Εάν

Εάν ο χρόνος
εξαφανιζόταν
κι ό,τι ως βέβαιο νομίζουμε
χανόταν
θα 'σουν εσύ  το μέτρο μου
εσύ το όριό μου
κι ακόμα πέρα απ' αυτό
πέρα από κάθε τι γνωστό
θα τρέχαμε απ΄άκρη σ' άκρη
στη δαντελένια προκυμαία
ας είν΄ δυο βήματα πιο πέρα
απ' ό,τι βαδίζουμε καθημερνό
εάν κάθε σταθερά στον κόσμο
διαλυόταν
κι όλα βολόδερναν στου άμετρου
το χάος
θα σου εσύ για μένα
φάρος
μόνο γιατί εσύ θα ήσουν τ αεράκι
όλα θα καταλάγιαζαν μεμιάς
κι εγώ μέσα στην αγκαλιά σου
θα κοιμηθώ κι απ΄τα φιλιά σου
ευθύς με ρώμη πάλι
θα μεστώσω
όλα τα σχήματα
σ ένα θα ενώσω
στα δυό σου στήθη
θ' ανασταίνω
σχήμα, κορμί
και πεπρωμένο