Ex Post

You got a sivler rock mounting under my bedroom the skys bleeding my love my hunger nails surround it drops behind the curtain you vivid smile gazing to the crowd I saw you melting into I pleaded for your hand could crawl within your fingers nothing could seize it apart from this embrace oh please dim down this light fell the tinkling of your brows the sprarkling secret meadows realms of your perfume I feel it as I sleep taste you in my dream wake up the midst of nowhere your essence spreads within oh take me there and let me wash deep my soul in you I ve got this secret notion I ll always fall for you like autumn leaves in silence like bitter sweet and blue like bees in your  garden in evey inch of you

Δικαίωμα ζητώ και περιθώριο κανένα όλα έξω από το όριο αν μόνο δώσουμε μία και πετάξουμε πέρα περιττά και μίζερα το ήξερα απ' την αρχή δεν σου ταιριάζει αλλά στη γη κοντά  στο χώμα που πατάς σίγουρα ανήκεις στο περισσότερο κάποτε μου είπες πως είναι αυτή η φύση που δίνει και που παίρνει και με απολαύσεις γήινες έμαθα υγρή σοκολάτα το ένα και τα πολλά όλα όσα  δεν προφταίνω να δώσω κι έτσι περνάνε οι μέρες δύσκολα η μία στριμωγμένη πίσω από την άλλη με φτερά κολλημένα απ' τον υγρό αέρα μια φθινοπωρινή μελωδία το πιάνο βραδινό φωνές τα παιδιά να διαβάσουνε οι λογαριασμοί να πληρώσουμε καμιά φορά σκέφτομαι θα μείνω εδώ για πάντα και δεν θα δει κανείς πως λείπω πού είσαι κάπου σίγουρα κρύβεσαι και πονηρά  με αφήνεις να ψάχνω να υποθέτω άραγε θα με ανακαλύπτεις ξανά κάθε αύριο είναι επείγον είναι το κρύο που μπαίνει από τις μισάνοιχτες γρύλιες είναι  που τυλίγομαι γύρω απ...

Λύτρωσέ με μη με λυτρώνεις να παραδίνομαι να μην βρίσκω τέλος καίγονται τα σχοινιά λιώνουν οι νύχτες υπερβατικά τα σχήματα διαλύονται μέσα στις καμπύλες του χείλους από αυτό κρημνίζομαι σ' έναν κοσμικό οργασμό διαπλέοντας τα υμέναια κύματα μια τρικυμία με συνέχει δεν βυθίζομαι επάνω στην πλάτη σου εξακοντίζονται πυκνά σπειρώματα διάφανη καταιγίδα πρέπει ν' ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά αυτά τα δυσθεώρητα μάτια σαν ιερές κρύπτες την ημέρα όλα θολά το φως που πονά ένα συγκεχυμένο κρύβομαι μέχρι την επόμενη στιγμή αδιάφορο το πότε καταπίνω σε μεγάλες γουλιές τα κατακάθια του χρόνου διαυγής στο τέλος ο πόθος απόρθητος τον κυριεύω μεστός μες το στήθος γυναίκα οδηγήτρια σβήνοντας το φως σβήνοντας εμένα λύτρωσέ με μη με λυτρώσεις διαπερνώντας το μετέωρο σφρίγος εύφλεκτο σώμα μου διηνεκές στην έκστασή σου χορός ανίκητος θα περιφέρουμε τα άχραντα μέλη δέεσαι με τα μάτια κλειστά ιερό τέμενος διαρρηγνύνεται ολόκληρο μέσα ιερό και τέλεση...

