Ex Post

Θα μπορούσα καλοκαίρι να κοιμηθώ  στην αγκαλιά σου με τη μυρωδιά που σαν παιδιά μας ηρεμεί μια φωνή και μια ανάσα ρυθμική πώς γίνεται λες τη μια στιγμή παλεύοντας αδράχνοντας το κάγκελο κορμί και έπαρση στην ένωση των αρμών παίρνω και τίποτα δεν συγκρατεί να τα σπάσουμε όλα εδώ όλα να λυγίσουνε από την ένταση να κοπούν τα σίδερα να τρίζουν τα πατώματα να πετάξουμε από το μπαλκόνι καλπάζοντας ξέφρενα στα αφρισμένα κύματα κορίτσι που σηκώνεις στις πλάτες σου τα πιο δυνατά φιλιά μου πατώντας γερά ευλόγησέ με και δεήσου σε μένα ραίνοντας τα χείλη σου γλιστρώντας όλη μου την ύπαρξη στο στόμα σου κορίτσι όπως κανένα άλλο άχρονη'μυστήρια γυναίκα  ολόφωτη το αντίθετο από το σκοτάδι ολόλαμπρη και ασπαίρουσα όπως ορίζεται η κορύφωση όπως ό,τι μπορεί κανείς να φτάσει στον έρωτα κορίτσι κρατήσου γιατί απόψε  θα προβάλλουμε γυμνά τα σώματά μας σμιλεύοντας νέο, δυνατό και καθάριο ...

Κράτα με  μέσα σου οριστικά ερμητικά κλειστά δεν γνωρίζω ούτε χρόνο ούτε ακούω τι λένε δεν θέλω να ξέρω τις μέρες που  καιροφυλακτούν σαν καταιγίδες επίφοβες που ποτέ τελικά δεν ενσκήπτουν είδα ένα όνειρο ήμουν αλλού είχα χαθεί ξύπνησα πίσω σ' έναν ουδέτερο ποτέ χωρίς ένταση χωρίς ηχώ ένας άηχος θόρυβος δεν θέλω να  γυρίζω στα θρυμματισμένα πεδία απότοκος μεσημεριανής αποχαύνωσης δουλεύεις, δουλεύεις το βράδυ δεν κλείνεις μάτι δεν είναι εύκολα μη μου λες ν' αλλάξω το βήμα έχω διανύσει τόση αλήθεια για να φτάσω ως εδώ να μπορώ να σε κοιτάζω ή να ακούω  όταν απλώνεται αυτό το γλυκό μούδιασμα σε όλη του την έκταση αυτό το ευχάριστο βάρος των αισθήσεων εσώτερη  τρικυμία που ξεκινά μ' ένα ρίγος στην επιφάνεια και συνεπαίρνει το πιο απομακρυσμένο  ταπεινό κύτταρο κάθε ασήμαντη νευρική απόληξη πράγματα που  δεν μπορώ να λέω  καλύτερα από το να κά...

Κι έτσι μεγαλώνοντας μαθαίνεις πως η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά πράγματα λεπτομέρειες που συγκεντρώνεις επιμελώς μια συγκεκριμένη έκφραση μια κίνηση  τα χέρια λέξεις, άηχα περάσματα ο ελαφρύς συριγμός και η κούραση στο βλέμμα το βαρύ πάτημα το κάτω χείλος ο σταθερός λόγος η εκφορά των πραγμάτων οι προσφωνήσεις η απουσία προσφωνήσεων αλήθεια,  δεν χρειάζονται όταν είσαι τόσο μέσα τόσο πολύ το έλα αρκεί' τίποτα εξεζητημένο τίποτα μη αναγνωρίσιμο η εξοικείωση το μειδίαμα το γέλιο που αντηχεί στον χώρο καταλαμβάνεις κάθε τετραγωνικό  εδώ μέσα φέρνεις ένα γύρο όλα παρατηρώντας ξανά όλα σταθερά δεν θέλω να αλλάξω τίποτα αν δεν το αλλάζουμε μαζί ένα βήμα κάθε φορά μαθαίνουμε καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερα εγώ που δεν ξέρω κι εσύ που γνωρίζεις από παλιά θα αλλάζουμε  παραμένοντας αναλλοίωτοι στα μικρά πράγματα στις λεπτομέρειες ζω και ξαναζώ τόσο που έχω έναν φόβο μη χα...

