννεφιασμένα τέλεια απογεύματα συμπλέκοντας όνειρα και μέλη γοργά κι αργά γλυκά και βασανιστικά με τη σκέψη μου είμαι τώρα δα έφιππος με τη σάρκινη πανοπλία μου να πάμε πιο πέρα και πιο πάνω με μια ανάσα να ξεπεράσουμε και τα...

νεφοσκέπαστος ντύμα αμφιβολίας περιβλημένος μήτε του κόσμου ετούτου μήτε και αλλουνού' σπόρος στραβός γέννας παράταιρης άσιμος κι αγριμιώτης περιφερόμενος σε σταθερή τροχιά που όλο και χάνει μία μοίρα χρόνο με το χρόνο αποκτώντας συνείδηση της αναλήθειάς του αν δεν με έβρισκες θα κρυβόμουν ακόμα κάνοντας ασπίδα το ίδιο το κορμί μου αυτό που ξεκλειδώνοντας μπόρεσα να τραγουδήσω να πετάξω  πέρα μακριά απ' τα λιμνάζοντα επιμύθια μου στιχοβολώντας με όλα τα μέλη σε θέση μάχης να κερδίζω κάθε φορά και λίγο ακόμα κρυμμένο χρόνο ας είναι δεν ξοδεύτηκα άσκοπα εκ των υστέρων συνείδηση δεν περιπλανήθηκα ανώφελα στα πιο σκοτεινά καταγώγια του νου για μιαν υπέρβαση για έναν πλήρη οργασμό με το σώμα να γεμίζει θέλω και το αρμυρό νερό να κυλάει μέσα από κάθε ακριβή ρυτίδα κερδίζοντας μια επίγεια αθανασία δενθαζούσαεάν δεντοένιωθαωςτονπιομακρινόνευρώνα ήκαιτοπιοτοναπεινόκυτταρικοιστό βλέπεις λοιπόν να πώς σκέφτομαι και τι συνέχεια μπορώ να προβάλλο...

Περιμένουμε τα θαλασσινά σήματα στα πόδια μου κοιμούνται οι παιδικές αναμνήσεις ένα θολό απόγευμα με βαριά συννεφιά που ανεβαίνεις στο βουνό με βήμα ανάλαφρο αδειάζοντας το νου να πετάξουμε από πάνω μας αυτά που περιφέρονται αδέσποτα να παρεισφρύσω ξανά σαν υγρό σύννεφο στην αυλή σου να εισχωρήσω κάτω από τα ζεστά σου ρούχα προσμονή κι οι μέρες όλο και φορτώνουν κρύο και πρώιμο σκότος να περάσω ξανά απ' το κατώφλι και να σταθώ στο διάζωμα στην είσοδο να με καλοδεχτείς να μπορώ ακόμα ν' αφήσω τα παπούτσια στην είσοδο και να χωθώ στον καναπέ στην αγκαλιά σου σαν γάτος που τρίβεται στις γωνίες κι επίμονα σκαρφαλώνει σ' απαγορευμένα τοπία το φεγγάρι πιο γεμάτο όσο ποτέ δεν θα δούμε αυτό το ποτέ που με τρομάζει τα όνειρα που επίμονα αγκιστρώνονται κάτω από το στρώμα και τις σανίδες ω, δώσε μου σώμα επειγόντως να κοινωνήσω που δεν αντέχω το κρύο και λιποψυχώ το χείλος σου η ύστατη καταφυγή προβολή ξανά είκοσι χρόνια πίσω μπροστ...

