Ex Post

Πρέπει μα δεν μπορώ να δουλέψω πλέον όμορφη μέρα μην περνάς έτσι η επερώτηση είναι που δεν μπορεί να περιμένει ή οι ζωές μας αναπάντητα πάντοτε ερχόμαστε φεύγουμε η παρακαταθήκη μου μόνο σύμβολα που κάποτε ίσως να είναι παντελώς ακατανόητα τώρα, ας πούμε θα ήθελα να βαδίζουμε με γυμνά πόδια όπως κι άλλες φορές κάτω απ' τα έκπληκτα ή και αποδοκιμαστικά βλέμματα δεν έχουμε ανάγκη παρά μόνον τονήλιο δεν έχω ανάγκη παρά μόνο το δέρμα σου το κορμί σου σύμπλοκο σχήμα αθανασίας υπερβατικά στην ηδονή του πόνου και του πόθου πόσο κοντά αυτά τα δύο αλλά πες μου πόσο λάθος είναι να κάθομαι έτσι τώρα στο γραφείο κι η σκέψη σου να αναστατώνει κάθε κύτταρο ένα αεροπλάνο έσκισε το σύννεφο βάζω το χέρι μου επέρχομαι δριμύς καιτρυφερός με όλη μου την έπαρση σβήνω το φως γλυστρώ ψηλαφητά ένα ένστιχτο ορμής την υπέρτατη στιγμή που καταλύεται το όλο μέσασου το πνεύμα ρέει ζεστό στο πιο σκοτεινό φωτεινό σημείο δεν έχω άλλη υπόσταση παίρνω μό...

Να μιλήσω γι' αυτή την πείνα δεν είναι το κρύο ο χειμώνας που επανέρχεται τα κλειστά παράθυρα στα σπίτια πίσω τους έφηβα κορίτσια ανιχνεύοντας στα υγρά των δάχτυλα το μέλι της αφής πώς να κορεστεί αυτή η πείνα πηγαίνεις παρακάτω η ζωή σε ευκαιρία το βράδια σφαδάζουν πίσω από κλειστές πόρτες το ξημέρωμα αργεί πώς θα περάσει ξέρεις πως ξαγρυπνώ είσαι κι εσύ μέρος αυτής της αγρύπνιας αγριμώνοντας μέσα σου κάτι που γίνεται σαν χαρακιά έντονη, σκληρή τόσο που να  αφήνει πληγή σκίζοντας το σεντόνι ναι άσε με να νομίζω εξάλλου ποιος είναι ο κατακτητής και ποιος νικημένος ξέρω πολύ καλά δεν πρόκειται να έχω ποτέ καμία ελπίδα άσε με λοιπόν να ζητώ παραπάνω νομίζοντας ότι δίνω τα περισσότερα αλλά μη μου λες όχι αυτό ότι μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου αν μείνω στο δρόμο αν χαθώ αν... λύτρωσέ με μέσα από σένα μπορεί κάπως από σένα έστω λίγο λίγο αυτό το κενό να πληρωθεί αυτή η πείνα να παρηγορηθεί έφτιαξα κάτι πρόχειρο με τα καλύτερ...

Εντάξει τώρα και συ έγραψες τις πέντε γραμμές σου και κάτι έκανες δεν είναι ίδιες όλες οι μέρες δεν το καταλαβαίνεις δεν με καταλαβαίνεις κάνουμε κύκλους τα σύννεφα πετάξανε πιο χαμηλά σκεπάσανε τη λεμονιά στην αυλή έβλεπα τους περαστικούς κι είχα μέσα μου ένα κρύο ξαφνικά σαν να με άγγιξε μια παγωμένη ανάσα δεν βλέπεις πως κουράζομαι πέντε σκαλιά ουρανό πώς να τ ανέβεις άπλωσα τα προχθεσινάσου κύματα αντικρίζοντας την ανατολή κι έλεγα πως πετάω απλώνω τα πόδια μου στο χώμα τυλίγομαι τ αρώματα που επάνω μου αναγνωρίζεις ως κι η φωνή μου είναι κόπος μεγάλος κι έχω μια κούραση που με κυριεύει τι αλαζονεία μάταια προσπαθείς δεν υπάρχει κάτι για να καταλάβεις κι όσα δεν καταλαβαίνεις τόσο το καλύτερο ποιος μάζεψε ποτέ τόσα πολλά όστρακα και ορυκτά όσες κι οι σκέψεις που μαίνονται υπογείως ταίριαξες πάνω σου μια παλιά μου φωτογραφία μη με κοιτάζεις δεν θα δεις τίποτα από μένα μην ψάχνεις σημεία αναγνώρισης άφηνέ με πότε πότε να χάνομαι ...