Είναι βράδια που θα κάθεσαι και θα κοιτάς τα φώτα της πόλης και αυτό θα είναι κάτι αναπολώντας ώρες αλλοτινές και μέρες που ήτανε πιο κοντά οι μεγάλες της νύχτας οι αναμονές όλοι κάτι που θέλουνε η βία της κάθε μέρας εντάξει πέρασε και σήμερα λίγο παρακάτω λίγο ακόμα αν διψάω είναι γι' αυτά τα χείλη τα χέρια επάνω μου γύρω από τους ώμους μου στη μέση επαναφέρω τα πάντα επακριβώς όλα συμβαίνουν και πάλι με ενάργεια μοναδική όταν έρχεται η μέρα αναζητούμε το γνωστό μονοπάτι ίδια αλλά και νέα πατήματα ακολουθώ τα δικά σου βήματα σε ανασυστήνω κάθε στιγμή επακριβώς υποβάλλοντας αυτή την αίσθηση τόσο που τα μέλη μου επαναστατούν εγείρομαι μέσα στη νύχτα ξυπνώ διψώντας τα πέλματα αναδεύονται διαπλέκοντας κάθε τι δικό μας κι άλλοτε στο είπα μείνε μη φύγεις κι άλλοτε και τώρα σ' αναζήτησα σε τόνους δραματικούς ενόσω μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε κι άλλες νέες συντεταγμένες στα σώματα όσο περισσότερο τόσο πιο πολύ γνωρίζοντας θέλω, θέλεις ...

Αν έβγαινα έξω και έπεφτε μια ψιλή βροχή αυτή η επίμονη που διαρκεί  ώρες και ώρες ένα γκρίζο παραπέτασμα με ρίχνει σ' έναν βαρύ ύπνο χωρίς  να ξεκουράζομαι πέρασε ήδη η ώρα ήρθες τόσο κοντά  και τόσο έντονα σχεδόν τα ένιωσα όλα κι ήταν ωραία μέσα στο φανταστικό μου σύμπαν ήρθες γλυκά με ένα άγγιγμα  όλα ήταν δικά μου το απόγευμα έστεκε σαν την υγρασία που έμπαινε επίμονα πίσω από το κλειστό παράθυρο έβλεπα και πάλι τα παράδοξα όνειρα μόνο που το άρωμά σου  δεν ήταν εδώ σχεδόν σε άγγιξα  σχεδόν τα ένιωσα όλα μα δεν μπορούσα να εντοπίσω κάπου το δικό σου στίγμα η απογοήτευση  έχει τη χαρακτηριστικά  του άοσμου ένα περιβάλλον τόσο οικείο αλλά σαν αποστειρωμένο δεν θέλω να μυρίζω τα δικά μου πράγματα αν υπήρχε ένας τρόπος να μπορούσα να το έχω κι αυτό πόσο μου λείπει τόσο που  δεν αναγνωρίζω  ούτε τον εαυτό μου αν γινόμουν υπνοβάτης θα μπορούσα ...

I ve got a feeling I got a second life spinning inside of me crawling on my bedrooom craving beneath my skin I ve got a feeling there s always  something something out there that comes along purifing my senses alive and so keen if you would call  me right after sudden storm I m just a click away so close  always hiding my skinny shades I ll follow you wont miss me Its' just a token a handful of wishes and desires I see a cloudy omen the secret oracle  of your sacred passion thats blowin under your toe a place I want to hide in and worship  your command your essence embraces all my breath wish we were strolling soaking wet then I would peel your moisty skin my thirst would be undone and you will blow divine without is just so scary with, every piece fits fine  

Ενοικώ εντός του φωτεινού σου φάσματος εκπέμπεις διαρκώς ανεπίστροφα δώρα αφηγούμαι κρυπτογραφώντας διαρκώς αυτός ο τρόπος είναι μια άλλη υπόσχεση διαπνέομαι ολοκληρωτικά απ' ό,τι διαχέεις στο χώρο αφήνοντάς με πλήρη σε κάθε αναζήτηση στα λιγοστά μου πράγματα μπορώ να καταγράφω την κάθε μικρή ιστορία μεταφράζοντας σε ώρες ό,τι διαρκεί πέρα από κάθε χρονικό ορισμό μερικές φορές αναρωτιέμαι συγχέοντας τα όρια προβάλλοντας σε κάθε τι ανεβαίνω τα σκαλιά και ξέρω πως βρίσκεσαι ένα βήμα μπροστά ανοίγω την πόρτα και δεν  είναι  ο χώρος μου κενός και αδιάφορος άλλοτε με πιάνει αυτός ο τρόμος του κενού πώς θα ήταν δυνατόν να προσδιορίσω ποτέ διαφορετικά τον χώρο και να  βιώσω τον χρόνο πώς αλλιώς κι είναι καλό να πέφτουμε σ' αυτά τα μικρά κενά της παροδικής αμφιβολίας γιατί μόνο έτσι μαθαίνω κι εννοώ ξανά μαθαίνω μαζί σου πώς να πετάω να νιώθω το ίδιο συναίσθημα την άλλη μέρα το πρωί όπως άλλοτε πρωί στην παραλιακή αγαπώντας τους...

