Ex Post

Το βράδυ κάπου όλοι θα βρεθούμε φιλιά κι ευχές και του χρόνου με υγεία κάποιες μέρες αγαπώ ως και το δρόμο για τη δουλειά τα μαγαζιά τον καφέ μου ακόμα τη συννεφιά εκείνο που δεν ξέρεις ίσως μέσα σ' όλα είναι πως κρατάω  ως και τους ήχους  τα βήματά σου το νερό  που κυλάει και την πετσέτα που απλώνεις το γαλάκτωμα τη σκιά κι όλα αυτά που λεν "γυναίκα" κατάκτησέ με  στο σπίτι όλα δικά σου τα ανοίγω να μη ρωτάς τι θα μου πάρεις  να μη ρωτάς το τι και πώς όλα  εδώ και τώρα τώρα δυο χρόνια είναι δικά σου έχουν για πάντα το άρωμά σου το σχήμα σου τις αντηχήσεις σου  ως κι η σιωπή σου πάνω στους τοίχους πέφτει σαν φως  του δειλινού\ κι όλοι οι δρόμοι  γύρω γύρω  ξέρουν μονάχα μόνο εσένα για αυτό απόψε αν μπορούμε αν γίνεται αν καταφέρουμε να κάνουμε μια ευχή όχι με λόγια αλλά στο σώμα πουείναιδικόμου πουείναιδικόσου και όλα όσα...

δεν ξέρω τι με κρατάει τα πόδια μου καρφώνονται χάνω όλο το αίμα και το μυαλό σκορπίζεται μια πολύπλοκη εξίσωση τι δίνεις τι παίρνεις μια παράλογη παρόρμηση να διψάς και να φτύνεις μέσα στο ποτήρι χάνω τα πάντα μ' ένα καδρόνι γκρεμίζω το σπίτι σπάω τα ποτήρια διαλύω τα έπιπλα κι έπειτα λέει μένω μόνος σ' έναν κενό και κρύο χώρο έχει αρχίσει και νυχτώνει τα φώτα σβηστά όλα σβήνουνε καιδενέχω το κουράγιο ούτε ένα δάκρυ ως κιαυτό ακόμα το καθαρτήριο δενέρχεται συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται να έρθει κανείς θα μείνω στο έρημο δωμάτιο γιαπάντα η γάτα μόνο θα γλύφει παίζει με τα σπασμένα ύστερα κι αυτή μ'  ένα σάλτο θα χαθεί\ με όση δύναμη μου μένει καιτον αέρα που μπορώ να μαζέψω στο σκισμένο στήθος μου σου φωνάζω κιη φωνή μου βγαίνει παράταιρη στριγκιά και παράφωνη σε μια ύστατη προσπάθεια αρπάζω τις μπαλαρίνες σου με όλες μου τις αισθήσεις συγκεντρωμένες σε ένα αντικείμενο σαν το σκύλο που οσμίζεται κι αμέσως ξέρει πού θα βρε...

Πώς πώς να κρατήσω θε μου πώς να μην πέσω παρασέροντάς σε πάνω σε κοφτερές έριδες ματώνοντας κι όσο δε φαίνεται\ τόσοτοχειρότερο αδικώντας ποιος μπορεί να ζητά και για πόσο ο δρόμος ανηφόρα κι η ανάσα δεν φτάνει ένας κόμπος που σφίγγεται και το νερό δεν φτάνει αυτή η δίψα δεν σβήνει άνοιξε τα παράθυρα κρυώνω θέλω να βγω να πονέσω τιμωρώντας αυτό το λίγο που γίνεται σαν ένας βρόχος - γιατί να υποφέρεις - γιατί σ αγαπώ δε χρειάζεται να στο λέω στο δίνω κι εσύ παίρνεις κι εγώ μένω πίσω με σπρώχνεις σαν να θέλεις να με γυρίσεις πίσω όπου δεν θέλω να είμαι όπου έφυγα σεθέλωεδώ, διάολε δεν με νοιάζει πώς και τι αλλά να είσαι εδώ ναμαγαπάς μη μ' αγνοείς στα δίνω όλα έλα και πάρτα \ δε ζήτησα κάτι άλλο μόνο έλα για το θεό το στόμα μου στέγνωσε πια \φίλα με γιανασωθείς κιεγώ να ξεδιψάσω

