Ημερολόγια

Γράφω πεζά
συνηθισμένα
για πράγματα
που όλοι κοιτάζουμε
χωρίς ίσως να βλέπουμε
ο ταξιτζής
κι η πρώην του
ένα σπίτι ανοικτό
και σιωπηλό
για κάποιον που έφυγε
κάνα δυο
που τρέχουμε
στο βουνό
για ν' ανέβουμε
στο σημείο εκείνο
που το μάτι
αγκαλιάζει
ως πέρα μακριά
τη θάλασσα
που αγαπάμε
με ρώτησες την άλλη μέρα
αν θα είμαι ερωτευμένος
μαζί σου
ως το θάνατο
δεν με τρομάζει
αυτό το όριο
γιατί
ό,τι κάνει
αυτή τη συνηθισμένη
πεζή κάθε μέρα
διαφορετική
πηγάζει
από αυτόν
τον έρωτα
εύκολα τα λόγια
τα έχουμε όλοι
δος μου
το χρόνο
και θα δεις
είμαι
γύρω από σένα
μέσα σε σένα
να σε διατρέξω
πόντο τον πόντο
φιλώντας
αγγίζοντας
να με σφίγγεις
με ένταση
δεν φεύγω
μένω εδώ
υπάρχω και περιμένω
δεν είναι καθόλου δύσκολο
έχω το σώμα σου
αποτυπώσει
στον καναπέ
στο κρεβάτι
στην κουζίνα
κάθε μου βήμα
είναι ταυτόχρονα
και δικό σου
πατώ εκεί που πατάς
με τα γυμνά σου πόδια
πίνω απ' τα χείλη σου
ό,τι γεύεσαι
με περικλείεις
αργά και ηδονικά
με ψηλαφίζεις
και με κερδίζεις
ξέρεις πόσο ποθώ
να σκύβεις πάνω μου
να με κάνεις δικό σου
σου χαϊδεύω τον αυχένα
κι εσύ
ένθεα με απομυζείς
κλείνω τα μάτια
και πάλι κοιτάζω εταστικά
αναζητώ
κάθε βράδυ
αυτή την αίσθηση
και ξανά
τη βρίσκω
μέσα μου
δεν χάνω τίποτα
όλα τα θυμάμαι
περιμένοντας
τη μέρα
που θα 'ρθεις πάλι
δεν χρειάζομαι πολύ
μου αρκεί
αυτό
για να τα έχω
όλα
δεν ζω πια
για το χθες
γιατί είσαι
η κάθε μέρα μου
με πρόσωπο, γέλιο
οι μικρές ρυτίδες
γύρω απ' τα μάτια
αυτά τα χαμογελαστά
και τόσο έντονα
υγρά κι ερωτικά
ξέρω το σχήμα τους
τη γραμμή των φρυδιών
ζω
την ένταση
και την αλήθεια τους
δεν σου χω μιλήσει  ποτέ
έτσι γι αυτά
κάποτε προσπαθούσα
να ξεδιαλύνω
το μυστήριό τους
κάποτε με κοιτούσαν
τώρα τα κοιτάζω εγώ
κι είναι σαν
να με βλέπω
μέσα από σένα
στ' αλήθεια
τ' αγαπώ
και δεν χρειάζεται
να κάνεις τίποτα
γι' αυτό
απλά να με κοιτάς
με αυτόν
τον δικό σου τρόπο
που τόσο
μου ταιριάζει
λατρεύω
να τα κοιτάζω
και να βρίσκω
όλο το νόημα ξανά
βαθιά μέσα τους