Ex Post

Λέω να φύγω να πάω πού οι τόποι στενεύουν το σκόρπισμα  της ξαφνικής ριπής του ανέμου το τρένο που μακρύνεται από την αποβάθρα βλέποντας από το παράθυρο όλα γίνονται μιακουκίδα και τίποτα τελικά δεν είχε σημασία δεν είχα βλέμμα κυκλοφορούσα άδειος ξερνώντας σκοτάδι και άγριους εφιάλτες αλλά ούτε καν αυτό πηχτό σαν πίσσα υγρή κατεβαίνει καίοντας τον οισοφάγο' έλεος, για τα χείλη σου να ανασάνω  να πεταχτώ σαν χρυσαλλίδα από το στόμα σου έλεος από τα χέρια σου να με αλείψεις με νερό και σύννεφο να μπορέσω για λίγο να πετάξω παραπέρα και μετά πάλι ας καρφωθώ με το κεφάλι μη μακραίνεις μη γίνεσαι το ελάχιστο υπόλοιπο σαν τον τελευταίο επισκέπτη στον σταθμό που παίρνει ήδη  τον βαρύ δρόμο του αργού γυρισμού πριν στις ράγες αναλωθεί όλη η ζωή μου πριν πέσει το βράδυ θλιβερά υπέροχο στα ορεινά περάσματα και οι ώρες αδειάσουνε σαν βιβλίο που πέφτει από την αγκαλιά  αυτού που αποκοιμιέται και χάνονται οι σελίδες του μα ευτυχώς ο...

Εάν το σώμα αίτημα που εκκρεμεί επείγοντα μάτια και χείλη μου να έπιανα τώρα το σφυγμό σου από μέσα σφίγγοντάς με ως κοχλίας να περιστραφούμε ο ένας γύρω από τον άλλον αενάως, το πάνω το κάτω κεφάλι πόδια να βρεθώ εκεί κάτω κάτι λαμπυρίζει και καλεί τους γευστικούς μου κάλυκες τρελαίνει πιο πολύ απ' το σχήμα το θερμό σου στόμα πιο πολύ να θέλω το απαγορευμένο σου ξέρω πως δεν μ΄αφήνεις ίσως με κάποια μικρή ανοχή να έρθω τώρα αγάπη μου και μέσα στο θάμβος του απογεύματος να κλείσω τα χέρια μου γύρω σου να σε τραβήξω επάνω μου επείγει γαμώτο είναι οι ζωές μας να σε φέρω κοντά μου να τυλιχτείς ολόκληρη γύρω μου κόλλησέ με, αγάπη μου μη με αφήσεις ποτέ να παραδέρνω μόνος μου να μαθαίνω να σ' έχω λατρεύοντας εικόνες σου θα είχα γεμίσει το δωμάτιο αν μπορούσα θα έπεφτα ευτυχισμένος στην παραφορά της ηδονής σου και μόνο με τη σκέψη θα σ'  έπαιρνα εμμονικά μέσα στο ενδιάμεσο του ύπνου και ξύπνιου να είναι αυτό λατρεία ή ένας δρόμος ...

Άντρες και γυναίκες γυναίκες και άντρες αναλώνονται ανούσιες φιλονικίες παιγνίδια εξουσίας λες και δεν ακούει καν ο ένας τον άλλον δεν χρειάζεται  να μου μιλάς τα καταλαβαίνω όλα έτσι κι αλλιώς ξέρω πως ξυπνάς μέσα στη νύχτα και μέσα σου αργοσαλεύει μια τρικυμία σαν μια ηλιόλουστη μέρα να λες, πώς είναι δυνατόν να φέρει μέσα της την καταιγίδα δεν σε βλέπω παίρνεις τα κλειδιά μπαίνεις στ' αυτοκίνητο ο καφές σου το κόκκινο κραγιόν στο καθρεφτάκι κι ένα μαντήλι στο λαιμό κουμπώνεις το λουράκι και κατακτάς όλη τη μέρα με τη δική σου χάρη μόνο που φανερώνεται τόσο γλυκά και γενναιόδωρα στο μάτια που χαμογελούν στο γέλιο που αντηχεί σε  ό,τι αγγίζεις απ' όπου περνάς θέλω να είμαι σε όλα αυτά θέλω να καρτερώ τα βήματά σου στη σκάλα σε βλέπω ήδη τώρα εδώ να μπαίνεις σα σίφουνας να τα σαρώνεις όλα με το βλέμμα κι εξαίσια να με κάνεις να καρδιοχτυπώ ν 'αγωνιώ στην αναμονή άφησέ με να σου λύσω το λουράκι να τραβήξω τα μπατζάκια σου και να...