Παλεύω ν ανέβω κάποιες φορές είμαι στο τίποτα δεν μπορώ να ξεφύγω από την επίφοβη έλξη του κενού χώρου μένοντας μετέωρος βουλιάζοντας και μέσα στην αγωνία βλέποντάς σε μια εικόνα κοντά μακριά βυθίζομαι κρύο και ζέστη απλώνοντας με αγωνία το χέρι μια τελευταία ευκαιρία η ζωή τιμωρεί δεν έχω το δικαίωμα μία χάνω μία βρίσκω σε τραβάω πάνω μου προσπαθώ απεγνωσμένα να σε φορέσω ως μέσα στο πιο βαθύ μου σκοτάδι πού είμαι πού είσαι τυφλός και χαμένος μαζί σου προχωρώ και με θάρρος και με φόβο ποιον δρόμο να σου δείξω δεν θέλω για τον εαυτό μου τίποτα τίποτα τι να τα κάνω καλύτερα όλα να τα χάσω αρκεί να βρω εσένα τίποτα άλλο δεν ζητώ αρκεί να βρω εσένα

Κατηφορίζοντας το δρόμο με τη μηχανή λιγοστή η κίνηση στο κέντρο όλοι συνωθούμενοι όχι χαρούμενοι χαρτιά περιτυλίγματος τα βλέπω ήδη ξεσκισμένα χρόνια πολλά σε μισογεμάτους κάδους κατάρα μεγάλη να βλέπεις μπροστά κατεβαίνω το δρόμο νομίζοντας πως διασχίζω μια τομή μια χρονική σχάση παρατηρώντας σα να μην πατώ κάποιες μέρες σαν να μην ορίζω το σώμα που με κουβαλά οι ακτίνες των τροχών τέμνουν τον ορίζοντα επιπλέω μέσα σ' ένα συνεχές που δεν με περιέχει\ κάθε πρωί κοιτάζω μακριά στο νότο σήμερα ένας λαμπρός ήλιος έβλεπε ακριβώς επάνω σου επάνω σου θα σκύψω με τα μάτια κλειστά με κομμένη ανάσα έβλεπα σε όνειρο εμείς ταξιδεύοντας ο ένας πιάνει τον άλλο όχι μην το κάνεις άφησέ με στο χέρι μου η αίσθηση πλήρης, ζεστή να σε καίω θέλω μόνο να μπορώ\ να μη χάνω πάλι το θάρρος να μη μένω μετέωρος στο μέσα και το έξω σου να κυριεύω με όλους μου τους μυς αυτό το χάος που ανοίγεται ηδονή και έρεβος έκσταση κι αρχαίος φόβος οδήγησέ με όπως κ...

What's all about and who 's to say we have our times from day to day the story goes around and round for one who's lost another 's found my love I cherrish my love I dwell these precious moments for you I fell to join this feeling for lovers share my heart beats willing for I am aware of your coressness as we rejoice the tender essence of having choice for being my sleepless and stormy night rest in my deepness the endless fight between the flesh and the undone the nights parade redundant man bless me your beauty the purple kiss just underneath me what I shall miss relief me, hear me give me this pain for love 's so near me but I still gain I m still so hanging and moving on the time 's so hectic passion 's so long I want to be your New Years charm since you have found me a brand new man

