Ex Post

Μια ωραία και παράξενη εκδρομή κοιταχτήκαμε για λίγο και ξανά ερωτευτήκαμε απ' την αρχή τα πιο όμορφα ταξίδια τα κάναμε εδώ η χρεία σαν τα τοπία που περνάνε μια κάμερα τραβάει τρέχοντας απ' τ αυτοκίνητο διαδέχονται οι τόποι οι άνθρωποι το σκοτεινό δωμάτιο δεν φοβάσαι πια να μείνεις πίσω οι άλλοι περάσανε στην κράσπεδο αναπάντεχα κυκλάμινα τέτοιες μέρες στη βροχή το σπίτι μου στον αέρα περπατώντας κάνοντας κύκλους ξαφνικά πανσέληνος σήμερα; χθες; λες κι έχει σημασία αν μιλήσουμε ναι αυτό έχει δε ζήτησα τίποτα κανένα δώρο κάθομαι στο δωμάτιο που ούτε καν παιδικό ήταν ποτέ και στήνω φανταστικές μάχες με τα πλαστικά φτηνά στρατιωτάκια μου έζησα από μικρός μόνος μου έτσι μ' έμαθαν τόσο που κόντεψα να φτάσω ν' αγαπώ μόνο εμένα μισώντας με μαζί άκου,  είναι πράγματα που δεν ξέρεις δεν τα 'χουμε πει και όλα δος μου μια ευκαιρία να ξαναθυμηθώ άσε με να βρω ξανά τα λόγια βοήθησέ με να τα ψιθυρίσουμε κοίτα με στα μάτια...

Πώς μου 'λειψες σήμερα πολύ δεν ξέρω γιατί μη με ρωτάς η αγάπη δεν ζητά να εξηγήσεις κι ας ήμουνα στον κόσμο κι ας γυρνούσα μακριά σου δεν θα ήθελα  να ζούσα μονάχα στο πλευρό σου να ξυπνούσα Και σε ζητάω όσο η μέρα κι αν περνά δεν προχωράω όσα κι αν κάνω τα ξεχνώ κι όλο ρωτάω για το θεό πόσο πολύ σε αγαπάω Κι αν έγιναν πολλά κι μέρα αν γύρισε δεν ήσουν εδώ κι αυτό μου στοίχισε κοιτάζω τον ορίζοντα στα μάτια σου ανοίγω τ΄αρωμά σου που μου άφησες τα χέρια σου στο σώμα μου που κάρφωσες και λέω όπου να 'ναι θα φανείς Και σε ζητάω όσο η μέρα κι αν περνά δεν προχωράω όσα κι αν κάνω τα ξεχνώ κι όλο ρωτάω για το θεό πόσο πολύ σε αγαπάω Τις μέρες θα μετράω και θα γίνεσαι κάτι που είναι μέσα μου θ' αφήνεσαι στα χέρια μου γλυκά να ταξιδεύεις και θα 'ρθει ξανά Παρασκευή βροχή τ' απόβραδο μα θα ναι σαν νησί το Σαββατόβραδο εσύ κρυφή ακτή για να σε πάρω...

Σχέδια πλάνα ανοίγουμε χάρτες τα κορμιά μας και μπαίνουμε στον κόσμο με τη βεβαιότητα και το θάρρος μιας άλλης μέρας η σύνεση έρχεται μοιραία προσπαθείς και προσπαθείς στέκομαι καλά κι είμαι εδώ το ξέρεις όπως κι εσύ που περιμένεις από μένα πιο πολλά είμαι εδώ και μένω κι όλα αυτά που δεν προφταίνω φεύγουμε γυρίζουμε ξανά κι οι φίλοι κουρασμένοι θα χαιρετάνε από μακριά θ αφήνουν πάντα κάτι μέσα μας βαθιά κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει είναι δικό μας στο πλευρό μου στάσου τώρα τώρα ακόμα πιο πολύ είναι ανάγκη μ' όλο το θέλω σου να δίνεσαι στη μάχη δεν πρόφτασαν οι φίλοι και μας αφήσανε αλλά χωρίς αυτή τη λύπη χωρίς το κάτι αυτό που λείπει τι θα 'ταν όλα τελικά όλα γυρνάν μες στο μυαλό μου κι όλο σε θέλω μόνο δικό μου το βράδυ αυτό μείνε στο σπίτι έστω για λίγο έστω απόψε είναι για μένα είναι για σένα η ιστορία μας αυτά που λέμε κι άλλα πολλά που μόνο νιώθουμε απλά με  ένα σώμα και στο στρώμα θα πλαγιάσω και ...

