Ex Post

Έχουμε να διανύσουμε χειμώνες απλώνοντας τα ρούχα γρήγορα γρήγορα στον ήλιο γλιστρώντας με γυμνά τα μέλη ν 'ανεβούμε στις ταράτσες απ' τις κορφές να στέλνουμε τα σήματά μας ένα υπόγειο μήνυμα το κωδικοποιώ μ' επιμονή κι επιμέλεια διαπερνώ με φως και σκοτάδι κάθε πρωί φυλάω την αγάπη μου ζεστή κάτω από το σκέπασμα το βράδυ απλώνω το μυαλό μου που κρυώνει λέω κρυφά ξόρκια τυλίγομαι σφιχτά τις τελευταίες πρόσφατες εικόνες καταλαβαίνεις γιατί είναι ανάγκη να παρατηρώ ξεμένω πίσω λαχανιάζοντας προσπαθώντας ν 'ανεβαίνω ενώ κάθε τόσο σκοντάφτω μετράω ένα ένα  βήματα προσεκτικά αναδομώ ίνες και φλέβες κοντοστέκομαι και λέω πού να κοιτάξω τώρα όλο τρέχω τρέχω γύρω από τον ίδιο κύκλο χάνω στη ζάλη μου το κέντρο παραπαίοντας σ ένα διάδρομο δίπλα μου περνάνε ξυστά πρόσωπα αδιάφορα ή και απειλητικά δεν με αγγίζουνε χάνω τον κώδικα αναμονή στο κινητό περιμένοντας το σινιάλο εγωιστική παραφορά από τα φαιδρά μου κλαψιάρικα λόγια τέτοιες σ...

Και πάλι θα βυθιστώ στο πυρετικό μου σύμπαν δες τα μάγουλά μου καίγονται το σώμα μου σπινθιρίζει τρέχω χιλιόμετρα βουβά το νερό βράζει στους θύλακές μου ανεβαίνει ένας θερμός πίδακας σκάνε οι πλάκες αποκαλύπτοντας πηγάδια ανήσυχα κυριεύομαι από το ίδιο το πάθος μου σκάβω μέσα μου και ανακαλύπτω αναρίθμητα σύμπαντα πρέπει να συναρμολογώ κάθε μέρα έναν κόσμο πιο πέρα από μένα ανοίγοντας λαγούμια εκτείνοντας το σώμα σαν γέφυρα για να ρθω κρυφά  εκεί που είσαι βλέπεις ανεπαίσθητα είμαι όλο και περισσότερο όχι τμήμα σου ένα εσωτερικό ρεύμα που κυκλώνει τους νευρώνες σου έπειτα ένα γαλάζιο φως  συνάψεις και σπίθες σαν ποτάμι διασχίζοντας τη Συγγρού  έρχεσαι αστραπή με σηκώνεις από τον ύπνο με ρίχνεις βαριά επάνω σε αποπνιχτικές ημέρες  ανθρωποώρες στο παράφορο και στη γλυκά βασανιστική  αναμονή εβδομάδα την εβδομάδα η ζωή που ξετυλίγεται δεν είναι λιβάδι ούτε και λίμνη που στέκει θα ...

Παρατηρώ αδιάλειπτα κάθε σου κίνηση δεν θέλω να χάσω ούτε μια πολύτιμη στιγμή ο χρόνος  υπάρχει  γιατί κινείσαι γιατί χάνεσαι και πάλι εμφανίζεσαι μέσα από την εναλλαγή το πολύ είναι θόρυβος της οράσεως κι αποκοίμιση  των αισθήσεων τα θέλγητρα είναι στις λεπτομέρειες και αντιθέτως με άλλα φαινόμενα όσο πιο κοντά αναδιφώ τόσο η λεπτομέρεια αποκαλύπτει μια ασίγαστη ορμή νεότητας μια ήρεμη θάλασσα  φωτισμένη με το απαλό βλέμμα του απογευματινού ήλιου με την αρμύρα στο δέρμα τα χείλη αποκαλύπτουν τη γεύση που ακόμα κρέμεται σε σταγόνες να το μαζέψω όλο με τα δάχτυλά μου ή κοιτώντας άλλοτε και μέσα από το κάποπτρο ακόμα καλύτερα χωρίς να γίνομαι καν αντιληπτός σε  ακολουθώ πιστά γίνομαι κατοπτρισμός σου σε κάθε όνειρο υπάρχεις γιατί είσαι μέσα μου μια νέα διαρκής εικόνα αίσθηση και μνήμη μου επιθυμία το δέρμα μου διατρέχεις κι από κάτω  στο αίμα ρέεις υπόγεια σαν χείμαρ...