Ενοικώ εντός του φωτεινού σου φάσματος εκπέμπεις διαρκώς ανεπίστροφα δώρα αφηγούμαι κρυπτογραφώντας διαρκώς αυτός ο τρόπος είναι μια άλλη υπόσχεση διαπνέομαι ολοκληρωτικά απ' ότι διαχέεις στο χώρο αφήνοντάς με πλήρη σε κάθε αναζήτηση στα λιγοστά μου πράγματα μπορώ να καταγράφω την κάθε μικρή ιστορία μεταφράζοντας σε ώρες ό,τι διαρκεί πέρα από κάθε χρονικό ορισμό μερικές φορές αναρωτιέμαι συγχέοντας τα όρια προβάλλοντας σε κάθε τι ανεβαίνω τα σκαλιά και ξέρω πως βρίσκεσαι ένα βήμα μπροστά ανοίγω την πόρτα και δεν  είναι  ο χώρος μου κενός και αδιάφορος άλλοτε με πιάνει αυτός ο τρόμος του κενού πώς θα ήταν δυνατόν να προσδιορίσω ποτέ διαφορετικά τον χώρο και να  βιώσω τον χρόνο πώς αλλιώς κι είναι καλό να πέφτουμε σ' αυτά τα μικρά κενά της παροδικής αμφιβολίας γιατί μόνο έτσι μαθαίνω κι εννοώ ξανά μαθαίνω μαζί σου πώς να πετάω να νιώθω το ίδιο συναίσθημα την άλλη μέρα το πρωί όπως άλλοτε πρωί στην παραλιακή αγαπώντας τους ...

Θέλω να πέσω μαζί σου ένα ήσυχο καλοκαιρινό ζεστό μεσημέρι όπως τότε που παιδί στην αυλή έπεφτες στο στρώμα νιώθοντας ένα γλυκό μούδιασμα στο υπογάστριο χωρίς πονηριά καμία μην ξέροντας τι είναι αυτό το όμορφο αίφνης κενό στο στομάχι και να παραδοθώ σ' έναν ύπνο με όνειρα που κυλάνε αργά νωχελικά όπως οι ρώγες των δαχτύλων μου επάνω στο σώμα σου το απόγευμα με περιέβαλλες τόσο επιτακτικά πάλι σαν να μ' έχεις δεμένο μ' ένα ξόρκι περνάς και ποτίζεις με τα φίλτρα σου τα σεντόνια τις κουρτίνες καλλιεργείς κρυφά έναν κήπο μπροστά στα μάτια μου έκπληκτος ανακαλύπτω κάθε επόμενη μέρα τους στήμονες να αναφύονται μέσα απ' τις ρωγμές των φαντασιώσεων ανακάθομαι και εκεί που βαραίνουν τα βλέφαρα με τυλίγεις στο διάφανο νέφος σου είσαι εδώ συνεχώς είναι τόσο απλό και κατανοητό δεν χρειάζεται καμία επεξήγηση δεν θέλω τίποτα πια μόνο φίλα με ξανά δος μου τη γεύση μου να πιω την ψυχή μου' μέσα από τα χείλη σου και μετά να καί...