Φαίνεται πως οι άνθρωποι διαχρονικά μισούν τον έρωτα δεν κατανοούν τι γίνεται και ο σκοπός  αλλάζει οι προτερα,ιότητες καταλύονται μπροστά στο ένα λοιδωρήστε λοιπόν χλευάστε ακόμα θα παραμείνουμε ακατανόητοι κι ανεξιχνίαστοι τώρα, δε, με πιάνει  μια παρόρμηση έχοντας πετάξει κάθε ρούχο να βγω έξω  στη βεράντα δηλώνοντας πως δεν χρωστώ παρά μόνο στον έρωτά μου δεν μπορώ κι ούτε θέλω να αγγίζω  αυτό το σώμα δεν μου ανήκει  δεν έχω δικαίωμα επάνω του μόνο τα χέρια σου μόνο αυτά  πρέπει να  με περιβάλλουν πιο πολύ απ' ό,τι ξέρω, έχω, γνωρίζω απαγορεύω κάθε αίσθηση' δικήμου  έξω και ξέχωρα  απ' το δικό σου δικαίωμα στο σώμα  και την ψυχή μου δεν θα υπάρχω πλέον διαμεσολαβούμενος μόνο επειδή εσύ κατέχεις τα πάντα μόνο εσύ θα ορίζεις τώρα μόνο θέλω να πιω και πάλι να πιω και να ξυπνήσω σ' έναν κόσμο που να ορίζεται στον έρωτα στο πά...

Αφόπλισέ με πάρε με στο χέρι σου κρατώντας γερά ένστικτο διψώντας κλίνοντας ελάχιστα στο ηδονοβλεπτικό παρατηρητήριο επιβλέποντας όσο είναι δυνατόν το συντελούμενο απομυζώντας ζωικό λαμπρότατα στο φως διαυγάζοντας ό,τι εκατομμύρια διατριβές ποτέ δεν θα μπορέσουν στο ελάχιστο περιττή και άχρηστη κάθε περιγραφή περίβλεπτη, περήφανη στην πηγή άμεσα ποιος δίνει και ποιος παίρνει φτάνοντας στο απώτερο λίγο πριν στο σημείο που και πάλι πίσω βασανίζοντας νου, κενό και πλήρες στο όριό σου και χωρίς κανένα καταργώντας κάθε ενδιάμεσο απόλυτα σώμα και ψυχή παραδομένος και με τα δάχτυλα στο μαύρο όπως ταιριάζει στίλβοντας και σκοτεινά και ερεβώδη γαλαξιακούς στροβιλισμούς έντεχνα στο ρυθμό σου πάλλοντας και σφύζον διάνοιξέ μου κάθε φλέβα απόκρυψέ με και βγάλε με ξανά καθαγιασμένο θέλω να σε φιλώ να γεύομαι εμένα σ εσένα και πάλι να με βυθίζεις βλέποντας να απορώ πώς γίνεται έτσι να μεταμορφώνεται το άλλο πρόσωπο ο λόγος κάθε στάση καθημ...