Τι θα μπορούσε να είναι ποτέ πιο σημαντικό αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη από ποιητές ο δικός μου ο κόσμος από τους τρόπους σου τη γυμνή σου πλάτη τα κλειστά μάτια και το υποσχόμενο στόμα πάψε δεν είναι τρόπος αυτός δεν θα το έλεγε έτσι ο ποιητής της ελεγείας μα δεν γράφω ελεγείες παρά μόνο για ό,τι έχω ποθήσει ξανά και ξανά να δώσει ο θεός να το ζω ατόφια υγρά και ζεστά κάθομαι τώρα απέναντι  και βλέπω τα βλέπω όλα το δωμάτιο ο χώρος αποκτά μια πραγματική πέμπτη διάσταση θεέ μου σηκώθηκα την άλλη μέρα νόμιζα πως είχε ήδη ξεκινήσει μια νέα ζωή αυτή την αίσθηση την έχω επαναλαμβανόμενα μέχρι να πέσει το πρώτο σκοτάδι σαν μια βαριά κουρτίνα τότε μόνο όταν θα είναι ώρα να σιδερώσω τα κομψά μου υστερόγραφα για να ντύσω τις τρεις πρώτες ημέρες της εβδομάδας ω, θεέ μου απότομη πτώση κι άτσαλη προσγείωση έπειτα παρηγοριές με λόγια ένα περίβλημα οριοθετεί το πριν και το μετά χάνεται στο ενδιάμεσο το τώρα κι είναι ακόμα Τρίτη μα δεν είναι α...

Θα ρίξω τα πορφυρά φτερά μου στους ώμους και θα γίνω δέκα φορές πιο ωραίος για σένα θα χορέψω γυμνός στο περιστύλιο του ναού και θα γελάω σαν Νιτσεϊκός άγγελος και άνθρωπος πέρα από την πιο απόκρημνη ακύμαντη θάλασσα θα προφέρω τα φωνήεντα των μακρινών κοχυλιών το σκοτεινό άστρο που περιφέρεται μέσα σου θα στρέψω κατά τον ήλιο καιόμενοι ζωντανοί να λάμψουνε τα μέλη ανατέλλοντας των χορευτών τα σύμμετρα πάθη να γεννήσουνε στα πόδια σου νέες παραφορές  εξαίσιες ω, τι είναι η  ζωή τι είναι πέρα απ΄τη ζωή δεν  χρειάζεται μακριά να πηγαίνεις πια η αγωνία που κορυφώνεται κάθε φορά ένας σημαίνων χρόνος κυρίαρχος αλλά στα μάτια κοιτάζοντας ελπίδα, φως, καρδιά γλυκός αλαλαγμός σπαράζει τα στήθη μου καλπάζοντας αναριγώ χιμώντας με νέο θάρρος για τα αυριανά ηλιοστάσια παρουσίασέ μου τώρα το τερπνό σου λίκνο κι ας ανοίξω τα μάτια να δω ξανά και ξανά πως είμαι τώρα εδώ γιατί ζεις εσύ απλά

Είδα ένα όνειρο όχι πως δεν θα πρέπει να δίνεις σημασία αλλά ό,τι είναι αληθινό είναι πέρα απ' τα όνειρα ό,τι υπήρχε από πριν μερικές φορές αυτά που δεν αναγνωρίζουμε ήταν πάντοτε εκεί απλώς  τα προσπερνούσαμε σαν τους φίλους που γεράσανε και πια δεν αναγνωρίζουμε το χρόνο μας όπως όταν μερικές φορές κοιτάζεις χωρίς να βλέπεις όπως ας πούμε γίνονται όλα πιο έντονα και απτά με τον έρωτα μετά  αφού ανοίγεις τα μάτια κι ανάβεις ένα φως έξω τα περιγράμματα παίρνουν το σχήμα της αίσθησης που μόνο σωματικά  μπορείς ν' αφομοιώσεις κι αυτό είναι μια μορφή αθανασίας αν δεν έχεις ποτέ βρεθεί σ' αυτό το σύνορο αυτό το μεταίχμιο το αιχμηρό σημείο αίμα που ρέει ζεστό ανάσα φρενήρης και  παλμός που καλπάζει δεν  μπορείς  να καταλάβεις αν δεν φτάνεις ένα βήμα πριν από την άβυσσο και δεν ισορροπείς επικίνδυνα στον κρατήρα μην αναζητάς σταθερές αν θέλεις στ' αλήθεια να πετάξεις να τ'...