Να καθίσουμε στο τραπέζι ή όπως όταν δεν είχαμε στο πάτωμα όχι πολλά μόνο να φτιάξω κάτι επειδή είσαι εσύ δεν είναι ευφάνταστη κουζίνα η πρώτη ύλη αγάπη ναι κι ας κοροϊδεύουν δεν με πειράζει όταν δίνεις έχεις τα λίγα πράγματα ας αφήσουμε χώρο περισσότερο για εμάς η μοναξιά αντηχεί από τοίχο σε τοίχο σκεπάζει με το κρύο σαν την υγρασία στα τζάμια τα καλύπτει όλα έλα για το θεό πώς μπορεί και ζει κανείς  στο κρύο ατενίζοντας το αδειανό θα δεις κρέμασα και τα κουρτινάκια κι ό,τι άλλο  αρκεί να είναι δικό σου είμαι χαρούμενος να φτιάχνω τα πράγματα που θα μπορούσαν  να  μας κρατήσουν εδώ  πρώτα θέλω να βγούμε έξω θέλω μέσα από την  ελαφρά ζάλη να σπουδάσω πάλι τα μάτια σου στο χρώμα του μελιού αν ήξερα καλύτερα από γεύσεις... αλλά δεν χρειάζεται δεν θέλω να πεις  άλλα από αυτά  που βλέπω στην έκφρασή σου στο βάθος τους σαν φιλόξενος κόλπος με αφήνουνε...

Τα σχολικά ημερολόγια κάποτε ήμασταν παιδιά αθώα παιδιά σκληρά άτεγκτα μέσα στην άγνοιά τους τα παιδιά πληγώνουν και το θέλουν πίσω από τις κλειστές πόρτες όλα γίνονται απειλητικά το σκοτάδι μια υγρή μαύρη μάζα που σχεδόν την εισπνέεις μπαίνει ύπουλα ο φόβος και σε παραλύει\ μη φοβάσαι είμαι εδώ λέμε να είσαι δυνατή δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου κρατά το χέρι να ήσαν τα πράγματα έτσι όμορφα σαράντα χρόνια πίσω προβολή στο μέλλον τα παιδιά στην τάξη ένα, δύο, εικοσιπέντε διαφορετικές δυνατότητες εικοσιπέντε θαρρρετά χαμόγελα είναι σχεδόν τρομαχτικό πόσο γρήγορα σαν να γλιστράμε ξαφνικά στο χρόνο κράτα το θα με θυμηθείς όταν βλέποντας κάποια μακρινή αλλά καιτραγικά κοντινή μέρα αυτά τα παιδικά (ίσως και όχι τόσο πια) καθαρά μάτια  - μα δεν έκανα τίποτα δεν πρόλαβα να κάνω κάτι κακό δεν ήξερα -  θα αναγνωρίζεις και μένα μέσα σ' αυτά μη με αδικήσεις πόσο θα ήθελα να ήμουν κι εγώ εκεί χίλια εννιακόσια ογδόντα είσαι στη μικρήαυλή το...

Αναδεύω τα καθημερινά το σπίτι που κρυώνει ένας άνθρωπος προσπαθεί ανεβαίνω κάθε βράδυ στο λόφο τα ρήματα με οδήγησαν επί ασπαλάθων εκεί επάνω μέτρησα βήματα είδα για λίγο κάτω μετά όμως πέταξα πιο πέρα κατά τη θάλασσα από ψηλά είδα τον μικρό μας όρμο να αφήναμε όλα τα ρούχα μας να μπαίναμε στο μικρό κοίλωμα εκεί να έσμιγα το σώμα σου με την άμμο  κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο να καις να καίγεσαι δεν θα μπορούσα πιο πολύ  πιο απόλυτα δική μου είδα τη ζωή μου εκείνο το βράδυ ξαφνικά να χωρίζεται δεν γίνεται παρά  να σε ζω σε ενεστώτα ό,τι καταγράφω είναι αυτό το συνεχές σου αυτότοπάθοςπουμεοδηγεί καταμεσής στο δρόμο θα βγω ποιος ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάθομαι τα βράδια το φως χαμηλά βλέπω τον δρόμο που κατηφορίζει στις σκάλες σ' αφήνω να περάσεις μπροστά ομολογώ για να σε βλέπω ν' ανεβαίνεις έλα λοιπόν τόσο πολύ  εξαρτώνται όλα από τη στιγμή ...