Τρέχουμε μαζί με τις μέρες τα σύννεφα περνάνε κι η νύχτα έρχεται πάλι να σε βρει ξέρω πως είσαι εκεί θα ΄θελα να μπορούσα να σ' έχω όμως το περισσότερο δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά εντάξει άλλοι το έχουνε δεν το μετράνε καν σπαταλάνε την κάθε μέρα με τη βεβαιότητα της επόμενης ίδια παρουσία στον ίδιο χώρο στον ίδιο χρόνο όμως ο χρόνος και ο χώρος είναι να βλέπεις και να ανακαλύπτεις να κοιτάζεις έντονα και να βρίσκεις πάντοτε κάτι που να λες κοίτα να εδώ ως το μικρό το δαχτυλάκι σε ανακαλύπτω με έκπληξη πώς γίνεται και συνδυάζεται η σαγήνη της γυναίκας με το αναπάντεχο άρωμα που έχει ένα κορίτσι βλέποντας σχεδόν κρυφά όταν ας πούμε ετοιμάζεσαι για τη δουλειά κι ανακαλύπτοντας τις κρυφές αναλογίες σου το νεανικό στήθος που κρατώ στα χέρια μου απαλά αγγίζοντας ή και με ένταση κοίταξε πόσο ξεχωρίζει στο στόμα μου με τη δροσιά και το αλάτι σβήσε το φως θέλω να ψηλαφίζω και να κρατώ τη μνήμη της αφής σου ν' αγγίζω τη γρα...

Ξεκινάς κάπως αναζητώντας ένα δρόμο ένα πέρασμα μια διάβαση στο αδιάβατο μου πες και πάλι ότι δεν είναι οι τόποι αλλά οι άνθρωποι πόσο περισσότερο δίκιο να έχεις οι άνθρωποι... ευκαιρίες δυνατότητες θα πει διαλέγοντας αν είχα άλλη μία μοναδική αν θα μπορούσα να έχω το δικαίωμα να ζητήσω κάτι ακόμα σε αυτή τη ζωή αν όλα είναι μια στέρεη απόφαση βλέποντας μια φορά καθαρά βαδίζοντας σίγουρα και όχι με τεθλασμένες γι' αυτούς που έχουν το θάρρος ν' ακολουθούνε αυτό που λέμε μοίρα, όνειρο, επιθυμία ξέρεις πως δεν δίνει πολλές κάποτε μάλιστα σαν να εκδικείται κοίτα, σκέψου πόσες φορές κάτι που δεν έκανες αν και το νιωθες σωστό κύλησε χρόνος κι άλλος χρόνος έτσι που πια να μπορείς να μετράς και να λες να, σήμερα μια καλή μέρα καταργώντας απόσταση, δισταγμό στο όριο φτάνοντας κι είναι τόσο αυτά που μας ακολουθούν αλλά τις στιγμές που λες πως να, τώρα περνάς έξω απ' τον καθρέφτη ένα βήμα μετέωρα, αβέβαια στην αρχή αλλά στέ...

Γεια με λένε... δεν έχει σημασία ζω νέα κυψέλη μόνος εδώ και καιρό περιμένοντας μερικές φωτεινές μέρες μερικές γλυκές νύχτες που αν τις αθροίσεις φτάνουν δε φτάνουν τρεις - τέσσερις μήνες κι αυτό το λίγο χρόνο καμιά φορά μα από βιασύνη μα απ' την αγωνία να ζήσουμε τώρα ό,τι δεν ζήσαμε αυτό το λίγο χρόνο μπορώ να τον κάνω ακόμα λιγότερο λάθη, λάθη εντάξει ναι δεν μπορείς να είσαι σε όλα ανά πάσα στιγμή... αλλά όταν συνειδητοποιείς πού μπορούν να φέρουν τα λάθη συνήθως αργά απλά σκέφτεσαι με τρόμο τι κάνω τι πάω να κάνω μήπως έχω ξεμάθει να ζω κανονικά; ζωή κατακερματισμένη ένα κομμάτι εδώ άλλο εκεί να προσπαθείς να συνθέτεις βαθιά μέσα στην ψυχή μου ή ό,τι  άλλο λέμε "ψυχή" ξέρω πως υπάρχεις ζεις, σκέφτεσαι, νιώθεις γυναίκα που κι εσύ παλεύεις με όλα τα μισά να τρέξουμε να προλάβουμε να κατακτήσουμε να ζήσουμε, επιτέλους, στιγμές που να τις κάνουμε αιώνιες έκσταση πάθος όσο πιο πολύ όσο πιο πλήρες να παίρνεις τ...