Το καλύτερο το πιο ποθητό ταξίδι είναι αυτό που καιρό τώρα' περιμένεις ετοιμάζοντας μεθοδικά αποσκευές συσκευάζοντας το χρόνο σε ατομικές κάψουλες πέφτεις στο κρεβάτι και ταξιδεύεις χίλια χιλιόμετρα επιθυμίες προβολή στο ταβάνι απ' τη μισάνοιχτη πόρτα ο απογευματινός ήλιος εισβάλλει σανλυσσασμένηεπιθυμίαστοσώμα ακροποδητί στην κουζίνα ψυγείο, μπουκάλι πίνω κατευθείαν οι συνήθεις μοναχικοί άνθρωποι ξενυχτούν οι αποπάνω δεν ακούγονταιπια ούτε και πνιχτοί αναστεναγμοί στο ισόγειο τώρα στεγνώνουν γρήγορα τα υγρά εσώρουχα εξανεμίζοντας το παράφορο εύοσμο αυτό κρυφίως και επιμόνως εισχωρεί διαχέεται σε όλη την έκταση που καταλαμβάνω με τη σκέψη μου απόλυτα συντονισμένη χωρίς καμία κίνηση συγκέντρωση όλης της ουσίας συμπύκνωση στο κέντρο φωτογραφία, εικόνες εστίαση λεπτομέρειες ένας τόνος πιο σκούρο το δέρμα, τα δάχτυλα αγγίζουν το στόμα θυλακώνει όλα θολά όλα μακρυσμένα έρχομαι φεύγω τανύζω, συσπειρώνω ξανά καταθέτωντας τα διά...

Το καλύτερο το πιο ποθητό ταξίδι είναι αυτό που καιρό τώρα' περιμένεις ετοιμάζοντας μεθοδικά αποσκευές συσκευάζοντας το χρόνο σε ατομικές κάψουλες πέφτεις στο κρεβάτι και ταξιδεύεις χίλια χιλιόμετρα επιθυμίες προβολή στο ταβάνι απ' τη μισάνοιχτη πόρτα ο απογευματινός ήλιος εισβάλλει σαντρελήεπιθυμίαστοσώμα ακροποδητί στην κουζίνα ψυγείο, μπουκάλι πίνω κατευθείαν οι συνήθεις μοναχικοί άνθρωποι ξενυχτούν οι αποπάνω δεν ακούγονταιπια ούτε και πνιχτοί αναστεναγμοί στο ισόγειο τώρα στεγνώνουν γρήγορα τα υγρά εσώρουχα εξανεμίζοντας το παράφορο άρωμα όμως αυτό κρυφίως και επιμόνως εισχωρεί διαχέεται σε όλη την έκταση που καταλαμβάνω με τη σκέψη μου απόλυτα συντονισμένη χωρίς καμία κίνηση συγκέντρωση όλης της ουσίας συμπύκνωση στο κέντρο φωτογραφία, εικόνα εστίαση λεπτομέρειες ένας τόνος πιο σκούρο το δέρμα, τα δάχτυλα αγγίζουν το στόμα θυλακώνει όλα θολά όλα μακρυσμένα έρχομαι φεύγω τανύζω, συσπειρώνω ξανά καταθέτωντας τα διάπυ...

Αυτό που με καίει και με ματώνει είναι στα μάτια σου οι πληγές αυτό που με καίει και με τελειώνει είναι οι αλήθειες κι οι ψευτιές οι καταιγίδες που μες στο σώματα ξεσπούν επιθυμίες που μέσα σ΄ όνειρο ξυπνούν Αυτό που με καίει και με ματώνει τα περιθώρια που μετρώ αυτό που με καίει και με θυμώνει που σε κανένα δεν χρωστώ οι αναμονές μας που μέσα κρύβω εδώ βαθιά δικό σου ρούχο στο μαξιλάρι συντροφιά Αυτό που με καίει και με στοιχειώνει είναι που κρύβω ό,τι ποθώ αυτό που με καίει και με λυτρώνει που με το ελάχιστο μεθώ φωτογραφίες κι ένας γλυκός σου στεναγμός κρυφοκοιτάζω σβήνομαι μέσα σου γυμνός τον χρόνο κατακαίω  πέφτω επάνω σου σαν χιόνι σαν τη βροχή καλοκαιριού μιαν άλλη θάλασσα θα βρούμε εκεί θα μείνουμε έως αργά μέχρι την ώρα που χαράζει θα σ' έχω πάνω μου και θα με νοιάζει πώς να κρατήσω εδώ για πάντα όλη δική μου στιγμή, κορμί μου και προσευχή μου σαν ξημερώνει ποτέ μη φύγουμε, πο...