Ας πάμε έξω να περπατήσουμε  στο κρύο να κοιτάζουμε με λαχτάρα έναν ορίζοντα που μας περιμένει πιο κάτω πιο μακρινά σε ζεστά ακρογιάλια με δίχως την έγνοια των άδικων καιρών εμείς οι τυχεροί οι αργοπορημένοι ταξιδιώτες που μ ένα πήδημα νικούν τον καταπέλτη που ανεβαίνει στέκονται στην κουπαστή με το μέτωπο στον ήλιο χωρίς να πρέπει να παλεύουν με το κρύο ταξιδεύοντας εκεί που ξημερώνει χαμογελώντας θα κάνω στην άκρη τ' ανέμελα μαλλιά σου θα σε φιλήσω γλυκά στα μάτια θα  ξέρεις πως νοιάζομαι θα ξέρω πως με αγάπησες πριν να είμαστε αυτή η πιο στέρεη γνώση όλου του κόσμου η σοφία τίποτα πια τίποτα δεν θα μ' έκανε  πιο πάνω απ' ότι έχεις πιστέψει δεν έχω πει ποτέ χιλιάδες λέξεις κούφιες αδέξια ψελλίσματα μπροστά σ' ένα δικό σου ρήμα τα καίω όλα τώρα όλα μεμιάς τα σβήνω ν' ανοίξω  χώρο να ξαπλωθείς στην άμμο ν' αφήσεις το σημάδι σου στο χώμα να περιμένω σαν το κλειδί κάτω απ...

Δεν ειν' αυτό μη μου πεις έτσι πως θα 'ρχομαι απλά θα σου φτιάχνω τ αυτοκίνητο θα πηγαίνουμε μετά στην αγορά για ψώνια αγκαλιασμένοι στο δρόμο θα γελάμε κι ύστερα απλά θα κοιταζόμαστε εμείς αγαπημένοι θα ετοιμάζουμε ο ένας για τον άλλον τα πιο όμορφα τα πιο κρυφά αυτά τα πράγματα που οι άνθρωποι ξεχνούνε και κάποτε αποθυμούνε θυμούνται κάποτε που ήσαν κάποιοι άλλοι και πια δεν μοιάζουνε με τις παλιές φωτογραφίες εμείς θ αλλάζουμε κάθε μέρα θα γεμίζουμε στα βάζα το νερό και θα γελάμε θα κοιταζόμαστε σαν την πρώτη τη φορά εκείνη απ' την αρχή θ' ανακαλύπτουμε τα λάθη μας ποτέ δεν θα καλύπτουμε όλα θα είναι φωτεινά κι ελαφριά να μη βαραίνει ποτέ αυτό το βλέμμα και κάθε Σάββατο με το ίδιο χτυποκάρδι να περιμένω να φανείς στην ανηφόρα το ίδιο κάθε καλοκαίρι και χειμώνα όταν θα πέφτει το χιόνι κι όταν στη θάλασσα θα ξεμακραίνουνε τα πλοία φωτισμένα σαν λαμπάκια στον ορίζοντα κι εμείς εδώ το σεντόνι μου πανί ζεστό απόβραδο τα πό...

Ο δρομέας κρατά ένα κόκκινο φιλί κανείς δεν το βλέπει στην εκκίνηση ρίχνεται με δύναμη προς τη φορά του ήλιου σε κάθε βήμα αναγνωρίζει κάτι περισσότερο τρέχει και σκέφτεται τρέχει και θυμάται όλη του η προσπάθεια και η πνοή να υπερνικήσει τα εμπόδια να τρέξει κόντρα στο χρόνο αφήνεται και φεύγει κάνει έναν μεγάλο κύκλο στην ανηφόρα είναι το σπίτι του οι σκάλες οδηγούν στο δωμάτιό του ο δρομέας ανοίγει τα παράθυρα να μπει το φως να ορμήσει ένας άνεμος να δώσει ώθηση περιμένει και ξέρεις πότε είναι η στιγμή να ξεχυθεί μπροστά να τα δώσει όλα το χώμα η πέτρα το επίπεδο ακόμα πιο πάνω κράτα την ανάσα σου αυτή η ανάσα καίει μέσα πυρακτώνεται μαζί σου η λάβα αναγυρίζεται μέσα και ανεβαίνει ως το στόμα φτάνει στην κορυφή  και πάλι μ' ένα σημάδι από φιλί ένα κόκκινο σημάδι δίνει και πάλι την εκκίνηση φτάσαμε πιο πέρα και θέλαμε δρόμο ακόμα δεν θέλει να γυρίσει πίσω να τρέχει να κυλάει να χάνει το μυαλό του και να το βρίσκει πάλι ξέπνοος ...