Σοκολάτα θα σε ξαναβρώ θα σε γευτώ ξανά με λεμόνι θα σε περιχύσω έτσι για να κεντάει λίγο στη γλώσσα γλυκό και ξινό θα σε ξετυλίξω αργά στην αρχή λαίμαργα μετά ξέρω πως η απόλαυση δεν βιάζεται άσε να κυλήσει αργά νωχελικά να κατακλύσει όλους τους κάλυκες μετά θα τη βουτήξω μέσα σ' ένα αλμυρό  διάλυμα θα μουσκέψω τα χείλη μου αργά και με τη γλώσσα θα θέλω να κερδίσω κάθε όριο που κρύβεται και μου το φυλάς ξέρω για να ξετυλίξω όλα τα φύλλα φτάνοντας έπειτα μέχρι τον πυρήνα χαμένος οριστικά μέσα στη φλόγα ανοίγοντας ένα νέο μονοπάτι τόσο γνώριμο αλλά και αναπάντεχο μαζί προσμετρώντας το πέρας με κομμένη την ανάσα φίλα με τώρα και θα γίνομαι αυτό που θέλεις στα χέρια σου δεν έχω άλλο τίποτα να ζητήσω παρά να γίνομαι το παιχνίδι σου ναι, παίζουμε σοβαρά σαν μεγάλα παιδιά η καμπύλη της μέσης να με σφίγγεις κι άλλο έτσι να μένεις και τώρα και μετά όσο και να το πω ό,τι και να γράψω φτωχό, μισό, αδύναμο αδύνατον να δικαιο...

Τίποτα δεν θα μας δοθεί έτσι και το ξέρεις θα πολεμήσεις θα πονέσεις αλλά θ' αντέξεις γιατί να πρέπει ν' αγκομαχάμε να μην τα βρίσκουμε όλα έτσι όπως μας αρμόζουν δεν υπάρχουν έτοιμα όνειρα και το ξέρεις γιατί τα όνειρα που ζούνε το πρωί εμείς τους δίνουμε ζωή θα σηκωθείς θα φορέσεις τα πιο πολύχρωμα θέλω σου και θα ξεχυθείς στον κόσμο ω, μην περιμένεις δεν καταλαβαίνει κανείς και το ξέρεις λίγα είναι αυτά που έρχονται αβίαστα τα πιο πολλά εσύ τα φέρνεις πατώντας γερά επάνω στην κάθε στιγμή μα πως σου ζητώ να είσαι το σίγουρο βήμα πώς περιμένω να βρίσκω ένα ακόμα σημάδι στο σώμα να μου διατρέχεις με τα μικρά και στέρεα χέρια σου κάθε καμπύλη φέρνοντας έκσταση κάνοντας τα λίγα μου πολλά έτσι που κι εγώ να έχω να δίνω κάθε στιγμή μόνο και μόνο γιατί το ξέρεις πως είναι δικό σου ό,τι λίγο ή πολύ υπάρχει γιατί υπάρχει και σήμερα και τώρα υπάρχει ευτυχώς αυτό που αγγίζεις που ποθείς που δίνεις και παίρνεις μόνο και μόνο για...

Γυναίκα το άρωμα στο χώρο το βλέμμα παρουσία βαδίζεις περνάς δίπλα μου με ηλεκτρίζεις τα βαμμένα σου νύχια σήματα στέλνουν στο ημίφως τα μάτια σου που λάμπουν χαμογελάς σε βλέπω επίμονα θέλω να δω τα πάντα μέσα σου τι αλλάζει  και τι σε κάνει πιο πολύ ακόμα είσαι η ίδια η επιθυμία τόσο έντονα  διαχέεται στον χώρο αναμμένα κεριά κάτι μέσα μου που καίει που με κάνεις\ μ' έναν τρόπο περισσότερο να ποθώ νομίζω πως ξέρεις να με κάνεις να πεθαίνω ποτέ να μην προφταίνω να μην πω ποτέ ότι σε χόρτασα ακόμα κι η παρουσία έστω αυτές  τις λίγες μέρες  πάντοτε είχα  την ίδια  αγωνία  και προσμονή δεν είπα: εντάξει κέρδισες όλα δικά σου - κι ας το ξέρεις -  γιατί ποθώ και άλλο τόσο κι εσύ να με κερδίζεις στα πόδια σου να χαϊδεύομαι να τρίβομαι και να τεντώνομαι να ξεδιπλώνω το κορμί μου και να σου δίνω κάθε μου αύριο και τώρα στιγμές κάθε φορά...