Έχω κάτι παραπάνω δεν είναι από τα συνηθισμένα ο άνθρωπος που ευτυχισμένος κολυμπά ένα ακύμαντο απομεσήμερο στον κρυφό κόλπο όλα τα βλέπει φωτεινά  και διάφανα περπατά με το βήμα σίγουρο και κοιτά πέρα στα νησιά που προβάλλουν στον ορίζοντα διαχέοντας την αχλύ μια ήσυχης μέρας ο άνθρωπος ευτυχισμένος μπορεί και τα χωρά όλα κουβαλά πετραδάκια μέσα στις τσέπες του και κομμάτια ψίχα γίνεται φίλος  με το δρόμο κι αναζητά πάντοτε ένα άνοιγμα στον ορίζοντα στη βροχή ανοίγει το στόμα και γεύεται με τη γλώσσα κοιτάζει στα μάτια με καθαρή καρδιά ξυπνά νωρίς για να βγάλει τη σπορά του στον ήλιο γελάει με λόγο και χωρίς λόγο αγαπά και τους βιαστικούς περαστικούς γλάρους αν κρώζουν γύρω του τριγυρίζει μια μελωδία μέσα του αν αυτές είναι  μερικές από τις παρακαταθήκες ενός ευτυχισμένου θνητού πόσα περισσότερα είναι αυτά που δεν περιγράφονται παρά με το σώμα μου τα έδειξες όλα κατά πρόσωπο...

Απόλλυμι εντός σου ο ιερός όνος ξυπνώ αξημέρωτα και την ημέρα πέφτω στο πιο βαθύ σκοτάδι μόνον ένα δύο διαλείμματα φαντασιώσεων κι εκλάμψεων ήξερα ας πούμε σήμερα το είχα δει μέσα στο διαστελλόμενο κρανίο μου πως θα έρθεις φορώντας το συγκεκριμένο φόρεμα έτσι όπως συχνά το οραματίζομαι έπειτα να παίρνεις μια θέση που κολακεύοντας ύπτια ν αναδομείς την κάθε κρυφή ονείρωξη μερικές φορές σκέφτομαι' μπορεί να γίνεται μέχρι και σχεδόν φανερή΄ η τόση παραφορά σε πλέον άκαιρη ώρα αυτά είναι τα μαχητά τεκμήρια ενός έρωτα που δεν επιστρέφεται στον κορεσμό όσες φορές κι αν περιγράψω ένα ατόφιο  καύμα της αίσθησης που αρκεί μια τόση μικρή υποδόρια κίνηση που υποθάλπει τα πιο επίμονα πάθη οι εμμονές  μου έχουν όλες τους το σχήμα σου τις θέσεις που καταλαμβάνεις τους σχηματισμούς της σάρκας σου το λείο πέρασμα στο σταύρωμα των ποδιών πιέζοντας γλυκά το πεδίο μ ανάλαφρους ανεπαίσθητους αναστεναγμούς ή και κρυφές φωνές ζωντανές κραυγές πο...

Θα πέσω σ' ένα πέτρινο κρεβάτι σφαδάζοντας στο κρεσέντο του επώδυνου πόθου σου άηχα, γλιστερά επιφωνήματα θα αιωρούνται μέχρι το ταβάνι με το ζεστό αχνό του έρωτα τώρα πια σβήνω το τελευταίο φως λίγο πριν ξημερώσει πάντοτε ανοίγω τα μάτια κι αναδεύω το σεντόνι στα σκοτεινά αναζητώντας τα μέλη σου γύρω από μένα κρεμώντας από πάνω μου όλα τα πολύτιμα ενέχυρά σου ακούοντας τις ρυθμικές ανάσες της αβύσσου κάτω στην άσφαλτο ένα ποτάμι ολοένα με παρασύρει φέροντάς με όμορφο κι ορμητικό προς την ακοίμητη θάλασσα χαράζοντας μια παλιά κοίτη' μέσα απ' το δωμάτιό σου μεσοτοιχία με τις όχθες του πρωινού σου ανήσυχου ονείρου ξυπνώ η ώρα πέντε πώς θα καταφέρω να μην παραδοθώ ξανά σε σκέψεις βέβηλες για σένα με τα μάτια κλειστά σφιχτά κρατώντας ματώνοντας τα χέρια μου στο απόκρημνο μένος σου με υποθάλπεις εξαπολύοντας τα ορμητικά σου φίλτρα δια μέσου των χειλιών ξεδιπλώνομαι ατίθασα καθώς διαστέλλεσαι σύμπασα για να με χωρέσεις ολοφυρμός και...