Εμμονή μου δεν ξέρω πώς γίνεται δεν έρχεται ύπνος ή συγκέντρωση στη δουλειά στο δρόμο οι χυμοί αναβλύζουν η σάρκα μαίνεται δεν είναι όμως' μόνο της σαρκός διαρκής, διακαής επίμονο φάσμα εντός και παρόν φαίνεσθαι και είναι σαν μια έντονη επίκληση αυτό είναι το φως αυτό είναι το σκοτάδι αιχμαλωτίζοντας μέσα σε μια έκλαμψη φωτός ένα διαρκές παρόν τα χείλη αχ τα χείλη η κάτω γραμμή διαγράφοντας εναργώς τις διαρκείς, νέες και παλιές και αιώνιες ηδονές πέρα και έξω από κάθε περιχαράκωση το άδυτο και ιερό που μόνο εσύ γυναίκα δύνασαι κι έχεις τη χάρη να είσαι αυτό που εγώ προσπαθώ απλώς να εισέλθω στην περίμετρό του ιερή Μαγδαληνή στο αέναο ξαναβίωμα πουτάνα αγία πώς να διαρκέσω εγώ πεπερασμένος άλλη μια ζωή τουλάχιστον χρωστώ στη λατρεία σου

Το ιερό αιδοίο περίβλεπτο σημαίνον είναι ο κύκλος δεν γνωρίζω άλλο νόημα τίποτε άλλο πέρα απ' το λόγο που δεν σημαίνεται παρά μόνο διαμεσολαβείται εμείς ανόητοι φανερά αδαείς αδύνατον να κατακτήσουμε καθ όλου αυτό που ξεπερνά και επιθυμία και  πόθο και έκσταση εκτείνοντας το σώμα στο όριο του μη όντος μια δρασκελιά ακόμα κι όλο πλησιάζει και ποτέ δεν έρχεται η πλήρωση ευλογημένο κι εωσφορικό τέμνοντας προς την αλήθεια που μέσα φυλάγεις όσο επανέρχομαι τόσο πιο πολύ φωτίζομαι τόσο συσκοτίζομαι μην κατέχοντας κανένα κλειδί στο άδυτο γυμνός και καθαρμένος έχω δίπλα μου ένα κομμάτι ύφασμα ραίνοντας τις νύχτες μου φιλώντας κι απομυζώντας την ουσία σου αναζητώντας μέσα στις ίνες του τόσο που πια έχω απορροφήσει κάθε οσμή κάθε ψίγμα δικό σου η ανάμνηση παρούσα επιτακτικά επίπονη πόσο χαίρομαι πόσο υποφέρω και γεύομαι ό,τι μπορώ μέσα απ' αυτό προσπέφτω μέσα σου αυτή είναι αλήθεια ούτε εικόνα, ούτε ντύμα ακριβό μόνο αυτό σφιχτ...

 Απ' όσο ξέρω είναι μέρες καλές κι άλλες δεν είναι κάποιοι κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά ξυπνάνε απ' τα χαράματα απ' όσο ξέρω κάποιες Δευτέρες, Τρίτες δεν περνάνε προσκολλώνται εμμονικά σαν το βρεγμένο ρούχο δεν είναι όλα ιδανικά κι η ζωή μπορεί να είναι πιο δύσκολη όσο προχωράει μπαίνεις με έναν ενθουσιασμό ανεβαίνεις, ανεβαίνεις δεν είναι μόνο ευχές και χρόνια πολλά είναι  και  τ' άλλα τα χρόνια αυτά που βαραίνουνε με την ανεπαίσθητα ανελέητη συσσώρευση εκεί σε θέλω εκεί να είσαι όχι όταν σκορπίζω το γέλιο μου βγαίνω στον κόσμο και τα μάτια μου πετάνε σπίθες θέλω να ξέρω ότι είσαι όταν πέφτω με κούραση βαριά όχι πως μπορείς να κάνεις και πολλά μα μπορείς να είσαι μόνο για μένα δεν θα στο ζητήσω ποτέ με δήθεν και εάν ξέρεις πως απεχθάνομαι το περιττό βάρος των λέξεων απαιτώ μονάχα τον απόλυτο σωματικό τόνο που δίνει μόνο ο πόνος κι ο έρωτας