Κρεμάω σχεδόν κάθε μέρα τα μικρά μου μυστικά βυθίζοντας στα υγρά σου μάτια όλους μου τους φόβους γίνεσαι ο χάρτης κι ο πόθος που με λιγώνει η χαρά που είσαι εδώ έφτασαν οι μέρες  που όλοι καταλύουν σ' ένα σώμα που δεν φοβάται να ξεχαστεί  μέσα στη γύμνια  των ρυτίδων του έφτασαν  τα μικρά πλεούμενα κι οι παράξενοι γλάροι μη σε ξεγελά το μικρό καλοκαίρι\ τα καλύτερα ταξίδια γίνονται μεταματιακλειστά ν΄' αφήνεσαι έτσι να ταξιδεύεις δαγκώνοντας και λείχοντας τρυφερά το κάτω χείλος απομυζώντας το ακέραιο\ οι άνθρωποι δεν στερεύουν αν σηκωθώ κι ανάψω το φως πες μου πως δεν θα πληγώσω αυτή τη στιγμή που υγρή διαποτίζει όλο τον ορίζοντα μετά έξω ήτανε το χιόνι θυμάσαι; θα λέω μετά από χρόνια και μεις παίζαμε στο δρόμο κοροϊδεύοντας   αψηφώντας τηνκάθεμικρήκαιμεγάλη απόσταση\ σε κυνηγώ στη λεωφόρο κλείνομαι γιαπάντα μέσα σου υποφέρεις μαζί μου να, κοίταξε μένω μετέωρ...

Όχι δεν μπορεί να είναι μια σκιά μόνο που ακολουθεί τα φώτα θα με βρεις πίσω από κάθε μια απλή συνηθισμένη καληνύχτα τίποτα τίποτα ιδιαίτερο μόνο που όταν γίνεσαι το σώμα κι η πνοή μου κοφτή,  βαριά όταν γεύομαι μεμιάς όλα σου τ' αρώματα κακάο, μέλι, γάλα και μέταλλο τότε, φτάνω τόσο βαθιά τόσο μακριά μέσα μου μέχρι το γάλα μου το πρώτο γίνεσαι ο χρόνος μου χωρίζομαι κι ενώνομαι γίνομαι όλα όσα μπορείς αίσθηση, ένα, ενιαίο που δεν μπορείς να ξεχωρίζεις πια δικό μου δικό σου ανήκουμε πια στο χάος και το άχρονο κενό που πληρούται εν εξάλλω θέλω να χανόμουν εκεί που θέλω να επιστρέψω το νόημα \\βρίσκω για ένα απειροστό ανοίγοντας μια άβυσσο απ' όπου γυμνό φως με τυλίγει /όταν απόλυτα μη ζητάς να το περιγράψω αν το μπορούσα θα σήμαινε πως δεν το ζούσα ας έχω το προνόμιο να φτάνω εκεί ξανά και ξανά ποτέ να μη σώσω τίποτε άλλο πια να εξηγήσω και τούτα δω τα βιβλία να τα κλείσω τίποτε  άλλο πια παρά πλήρης ακέρια αίσθηση τόσο π...