Απόψε γύρισαν όλοι σπίτι νωρίς κάθονται και μιλάνε σιγά ψιθιριστά στις βεράντες τσιμπολογώντας τα περισσεύματα της Κυριακάτικης συνήθειας είδα εχθές πως το τηλέφωνο καλούσε δεν ήξερα πού είναι αναζητούσα τον εαυτό μου ίσως να μην ήθελα και να ξυπνήσω να παραμείνουμε σε αυτό το ληθαργικό όπου δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα τα πράγματα απλά συμβαίνουν χωρίς να πρέπει να ερμηνεύσεις αν είσαι εδώ πάλι δεν χρειάζεται κανένας λόγος όλοι οι λόγοι ενυπάρχουν εκ των προτέρων σε ένα σώμα δια δύο ίσον ίσως το μόνο αληθινό σημαίνον μέσα στη λάμψη την κρυσταλλική καθαρότητα διάφανο τόσο που να μπορείς να περνάς από μέσα του να πέφτω επάνω σου σαν το νερό έτσι απλά και κατανοητά στο έχω πει πως σαν καθρέφτης θ' αντανακλώ κάθε σου θέληση κάθε σου αμυχή θα σημαδεύει ευθεία μέσα μου έτσι που ενώ θα καταπιάνομαι στις καθημερινές μου συνήθειες ξαφνικά θα με βαραίνει ένα κατά τ' άλλα συνηθισμένο απόβραδο γιατί μισώ τον πόνο που κρύβεται ύπουλα περ...

Αν είχα ένα σπίτι στη θάλασσα θα κατεβαίναμε θα βλέπαμε από την κουπαστή τη βροχή να παρασέρνει τα λαμπυρίζοντα βότσαλα σχηματίζοντας ρυάκια σαν ιδρωμένα σώματα με τις ρυτίδες τους βαθιά που είναι χαραγμένες μέσα μας θα παίζαμε πεντόβολα ακούγοντας το νερό να κυλά στις υδρορροές θα ήταν τόσο κοντά στη θάλασσα που θ' άνοιγες μια ξύλινη πόρτα το πρωί και θα με γέμιζες με αρμυρά φιλιά πριν προλάβω τον πρώτο καφέ θα είχαμε ένα τραπέζι σωστό ανεμοδαρμένο με πάγκους αντικριστά και μια  κουνιστή ξύλινη πολυθρόνα τα τζάμια θαμπά απ' τις ανάσες μας κι η λάμπα αχνά να φωτίζει τα περιγράμματα βλέπεις, το έχω τόσο καλά σχεδιάσει ίσως και να το έχω ζήσει ήδη θα είχαμε ακόμα ένα μεγάλο ραδιόφωνο από αυτά τα δύστροπα παλιά όπως όλα τα πράγματα που παλιώνουνε και μόνο τότε απολαμβάνεις πραγματικά την αίσθηση των πραγμάτων όσο και εγώ που παλιώνω και μαθαίνω όλο και καλύτερα πώς να είμαι εγώ αυτό το παλιό μηχάνημα με τις γλυκές παραξενιές του αυτό που ...

Μέσα μου χορεύουν πύρινοι άγγελοι στο αίμα μου καίνε ποτάμια φωτιάς πόσο το ένιωσα εκείνο το βράδυ πως έχεις για μένα φυλάξει στην κρύπτη το πιο λαμπερό κοχύλι θα πάω να πέσω σ' αυτή τη ήρεμη θάλασσα δεν θα φοβάμαι πια ούτε κύμα ούτε άνεμο θ ακολουθώ απλά στον πιο φωτεινό βυθό όπου θα με οδηγείς με μια ανάσα θ' αφήνομαι δεν θα παρατηρώ πια τίποτα όλα θα ξεκινάνε  αβίαστα από μέσα βλέπεις δεν έχω κανέναν φόβο έμαθα να κολυμπώ έμαθα να χάνομαι ξέρω πως έχεις για μένα το φιλί της ζωής άφησέ με μονάχα να σκύψω να  πιάσω με τα δόντια αυτά τα διάφανα κοράλλια που μου έταζες βράδια πολλά βράδια που μετρώ με την ηχώ των βημάτων σου τα βαριά πατήματα και τ' αποτύπωμα της όσφρησης τ'αποτσίγαρα στο μπαλκόνι κανένα άρωμα  δεν μπορεί πια να με αποσπάσει πορεία κατευθείαν για εκεί που θα λύνω με ένα χέρι ό,τι σε κρατά σφιχτά έτσι να βρεθούμε λεύτεροι κι αγκαλιασμένοι να τρέξουμε σαν φλογισμένα αερικά κι αν κρυώνεις θα είμαι το σκέπα...