Σε μια χρυσή παραλία χωμένοι μέσα στην άμμο το κορμί ν' αποζητά αυτή τη θαλπωρή που θυμάται και φέρνει το σχήμα του ταιριάζει εφάπτεται απόλυτα δεν είναι τίποτα πιο μισερό απ' το να πρέπει να τα διαχωρίσεις άναψε τα κεριά σου κι άπλωσε τριγύρω τ' αρώματα θ' ακολουθήσω θα έρχομαι όπως άλλοτε που περνούσαμε τα βράδια μας μ' ένα μικρό λαθραίο άγγιγμα ένοχα ερεθιστικό τώρα ξέρω πως αυτό ήταν πολύ λίγο μπροστά στη δίψα που άναβε περισσότερο για να συντηρείται μέσα στη στέρησή της ένα περίεργο συναίσθημα πλήρωσης μέσα στο ελάχιστο δυνατό γι' αυτό ίσως το να σε κρατώ έχει και πόθο και πόνο δεν θέλω να λέω γι' αυτό γιατί έρχεται και φεύγει γρήγορα μέσα σε ένα απόγευμα ή τώρα που βραδιάζει αργά νιώθοντας τις στερνές αχτίδες του φωτός να διαχέονται πίσω απ΄τα κλειστά στόρια ας μη μιλήσουμε ας μείνουμε αγκαλιασμένοι στη σιωπή κρατώντας μια παύση μέσα στο πέρασμα του αδυσώπητου μετά θέλω, ναι θέλω να ξεσπάσουμε σε γέλια τραντ...

Μακρινά μου άστρα νεφελώματα εσείς που χαράζετε τον ορίζοντα τι είναι υπαρκτό τι είμαι εγώ  έξω από μένα κι αν η λάμψη φτάνει εδώ αδύναμη εκεί πέρα ξέρω πως φλέγεστε όπως η επιθυμία που αναγκάζεται και μακρύνει συνθλίβεται άλλες φορές από τεράστια πρέπει και χαίνουσες απογοητεύσεις οι πληγές που δε λένε εύκολα να κλείσουν καμιά φορά ώσπου λούζεσαι στη θάλασσα και να, με το αλάτι και το βότσαλο γίνεται η αγάπη που νικά κι όλα τα θεραπεύει μακρινά μου άστρα νομίζω πως νιώθω την αύρα σας καταλαβαίνω μέσα μου πως στέκετε εγκλωβισμένα σ' ένα μεταίχμιο ενδιάμεσο τόσο που μια σπίθα παραπάνω μπορεί να σημάνει και την καταστροφή τότε,  παρακαλάω σαν παιδί με λίγη νόηση αλλά με περισσή καρδιά παρακαλάω να έρθει σιμά ο ήλιος για να σας ζεστάνει ξανά να γλυκάνει το κρύο φως σας και να χαίρομαι που βρίσκεστε εκεί ψηλά στέρεα με γεμίζετε ελπίδα και τότε αν  κλείσω τα μάτια μου ξέρω πως θα νιώσω τα δικά σου δίπλα μου είναι τόσο εύκολο να υ...