Τα  μάτια ένα φωτεινό πέρασμα χωρίς να το καταλάβω έχω την τάση να γλιστρήσω και να χαθώ μέσα τους δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πώς μιλούν οι άνθρωποι έτσι χωρίς μιλιά ή κι άλλα να λένε άλλα υπονοώντας ήταν στο  νου μου μια υπερβολή ένα ευφάνταστο δημιούργημα μια ερμηνεία προβολών  και σωμάτων που  απερίφραστα επιθυμούν πόσο πολύ έσφαλα πόσο δεν ήξερα είμαι χαρούμενος που  δεν ήξερα τίποτα τώρα ξέρω βλέπω  και  δεν μπορώ παρά να κοιτάζω περισσότερο αχαλίνωτα με ορμή από κοντά  κι από μακριά με πόση δύναμη η αγάπη με τραβά  θα συγκρουστώ καταπάνω τους θα συνθλιβώ και  πριν μια για πάντα γίνω μια σπίθα από το φως τους θα γιορτάσω  με όλη την ψυχή και  το κορμί σε έκσταση την αλήθεια που θα με περιβάλει σαν ένα γλυκό περίβλημα μα πώς είναι δυνατόν πώς γίνεται τόσο αγάπη τόσος πόθος γλυκός τόσο δόσιμο νιώθω ως τα τρίσβαθα το νόημα...

Έρχεσαι όμορφα και αναπνέεις μέσα μου μια στήλη καπνού υψώνεται στο ταβάνι ο ουρανός μου απλώνεται όλο και πιο πολύ στο φως που κερδίζει τις ώρες θ' αφήσω ανοικτά για να σε βλέπω περισσότερο όπως πέφτεις πίσω έτσι που' απότομα λίγο καμιά φορά σε τραβάω για να και βιάζομαι λες και θέλω λίγο αν μπορώ να σε βασανίζω και να κρατώ πιο πίσω λίγο λίγο να έρχομαι να μου δίνεσαι με μια πίστη σχεδόν εύθραυστη και εύρωστη όταν μια τέτοια έκσταση θέλω σχεδόν να προσεύχομαι από πάνω σου θα θελα μια φορά να πιω αργά τ' αλμυρά σου δάκρυα να μ'  αφήσεις να κεντρίσω μέσα σου βασίλισσα να,μπω κι εκεί λέει να ξεχαστώ ολότελα και να μη χρειάζεται λέει να μιλάμε καθόλου γι' αυτά παρά να καθόμαστε στηνκουζίνα να τρώμε σοκολάτα καινα καπνίζουμε να έρθει πάλι το καλοκαίρι να περπατάς με πόδια γυμνά να τ' απλώνεις επάνω μου μέχρι τους ώμους μου να σε φέρω στο σώμα μου σαν διάδημα ή σαν μια ζώνη σφιχτά επάνω μου να με δένεις με τους ...