Διευρύνομαι μέσα σ' αυτό το σκοτάδι \αναζητώντας το όριο το ακρότατο όπως όταν παρατηρώ το πρόσωπο τις καμπύλες τα ισχυρά σου σημεία στον ορίζοντα και με ήλιο και με υγρό σύννεφο νομίζω πως δεν γίνεται να πάψω ποτέ να σε σπουδάζω είναι [πώς να πω σαν να εισχωρείς μέσα στην έννοια την ίδια αλλά να έχεις και επίγνωση αυτής της υπέρβασης και πάλι να σηκώνεσαι κάποτε κάθιδρος η ατμόσφαιρα να αιωρείται ως μια καυτή σφαίρα και χωρίς σκέψη δεύτερη να συνδέεσαι στοματικά ένας παράδοξος λώρος αυτός που προσφέρεται ολισθαίνοντας ως μια καιόμενη στιβάδα σάρκα φτιαγμένη από επιθυμία και πάθη ιερά σου παραδίδομαι εν σκπήτρω πνίγε με στα ίδια τα φιλιά μου που μου επιστρέφεις πλήρη πνοής ζωής κι αντάλλαγμα στον έρωτα μόνο ακόμα περισσότερο ακόμα πλατύτερα [πιο μακριά ολοέν ανοίγουμε τα όριά μας αυτό θέλω έτσι ποθώ να ζω πόσα σου χρωστώ έτσι μ' έχεις πίσω απ' τη μέση σου κολλημένο με τα χέρια ενωμένα την πνοή μου ζεστή στο λαιμό σου ...

Πώς μπορείς να και με ποιο δικαίωμαδηλαδή κανείς μας δεν είναι αθώος μην επικαλείσαι ο χρόνος στρεβλώνεται τόσο που καταντά\ μια αφόρητη κοινοτοπία είμαι ένας κοινός κοινός τόπος κι ακολουθώ καθημερινώς τα βήματα που μου υπαγορεύει η ενήλικη συνείδησή μου όλα  μέσα στα κουτάκια  τους ωραία  τακτοποιημένα  και μετά ταχύνεις το βήμα γκάζι  λεωφόρος το πρώιμο σκοτάδι μέσα στο μυαλό μου χτυπά αδιάκοπα το ίδιο παράταιρο ηλεκτρονικό κουδούνι κάθησε μην κάθεσαι στρώσε κάτω την εφημερίδα να μην πέσουνε τα ψίχουλα του απόβραδου χωμένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα ένα υγρό σύννεφο πέφτει επάνω μου σαν απρόσεκτος διαβάτης κάποιοι κάθονται στην άκρη νομίζοντας πως παρατηρούν κανείς δεν είναι άμοιρος χοροεσπερίδα των ασύνδετων αστεριών ξαπλωμένος στο παγκάκι ένα σετ δύο τρία ώσπου  ώσπου το χρονόμετρο ο ιχνηλάτης τα χρόνια στους ώμους των περαστικών \κράζοντας νυχτοπούλια ο κόσμος κλείνεται πίσω...