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να μοιραζόμαστε το λίγο πρέπει να ζούμε ολόκληρη ζωή ατόφια ακέραια μικροί αποχωρισμοί μια γεύση απ' όσα μπορούμε ή θα μπορούσαμε να έχουμε κι όμως με αυτό το λίγο χτίζεται ολόκληρη ζωή άλλοι τα έχουν όλα δεν τα αναγνωρίζουν σε άλλους δεν φτάνει τίποτα τι χρειάζεται για να ζήσεις μια ζωή που να μην είναι μισή απειροελάχιστα πράγματα που τα περιέχουν όλα μια αγκαλιά ένα άγγιγμα έρχομαι από πίσω εκεί που ετοιμάζεσαι και σε φιλάω στο γυμνό σου ώμο πιάνω με το στόμα μου να βγάλω ένα αγκάθι από το πόδι σου σε κοιτάζω θαυμάζοντάς σε κάθε βράδυ απ΄το μπαλκόνι όπως γυρνάς απ' τη δουλειά αναγνωρίζω την κάθε μικρή αλλαγή στο χτένισμά σου στον τρόπο που κοιτάς ή στον τόνο της φωνής ή ακόμα και στις λιγοστές λέξεις πιάνω μια ανεπαίσθητη χροιά της διάθεσης ετοιμάζω αδέξια το τραπέζι για να σ' ευχαριστήσω τακτοποιώ τα ρούχα σου για να τα βρεις εδώ την άλλη φορά φυλάω τ' αθλητικά σου μαζί με τα ...

Μέρες και νύχτες διατρέχοντας με τ' αλαφρύ βήμα του δρομέα περνώντας ξανά από τα ίδια και πάλι τα ίδια όσες φορές κι αν επαναλάβω πάλι θα μαθαίνω κάτι καινούριο κοιτάζοντας πάνω απ' το μπαλκόνι βλέπω το οικείο παράστημά σου με όλη τη σιγουριά την αυταρέσκεια της γυναίκας που ξέρει πώς ν' αγαπηθεί χρώματα μετά έβλεπα κι ένα θρόισμα τυλιγμένο αρώματα να μπεις στο σπίτι να πετάξεις από πάνω σου μια ολόκληρη μέρα με γυμνά πόδια ν' απλωθείς νωχελικά τα μάτια μου σε φέρνουν γύρω γύρω σ' αγγίζω πρώτα με το βλέμμα έτσι, για να έχω να αποταμιεύω για τις μέρες τις άλλες τις απαράλαχτες μέσα στην ακινησία τους ω, σαν λείπει το γυμνό βάδισμα της γυναίκας τα παπούτσια αφημένα στη γωνία ένα ρούχο ένα μαντήλι όλα μου είναι απαραίτητα όλα τα θέλω μην τα πάρεις μαζί μην μου στερείς ατόφια αίσθηση μετά θ' αφεθούμε στο σκοτάδι ή και στο ημίφως και με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή στο σκοτεινό ουρανό θα σε νιώσω πάλι δειλά σ...

Το φόρεμα στον καναπέ κάτω ριγμένο με βιασύνη δεν κοιτάζεις σβήνεις το φως μετά βλέπεις άλλα αγγίζεις λεία επιφάνεια ολισθηρές αισθήσεις περπατάς από ψηλά αλλιώς μου τα λεγες από πάντα η τσάντα σου στ' αυτοκίνητο πηλός άρωμα όπως εναλλάσσεις τα πόδια στα πεντάλ αναδύεται από κάτω θάλασσα σήκωσε το φόρεμα θα βάλω τώρα το χέρι μου εδώ σφιχτά να κρατάς όπως απλώνεις στα κάγκελα θα έρχομαι αχόρταγα ανυπόμονα η γάτα στο κρεβάτι τη διώχνεις να βυθιστείς αλλά το σώμα θυμάται ζητάει φωνάζει κι ακούγεται στο δρόμο επίμονες εμμονές μου θα σας συναντήσω κι απόψε θα σας αναζητήσω στα πιο βαθιά υποφωτισμένα κουτάκια εκεί που φυλάω τη μνήμη που απλώνω πάνω σου και κουβαλάς την οσμή απ΄όλα μου τα θέλω φυλαγμένα βαθιά μέσα σου 