Στο νοτισμένο τζάμι διαθλώνται τα φώτα στο δρόμο πέρασα τη λεωφόρο και δεν έβλεπα άλλο τίποτα από το πρόσωπο που αγαπώ πόσο τα βροχερά βράδια άλλοτε ήσαν αφόρητα  παγιδευόσουν σε αυτή τη γη που ανασαίνει κάτω απ' τις λεπτές αφόρητες σταγόνες κι ελίμναζες στο φως  του κουρασμένου φανοστάτη στον πεζόδρομο κοιτώντας χιλιόμετρα κάτω και μέσα βαθιά αλίμονο όλα γλιστρούσαν και φεύγανε μέσα απ' το λιγνό σου πανοφώρι τώρα περνάς και στα φανάρια ένα παράξενο φως διαχέεται σαν κύμα σε είδα στη γωνία αυτό το γνώριμο το οικείο το αγαπημένο λίκνισμα με τα μάτια  σε αγαπούσα κι ήταν ωραία να ξέρω πως το ξέρεις αγαπούσα τον τρόπο που ΄ λοξά, ελαφρά  έγερνες το κεφάλι χα, μη μου λες επειδή δεν μπορούσες τάχα για να στρίψεις όχι, σε ξέρω ξέρω πώς αγαπάς και πώς με κάνεις ονειροπόλο και παράφορο με ένα τόσο δα σκίρτημα μια θροίζουσα κίνηση ή έναν βλεφαρισμό ακαριαίο ακατανίκητη μέσα μου και γύρω μου ...

Δεν μου αρκεί ξυπνώ κοιτάζω με μάτια μισά στον καθρέφτη και γρήγορα να ανασάνω να μη σε χάσω γι' αυτό γυρνάω και τραγουδάω γυρνάω στο χρόνο μου μαλώνω τον πόνο μου και σ' έχω γιατρειά ανάσα ο δρόμος μου κομμάτια ο φόβος μου  ανοίγω πανιά αλήθειες που αγάπησα στιγμές που σε κράτησα για σένα θα ζω κι αν θες πάλι θα στο πω στα μάτια όταν σε κοιτώ γιατί σ' αγαπώ και γυρνώ κύκλους ποιος είναι ο χρόνος κι αν έχει σημασία η απάντηση είναι όχι δεν υπάρχει τίποτα τίποτα εκεί έξω το χιόνι έλιωσε και τα βράχια πάλι γυμνά ένας ορίζοντας όλα γλυκά κλείνουν σε κύκλους είμαστε σταγόνες που όλο κυλάμε ώσπου ένα πρωινό οι ανάσες μας ενώνονται πίσω από ένα θολό τζάμι ζεσταίνοντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου τότε υπάρχουμε δεν είμαστε μόνοι ο αέρας δεν φουσκώνει μόνο το δικό μου στήθος κοινή η ανάσα μας κορμί που μοιράζεσαι ζεις μια φορά αληθινά δεν μ ενδιαφέρει τι άλλο να πετύχει κανείς πώς αλλιώς να μην είναι ζωή μισή κομματιασμένη ...

Αγαπώ τα πιο ευτελή και τα πιο ακριβά μ' αρέσει ναι κοιτάζω από ψηλά και να κατεβαίνουμε μετά στη θάλασσα να λέω καλημέρα και να χώνομαι κάτω από  τα σκεπάσματά σου να περιμένω με αγωνία να περάσει η μέρα μια μέρα κερδισμένη στο στόμα την κρατώ τη γεύση του φιλιού τη γλυκιά πικρή σοκολάτα και ζω με αυτές τις μικρές  διόλου ασήμαντες  λεπτομέρειες οι σκέψεις μου είναι διαρκώς ένα φόρεμα που θροϊζει ένα πουκάμισο ανοιχτό το σίγουρο βήμα το νύχι το ζωγραφιστό το αρχικό σου ξάφνιασμα απ' την ορμή μου τα χείλη μισάνοιχτα μέσα τους που βυθίζομαι θέλω αργά να σε χορταίνω λίγο λίγο να έχω πάντα κάτι παραπάνω ποτέ να μη σε φτάνω να ανεβαίνω από χαμηλά και πάλι να βυθίζομαι να δίνω και να δίνομαι η σκέψη μου όλη ένα χαμόγελο το κάτω χείλος το τόξο των φρυδιών το βλέμμα που διαπερνά όλος ο κόσμος κάτω στα πόδια σου δεν γίνεται μου λες τόσο πολύ και λέω πως όχι πιο πολύ ακ...