Χρειάζομαι αυτή την  εφαπτομένη σώματα περιφερόμενα σε αλλότριες συντεταγμένες δεν  έχω το σφυγμό δεν έχω τον παλμό αλμυρή και γλυκιά υπόσχεση τόσες φορές στα απογευματινά σεντόνια δεν είναι  ενθύμηση δεν είναι στεναγμός ανάσα που κόβεται αίσθηση απόλυτη  ακέραια σχεδόν ανεξήγητη εγγύτητα της απόστασης με το νου μόνο εγγίζω την εφαπτομένη έχοντας απόλυτη βεβαιότητα χαρτογραφώ τα  τοιχώματά σου γνωρίζω καταλεπτώς εγγεγραμμένο μέσα μου κάθε όριο είσοδος σ' ένα φιλόξενο σύμπαν όλα ξεκάθαρα  υγρή αλήθεια χρειάζομαι αυτή την επαφή  κατάμεστο το αίμα μου από κάθε σου πέταλο κάθε περίβλεπτο ζέον σπάει το περίβλημα αναδύεται όλο αυτό που είναι δεν γίνεται να εξηγώ δεν μπορώ να ερμηνεύω  παρά μόνο να θέλω να το ζω δεν θα ήταν σωστό να πω το έχω τίποτα δεν έχουμε καθαυτό κανείς μας δεν υπάρχει έτσι ξέρω πως το ξέρεις  τα ύδατα και η πλεύση όλη δική σ...

Περιέφερα το σώμα μου ως ένα άδειο κέλυφος δεν υπήρχε σκέψη να το ορίζει σαν ένα αυτοκινούμενο αυτόματα στη διαδρομή πάνω κάτω το βουνό κάποια βάζει το παιδί της στο αυτοκίνητο ώρα να φύγουμε, μητέρα ώρα να γυρίσουμε οι βραδινοί δρομείς περνούν σαν γκρίζα νέφη όλοι κινούμαστε κάτι άλλο μας ορίζει ξεκίνησα ήδη ώρα περασμένη τώρα θα βρίσκεσαι εκεί] που δεν μπορώ να φτάσω μια μέρα ακόμα κύλησε γοργά και αδιάφορα εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμο δεν μπόρεσα σήμερα να σε προφτάσω δεν πρόλαβα τίποτα τρέχοντας επί τόπου σημειωτόν κι όμως με τόσο κούραση για να σώσω τι δεν πρόλαβα να βγω στο δρόμο ανοίγοντας το γκάζι όσο πάει στην εθνική να έρθω έστω για λίγο τι έκανα εγώ τι δεν έκανα εντάξει ωραία και τα καλά λόγια και οι έπαινοι οι βαριοί σοβαροί συλλογισμοί των σοβαρά συλλογιζόμενων το εκκρεμές το χρονόμετρο κι ο μετρονόμος ζωή μέσα ζωή έξω αύριο θα ελπίσουμε σε μια νέα διάφανη είσοδο στον ήλιο κοιτάζοντας πάντα τόσο κατά τη θάλασσα'...

Κι ως έρχεται κατά κύματα εκεί που δεν το περιμένω αποκαλύπτοντας νέες απτές ηδονές σχεδόν επίπονα μένος επιτακτικό περασμένα μεσάνυχτα διατρέχοντας το διάμεσο της νυκτός ω, δεν είναι κι όμως είναι γυρνώντας ξανά στην παραλία εκεί που όλα να αποκαλύπτονταν μέσα σ' ένα φως διαγαύζουσα παλίρροια έξαψη που ποτέ δεν απολείπεις στα παραπήγματα ξεχασμένα πίσω από τους πάγκους άλλοτε με θόρυβο περισσή ανοησία του πλήθους δεν με νοιάζει δεν βλέπει κανείς το θεϊκό αγκάλιασμα παίρνοντας σάρκα από τη σάρκα σου ανεπιτήδευτη και απρόσμενη πέρα για πέρα αληθινά πώς να το αντέξω πώς να ξεπεράσω το σημάδι που επάνω μου εφάπτεται με τα χείλη έφιππος και άνακτας στο λαμπρό του ήλιου απαύγασμα ό,τι έχω μου εκβάλλεις καταλύεις με και καταλύομαι εντός με τη σκέψη μου δεν χρειάζεται να πάω [πουθενά δεν σε αναζητώ παρά μόνο παντού όπου επέρχεσαι κατά κύματα ήταν λοιπόν όνειρο όχι δεν είχε σκιές είχε σάρκα καυτό μεσημέρι νεφοσκεπή μου όνειρα ζωνταν...