Ο ουρανός βαρύ μολύβι με συνθλίβει είπα θα βγω να περπατήσω έξω εκεί που περάσαμε τα σπίτια με τη θέα ξέρω πως έχουμε τη συνήθεια να κρυφοκοιτάζουμε τη ζωή έξω από το παράθυρο έβλεπα πάλι από ψηλά ένας πατέρας στο πάτωμα έπαιζε ίσως με το παιδί το ζευγάρι των χοντρών στην ταράτσα το μπάρμπεκιου της άλλης Κυριακής τα μισώ αυτά τα τραπέζια ξέρεις από τώρα και μετά που θα σκοτεινιάζει νωρίς θα θέλω να ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά μερικές φορές απλά δεν φτάνει ο αέρας τα αυθαίρετα αντικρίζουν έναν ουρανό με το έτσι θέλω δικό τους και το δικό μου θέλω, έ; ποιος με ρώτησε αν μπορώ να ζήσω χαμηλά; θ' ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά στον ίλιγγο κι αν τώρα  ξεσπούσε μια βροχή τίποτα δεν θα με απέτρεπε από το να σε φτάσω το σώμα να κουραστεί να μουδιάσει η σκέψη είπα θα πέσω νωρίς μα δεν γίνεται έξω από σένα ευτυχώς και χίλιες φορές δεν γίνεται προχωρώ ανεβαίνω κάνω κύκλους και ξανά τα σκαλιά το σπίτι με τη μεγάλη βιβλιοθήκη και το Land R...

Να μπορείς να σηκώνεσαι και να λες να μια άλλη μέρα θα έρθεις το ξέρω δεν είναι αυτό που με βαραίνει γυρίζω το κλειδί την ίδια κίνηση που έκανα τόσες φορές για ν' ανοίξω να περάσεις περάσανε μέρες και νύχτες ούτε τόσες πολλές ούτε και λίγες δεν τα κατάφερα να φτιάξω κάτι της προκοπής γιατί είχα την αγωνία να έρθεις να σε περιμένουν όλα εν τάξει κατάλαβα, βέβαια, ότι λίγη σημασία έχουν όλα αυτά γιατί μέσα στην επανάληψή τους έτσι γίνεται ο χρόνος για τούτο και δεν μπορώ μα θα μπορέσω σαν το παιδί που με παράπονο πρέπει να πάει για ύπνο νωρίς δεν καταλαβαίνω γιατί μου παίρνουνε τον χρόνο όχι ότι παίζω αλλά να, έτσι μπορώ να κλείσω τα μάτια και να πω να, μια μέρα που ήτανε δικιά μας παίξαμε, γελάσαμε κουραστήκαμε μείναμε αγκαλιά κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο σαν να γνωριζόμαστε ξανά κάθε φορά δεν θα μεγαλώσω ποτέ στο υπόσχομαι θα σ' αντικρίζω με την ίδια πάντα έκπληξη με την ίδια πληρότητα που μόνο μια ψυχή που δεν γερ...

Δύο θα σε δω ξανά στο παρά πέντε και θα κυλάω θα μετράω θα γυρνάω εδώ κάτω πήρες το δρόμο και πήγαινες και πήγαινες λες και ο δρόμος δεν θα σ' ακολουθούσε έκρυψες το πρόσωπό σου πίσω απ' τα γυαλιά αλλά και πάλι όλα ήταν εκεί τα πιάτα στο νεροχύτη τα βήματα με πόδια γυμνά όλα εδώ σε φέρνουν η ώρα ενιάμιση και τα φώτα στο δρόμο περιμένω να σε δω ν΄ ανεβαίνεις όπως τα άλλα βράδια το θρόισμα απ' το φουστάνι σου ένα δροσερό αεράκι που σκορπάς το σπίτι σε καλοδέχεται δεν ήτανε απ' την αρχή δικό μου είχε κάτι από την αύρα σου τ' αναγνώρισα μέσα σου δεκαπέντε μέρες το φως και το σκοτάδι δικά μας όλα να σε ψηλαφίζω να με αγγίζεις πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι ζώντας, αγαπώντας δεν ξέρω τι άλλο να περιμένω τα μάζεψα όλα σαν να άδειασε κι από άρωμα κι από προσμονή δεκαπέντε απλές ήσυχες μέρες ήρεμες μέσα στο πάθος τους καταλαγιάζοντας αίσθηση με ορμή πρόσωπο με πρόσωπο απόψε θα κοιμηθώ βαριά υπνωτισμένα ξέρω ...