Γυρνώντας σπίτι τα φώτα στα διαμερίσματα οι κουρτίνες τραβηγμένες στο δρόμο ένα επίμονο ψιλόβροχο και το γρασίδι μουσκεμένο σαν τα μεριά των κοριτσιών που όλο σπουδάζουν στον έρωτα όλα γυρνούν εκεί τα ωραία λόγια οι αβρές χειρονομίες τα υπαινικτικά βλέμματα με είπες παλαιό πάντοτε νόμιζα πως έρχομαι από πολύ μακριά πώς κουβαλάω πίσω μου έναν λησμονημένο κήπο ή το αστικό τοπίο που κρύβει κάτω από το κάδρο πάθη που ανάβουν και  λιγώνουν είναι ένας κόσμος πιο βαθύς πιο αληθινός και διψασμένος ξόδεψα κάμποσο καιρό στον κόσμο αυτό που τον ταξίδεψα παρατηρώντας πιο πολύ παρά σαν μέρος ζωντανό ήρθες και βρήκες μια άγνωστη χώρα ένα πεδίο ανεξερεύνητο έσκαψες μέσα μου βαθιά σμίλεψες πάνω μου  και γέμισες την αγκαλιά μου όσα ποτέ δεν είχα  γιατί ποτέ δε γνώριζα με είπες παλαιό έχω το χρόνο μου που τον σκεπάζομαι να μην κρυώνω μη βγω γυμνός και τρομαγμένος ξέρω αυτά δε λέγονται δεν είναι πράγματα για της ζωής τους νικητές όμως,  ...

Κοιμηθήκαμε ένα βράδυ κι ήταν κρύο και χιονιάς αυτός ο χειμώνας έμπαινε πίσω φευγάτα τα πουλιά στο πάρκο τα παιδιά τραγουδήσανε κι ο νέος χρόνος δεν κατάλαβα πώς και γιατί όλα έρχονται έτσι να νομίζουμε εμείς οι θνητοί ξαφνικά ανακαλύπτεις πως τα πάντα είναι  αιωρούμενα ανεβαίνεις ας πούμε τις σκάλες κι αυτό το έχω δει άπειρες φορές  το έχω ονειρευτεί άλλες τόσες που δεν ξεχωρίζω πια αν είμαι εγώ ή τ' όνειρο  που εισχωρεί σε μένα το δωμάτιο ένα παγωμένο κλειστό πεδίο πέφτω κάτω από τα σκεπάσματα και σβήνω τα μάτια μου φοβάμαι αλλά δεν θέλω να βλέπω  κρύβομαι  κι η καρδιά σφυροκοπάει αφουγκράζομαι έπειτα με κομμένη αναπνοή αν δω λέει  καλά καλά εκεί που αφήνεις  τα παπούτσια σου κι ανοίξω μετά απότομα τα μάτια μου να σου θα σε κρατώ στο χέρι μου σφιχτά γιατί φοβάμαι τα πρόσωπα γυρνούν κατά πάνω μας και θέλουν να μας καταμαρτυρήσουν  ένα σωρό ερ...

Σε βρήκα στο σκοτάδι μου άνοιξες ένα παράθυρο στο κρύο ανθίζανε τα χρώματα κι οι μέρες έλαμπαν στα μάτια σου έρεαν λες οι ώρες κι όλα τα λεπτά μαζί συνέθεταν μια λεπτή αλυσιδίτσα στο λαιμό σου δεν υπήρχε ανάγκη καμία τόσο δα να κάναμε τα είχαμε όλα να επιστρέψω απ' τη δουλειά να γυρίσω το κλειδί κι όλα στη θέση τους φυλαγμένα λες απ τον καιρό που κρυφόκαιε αυτή η άνοιξη τα βήματα που χωρίς σκέψη χωρίς κούραση μας φέρνουν εδώ με τη σιγουριά του να ξέρεις ένα αγαπημένο πρόσωπο πως σε περιμένει δεν ήταν το πολύ ούτε και το λίγο κι ούτε μετριέται μία λαχτάρα στην καρδιά και μια ανησυχία όλα να γίνουνε καλά και όλα να ναι ταιριαστά ανόητα ανησύχαες  καμιά φορά μα είναι πάντοτε σαν πρώτα πώς να το πω μέσα μου καίει αυτή η αλήθεια καμιά φορά με παρασύρει σαν το ποτάμι ορμητικά που λαχταράς κι όμως εκείνο σε παρασέρνει μες τη δίνη όμως στο τέλος πάντα εκβάλλει σε έναν κόλπο με κοράλια άμμ...