Όταν όλα γίνονται δύσκολα και τα νήματα φαίνονται τόσο λεπτά εύθραυστα στο παραμικρό φύσημα κρατώ την αναπνοή μου κι αν η καρδιά μου καλπάζει παραλύω τα πόδια μου μένουν καρφωμένα σαν σε κακό όνειρο που δεν μπορείς να ξεφύγεις ή να φωνάξεις ή σαν να θέλεις να τρέξεις κι όλο να βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο είναι ένας εφιάλτης από αυτούς που λες την επόμενη φορά θα μείνω εκεί και θ΄αντιμετωπίσω θα πω από μέσα μου ένα ξόρκι ή ένα τραγούδι σαν παιδί ν ' αναθαρρήσω θα βουτήξω στο κρύο το νερό θα περάσω στο δέρμα μου πυρωμένες βελόνες μήπως και με τον πόνο νικήσω τον πόνο και την ιδέα του την ίδια να περνάνε οι ώρες και να περνάνε τα λεπτά στην αμφιβολία και στο τίποτα να μην απαντά κανείς κενά μηνύματα ανεπίδοτα ματώνουμε πέφτουμε κάτω λες, ίσως να μην σηκωθούμε ποτέ ξανά αλλά μέσα κάπου σπινθηρίζει μια τόση δα ελπίδα κι αυτή η μικρή σπίθα όταν τρέμεις απ' το κρύο αρκεί να σε ζεστάνει ν' αντέχεις το κρύο να μπορείς να ταξιδέψεις μέσα απ...

Στο μεσοδιάστημα ακραία παραπατώ Οδυσσέας χωρίς επιστροφή λησμονημένος παραπαίωντας πέρα στις συνάξεις των γλάρων που κρώζωντας αδράχνουν κομμάτια μάρμαρο την ψυχή μου για ν' αποθέσουν τα ψίγματα σε αυλές  ηλιόλουστες κρεμασμένα άγουρα σταφύλια τώρα λαμπρύνουν τις στέγες μας σε νυμφεύομαι κατ' εξακολούθησιν καθ' εσπέραν διυλίζοντας το σώμα μου επάνω στο στήθος σου υγρός άνεμος φυσά για να περαιωθώ εντός σου ίσως τότε ως εναγώνιο σπέρμα να εγχυθώ με όλα τα μέλη μου στο αιχμηρό σου αιδοίο καρποφορώντας καινούρια ασύλληπτα τοπία βραδινές συνάξεις των σκοτεινών αγγέλων πάρτε με μαζί σας θα υποκύψω με περηφάνεια στη σαγήνη θ' ανοίξω το πουκάμισο και θα φτερουγίσω σαν πρώτη άνοιξη για να ρθω να σε τρυγήσω ως βασίλισσα να με καταπιείς κι ευτυχισμένα να με απομυζήσεις

Δεν έχω υπόλοιπο κοίτα  αρχίζει πάλι και συννεφιάζει σαν να με καταδιώκει μια μαύρη ερινύα εκεί που με κατακλύζει το φως κάτω μου ανοίγει ένας γκρεμός βρίσκομαι στον κόσμο και δεν υπάρχω δεν ξέρω πού είσαι δεν σ' αναζητώ συνεχίζω σιωπηρά χωρίς μονάδες μην τρέχεις δεν θέλω να τρέχεις αφού όπου είμαι θα είσαι και το ξέρεις χάνομαι μόνο για λίγο σκοτεινιάζω παίρνω μαχαίρια  και χαράζω το πρόσωπό μου είμαι εγώ που πονώ μη λες πως δεν μ' αναγνωρίζεις κρατάω μια γωνιά στη φωτεινή μου αυλή  τη θέλω για μένα μην έρχεσαι εδώ βλέπω στον καθρέφτη άλλοτε χαμογελώ άλλοτε χαίρομαι ξέρω πως κάθε βράδυ ανεβάζεις τις φωτογραφίες μου μ' αρέσει να ξέρω πως για μένα γίνεσαι ένθεος μη νομίζεις θέλω να είμαι μαζί σου εγώ πάντοτε έλεγα  να, κοίτα τώρα νυχτώνει αργά κι όμως αυτό είναι το θέμα που η νύχτα θα μας βρει σκορπισμένους χαλάμε τις μονάδες μας δεν μπορώ πια  να τρέχω να ανανεώνω μίλησέ μου δώσε μου ένα σταθερό μη μου μιλάς ...