Ναι εντάξει τι έγινε τώρα είπες δεν είπες δείξε μου σου είπα δεν θέλω λόγια δεν αντέχω άλλα τα έχω ακούσει και ξανακούσει τι προσπαθείς να βαρεθώ να μη σε αντέχω πια να μου γίνεις βάρος και στεναχώρια όχι δεν το μπορώ δεν θα το κάνω δεν θα στο επιτρέψω τώρα πρέπει να δεις λίγο και μένα πρέπει να κοιτάζεις πιο βαθιά και εξεταστικά να με ξαναβλέπεις κάθε φορά διαφορετικά ένα δύο τρία ξέρω που θα καθήσεις που θα απλώσεις την πετσέτα από ποια μεριά θα στρώσεις το τραπέζι πώς θα διπλώσεις τα σεντόνια αυτά είναι νομίζεις όσα περιμένω; κι η ζωή μου; κι εγώ που είμαι; που θα είμαι εδώ σε σένα μιλάω και ποιος σου είπε ότι είναι δεδομένο πως θα έρχομαι και γιατί να έρχομαι να με κερνάς μια απ΄ τα ίδια αχ πάλι τις ίδιες χαζομάρες δεν αντέχω επιτέλους λίγη λογική ενηλικίωση σοβαρότητα αλλά και πάθος και έξαψη μπορείς ε; μπορείς; μπορείς ακόμα να με ξαφνιάζεις ή νομίζεις πως με το δικό σου κλειδί ανοίγουν όλες οι πόρτες; είναι πολλά που...

Ποιος ορίζει τη μοίρα που μας δένει σαν μια γραμμή που ξεκινά χρόνια πίσω ακολουθείς αλλά δεν το ξέρεις πως κάποτε θα βρεθώ εκεί σαν να ήμουν από πάντα παρακολουθούσα διακριτικά κάνοντας τεθλασμένες θα μου πεις υπερβολές ως συνήθως υπερβολικά είναι όσα μερικές φορές συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν καθώς επιλέγεις ή δεν επιλέγεις τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο αυτή τη στιγμή μη με ρωτάς για κάτι άλλο δεν είμαι πιο βέβαιος παρά για το άρωμά σου που αναζητώ σε κάθε μικρή ίνα σε κάθε κλωστή την κλείνω στο συρτάρι και κάνω μια συλλογή από αισθήσεις κάθε φορά κάτι μοναδικό κάτι διαφορετικό και ωστόσο ίδιο που φοβάμαι μήπως αυτή η επανάληψη σκοτώνει το άρωμα και δεν μπορείς είναι αλήθεια να το κλείσεις σε ένα συρτάρι δραπετεύει διαχέεται στην πόλη σαν μίτος του έρωτα το βρίσκω σε κάθε σου βήμα που ακολουθώ με τις αισθήσεις σε απόλυτη έξαρση εγώ ο υπερβολικός δεν ξέρω από όρια πια δεν υπάρχει κάτι έξω από αυτό που ζω εδώ εσένα που ζ...

Διακοπές κοίτα να δεις όλοι οι άνθρωποι δεν έχουνε ό,τι αντέχουνε και θες να μη βραδιάζει πάλι μόνη και χαρούμενες φωνές απ' την αυλή σου στο φεγγάρι τα σεντόνια την κολόνια και σκιές εκεί που άφηνες την τσάντα σου τα χείλη σου τα πάντα σου μου λες πως ήταν λίγο και θα φύγω σαν θα έρθει η άλλη μέρα μα αν θες μείνε απόψε δεν μπορώ μες στο φθινόπωρο να ζήσω διακοπές θέλω ακόμα άλλο τόσο και θα δώσω όσο όσο δυο ζωές μόνο για να 'μαι λίγο ακόμα το μαζί και ένα στόμα να με καις να με φιλάς απεγνωσμένα με κρατάς και ένα ένα στις καρδιές τα δυο μικρά μας καλοκαίρια λιώνουν μες στα δυο σου χέρια και μου λες θέλω εδώ μόνο να ζήσω και μαζί σου να ζητήσω αναβολές να έχει ήλιο εδώ ακόμα και να μη νιώσουμε χειμώνα να περιμένω να φανείς ξανά απ' την ίδια ανηφόρα να σου χρωστάω ζωής μου δώρα που μου τα χάρισες κι ας άργησες κι ας ήρθες μόλις χθες θέλω ξανά μόνο μαζί σου μόνο για πάντα διακοπές...