ich bin θα είμαι πάντα εγώ το ένα σου το κάθε σου όλα για σένα τα μπορώ αρκεί μόνο κάθε τόσο την παλάμη σου επάνω στο στήθος να απλώνεις να σβήνω, να ανάβω η ζάλη αυτή σαν μέθη μέσα στη μέρα τα χείλη κι αυτή η γλυκύτητα στο βλέμμα δεν το νιώθεις ξεκλειδώνω όλον αυτό τον χείμαρρο από απτά επιφωνήματα οικεία και ανευλαβή σαν χάδι που περνάει από πάνω γύρω σου κλειδώνει βλέπω παραδομένη στο δικό σου ρυθμό εγώ στον ίδιο καλπασμό σφίγγοντας το σεντόνι και το λεπτό σίδερο με μάτια κλειστά ανάσα κοφτή και βαθιά στόμα μισάνοιχτο σαν προσευχή μια δέηση από τα βάθη τι είμαι εγώ ένας απλός ακόλουθος πιστός που προσφέρει αίμα και νόημα με το σώμα στη θεϊκή σου έκσταση ακόλουθος στροβιλίζομαι σαν τους μεβλεβί δέομαι με τα χέρια απλωμένα σαν κλαδιά προς τα σένα ανεμίζοντας περιελίσσεσαι εντός και γύρω δεν έχω πλέον τίποτα δικό μου η ανατομία είναι λειψή χωρίς δεν ξέρω αν εγώ ή εσύ γι αυτό και βλέπεις πως επιστρέφοντας στα γήινα δύσκολα πατάω ξ...

Πάρε από πάνω μου αυτό το λεπτό κέλυφος που καλύπτει την κάθε επιθυμία γίνομαι το θερμό σου άγγιγμα δεν είναι μία παρένθεση στο χρόνο βιωμένος και δικός μας δεν μου λέει απολύτως τίποτα άλλη μια μέρα ένα άνισο ισοζύγιο πόσο ταιριαστά  να βρίσκομαι καταργώντας κάθε όριο ο πυρήνας  ερωτεύομαι απλώνομαι προς όλες τις κατευθύνσεις οδηγείς και οδηγείσαι ξαφνικά, σαν να ήταν από πάντα έτσι όλα είναι τόσο ξεκάθαρα διαυγή  όλα τα μυστικά  κατακτάμε με μιας όλους τους ορίζοντες διατρέχουμε κάθε έννοια εγκολπωνόμαστε βαθιά και φανερά  με λόγια ανοιχτά  με το διάφανο βάρος της νεροποντής χάθηκα ξανά και βρέθηκα το κατάλαβες πως  αφέθηκα απόλυτα κι εσύ μαζί δεν υπήρχε εγώ εσύ ένα αξεδιάλυτο εκνέφωμα σώμα, μέλη, ανάσα ψυχή μου γεννιέσαι άσε με στο πιο απόλυτο σκοτάδι θα γίνω το προσάναμμα κύκλωσέ με  και κράτα με για πάντα να γλιστρήσω και  να γίνω ένα τέλειο...

Και πάλι άλλη μια φορά κάθε φορά υπήκοος στο δικό σου πόθο κοιτάζοντας στα κλεφτά από το πλάι΄ βλέποντας το λίκνισμα ανεπαισθήτως κλίνοντας πότε στη μία πότε στην άλλη το ύφασμα που αγκαλιάζει ανάλαφρα και διαγράφει κοιτάζω μετά προς τα πάνω τους δυνατούς ώμους πάτησε επάνω μου αισθησιακά δάχτυλα φανερώνοντας όσο χρειάζεται για να χάνω τον ύπνο δεν υπάρχει ξεκούραση το βράδυ το μεσημέρι η ίδια πάντα εμμονή πως θα έρχεσαι γλυκά και έντονα θα ξεκινάω από χαμηλά σαν να κάνω δέηση σαν ικέτης  - στα πόδια δεν προσπέφτουν;   - έπειτα αργά διατρέχοντας όλο το μήκος στους μηρούς τις κνήμες υγρή ανατομία μέχρι την εξαίσια γραμμή που διαχωρίζει το εδώ από το πάντοτε δεν θέλω να τελειώσει ας κρατήσει κάτι ακόμα κάτι παραπάνω πριν την πλήρωση βασάνισέ με γλυκά σε βασανίζω κι εγώ δείξε μου τα περιθώρια που έχω να πεθαίνω στο στόμα σου στα χέρια σου δείξε μου τα χέρια σου κι αγκάλιασέ με όσο γέρνεις μπροστά μου να είσαι το σώμα μου...