Αλλάζουμε και βγαίνουμε το χρόνο παραβγαίνουμε σ' ένα σταθμό υπόγειο γυρνάμε την υδρόγειο Αλλάζουμε κι αρχίζουμε τα χέρια μας αγγίζουμε απόψε δεν κοιμόμαστε στα μάτια κοιταζόμαστε Αλλάζουμε κι αθροίζουμε χαρές και λύπες χτίζουμε ανύποπτοι αδειάζουμε το μέσα μας φωνάζουμε Αλλάζουμε φοβόμαστε τον κόσμο που αρνιόμαστε ν' αλλάξουμε τα σύνορα τα λίγα τα εφήμερα Αλλάζουμε μα φίλα με διαγράψαμε όσα οφείλαμε άνοιξε το παράθυρο  να φτάσουμε ως το άπειρο

Κορίτσι με τα χρυσάνθεμα  στα μικρά χεράκια αγκαλιάζει τον ίδιο τον ήλιο χαμογελάς αμέριμνα δεν βλέπεις τα σημάδια της καταιγίδας που μαίνεται πόσο σε ζηλεύω στη ζεστή αγκαλιά της μαμάς στο λεωφορείο πηγαίνοντας στο σπίτι μετά από μια όμορφη βόλτα στο πάρκο πόσο κοντά είναι η ευτυχία θεέ μου τα πράγματα που μας κάνουν  και χαμογελάμε ποτέ ξανά δεν θα βρούμε αυτό το αθώο κοριτσίστικο χαμόγελο ποτέ ξανά, μητέρα, δεν θα γεννηθούμε μόνο για ν' αγαπάμε το φως να σκαλίζουμε με τα χέρια το χώμα και να επιστρέφουμε ευτυχισμένα στο μεσημεριανό τραπέζι με κάνεις τόσο χαρούμενο' σε βλέπω και θέλω να κλαίω δεν μπορώ ν' αντικρίζω  την αθωότητα στα ξανθά σου μαλλάκια ταιριάζουνε τόσο τα χαρούμενα χρυσάνθεμα πόσα πράγματα όμορφα και μοναδικά περνάνε δίπλα σου ενώ τρέχει το λεωφορείο δεν χρειάζεται να καταλάβεις τίποτα όχι τώρα αργότερα,  όταν με λέξεις προσπαθούμε να παραστήσουμε έναν κόσμο που μαραίνεται μεγαλώνοντας πόσο σε ζηλεύω...

Γιορτές δεν κάνουμε ποτέ δεν φτάνουμε στο τέλος  μ' ένα σπασμένο όνειρο κι αν καταλάβουμε ό,τι προλάβουμε το χτες χαμογελάει το παμπόνηρο Φωτιές ανάβουνε και τούνελ σκάβουνε τα χρόνια για να βρούνε πεπρωμένα κι όταν ανοίγουνε σημάδια αφήνουνε που μέσα στα κορμιά μένουν κλεισμένα Ανάγκη πάρε με κι αν θέλεις βάλε με να κάνω απ' την αρχή ό,τι μπορέσω γιατί σκορπίζουμε αργά κι ασπρίζουμε καρδιά μου σήκω επάνω να χορέψω Γιορτές περάσανε παλιές και χάσανε κάτι σαν θολές φωτογραφίες κι όταν στο μέλλον μας αρχή και τέλος μας θα είναι ξεχασμένες ιστορίες Γι' αυτό αγάπα με κοντά σου κράτα με γιατί είν' αυτός ο χρόνος που με πνίγει αν σ έχω εικόνα μου ψυχή και σώμα μου κάθε μικρός καημός μας θα χει φύγει   Küsse süßer als Wein ..

Στη σχάση του χρόνου ένα χέρι ξεπετάγεται μέσα απ' τις ρωγμές με τα ερπετά ιερά μέλη διαπλέκονται το σύμπλεγμα των αιώνων κάνοντας έρωτα ρωτώντας μη γλιστρώντας σ' ένα μεταίχμιο που ποτέ δεν πληρώνεται γιατί αν συμβεί πιο πέρα από το θάνατο θα πει πως πηγαίνει ποιος αντέχει ποιος; πιο πολύ κι απ' τον πόθο του τον ίδιο τον πόθο να ποθεί καρπώνοντας καρπούς ώριμους' μα και πικρούς με την άκρη της γλώσσας σμιλεύοντας το σώμα σου με χωρίς διαδήματα και περιδέραια παρά το λευκό στήθος γυμνό να στέκει ψηλά στην έπαλξή του ευτυχισμένα φωτιά να καταπίνεις λίγο λίγο και πολύ να μην υπάρχει τίποτα έξω από το στόμα βυζαίνοντας το γάλα στα καρπερά χέρια αφήνοντας υγρά αποτυπώματα γλείφοντας τα δάχτυλα αλείφοντας ψωμί και ζάχαρη δεν θέλω να πεθάνουν ποτέ θα τους δίνω ζωή για πάντα σ' αυτή τη σχισχμή του χρόνου βυθίζοντας τα μάτια μου