Υποτίθεται πως κουβαλάω μια ατέρμονη άνοιξη που καιροφυλακτεί στα οστά των χρόνων ακροστιχίδες αδέξιων δρόμων που δεν ορίζουν παρά το ανεπίδοτο εκκρεμώντας ες αεί σαν πράξη που όλο αναβάλλεται παρατηρώντας με τη μνήμη τεντωμένη εταστικά βλέμματα όλοι ατονούν στην ίδια κατεύθυνση πάτησα πίσω και γύρισα κατά τη νύχτα που όλο ανέβαινε σε είδα να αποδελτιώνεις μέσα στα μάτια σου το υγρό σώμα μου που αποτολμά το πέρασμά του μέσα σου ορθώνοντας ένα μικρό σημείο το παιδί κι ως σχήμα μέσα σε σχήμα μετουσιώνεται ανακλάται σε δεκάδες κατοπτρικά τεθλασμένα πρόσωπα περαιώνεται μόνο βαθιά εντός ως εκεί που βυθίζομαι έκπληκτος ανακαλύπτοντας εκ νέου μνήμη τόπο αφή θερμό γυναίκα

Πρέπει να μάθουμε ν' αποταμιεύουμε να μπορούμε να παίρνουμε το πολύ  από το λίγο μα πες μου σε ρωτώ κι απάντηση δεν περιμένω πώς θα ήταν δυνατόν μαζί σου να μην είναι η κάθε μέρα καλύτερη όλα θα κυλούσαν και γρήγορα αλλά κι αργά κατά την κάθε διάθεση κι άλλοτε σαν παιχνίδι σαν αυτή την ξεγνοιασιά τρέχοντας αναμετρώντας τον  χρόνο με νεύρο έλα να δούμε αν θα προφτάσουμε οδηγείς πιο αργά από άλλες φορές το βλέπω ότι το νιώθεις κι εσύ πως δεν θα θελα τίποτε άλλο παρά να πορεύομαι έτσι τι θα ταν  πιο σωστό και ταιριαστό το γνωρίζω πως το γνωρίζεις ας είναι δήθεν η αμφιβολία παρούσα σε κάθε διακινδύνευση δεν υπάρχουν εάν και αλλά και δεν χρειάζεται  ούτε διαίσθηση ούτε υποθέσεις η αγάπη ας μην το παραδέχεσαι είναι παρούσα όσο δεν πείθεσαι τόσο περισσότερο τα βλέπω όλα  να μετουσιώνονται σε κάθε έκφραση κάθε αυθόρμητη κίνηση η ζωή που αλλάζει όλα τελικά  ευεξήγ...

Είμαι η σκοτεινή ενέργεια το ποτάμι που δίπλα του βαδίζεις το πιο φθηνό άρωμα κι η πιο εξεζητημένη αίσθηση αποπλάνηση το παράθυρό μου γεμίζει με θάλασσα πέρα στον ορίζοντα μια ομίχλη χάνεται σκιαγραφώντας το δικό σου περίγραμμα στην πιο ακατάλληλη ώρα που δεν υπάρχει αναδύεσαι ολοζώντανη και παλεύω να τιθασεύσω αυτή τηναίσθηση μην καταλάβειοκαθένας ας καταλάβει λοιπόν ας το νιώσουν όλοι αν μπορούν ανίερη ιερή αμαρτία στο υπογάστριο δεν μπορώ να κρύψω δεν θέλω να το κρύψω σχεδόν εκρήγνυμαι μπροστά σε όλο το ακροατήριο my dear colleagues θέλω να τελειώσω εδώ μπροστά σας το έδρανο δεν με κρατάει πια σοβαρό και ευυπόληπτο ο έρωτάς μου μαίνεται δεν μπορεί να περιμένει δεν μπορεί να κρυφτεί ποιος και γιατί θα με κρατήσει να μην φωνάξω να μην κραυγάσω σφαδάζοντας από ιερή καύλα εδώ στο φως θα αποθέσω όλο το είναι που ορμητικό ξεχύνεται από μέσα μου ω, θεέ μου δώσε μου κι άλλο τέτοιο παραλήρημα ευγνωμονώ σε εσένα που με κάνεις έτσι χωρ...

