Βασίλισσα

Στο μεσοδιάστημα
ακραία παραπατώ
Οδυσσέας χωρίς επιστροφή
λησμονημένος παραπαίωντας
πέρα στις συνάξεις των γλάρων
που κρώζωντας
αδράχνουν κομμάτια μάρμαρο
την ψυχή μου
για ν' αποθέσουν τα ψίγματα
σε αυλές  ηλιόλουστες
κρεμασμένα άγουρα σταφύλια
τώρα λαμπρύνουν τις στέγες μας
σε νυμφεύομαι κατ' εξακολούθησιν
καθ' εσπέραν
διυλίζοντας το σώμα μου
επάνω στο στήθος σου
υγρός άνεμος φυσά
για να περαιωθώ εντός σου
ίσως τότε
ως εναγώνιο σπέρμα
να εγχυθώ με όλα τα μέλη μου
στο αιχμηρό σου αιδοίο
καρποφορώντας
καινούρια ασύλληπτα τοπία
βραδινές συνάξεις
των σκοτεινών αγγέλων
πάρτε με μαζί σας
θα υποκύψω με περηφάνεια
στη σαγήνη
θ' ανοίξω το πουκάμισο
και θα φτερουγίσω
σαν πρώτη άνοιξη
για να ρθω
να σε τρυγήσω
ως βασίλισσα
να με καταπιείς
κι ευτυχισμένα
να με απομυζήσεις