Ήρθε η βροχή μια τέτοια μέρα ποιος το περίμενε όλα κερδίζονται και χάνονται φτάνει μια στιγμή σπρώχνεις να περάσεις λες πως σε πνίγει το πλήθος και τα λόγια ηχούν σαν σφυριά σαν να κλείνουν όλα τα παράθυρα και ξαφνικά ο χώρος λιγοστεύει όταν δεν έχεις το σθένος τη λογική πληγώνουμε από άγνοια αυτή μεγαλύτερη κατάρα αμαρτία και έλλειψη σαν να μη φτάνει ξαφνικά η πίστη λες και δεν ξέρεις πως μαζί θα σκαρφαλώσουμε και πάλι θα μου δώσεις το χέρι και θ ανέβω ξανά στην επιφάνεια συγχώρεσέ με που δεν ξέρω  να μετράω σωστά τα μείον μείον και τα συν, συν που θα πάει θα πάρει καιρό πολύ καιρό καιρό που δεν θα μου δίνεις πια γιατί όλα θα τα χω πια εξαντλήσει και σένα μαζί μην τελειώσεις μαζί μου αν μπορείς να βρεις μέσα σου κι άλλο μέταλλο κι άλλη πηγή υπόγεια πράματα που μόνο εσύ τα κατέχεις κι αν πάρω είδηση το ελάχιστο και πάλι θα μαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος

Κάτω  απ' τα πενιχρά μου σκεπάσματα πάλλεται το δέρμα το αίμα γοργά κυλάει ανεβαίνοντας κατά την άνοιξη\ τι περιμένεις κάνεις κράτει αναμετρώμαι με το κρύο το βράδυ ανάβω δυο κεριά και πέφτω εμβρυικά στο δωμάτιο απλώνω ένα σεντόνι με φύλλα και χώμα κρατώντας το άρωμα που ποτίζει τους φεγγίτες περνάει μέσα απ' τον τοίχο και γω πέφτω βαριά στο προσκέφαλο εκεί που τα χείλη μας άγγιξαν κι έσταξαν ζεστό φιλί γλυκό ψωμί και άγιο σώμα

Η καρδιά μου θέλει να χορέψει να βγει έξω από το σώμα ζω σε αυτή τη μεγάλη έρημο και λειάνω τις πέτρες με τα δάκρυα που αναβλύζουν απ' την πιο φωτεινή πηγή που ανοίγεις για μένα' δεν είμαι εγώ αλλά εσύ που μπαίνεις μέσα μου τελειώνομαι με μια απίστευτη ζωντανή χαρά τα σώμα μου τρέμει παραμιλώ μέσα στα χέρια σου πώς με κλειδώνεις έχω τα μάτια ανοικτά τα ζω όλα σαν σε όνειρο ξυπνητός περίβαλλέ με επιτακτικά με δύναμη και φρενίτιδα πόσο ν' αντέξω τόση έκταση που απλώνεται μέσα μου οι πηγές ανοίγουνε το αίμα μου ρέει δώρο σου και υπόσχεση ταπεινά και ξεδιάντροπα σχίζω τα ρούχα ανοίγω δρόμο μέσα στο στήθος έρχομαι  στο πλάι σου ξανά δεν θα χορτάσουμε ποτέ κάθε γιορτή κάθε ανάσα δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο ακριβή είναι για να σπαταλιέται στο άκαιρο θέλω να σε πάρω ακέραια θέλω να μου λείπεις και να έρχεσαι σε κύκλους ξανά θέλω να με αγαπάς κάτω απ΄το ασημένιο φως των καπνοδόχων και το βλέμμα των περαστικών κοριτσιών θέλω να μου υ...