Θα χαθώ εδώ κοντά σου δίπλα σου το ξέρεις θα χαθώ ποιος είπε πως είχαμε πάντα ό,τι θελήσαμε έσφιξα τα χέρια μέσα στα γάντια και ξεμάκρυνα στην παραλία προσπάθησα να συγκρατήσω όλη την ομορφιά του κόσμου κι όλα γλιστρούσανε στην κρύα αφιλόξενη νύχτα δεν έχω τελευταία νιώσει άξενος μετέωρος στον τόπο σου είναι που καταγράφω τα σήματα πορεία ο καιρός δύσκολος νιώθω το βάρος των απραγματοποίητων δεν είναι λες μη δίνεις σημασία αλλά αν δεν έδινα θα 'ταν όλα όπως απλά όπως είναι κι όχι όπως είναι γιατί εγώ θέλω όχι, όχι μην ασχολείσαι δεν μπορώ κρυώνω δεν με ζεσταίνει καμία λέξη γι' αυτό σε ανακυκλώνω βδομάδα τη βδομάδα και τι δεν θα 'δινα να προδίδονταν ο χρόνος εκείνες τις στιγμές να διαχέονταν μέσα στο αίμα να διαρκούσε, γαμώτο να διαρκούσε να μείνεις εδώ ναι, να γινόταν αλήθεια να μείνω για πάντα έτσι ξέρεις να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να σε αναζητήσω απ' την αρχή ολότελα να με αφομοίωνες κι αφού διαλυόμουν οριστικά και ...

κάποια δεν μπορεί να τα εξηγήσει κανείς και γιατί θα έπρεπε δεν θα έπρεπε δεν θέλω να χρειάζεται πολύ απλά ας είμαστε έτσι όπως ξέρεις κι αν σε κουράζω πες το όχι, μην μου το πεις ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω το ένα, εκείνο, το άλλο όμως, εκεί που λέω πως σε ξέρω να σου και μια καινούρια, μικρή αμφιβολία πέφτει σαν στάχτη επάνω στην αυλή μας τα φύλλα που τα ξέπλυνε η πρωινή βροχή κρύβονται κάποιοι λυγίζουν κάποιοι αναρωτιόμαστε τι έκανα, τι έφταιξα και όλα αυτά γιατί λες πως το ψέμα κυριαρχεί λες, πολύ λίγα απ' αυτά που κράτησα στα χέρια μου και με το στόμα στα έδωσα στόμα- με στόμα δεν ήταν κάτι περισσότερο από το χώμα που γέμισε την αυλή μας και το χώμα έγινε λάσπη ο τόπος που αγαπάμε ένα τοπίο που άλλαξε με τα χέρια σπρώχνω προσπαθώ ένα πλοίο φορτωμένο στον ορίζοντα βλέπω εδώ από ψηλά βλέπω όσα γίνονται εκεί κάτω χωρίς εμένα δεν ωφελεί να κλειδώνω διπλά δεν ωφελεί κανέναν το νερό που ρίχνω πάνω σου με τα χέρια ποιος είμ...

Δεν θέλω να περιγράφω να μην είναι ανάγκη γι΄ αυτό θέλω ν' αγγίζω να νιώθω πέρα ως πέρα αλλά βλέπω τώρα δεν μπορώ να μην έχω μπροστά μου σαν όραμα σαν κάλεσμα σε ηδονές υπέρμετρες ας ήξερα μόνο να χορεύω το πόδι που με χάρη κάμπτεται για να χωρέσει το λουράκι από πάνω διαγράφεται τώρα εδώ μπροστά μου κι είχα το κουτί στη ντουλάπα μου και μόνο που τα άγγιζα παραδινόμουν στον πόθο όχι να σε δω να τα φοράς για μια φορά ακόμα δεν υπάρχει θαρρώ άλλο του σώματος σημαίνον ό,τι πιο απόλυτο ερωτικό και τα χάιδευα τα έφερνα κοντά στα χείλη μου ω  να μπορούσα τώρα να τα φιλώ τα δάχτυλά σου ένα ένα δεν με νοιάζει τι είναι τι δεν είναι άσε με να φτάσω εκεί χαμηλά δεν θα μου χάριζες ηδονές  μεγαλύτερες από αυτές που μόνο εγώ μπορώ να δρέψω στο σώμα σου κάτω απ' το πέλμα σου κι άλλη φορά που δεν το ξερες εγώ πολεμούσα με σένα να χωρέσω μέσα στο γοβάκι σου να σε κατακτήσω από κάτω από χαμηλά μα πόσο πώς είναι δυνατόν πώς μπορεί να χωρέσ...