δεν είναι το ξέρεις δεν είναι πως φοβάμαι δεν είναι πως και το σκοτάδι ακόμα συνηθίζεται να πέφτεις όχι από τη μεριά του τοίχου είναι κρύα εκεί και δεν μπορώ βλέπεις δεν μου επιτρέπεται να σου ζεστάνω τα χέρια και τα πόδια τα χνώτα μου επάνω στο τζάμι ένα θολό περίγραμμα περιφέρεται γύρω απ' το κρεβάτι το σκυλί κοιμάται και γρυλίζει η γάτα πηδά επάνω στην κουβέρτα ο δρόμος σιωπά ένα ψιλόβροχο διαπερνά τον τοίχο διαπερνά τους βραδινούς επισκέπτες δεν σ αφήνουν να κοιμηθείς το κάθε τι ζητά κάτι δικό σου είχα μια τέτοια παρόρμηση ομολογώ κι ας κριθώ ν' ανοίξω το συρτάρι να πάρω στα χέρια το μικρό σου ρούχο του ύπνου αφή και όσφρηση και γεύση αν το μπορείς μια φορά παλεύοντας ένα μη-σώμα ενώ έξω έπαιρνε πια να χαράζει ήτανε και δεν ήτανε όνειρο πρέπει τώρα να σηκωθείς να βάλεις τα ρούχα πίσω διπλωμένα να τακτοποιήσεις αυτή την εκκρεμή ανάγκη την ηδονή που παγιδεύεται προς τα μέσα είναι αμαρτία αμαρτία να μην δίνεις να μην μοιράζεσα...

Πορτοκάλι στο στόμα μου γεύομαι το γλυκό και το παράδοξο ο δρόμος ανοίγεται θα κατεβαίνω θα έρχεσαι με το κρύο στα φύλλα οι χυμοί σου εκρήγνυμαι καταπίνω λαίμαργα με τη γλώσσα με τα χέρια κολλάω επάνω σου κάτω από τα ρούχα με μια κίνηση σ 'ελευθερώνω κι ελευθερώνομαι\ να σε κυριέψω στο απόλυτο του έχει δεν γίνεται δεν είναι στο σώμα μου πώς να χωρέσω την εικόνα \κατοπτρίζεις μέσα μου επάνω μου τέλεια προσαρμοσμένα μέλη πόδια πεπλεγμένα ανακάτεψε τα μαλλιά μου\ επέκτεινέ με δώσε μου το δικό σου σχήμα με τα χέρια με το στόμα δώσε μου δενέχωσώμα παράτοσώμαπουπονάω επάνω μου σβήσε κάθε άλλη αίσθηση\ α. ως να πεθαίνω πάρε μου την ανάσα δες με αν μπορείς γίνομαι τόξο το αίμα μου αναβλύζει\ χαρούμενα τέλοςκιαρχήκαιλύτρωση κι άλλο ακόμα παράτεινέ με υπέρτατο'  όριο σχεδόν στο σύνορο του ανυπόφερτου υπάρχει και δεν υπάρχει κράτησέ με αγκαλιά μόλις επέστρεψα στα όριά ξανά του εαυτού που δεν μου αρκεί\ και δε μου φτάνει παρά μονάχ...

...δεν είναι τίποτα δεν ξέρω τι ειν αυτό που  μας ορίζει είν η βροχή ο αέρας τα λόγια που αστόχαστα καρφώνονται σαν σύρματα τα χέρια μας ματώσανε είναι πολλά όσα δεν μπόρεσα \να τα ξορκίσω να μη σκοτίζεσαι για το καθόλου των ανθρώπων είναι τόσα κι εκείνα που δεν λέγονται κι όμως επάνω σου αγάπη μου τ΄αντέχεις όσα καθόλου δεν σου ταίριαζαν ακόμα σε στοιχειώνουνε αφήστε με λοιπόν δεν σας χρωστώ και τίποτα εγώ που μόνο ξέρω τη ζωή μου να χαρίζω χωρίς να είναι η αγάπη μου ένα βάρος χωρίς να είναι η αγάπη μου παρά το σχήμα των πραγμάτων το νόημα, δεν ξέρω, δείξε μου δεν ξέρω τι υπάρχει - μαειμεδω πες μου, μη λες μόνο άγγιξέ με - σαγγίζωεπάνωσουχαράζομαι μ' ένα μαχαίρι κοφτερό την καρδιά μου θα στολίσω ένα διάφανο πρωινό θα σε καλέσω να γιορτάσουμε το φως που αγαπήσαμε τον καφέ που μοιραστήκαμε τη γεύση σου το μέταλλο απ' το φιλί σου όλα τ' αναζητώ αναδιφώντας τα μέσα σου μέσα σου θεέ μου όλα υπάρχουνε γιατί έτσι εσύ το θέλησ...