Από το σώμα σου το νερό που θα πιω θα κολλήσω επάνω δεν θα φύγω ποτέ κάνε θεέ μου' ναμηντελειώνωποτέ έρχομαι πάνω με δύναμη και σθένος να κατακτήσω ξανά σα  νέος ουρανός τα πόδια μέγγενη εγώ,μικρός θεός\ στην αυλή σου τα θαύματα κυνηγάω το φως ανάβω στο σκοτάδι και τίποτα τίποτα δεν φοβάμαι ως σ έχω'΄ τίποτε δε σκέφτομαι καμία ανάγκη γι αυτό \και το λέω με σιγουριά' αυτοστιγμή αν σταματούσα να χτυπά η καρδιά μου θα έμενε επάνω στο κρεσέντο στο ανώτατοσημείο ένα σημεία επάνω σου το εφηβικό το στήθος ένα κορίτσι αποτυπώνεται επάνω σου γυναίκα χρόνια μέσα σου κατοικεί βρίσκω σε σένα τον αληθινό εαυτό μου ω, δεν χρειάζεται να είμαι πια κανείς αφού γίνομαι το ένα δικό σου το ένα εντόςσου οι κραυγές τα λόγια κι οι ψίθυροι χα, γελάμε και το γέλιο τυλίγει το σώμα σε θέλω σε θέλω γι αυτές τις στιγμές για τα άπειρα πράγματα δεν υπάρχει το λίγο πάρε με έξω και μέσα στον κόσμο σου είμαι αυτό που σε πονά παιδεύει και λυτρώνει λίγο ακόμη ...

Απόδιωξε κάθε λύπη παραδώσου σε αυτό που γνωρίζεις τόσο καλά σαν την παλάμη μου τι κάνω πού είμαι και τι σκέφτομαι μη νοιάζεσαι για τίποτα παρά μόνο να κοιτάζεις μέσα από αυτά τα μάτια βλέπω κι εγώ μπορώ και βαδίζω ρίχνω στον ώμο κάθε λύπη και βγαίνω στη βραδινή περίπολο κάθε σου βράδυ να οχυρώνω μ' αναρίθμητα φιλιά στο μαξιλάρι στο στενό σου κρεβάτι το στόμα μου στεγνώνει απ' την αγωνία να σε δω και να σε περιμένω ανάβοντας κεριά θ ανοίξω όλα τα παράθυρα να έρχεσαι από παντού με ήλιο και σύννεφο με βροχή και τον αέρα θα περιπολώ γύρω απ' το μικρό σου στρώμα θα γίνομαι το  μικρό θερμό σου ρεύμα για το πρωινό σου μπάνιο θα  διπλώνω όμορφα τα ρούχα σου θα σε βλέπω ν αγγίζεις το κορμί σου απλώνοντας επάνω σου λεπίδες και φεγγάρια χλωμά γλείφοντας το αίμα κι όλη σου την ύλη απ' το πουκάμισό σου θα γίνω βελόνα και θα περάσω ορμητήριο και λιμάνι μου θα κάνω χοές λατρεύοντας κάθε δικό σου εντός μέχρι να ξημερώσει και ν' αποκάμ...

Στο λαιμό σου ν' ανέβαινα μέχρι τη μπλε χάντρα να μου κρατάς πράγματα έτσι ν' ανακαλύπτω γιατί τα ξέρεις όλα και θυμάσαι αυτά που κρατάμε φυλαγμένα καλά στο τραπέζι να καθήσουμε και να πιάσουμε τα χέρια ν απλώσεις επάνω μου τα πόδια σου να ρθει το καλοκαίρι να βγαίνουμε ιδρωμένοι στη βεράντα μ'  ένα λεπτό μπλουζάκι τα νύχια σου να αντιφεγγίζουν' στο σκοτάδι και ν' αγαπιόμαστε κοιτάζοντας τα φώτα μακριά σημάδια από ταξίδια που αρχίζουνε χαράματα ξυπνάς κι αναζητάς το σώμα τα χείλη και το άρωμα τη γεύση αυτή που είναι πια δική σου πώς θα μπορούσα να ξεχνώ όσα μαθαίνω με το στόμα όσα ορίζουνε τα χρόνια μας τα νέα μαζί σου ξέχασα το χρόνο και ζω μονάχα πια σε σένα πιο αληθινή απ' το νερό σε φέρω επάνω μου σαν ρούχο καθαρό και βγαίνω έξω στον καιρό χαμογελώντας μη μου αρνηθείς όσα θα έρθουνε ταξίδεψέ με  στον αιώνα κι έτσι εγώ σαν ξημερώσει δίπλα σου θα ρθω να χωθώ μ' ένα φιλί θα μοιραζόμαστε γελώντας τον καναπέ και τον...