Θα καταγράφω βλέπω, αισθάνομαι όλα θέλω να μείνουν εδώ όλα γίνονται πολύτιμα μικρά κοχύλια  που τα φυλάμε μέσα σε τσίγκινα κουτάκια βλέπεις, η αγάπη  δεν τσιγκουνεύεται όλα τα κάνει περισσότερα καλύτερα νέα, με γέλιο, με χρώμα απόψε θα μπορούσα  να σε ακολουθήσω όπου κι αν ήσουν το γρήγορο βήμα σου κορμί που δεν φοβάται στο κρύο στον αέρα ζέστανέ με ένα φιλί σου με την ίδια λαχτάρα πάντοτε ζητώ μα πώς, πες μου εσύ, πώς γίνεται  όλο και πιο πολύ όλο και πιο δυνατά θα σε βρίσκω όπου κι αν είσαι θα είμαι το ίχνος  από το βήμα σου ο αέρας που βγαίνει  από το στήθος σου το λίκνισμα  οι τσέπες  που βάζεις τα χέρια σου η κουπαστή που ακουμπάς θα είμαι  ακόμα κι ό,τι είναι άπιαστο δικό σου απροσδιόριστο το κάθε αμφίβολο σημάδι τα λόγια  που δεν καταλαβαίνω το αχ που δε λέει να βγει το άγνωστο που ενοικεί μέσα σου τόσα και τόσα που διαρκώς μαθαίνω...

Σκέπασέμε κρυώνω μη με σκεπάζεις έλα κοντά άσε με ξέρεις πως μισώ τη βροχή περπατώ επάνω στα πεσμένα φύλλα κι αυτή η υγρασία εισχωρεί μπαίνει μέσα μου σώπασε σε τυλίγω με τα ζεστά μου μηνύματα σε ξορκίζω μην αφεθείς μέσα σε αυτό τοπλήθος ήταν εκεί στην πύλη πουσε έχασα εγώ που κάθε δικό σου βήμα φύλαγα κάτω από το σακάκι μου σαν χάρτη για να πορευτώ δεν με είδες με άφησες να χαθώ έτρεξα σουλέω κοιτούσα γύρω ο τρελός κιείδα λέει την άκρη απ' το κόκκινο μαντήλι μετά, τέσσερις αχάραγα πονούσα κι έκλεινα τα μάτια γυρνώ στο πλάι και είσαι εδώ ξυπόλητη στα μάρμαρα Σεπτέμβρης μήνας θυμάμαι χωρίς σειρά στο σώμα μου κάθε ανάμνηση απτή, ζεστή τόσο που με τρομάζει δεν θέλω παρά μόνο στα χέρια σου ξέρω, ο καιρός αντιμάχεται ξέρω, οι μέρες μεγαλώνουν και μακραίνουνε από πού να γυρίσω να ανταμώσουμε να σμίξουμε \χωρίς άλλο να περιμένουμε ό,τι έχω είναι στα δικά σου χέρια στο κορμί σου ένας νέος τόπος που όσο και να τον βαδίζω τόσο που μένω έκπλη...