Χθες το βράδυ καθίσαμε κι ήμασταν μ' αυτή τη θέρμη κι αυτή τη γλυκιά χαλαρότητα των γυναικών και των αντρών που χαίρονται να μοιράζονται ένα στη μέση όλα στη μέση στον καναπέ το βλέμμα σου με ζέστανε το άγγιγμα \ μας βλέπουν το ξέρω τι να κρύψεις; από τι να κρυφτείς; άλλοι περνάνε κι αφήνουν ένα παγερό τίποτα τόση ζεστασιά δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί απλά διαχέεται έλα κάθισε δίπλα μου αγαπώ τόσο αυτά τα μάτια ήθελα τόσο πολύ τα χείλη σου έτσι να τα αγγίξω απαλά να προκαλέσω ακόμα περισσότερο αυτή τη θύελλα που μαίνεται μέσα ξέρω ότι δεν είναι αρκετό όχι γιατί υπάρχει το λίγο αλλά γιατί πρέπει να πετάμε το πολύ πώς γίνεται να το αφήσεις έξω από την πόρτα γυρνώ, διάολε και μαθαίνω στο σώμα μου να περιφέρεται στο χώρο κλείνω τα μάτια είσαι μέσα μου είναι μέσα σου κάθε δικό μου ελάχιστο ψίγμα ακόμα κι αν με σκορπίζανε ακόμα κι αν δεν έμενε τίποτα πίσω παρά η ιδέα μου ξέρω πως θα γινόμουν ένα με την άμμο που θα χάραζες ...

υπομονή λες σε λίγο φτάνουμε θα σηκώσεις  το κουρτινάκι και ένας νέος κόσμος θα περάσει πίσω από το τζάμι θολά με το κρύο  τα γυαλιά' ανάβω το δέντρο κάθομαι απέναντι στον καναπέ με παίρνεις η φωνή κάτι μέσα μου ξυπνά  και αναδεύεται δεν μπορώ σε ακούω δονείται το υπογάστριο έχει ζεστάνει πολύ αν είχα τώρα αν κρατούσες αν με φιλούσες θεέ μου ώρες ώρες\ γίνεται τόσο βασανιστικά έντονο όχι δενθέλω δενθέλω χωρίς εσένα\ αλλά να  δεν αντιστέκομαι ακόμα πιο βαιθιά μέσα μου αντηχεί μα πώς μπορείς πώς μπορώ με ανοιχτά τα μάτια δεν ονειρεύομαι είναι όνειρο αλλά και αλήθεια το τώρα με την απόσταση το χαϊδεύω' ένταση  ένα ανεπαίσθητο σπάσιμο εισπνοή εισπνοή δεν μπορώ δεν αναπνέω δεν κάθομαι δεν περπατάω δεν είμαι στο δωμάτιο δεν είμαι έξω είμαι μέσαέξω μέσαέξω παντού χύνομαι εισχωρώ στις ίνες γίνομαι κηλίδα κολλάω παντού πόσο μακριά θα ταξιδέψω ...