Το κορίτσι στο σαλόνι καθισμένο στην καρέκλα μπροστά στη βεράντα γιατί πιο πολύ μου θύμιζε επιτύμβια στήλη τα μακριά μαλλιά λυτά και λουσμένα ένα φως παράξενο έβγαινε  από αυτό το δωμάτιο σαν από κρύπτη γύρισα  μάζεψα τα χαρτιά μου  εκεί που με είδες στο χαρτοβασίλειό μου πόσο λίγο πόσο φευγαλέα πέρασες σαν να ήσουν  σκέψη ήδη φευγάτη σαν να τρέχεις προσπαθείς να κατέβεις να φτάσεις εδώ μα κάτι σε παίρνει σαν καράβι που δεν μπόρεσε να δέσει κι άλλοτε  έχω δει σε όνειρα πως προσπαθώ να κρατηθώ  κόντρα σε ένα κύμα ή στο χείλος ενός γκρεμού είναι οι μέρες πολύτιμες γι αυτό έχω πάψει  να τις μετρώ έβλεπα πώς δούλευες προσηλωμένη και πάλι με μια ανάλαφρη αφέλεια μαζί σαν γυναίκα και  κορίτσι μου άρεσε  άδραξα αμέσως αυτή την εικόνα υπάρχουν πράγματα στη ζωή που νομίζεις τόσο ευτελή κι όμως τόσο ακριβά τελικά αυτά τα μικρά στιγμιότυπα οι λεπτομέρει...

Αναζητώ ξανά με την όσφρηση να βρω μια κηλίδα ένα ελάχιστο κομμάτι ύφασμα παρήγορα να τυλιχτώ όλο επάνω μου οι νύχτες είναι πάλι υγρά θερμοκήπια ψηλαφιστά πιάνοντας μιαν άκρη από το σκέπασμα αδύνατον ν' αντέξω επάνω μου ό,τι δικό μου μοιάζει αφύσικα ξένο σε αυτόν τον χώρο που ορίζουμε με το σώμα σε έκταση ανατέμνοντας σε διάσταση σε σκοτεινά βάραθρα που  θέλω να κατέβω  ορμητικός και ξάστερος κι ας φοβάμαι  δεν είναι τρόπος να αναπαράγω αυτή την απτή έξαψη αρρωστημένη μίμηση σκοτεινά ηλιοτρόπια ίσως και καθαγιασμένη των μυώνων κίνηση βουτηγμένη στην αλλόφρονα δίνη του παράφορου που  έχω και φουσκώνει μέσα μου το στήθος μου δεν  αναπνοή που κομματιάζεται κόβεται στα δύο  αυτό το υπερώο πάθος μου κάνοντας δέηση καιόμενη γυμνή προσευχή  το  κολασμένο είδωλο ύπερθεν και εντός μαίνεται μέσα μου δεν το ακούς με περιφέρει με μανία στις άκρες των χειλιών βασανίζοντας όχι ...

Σε είδα να προσπαθείς να κρατηθείς ν' αναρωτιέσαι να μην ξέρεις κατά πού να πας όλα να μοιάζουν αναπάντεχα άγνωστα, επικίνδυνα δεν με ξέρει κανείς δεν έχω λόγο δεν έχω σκέψεις ούτε και δυο ζωές πόσα θα πρέπει να δώσω σε ποια παλιά μου Ερινύα χρωστώ να ξεπληρώσω αγρυπνώντας όλα στέκουν ακίνητα όλοι περνάνε και κανείς δεν μ' αγγίζει σαν αόρατο φάσμα θέλω να βγω να πάρω το δρόμο με τα φώτα βαριά και να πηγαίνω να πηγαίνω να μη σταματήσω παρά λίγο πριν ξημερώσει κάπου πέρα μακριά μακριά από μένα να μπω σε μια γαλάζια σπηλιά με μια ανάσα να βυθιστώ κάτω απ' το παγωμένο φως με την ψυχή μου στο νερό να ξαναζήσω έξω να βγω να είμαι  άλλος να έχω δικό μου όνομα γυρίζοντας το πρόσωπο στον  ήλιο όλα θα κυλάνε επάνω μου σαν το νερό αναπνοή δεν θα συναντήσω άνθρωπο να μη με ξέρει κανείς θα γυρίσω κι όλα θα μετράνε δεύτερη ζωή χωρίς να χρειάζεται συγγνώμες κι εξηγήσεις δεν θέλω να πω τίποτα ούτε και να ερμηνεύω πια σαστισμένο το βλέμμα αν...

Στην αγορά θα περπατήσω δεν θα μεθύσω δεν θα πιω θα υποσκάπτω αυτό το σώμα στο φως το πρώτο πρωινό μέσα σε μια σχισμή του χρόνου σ' ένα φεγγάρι πια σβηστό θα  ονειρευτώ σκηνή του πόνου κι ίσως να πρωταγωνιστώ στη θέση εκείνη θα καθίσω εκεί που κάθεσαι και συ  μια λεμονιά βλέπεις ν' ανθίζει και μες στο χρόνο σου να ζει θα βλέπω όλα όσα βλέπεις όπως εσύ θα περπατώ να μ' αγαπάς και να μ' αντέχεις κάθε φορά κάθε λεπτό δεν τους μπορώ με τις φωνές τους τόσα με θόρυβο κενά ακούω στο βάθος τις σιωπές τους τόσες ζωές στα πεταχτά περνούν αστόχαστα οι ώρες και πού πηγαίνουν θεέ μου πού γλιστρούν σαν ξένες κατηφόρες σαν να πηγαίνουνε αλλού κάθομαι στη δική σου θέση βλέπω ό,τι βλέπεις και σιωπώ τα χέρια απλώνω να σ' αγγίξω πιάνω μια θλίψη στο κενό αυτό το γκρίζο απ' το βλέμμα να το νικήσω προσπαθώ αντικριστά και ως το τέρμα να ξέρω μόνο ν' αγαπώ

Σώμα απ' το σώμα μου και πάλι  όλα ένα  δεν χρειάστηκε παρά  ένα παράφορο φιλί είναι κάθε φορά που ανακαλύπτω ξανά αυτό που υπάρχει προσφέρεται σε μένα  ενσκήπτω και γεύομαι  όλα αναδύονται τόσο φυσικά και αβίαστα γνωρίζω τα πάντα κι όμως δεν ξέρω τίποτα μαθητεύοντας στα εξαίσια φίλτρα μαθαίνοντας ξανά εισπνοή εκπνοή έκταση μέχρι το άπειρο ήξερα και πάλι τα πάντα ήσουν απόλυτα και τόσο απλά μερικές φορές όλα ρέουνε από μέσα μου προς τα σένα και αντίστροφα το είχα δει ήδη έχοντας φαντασιωθεί  - έτσι νόμιζα -  κι ωστόσο εκπλήσσοντας εκ νέου κάθε αίσθηση ω ναι έτσι να είσαι περπατώντας γύρω μου μέσα μου ενυπάρχεις ανυπόδητη στρέφεις τα νώτα όλα γυρίζουν  δεν έχω πια  νου, γλώσσα δεν είσαι νοητή ούτε και το απομακρυσμένο σημείο που προσπαθώ να εντοπίσω στο παράταιρο σώμα μου έχεις πια εγκολπωθεί το μέσα μου  καταλύεις το χρόνο μου με...