Δεν ξέρω τι διάολο χάνω τον ειρμό ο πανικός προ των πυλών δεν αναγνωρίζω θα ήθελα να γιορτάζω με τρομάζει που πρέπει να κοιτώ μέσα στον πυθμένα κάθε βράδυ αγγίζω τις ίδιες μου τις παραισθήσεις φοβάμαι τη μαύρη τρύπα του εαυτού δεν ξέρω πώς να συμφιλιωθώ το θηρίο μέσα μου φαίνεται σαν να στέκεσαι  κάπου παραπέρα και παραπάνω με βάζεις να κοιτάω προς τα έξω και γω γκρεμίζομαι προς τα μέσα που ακούστηκε μισόν αιώνα να ζητώ τρυφερές θωπείες με ωραία λόγια κι αναλγητικές αγκαλιές  - μα δεν ζητάω κάτι άλλο  - όχι ζητάς απαιτείς, με περιφρονείς κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια δεν βλέπεις ξεχνάς συνέχεια πόσα πρέπει να υπερβώ  - αλήθεια δεν ξεχνώ κάποιες φορές είναι πιο δύσκολα άλλοτε όλα εντάξει  - δεν είπα εγώ εν τάξει ξέρω πολύ καλά δεν είμαι σίδερο με υπερβαίνουν κι εμένα συνθλίβομαι, γελώ, μελαγχολώ κλαίω γελώντας παραπατώ τρέχοντας  - να, αυτό πάλι επανέρχομαι αυτό το σίγουρο πάτημά σου ας είχα μόνο  - εγώ σ...

Μαύρο γάλα κάλυψε το φως πόσοι και πόσοι εστιάζοντας  στη μιζέρια τους  τυραννώντας κάθε έννοια ωραίου δε-κι αυτό το λένε ζωή-ν μπορώ τις άσκημες  μάσκες τους και τις αντανακλάσεις του ανόητου κόσμου που παραφέρεται πόζα, δείχνω, χαμόγελα, συμφωνίες, επθέσεις, άμυνες ένα αστείο πουλί σαν μαέστρος στο πόντιουμ περιφέρεται στη στέγη από πάνω στεγνώνουν  τα τελευταία λεπτά της αναμονής θα σηκωθούμε χαρούμενα πάλι χορεύοντας αντικριστά  και θα εγγράψουμε στη μνήμη ακόμη ένα άσκοπο σπουδαίο απόγευμα\ η μνήμη ολοέν φορτώνει προσδιορίζοντας την ταυτότητα ενός ανεπίστροφου ορίζοντα ] μακρινών γεγονότων θα επιστρέψω στις comforting εμμονές μου αγρυπνώντας  το υγρό σώμα σε περιφορά με τα χείλη απαλά τις κόρες κλειστές τρυφερά μέσα στις κόγχες θα ακκιστώ  σαν νεοσσός στο υπογάστριό σου ψηλαφώντας τις άσεμνες θωπείες σου και με το στόμα κολλημένο σανπλάσματηςθάλασσας θα ξεχυθεί το από μέσα πρ...