I cried and I cried and I cried oh what the hell who will listen to me now that the silent body recalls all these shiny realms of love dont call me a lover dont call me a stranger love fall on me squeeze me grab me and unfold me where I gaze staring the night illuminations or just behold halloucinations beware my love beware of the silver beauty that holds within you yesterday I dreamed alive the flesh and the smell of cool tideness the taste of your kiss come and reward me come and rest in my ecstatic alley that I plant for you and every morning I cast the early light just to curve each part of you in a glowing and sparkling haze of dawn    

Κατ' εξαίρεση απόψε ας μιλάμε  ας γελάμε και να λέμε πόσα λόγια χωρίς λόγο  χωρίς νόημα κούφια τα βήματα τα περισσότερα τι ξέρω τι ξέρεις τι ζητάς  απ' τη ζωή τι επιστρέφεις τόσος θόρυβος  εκεί έξω μια ανόητη οχλαγωγή τα μικρά  και τα ασήμαντα τα τετριμμένα κι η ζωή  όλο γερνάει κι η ζωή  δεν περιμένει μην προσπερνάς μην προσπερνάς κοίτα εδώ δα να, κάτι μένει μα αν δεν προσέξεις ποιος θα νοιαστεί αν δεν με δεις εδώ μπροστά σου θα περνώ θα τραγουδάω με ένα πρόσωπο και χίλια με χίλιες δυο χειρονομίες κοίτα, είμαι εγώ όπου κι αν δεις ο δικός σου ο νέος πρίγκηπας και σάτυρος και ευγενής έλα άγγιξέ με κράτησέ με,  αν μπορείς, δώσε μου πίσω όλο τον χρόνο μου ποιος βιάζεται ποιος φεύγει είναι νωρίς ας πούμε όμως  ακόμα κάτι τις φωνές μας  ας ενώσουμε τα σώματα  τη γεύση  αυτή που μέσα μου κρατώ  εδώ για πάντα ...

Οπωσδήποτε το Σάββατο θα υπάρξουμε θερινοί μέσα στην υγρασία του Γενάρη δες πάλι πώς εμφανίστηκες από εκεί που δεν περίμενα τίναξα τα σκεπάσματα έστρωσα τις φρεσκοπλυμένες μου επιθυμίες μοσχομυρίζοντας εσύ ζώντας θεέ μου, στον ενεστώτα ως να μη ζήσαμε ποτέ σ' ανασαίνω άπληστα αλλά και χωρίς επίγνωση οσφρητικά σ' αναγνωρίζω πέρα για πέρα στα κύτταρά μου εγγράφεσαι διακαής και γήινη στη γλώσσα μου έτσι που να μπορώ να σε παραφράζω να σε ερμηνεύω να σε  δημιουργώ ξανά στα πιο βαθιά μου κέντρα ολοδική μου ως σε οσμίζομαι η σάρκα μου στη σάρκα σου και στα χείλη απόλυτη μεστή γεύση αέρινη αλλά και συμπαγής γυμνό μέταλλο ακονισμένη αφή ρουφάω όλη σου την ουσία μέσα μου επίμονα θέλω με πόνο και με γλυκό σπασμό χάνω τον κόσμο ο μυελός εκρήγνυται ξανά και πάλι σαν να μη σε χόρτασα μεσημέρι και απόγευμα πώς σκοτείνιασε έτσι δεν μπορώ θέλω να δω μέσα στα μάτια σου μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να καταλάβω τη γεύση σου ψηλαφίζω τα χείλη πο...