Ίσως να έχουμε περπατήσει στους ίδιους δρόμους ίσως κάπου διασταυρωθήκαμε πάνω κάτω στην Πατησίων Φωκίωνος βόλτες,  δήθεν εξεγερμένη  εκ του ασφαλούς αλητεία γρήγορα σπίτι που ήσουνα; τι ώρα είναι αυτή; να κρύψουμε τα τσιγάρα κι αυτή η μάνα  μπορεί  να ψάχνει  το σακίδιο δεν ξέρεις άντε στη στενή πολυθρόνα- κρεβάτι κι αυτός ο ύπνος στριμωγμένος σαν την εφηβεία και το σώμα να μην αγγίξεις να μη λεκιάσεις  τα σεντόνια τα γελοία  παππουδίστικα εσώρουχα πώς να μη θες να κρυφτείς όταν φανέρωσες τη μίζερη γύμνια σου τρέμοντας- όχι από το κρύο-  ένα βράδυ στην Ερεσού ίσως πάλι και να μην ανταλλάξαμε ποτέ ούτε μια τυχαία ματιά μετά το σχόλασμα εγώ πολύ πιο κάτω Σουρμελή και Αχαρνών κι εσύ 15ο στην Κυψέλη πόσες πιθανότητες  άραγε και στο χορό του σχολείου Disco Quinta ποτισμένη με ιδρώτα αλκοόλ και κάπνα που πήγαν οι συμμαθητές που πετάξαμε όλοι πώς πετά...

Ολόκληρο τον κόσμο κι αν γύριζα δεν θα ΄χα αυτά που είναι δικά σου αγαπημένα κι αν έπαιρνα τους δρόμους θα έψαχνα μονάχα τα βήματά σου που 'χω λατρεμένα Τίποτα για μένα τίποτα δεν θα θελα παρά ένα σου χάδι και μια λέξη τίποτα για μένα μα όλα όσα μου λένε σημάδια πως εμένα έχεις διαλέξει Δεν ξέρω τίποτ άλλο πολλά δεν έχω μάθει μα είναι η καρδιά μου πάντα νέα που κάποτε τρομάζω και μια στιγμή δειλιάζω ζωή, που μου χρωστάς τόσα ωραία Τίποτα για μένα τίποτα δεν θα θελα παρά ένα σου χάδι και μια λέξη τίποτα για μένα μα όλα όσα μου λένε σημάδια πως εμένα έχεις πιστέψει Ας είχαμε ακόμα ακόμα ένα βράδυ το χρόνο μη μετράμε που δε φτάνει να σ' έχω, να γελάμε μαζί να κολυμπάμε στου έρωτα τ' απάνεμο λιμάνι Τίποτα για μένα τίποτα δεν θα θελα παρά ένα σου χάδι και μια λέξη τίποτα για μένα μα όλα όσα μου λένε εμένα πως για πάντα έχεις γιατρέψει Απόψε, λοιπόν, ένα αυθεντικό 80's touch...και νομίζω ότι πρέπει λίγο να αναδιφήσου...

Es ist so einfach die tag um zu teilen immer nicht nur aber mit meine liebe oh, das meer konnten wir sehen als wir auf der Straße und es wurde so verstanden hand in hand laβ uns reisen und reisen das endliche Straβe aber, wenn die Rücklaufzeit kommt sofort laβ mir dir sagen daβ wir sind verloren ich mochte nur mit inhen verloren und liebe dich wieder bis zum morgen bis die nahcste tag die nachste woche also, konnen  wir erwarten? glaublich, freulich ich wir sage ich will ihnen erwarten und nicths halten mich von euch nichts macht mich traurig wenn ich dich in meinen armen habe als gestrern bis morgen and auch ich konnte andere sagen aber nicht mehr worte nur touch mit geschlossenen augen und fieber im körper