My twisted words me twisted songs διανύοντας ήδη το τρίτο καλοκαίρι οι εποχές όλα διαδέχονται το ένα τ' άλλο περιμένοντας τις μέρες να γυρίσουν τα ζεστά απογεύματα ξοδεύοντας σώμα και φως στη δουλειά δεν θα πάς αργά θα ξυπνήσεις νωρίς είναι μακρά η διάρκεια γρήγορα θα πετάξεις από πάνω το ιδρωμένο πουκάμισο και θα τρέξεις στο δρόμο' μια ζεστή αλμυρή αύρα πνιγμένη στην κίνηση της λεωφόρου θα γίνεσαι αέρας μια λεπτή μορφή που κυλάει θα σημαδέψεις με το τιμόνι όλο και πιο κοντά όλο και πιο γρήγορα να υποβληθώ σε κάθε μικρή δοκιμασία γιατί ο καιρός πλησιάζει γι αυτούς που πιστεύουν θα έρχομαι σε κάθε ευκαιρία με μια βαθιά ανάσα πότε, θεέ μου ξανά θα βυθιστώ στο στόμα μου ένα ένα όλα τα δάχτυλα σαν μυστική σύνοψη' για κάθε στιγμή ευλαβής κι ανευλαβώς να σε κατακτήσω να με περιβάλλεις όλα όσα είναι μόνο στρεβλές λέξεις πότε με τα χέρια μας με τα χείλη μας θα ενώσουμε πάλι θα ενωθούμε όλα σωστά σε μια υπόγεια δροσερή λίμνη να πέ...

ήσυχες μέρες στη θάλασσα να περιφέρουμε μόνο το βλέμμα στα πλοία που φεύγουνε να μένουμε πίσω σαν την βραδινή αύρα με πόδια γυμνά αναδεύοντας τα βότσαλα ο ένας στον άλλον με βεβαιότητα ακουμπώντας κάπου πέρα να ξεμακραίνουνε τα τελευταία μιας όψιμης βροχής που πέρασε απλά ανεπαισθήτως ψιθυρίζοντας σαν υγρανμένο όνειρο ψηλαφιστά στα σημεία  εκείνα του  κορμιού όπου συγκλίνουνε οι πιο παράφορες και μυστικές επιθυμίες κοχλάζοντας από υποδόριο  έρωτα σμίγοντας τα πόδια στο σύμπλεγμα των ανίκητων εραστών αυτές τις μέρες που σε φίλησα απαλά κι όλα τα υποσχέθηκα

Πέρασαν μέρες και θα περάσουν άλλες στριμωγμένοι στις πίσω θέσεις ασφυκτιώντας μέσα στον άγνωστο κόσμο να βγω έξω να κατακτώ άφησέ με στο άδυτο να εξιχνιάζω τι λέω, να προσπαθώ με όλο μου το κορμί όλα τα άρρητα τα μυστικά αρώματα χάνομαι για λίγο παλεύω πάλι να τα ενώσω όλα σε μια ενιαία εικόνα όπως, όταν είσαι μέρος του όλου δεν ξέρεις και δεν σε νοιάζει ούτε καιρός, ούτε φροντίδες άλλες να ξαναβρεθούμε μέσα στο απόλυτα άχρονο για να ξαναβρούμε το μίτο μας ξέρω, πρέπει να στέκομαι καλά μου λες και νουθετείς όμορφα και με σύνεση με γαλουχείς στο να γίνομαι μεγάλος να μην με περισπά τίποτα όλα να τα κάνω σωστά εγώ, όντας ατελής και με συνείδηση  πλήρη να ξέρεις το πού μπορείς να φτάσεις αυτό είναι το θέμα και να θέλεις να φτάσεις έτσι, όπως απόλυτα πλήρως εν βρασμώ και σε έξαρση αρτύνομαι την κάθε πολύτιμη ώρα που σμίγουμε πολύτιμη και η ώρα του επιθυμητικού της υπόμνησης του θέλω ώσπου να καλυφθεί κάθε συμβατικότητα όχι, αγαπημ...