Σαν κανονικοί τώρα θα δεις θα φυσήξει ένας αέρας από τα δυτικά και θα φέρει εδώ μέσα στο πιάτο όλη τη θλίψη της μεθεόρτιας κόπωσης τα μάτια σου δεν θα 'ναι πια υγρά  κάποιες σκέψεις θα περνάνε  σαν σύννεφα βιαστικά  το παιχνίδι θα είναι βαρύ θα γελάμε, ναι, και θα 'μαστε στο τελείωμα της έκφρασης κομμάτι σκεφτικοί τα παιδιά μου μαθαίνουν ν' αναδεύουν  το πιο βαθύ χρώμα του δειλινού κάνοντας κούνια στην ακροθαλασσιά κι ούτε που μπορέσαμε λίγο να βαδίσουμε κοιτώντας πέρα στα νησιά το κύμα ερχότανε ορμητικά κι όμως δεν έσκαγε την τελευταία στιγμή μόνο έσβηνε με κρότο υπόκωφο τα δάκρυα ήρθαν αργά και ξέπλυναν τα χτεσινά ποτήρια με το κόκκινο κρασί δεν είχαμε γιορτή δεν πλαγιάσαμε κουρασμένοι με το χνώτο μας βαρύ απ' τ αλκοόλ  και την καύλα να οσμίζομαι μέσα απ' τ ανοιχτό σου ρούχο μαζέψαμε τα πολύχρωμα δώρα τα πιο ανέμελα χαμόγελα και τα πιο περιττά περιτυλίγματα κι όλα ανακα...

Δεν γίνεται αλλιώς δεν γίνεται δεν μπορώ παρά να σ' έχω σαν το φως σαν τον ορίζοντα που κάθε μέρα αντικρίζω και λέω με τον ήλιο θα πάμε σήμερα πιο κάτω δεν γίνεται λοιπόν αυτά τα μάτια μην κοιτάζω βαθιά τους να μην μπαίνω με την υγρή τους θαλπωρή να με συνέχουν όλα μέσα τους τα βλέπω αληθινά που και τίποτα άλλο πια τίποτα μην φανέρωνες το πώς γελούν και πώς τον έρωτα φωτίζουν κανένας λόγος γλώσσα καμία ποτέ δεν θα 'ταν αρκετή για να εκφράσει πώς τ' αγαπώ τ' ακολουθώ πώς τα πιστεύω πόσο ζητώ με τι λαχτάρα στο βυθό τους το φιλόξενο να σκύψω σαν κόλπος μ' αγκαλιάζει και με θάλπει τίποτα άλλο πια δεν θέλω αλήθεια τίποτα να τα φιλώ ως και αυτό δεν μου αρκεί γιατί τους πρέπει να υπάρχουνε και τρόπο να τους δίνω να φανερώνονται σε μένα τον έρωτα επάνω μου γελώντας ν' απωθέτουνε ποτέ ξανά κανένα βλέμμα δεν με είχε συγκινήσει κι αν είμαι άξιος σε μένα τόσο φως να δαψιλεύουνε ας είναι τόσο φανερό και δεν με νοιάζει τόση ...

Είχαμε καιρό να δούμε πίσω από τις γρύλιες χωρίς καμία βιάση κι ήταν ωραία που με το φως της μέρας σε είχα και ήσουν στα χέρια μου όλο το φως του νέου πρωϊνού θα είναι ένας ωραίος χρόνος θα σ αγαπώ και θα το ξέρεις όλο και πιο ζεστά όλο και πιο γλυκά μ' ένα ζεστό φιλί και μια λαχτάρα στην ψυχή ας μη σηκωθούμε νωρίς ας μείνουμε λίγο ακόμα γιατί δεν θα είναι πάντα μαζί μας ο καιρός γιατί θα υπάρχουν μέρες και μέρες γι' αυτό τυλίξου γύρω μου κι επάνω μου σαν πρώτη φορά όχι με αγωνία παρά μόνο με την προσμονή τη βεβαιότητα αλλά και την αμφιβολία της αγάπης που ζητά κι αναζητά θα είσαι ακόμα εδώ και μετά κι όταν θα προχωράνε οι μέρες κι εγώ θ' αναζητώ έναν τρόπο που να μην είναι ανάγκη να χάνω την κάθε αφή μου να ξενώνομαι το ίδιο μου το σώμα να πρέπει ξανά να δημιουργήσω έναν μικρό ασφαλή κήπο ίσως με το χώμα και τον ήλιο ίσως ανεβαίνοντας ίσως και στη θάλασσα μα πού θα πρέπει κάθε φορά να σε αναζητήσω πάλι ενώ τώρα ε...