είμαι αισθάνομαι βλέπω κατανοώ συμμετέχω ακούω ανοίγω διαθέσιμος αυτοκριτική στηρίζω ακούω φροντίζω σκέφτομαι κρίνω ειλικρίνεια διάθεση συνεργάζομαι ακούω θυμάμαι συγκρατώ κατανοώ επεξεργάζομαι δίνω χρόνο ακούω συγκρατώ παθιάζομαι ξέφρενος δίνομαι χωρίς όρια εμπιστεύομαι παίρνω ακούω προχωρώ σταθερός όχι αμφιθυμίες προνοώ ισοτιμία ακούω επιλέγω χαίρομαι ερωτεύομαι μοιράζομαι όχι μίζερος μεγαλόψυχος γενναιόδωρος ακούω αληθινός ανυπόκριτα όχι υπερβολές ουσιαστικός τρυφερότητα σύντροφος ακούω είμαι δίπλα αφήνω χώρο ελευθερία αυτενεργώ εκτιμώ προτείνω αξιολογώ ακούω σοβαρός γελάω εμψυχώνω μένω στα δύσκολα επιμονή θάρρος διακινδύνευση αταλάντευτος ακούω περιβάλλω ασφάλεια ερμηνεύω σωπαίνω αποδέχομαι αληθινός ακούω μειονεκτήματα ψεγάδια ελαττώματα μη καταπίεση συναίσθημα έκφραση επικοινωνία ακούω απολαμβάνω επιζητώ διάθεση αγκαλιά περίπατος συζήτηση απόψεις αναμνήσεις ακούω αφηγούμαι εκμυστηρεύομ...

και θα στέλνω μηνύματα ανεπίδοτα ακόμα κι όταν ο χρόνος δεν θα έχει άλλο χρόνο να προσπαθούμε με ματωμένα γόνατα με νύχια μαυρισμένα από το χώμα δεν υπάρχουνε δρόμοι πολλοί και ο πιο λάθος κάπου σε βγάζει κι αν χαθούμε λίγο στη διαδρομή δεν πειράζει μάθαμε και κάτι ακόμα παιδευτήκαμε λίγο αλλά είναι που λες αξίζει τον κόπο μόνο να, μόνο μη χαθείς ολότελα μην πάρεις την παράκαμψη μη λοξοδρομήσεις κι αρχίσεις να φεύγεις και να φεύγεις ώσπου να γίνεις\ μια μικρή κουκίδα να μην αναγνωρίζουμε πια τίποτα απ' τα δικά μας πράγματα κι αυτό είναι ίσως ακόμα πιο μεγάλη κουβέντα απ' όλα τα αστόχαστα εύκολα λόγια γιατί δεν είναι δεν είναι καθόλου εύκολο να κάθεσαι και να μετράς και να λες να, αυτά εδώ είναι ό, τι απέμεινε από τα δικά μας πράγματα

4 Δεκεμβρίου  δύο χιλιάδες δέκα πέντε πες μου τι είναι αληθινό πες μου αληθινό είναι να προσπαθήσω να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται γιατί το θέλω να είμαι η αρχή σου γιατί το θέλω να μπορώ να καταλαβαίνω όσο περισσότερο γιατί το θέλω να σε θέλω γιατί σε θέλω να σε θέλω χωρίς γιατί χωρίς τίποτα όπως το σώμα γυμνό χωρίς ένα στολίδι χωρίς φτιασίδια χωρίς έπαρση με κάθε του ελάττωμα ελεύθερο στον ήλιο και στο σκοτάδι όπως το σώμα χωρίς πολλές πολλές σάλτσες χωρίς προσχήματα σχήματα σύμβολα σήματα καταργώντας τα όλα  θα αναρτήσω μόνο το γυμνό σώμα με όλη του τη γύμνια την ομορφιά ή την ασχήμια μήπως και μάθουμε ποτέ τι είναι  πέρα για πέρα αληθινό