Αν είναι να βρεις παρηγοριά στον ύπνο ας μην είναι  δίχως όνειρα αυτή τη φορά να με καλέσεις θα είμαι εκεί και τώρα και μετά από χρόνια θα κρατώ φυλαγμένα καλά τα χρυσά σανδάλια  μόνο για να ζήσω μια στιγμή να σε δω να περπατάς σ ένα χώρο που δεν θα είναι έρημος ούτε τα τρίμματα μιας ανασκαφής εδώ σε αυτό το χώμα να σε δω ξανά  να κατηφορίζεις κρατώντας τα στο χέρι αν κάποια πράγματα' σημαίνουν πολλά ίσως και παράλογα και ακατανόητα για όλο τον υπόλοιπο κόσμο για μένα είναι τα πιο ιερά ίσως γιατί ξεκινά κανείς από εκεί πατώντας γερά  και σίγουρα γι' αυτό μπορώ να πω ότι τα λατρεύω δεν μπορώ να εξηγήσω πώς η εικόνα μου για σένα ξεκινά πάντα εναργέστατα από χαμηλά με πλήρη συνείδηση κι απόλυτη καθαρότητα ίσως γι' αυτό τόσο πολύ  να  έχω ανάγκη να βαδίσω όπου κι εσύ' όπως κι εσύ να σου μοιάσω αν είναι δυνατόν για τούτο και σε κρατώ σφιχτά  μέσα ...

Περιφερόμαστε υπνοβατώντας κάποιες φορές δεν υπάρχουν απαντήσεις κι όλα είναι τόσο λίγα πώς ν' αντιστρέψεις αυτό το σκοτάδι χρειάζεται κάτι άλλο κάτι παραπάνω απ' αυτό το ελάχιστο που μπορώ να ήμουν λίγο πιο κοντά να έπαιρνα κάτι από πάνω σου μερικές φορές οι μέρες βαραίνουν αναίτια κι ανούσια να δώσω το σώμα μου κι αυτό δεν αρκεί να δώσω περισσότερο απ' αυτό που λέμε ψυχή είμαστε ελεύθεροι παραδομένοι στο τυχαίο προσπαθώντας να ορίσουμε το  πριν και το μετά όμως, ενίοτε μένει μετέωρο αυτό το ενδιάμεσο πού είμαι τότε πού βρίσκομαι στο καθημερινό δέσμιοι της ανάγκης που πρέπει να θεραπεύσουμε ένα φιλί περισσότερο ίσως κι αυτό δεν είναι αρκετό ακόμα και μια αγκαλιά δεν είναι πάντα το ζητούμενο πρέπει να ορθώνουμε διαρκώς το ανάστημα να λέμε, είμαι εγώ και γι' αυτό συμβαίνουν όλα δεν τα ορίζω όλα δεν γνωρίζω πολλά γνωρίζω όμως να γίνομαι αυτό που μου δίνεις τόσο τραγικά ανεπαρκής και ατελής που τρομάζω ώρες πώς να  συμ...

Έχω ένα παράθυρο ανοιχτό καλοκαίρι και χειμώνα απλώνω το γέλιο μου στον ήλιο φιλώ τρυφερά στα μάτια μ' αρέσεις όπως περνάς ανάερα στο αβέβαιο λίκνισμα των τακουνιών και το σταθερό τάνυσμα των δακτύλων πόσα μπορεί κανείς να αποδώσει στον έρωτα να είναι πάντα τα χείλη ποθητά στη γλώσσα όλη η ουσία σου ποιος είναι τρελός να μην χυθεί ολόκληρος να μην ξεδιψάσει πετώντας χάμω το ρούχο της αμφιβολίας χωρίς περιττά γυρίσματα και πόζες μου ταιριάζεις μα δεν σ' αγαπώ μόνο γι' αυτό ανοίγω όλα τα δώρα σου περιφέρομαι γυμνός στο δρόμο περιμένω σε περιμένω ξέρω πως θα σε δω όσο κι αν ξέρω τόσο κι άλλο τόσο το λαχταρώ δεν καμώνεται ο έρωτας με λόγια να σε αρπάξω να σε βάλω μέσα μου ολόκληρη ξέρεις πως μεγαλώνοντας ποτέ δεν κουράζεσαι όταν το σώμα και το αίμα σου μοιράζεσαι όπως το θέλεις αν δεν σε βλέπω τίποτα δεν μου ανήκει αν δεν σε νιώθω γκρεμίζομαι στο χάος γίνομαι πάλι  ένας ασήμαντος σκόνη που παρασέρνεται στον  αέρα και τη ...