Τι να κάνω πώς να περάσω από το δέντρο στην πέτρα από τη θάλασσα στις σπηλιές η ορυκτή σιωπή άλλη μια ρυτίδα καταχώριση του πόνου στο μέτωπο πηγαίναμε μιλώντας με λόγια αγαπημένα και απλά στον τόνο ενός κόκκινου χαμόγελου φώτισε η μέρα μου λαμπρίζοντας τα δύο χείλη σου σαν να τα έφερνα ξανά κοντά μου από πολύ μακριά δε γνωρίζω άλλη από τη διάλεκτο της γραμμής των χειλιών στο υγρό τους μειδίαμα ανεπιτήδευτα ακουμπούσαν τα πόδια ζυμώνοντας κορμί και ψυχή ξεκινώντας με την αγάπη μια καλημέρα δεν μ ενδιαφέρει αν περιδινίζομαι στην κοινοτοπία ω, δεν χρωστώ κάτι σε καμία ιστορία ποτέ δεν θα με καταχωρίσει αν είναι ποτέ κοινοτοπία το ένα το βαθύ που με πόνο κι αλήθεια κάθε φορά ανακαλύπτουμε και ξεγλιστρά με χαρά που λαμπρύνεται μία νεαρή ηλιαχτίδα σαν κορίτσι που φουσκώνει το στήθος στον έρωτα να μας ζεσταίνει το μεσημέρι βαδίζοντας στο λόφο με τη βεβαιότητα του παλαιού ταξιδιώτη που ξέρει προορισμό και διαδρομή από καιρό πριν θα τα φυλά...

Στα σύννεφα στη γη που αναταράζεται και στο νερό που ρέει για να σκύψω εγώ να πιω και να γεμίσω το στόμα μου τα χείλη ένα όραμα φιλώ και το κρατώ μέσα στα δόντια μου κάποιες φορές κατακτητής και στρατηλάτης άλλες δειλός και μισερός φοβισμένο ανθρωπάκι κάνε τώρα βουτιά πάρε φόρα η γη ανοίγει για να χαθείς μέσα στη φωτιά αν δεν κάψεις τα χέρια σου' πώς θα σμιλέψεις τα ορυκτά  στον πόθο γίνεται το κάρβουνο διαμάντι και οι θεοί το ξέρουνε καλά αν ένθεος δεν ανέβεις έλα πιο πάνω τρομάζεις το ύψος ανατριχιάζεις το βάθος\ πάρε φόρα κι έλα\ τώρα που σκάει η πρώτη ανάστατατη πρόωρη άνοιξη γυμνή πίσω απ' το χιόνι να ζεστάνει τα πόδια της \ ανακάτεψε τη λάβα ποιος είναι νικητής και νικημένος πάψε πια δεν μιλάμε πολύ' ψάχνουμε ψηλαφούμε κλείνουμε τα μάτια και με άφατη χαρά περνάμε πιο πέρα δώσε  όλα όσα μπορείς και παραπάνω γελώντας,  και με ξέφρενο χορό δαμάζεις το χρόνο φεύγεις μπροστά και ...

Στην εκκίνηση όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση δεν θέλω τα φώτα να προχωρήσουμε με την αφή ψηλαφιστά ή κάτω από ένα τρυφερό ημίφως ένα παιδί με ρούχα αντρικά και με ρυτίδες αυλάκια μνήμης σκαλισμένα στο μέτωπο θέλει με πείνα μεγάλη αυτό το χάδι να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά αγαπώ αυτό το αδρό χέρι που αρπάζει γερά με εμπιστοσύνη και σαν άγγιγμα φτερού περίπολος στο σώμα γυμνοί ακροβάτες στα ακροδάκτυλα μερικές φορές πρέπει να αφομοιώσουμε την ύλη να ακούσουμε βαθιά περνώντας μέσα απ' τα κρυμμένα μυστικά δεν έχω τίποτα είμαι το μοναχικό μου δέντρο που απλώνεται και με θέρμη κυλάνε από τις ρίζες μου ως τις κορφές του ήλιου\ οι χυμοί που αναδεύεις τα μυστήρια ό,τι λίγο με αφήνεις να δω ίσα που ανοίγει το ένα φύλλο μην χαράξει επάνω μου σαν λεπίδα αναβλύζοντας από μέσα σου ένα κόκκινο ρόδο ένα ένα απλώνω τα πέταλά μου επάνω στο στήθος σου να με πιάσεις στα χέρια σου αν τα πιέσεις θα στάξει το αίμα να το φυλάξεις με τα χείλη να κατεβώ σ...