Πάει καιρός ξέρουμε πια αλλά μη λες ποτέ πως όλα τα έμαθες λίγο διαφορετικά λίγο αλλιώτικα κοιτάζοντας δες πόσα και πόσα κάθε φορά ανακαλύπτεις δεν χρειάζεται  να ψάχνω για να βρω τα πολύτιμα πράγματα που απλώνονται μπροστά στα χέρια μας ο πιο ασφαλής τόπος είναι η ήρεμη θάλασσα η χαλάρωση και η γλυκιά χαύνωση του μετά μα κι η λαχτάρα και το τρελό καρδιοχτύπι του πριν αυτό δεν τελειώνει ποτέ δεν αρκεί ποτέ κάνε με λάφυρό σου πάλι βάλε με στο πλάι σου δεν γίνεται αλλιώς θέλω και θέλω να σε βλέπω το ίδιο και περισσότερο έντονα κάθε φορά να τ' ανακαλύψω όλα - ποτέ δεν θα ναι δυνατόν! - θέλω να σ αγγίζω όταν σε βλέπω θέλω να μη χωρίζομαι ποτέ αυτή η ένωση είναι η μόνη αλήθεια που μπορεί ποτέ... ό,τι και  να πω σκορπάει σ' ένα λεπτό μα εκείνη η στιγμή η κάθε φορά μένει για πάντα αυτό το μεταίχμιο το κράτημα της αναπνοής τοξεύοντας το σώμα αγγίζοντας το όλο μαινόμενη για μένα αλλά και πέρα από μένα γυναίκα πώς με ξεπερνάς πώς μαθ...

Δεν είναι άδειο το σπίτι κανένας ποτέ δε μου λείπει στη μοναξιά δε θα ενδώσω κι ό,τι χρωστά θα ξεπληρώσω γεμάτοι σημάδια οι τοίχοι και ό,τι καλό μου 'χει τύχει με μια λαχτάρα για ταξίδι δε με χωράει αυτό το σπίτι ποτέ μου δε νιώθω μονάχος γιατί έχω κι εγώ κατά βάθος μες το συρτάρι φυλαγμένα απ' τα καλύτερα για μένα μαζί μου 'χες πει θα χαθούμε παράφορα  θα ερωτευτούμε μα δεν μου είπες για ξενύχτια πονάει η αγάπη κι η αλήθεια και έτσι τα χρόνια περνάνε κι ενώ όλοι τριγύρω γερνάνε εγώ αγάπη μου ξεχνάω κι απλά το χρόνο ξεγελάω ως να ρθει η μέρα εκείνη ζωή μου  που πια εδώ θα μείνει αυτό το κάτι που μας πάει κι όσο μεθάμε μας κερνάει θα κλείσω τα μάτια απόψε και έλα κοντά μου και κόψε όσα μας πνίγουνε ακόμα και γίνε αίμα μου και σώμα αίμα και σώμα For the summer....

Είδα πάλι όπως κάθε μέρα αυτή την ίδια φωτογραφία την είδα  ολόκληρη την είδα από τη μία μόνο πλευρά και από την άλλη έπρεπε  να σ' έχω εδώ τρεις και μισή το πρωί πόσο μ' αρέσει που πονάω από έρωτα πόσο χαμογελώ που μου λείπεις έπειτα έκανα το γνωστό τρικ τη μεγέθυνα έτσι ώστε να με βλέπεις με το ένα μόνο μάτι και το υπέροχο  στόμα να χαμογελά το ζεστό, ερωτικό,  το πιο γλυκό χαμόγελο  που μπορεί να γίνει από ενήλικα και παιδί μαζί εκεί πια αγάπη μου ήταν αδύνατο ν' αντισταθώ σαν καταπέλτης που εκτοξεύει με όλη του  τη δύναμη έβγαλα από μέσα μου όλη μου την ψυχή σ' ένα σώμα μόνο και τινάχτηκε  τόσο ψηλά η καρδιά μου που ήθελε να φτάσει μέχρι σε σένα κι ήσουν εδώ κι ας μην ήσουν