Δε φταίω εγώ
που είμαι ο καθρέφτης
κι η αντανάκλαση
αν σκύψεις εδώ
θα δεις
το είδωλο
εκεί που νομίζω πως
τα χάνω όλα
εκεί πάλι φανερώνεσαι
σαν μήνυμα κρυφό
που κρύβεται κάτω
από υδρατμούς
κι έπειτα σιγά σιγά
κυλά υγρό
σαν να γράφεις με το δάχτυλο
επάνω στην επιφάνειά μου
αν θέλεις
με διαλύεις
ξέρω πως απεχθάνεσαι
αυτή την
κανονικότητα αλλά
μόνο στα βήματά σου
πατάω καλά
σ έβλεπα
ν απομακρύνεσαι
σαν αυτούς που αποχαιρετάμε
στην προκυμαία
μακραίνοντας
κατά τον αδειανό ορίζοντα
πρόσωπα άγνωστα
που μένουνε πίσω
στον παφλασμό του άσπρου κύματος
κατακερματίζοντας
σημαίνοντα πάθη
πρέπει να υποφέρουμε μόνοι
δεν θέλω να το ξέρω
με το πείσμα του μικρού παιδιού
στο μικρό κορμί σου'
θέλω να δίνω μια άλλη
διάσταση
κι όμως εγώ
ένας μεγάλος κλόουν
ίσα που βολεύομαι στα ρούχα μου
αλλά σε σένα
δες πόσο καλά χωράω
σ' αυτό τον κόσμο
στη ζωή που τρέχει και κυλά
δεν έχουμε να πάμε
σε πολλά σώματα
να μας χωράνε
έξω απ' αυτό
να, περισσεύω
και τρεκλίζω ανοικονόμητος
μέσα εδώ
θεός και ήρωας
έτσι μόνο
με γνωρίζω εντός
έτσι γυρίζω σε σένα
γαλήνια και ξέφρενα
διαρκώς
χωρίς μηδέν
και δίχως έγνοια καμία
αν
μπορώ να έρχομαι
και να σε βρίσκω
να συναντιόμαστε
σαν έφηβοι πρωτόλειοι εραστές
σαν ταξιδιώτες έμπυροι
απ' το δρόμο
σαν άχρονοι περιηγητές
σαν δυο κλαδιά
που έσμιξαν
και τώρα πια
δεν ξεχωρίζουν
το ένα απ' τ' άλλο
καθρέφτης σου
και ζωντανός κατοπτρισμός
έτσι θα μείνω
ζωντανός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου