Ισορροπιστής

Ο ισορροπιστής
δεν κοιτά κάτω
βλέπει μακριά
το τεντωμένο σχοινί
είναι η μόνη δίοδος
η απόσταση είναι
ο χρόνος
και ο χρόνος
ισορροπεί
κατά έναν
περίεργο τρόπο
με μια θαυμαστή
οικονομία
ότι, ας πούμε,
ένας κύκλος
πενήντα, σχεδόν,
ετών
κάπου ανοίγει
απλώνεται
ένα σχοινί
και βαδίζεις
και βαδίζω
πέφτουμε,
σηκωνόμαστε
ξαναπέφτουμε
κι έτσι κυλάει
και ξετυλίγεται
η ζωή
κάποτε
οι νοητές
αυτές γραμμές
συναντώνται
οι ισορροπιστές
μεταμορφώνονται
σαν εκείνα τα
δυο μπαλόνια
ένα ροζ ένα γαλάζιο
ελεύθερα
πετώντας
κι ανεβαίνοντας
ολοένα ανεβαίνοντας
κι η ισορροπία
γίνεται αέναος
υγρός ουρανός
ένα, δύο
φωτεινά σώματα
τα σχοινιά τα
πέταξα
κάτω απ' το μπαλκόνι
ισορροπώ
στο σώμα σου
στα χέρια σου
στους λαγόνες
και κοιτώ βαθιά
βλέπω ανοιχτό
ορίζοντα
βλέπω τα λευκά δόντια
χαμογελάς
στο σκοτάδι
ξέρω
υπόσχομαι
δεν θα ξαναπέσουμε
ποτέ...