Περπατούσα το άλλο απόγευμα κάπου είχα αφαιρεθεί κι είδα ένα μετέωρο άφησε πίσω μια λευκή γραμμή στιγμιαία σαν εκκένωση καιλαμβάνονταςυπόψη ότι αυτό που βλέπουμε έχει ήδη συμβεί απλώς εμείς, εγώ όπως πάντα με καθυστέρηση μέχρι να καταλάβεις αυτό έχει περάσει σαν μια στιγμιαία ουλή που επουλώνεται πάραυτα όλα αυτά που συμβαίνουν αδιόρατα δεν τα βλέπει κανείς μόνο εγώ έχω το χάρισμα και την κατάρα\ τα νιώθω όλα με το σώμα υποδόρια χτυπώ με το κεφάλι μου στις γωνίες πέφτω με έκπληξη τα μάτια μου καίνε το μυαλό μου διαστέλλεται να πάμε πάλι σ 'εκείνη την αμμουδιά βότσαλο, χαλίκι, πέτρα δεν θυμάμαι κάποια πράγματα όλα τα θυμάμαι όλα χαράζονται βαθιά όπως και συ και το ξέρεις εντάξει χαλάρωσε όλα είναι εντάξει σε περιμένω και... ας μην το πω καλύτερα τα φοβάμαι αυτά τα μετέωρα μ' ένα κλείσιμο του ματιού κι όλα έχουν περάσει όλοι περάσανε ήμαι πάλι λέει σ' ένα αμφιθέατρο κάνει κρύο και σκοτεινιάζει και τότε σε βλέπω που με πε...

δεν μπορώ δεν φτάνω τα βήματά μου ακολουθούν προχωρώντας προς τα μέσα κάνοντας κύκλους κλείνω την πόρτα μου σωρεύοντας πέτρες το θερινό ηλιοστάσιο\ στο ημερολόγιο 17:06 17:06  κάνε να περάσει έλα θα στο φιλήσω εγώ μα δεν το φιλούσε κανείς στο διάλειμμα τα παιδιά  θα σας δείξωεγώ θαδείτεποιοςείμαιμιαμέρα και περάσανε οι μέρες και ήρθανε\ περάσαμε πέρα στο βραδινό ποτάμι και τα βήματα μας φέρανε στα στενά της Κυψέλης σε [περιμένω κι έρχεσαι ανοίγω την πόρτα κι αφήνεις μια χρωματιστή γραμμή ίσα στην καρδιά μου να έρχεσαι αγαπημένη ένα, δύο και τέταρτο. παρά μα γιατί δεν με καλείς δεν θέλω δενμπορώνασακούω και να μην σ αγγίξω και να μην έρθω κοντά σου και να μη με ζεστάνεις και να μη μυρίσω την ελαφρά μεθυσμένη ανάσα σου και να μην αφήσεις απαλά στα χείλη μου τα δικά σου στίγματα τα ψιμύθια του έρωτά σου κι εγώ να γελάω και να σου λέω αναπάντεχα που τόσο σ αρέσει ότι, ναι, σ αγαπώ ...

Ο ουρανός\ φλέγεται μου είπανε βγήκα και πήρα ν ' ακολουθώ τα βήματά μου θέλω να μ 'αγαπάς το πιο σίγουρο απ' όλα μια στοίβα χαρτιά όλα ένα γύρω θέλω να τα πετάξω και να βγω να δραπετεύσω απ' το παράθυρο είδα τα μάτια σου να υγραίνονται όχι από λύπη τα είδα να αντανακλούν όλα αυτά τα χαμένα που αναζητάς και δεν μπορώ τίποτα άλλο παρά να σ' αγαπώ χα,. δεν σε πιστεύω τι νομίζεις ότι έχεις κάνει 'εβγαλες βόλτα τα πιο καλά σου φωνήεντα τα παιδιά μου τ' αφήνω να ψηλώνουν \και να με γελούν μόνο να μ'αγαπάς κράτα, κράτα στο δρόμο \ είναι τόσο τρομαχτικά μα και στο δωμάτιο ευτυχώς ακούω τα παιδιά ξαναβρίσκω στο πατάρι τα παλιακά παιχνίδια μάνα, μην τα πετάξεις αυτά τα τσίγκινα τα παλιοπλαστικά δεν τα χάρηκες ποτέ αρκετά ως το παιχνδι να ήντανε κάτι απαγορευμένο ξέρεις, η χαρ΄ κάτι ξένο απροσδιόριστο απροσδόκητο πάρτο [πες ευχαριστώ] σου λέω ποτέ\ ποτέ δε ζήτησα τίποτα τώρα έρχομαι και στα ζητάω όλα με μιας...