Ex Post

Επιστρέφουμε πάντοτε σ' ένα άδειο δωμάτιο με τη νοσταλγία και την αναμονή του ταξιδιώτη στην αποβάθρα το πρωί βρήκα τα νυχτερινά σου ντύματα κάτω από τα σεντόνια είναι μία άκρως σωματική διαίσθηση μια σημείωση που αφήνεις νωπή ακέραια ανάμνηση ούτε έτσι ακριβώς θυμόμαστε καλά χωρίς να χρειάζεται να περιγράφουμε όλες οι λεπτομέρειες έχουν εγγραφεί καταλεπτώς αδράχνοντας το κάγκελο με τη λαβή του έρωτά σου πλήρης ζω αυτών των ημερών το σώμα εντυπώνει και αναζητεί στα γνώριμα σήματα ξέρει πολύ καλά πως είναι μια συνέχεια που διακόπτεται σποραδικά από μια μέρα, δυο τρεις τι σημασία έχει πια θα σου πω καμία απολύτως έχω απολυτρωθεί πια μόνιμα καταλαβαίνεις δεν χρειάζεται να πάω μακριά γι' αυτό και οι ενθυμήσεις των εραστών έχουν κάτι από μέλι και λεμόνι γλυκύς και οξύς ο υποδόριος πόθος για λίγο μόνο κοιμάται ενδυναμώνεται και σκορπίζεται έτη φωτός μπροστά από μένα και από σένα κοιτάζεις το σώμα σου μετά και παρατηρείς λεπτές ή...

Εάν ο χρόνος εξαφανιζόταν κι ό,τι ως βέβαιο νομίζουμε χανόταν θα 'σουν εσύ  το μέτρο μου εσύ το όριό μου κι ακόμα πέρα απ' αυτό πέρα από κάθε τι γνωστό θα τρέχαμε απ΄άκρη σ' άκρη στη δαντελένια προκυμαία ας είν΄ δυο βήματα πιο πέρα απ' ό,τι βαδίζουμε καθημερνό εάν κάθε σταθερά στον κόσμο διαλυόταν κι όλα βολόδερναν στου άμετρου το χάος θα σου εσύ για μένα φάρος μόνο γιατί εσύ θα ήσουν τ αεράκι όλα θα καταλάγιαζαν μεμιάς κι εγώ μέσα στην αγκαλιά σου θα κοιμηθώ κι απ΄τα φιλιά σου ευθύς με ρώμη πάλι θα μεστώσω όλα τα σχήματα σ ένα θα ενώσω στα δυό σου στήθη θ' ανασταίνω σχήμα, κορμί και πεπρωμένο

Τα χρόνια μας σαν τους λεπτούς μίσχους των κυκλάμινων επαναστατώντας καταπάνω στην πέτρα φύοντας χρώμα στο επίπεδο του γκρίζου αν έχω αυτή τη χάρη να κρατήσω στα χέρια μου μια εύθραυστη ισορροπία του χρώματος ευτυχώς που εσύ με τις γερές σου ρίζες κρατάς γερά το χώμα και δεν με αφήνεις να ξεριζωθώ παρά σφιχτά σαν ένα ματσάκι ένα σημάδι στον ήλιο μπορείς να με κάνεις να χαίρομαι για το δώρο της κάθε μέρας εμείς δυο μικρά πέταλα στο απέραντο του κόσμου ετούτου που μπορεί και να μην μας ταίριαξε μα έφερε τους σπόρους μας με τον ψυχρό αέρα του πρώτου χειμώνα του πρώτου εκείνου χειμώνα που είδα ξανά τη ζωή μου μέσα απ΄ τη ζωή σου κι αιώνια ευγνωμoνώ εκείνον τον χειμώνα

Σκέψου μόνο πόσο υπέροχα είναι τα απλά πράγματα τα αυτονόητα που τόσο εύκολα συνηθίζεις και λες ότι απλά συμβαίνουν κι όμως μια μικρή κίνηση ένα χέρι που ανοίγει και κλείνει το βάδισμα με το χαρακτηριστικό λίκνισμα λίγο βιαστικό το λοξό βλέμμα όλο σημασία βαθύ και συνάμα απαλό οι γοργές και ακριβείς κινήσεις καμιά φορά και οι ράθυμοι βραδινοί ρυθμοί θέλω να ζω αυτά τα καθημερινά όσο περισσότερο γίνεται αυτά που διαφεύγουν από τους περισσότερους εγώ όμως ξέρεις είμαι το μάτι που αποταμιεύει το αισθητήριο που ελίσσεται μέσα και γύρω σου αγαπώ το  λίγο και το πολύ το ελάχιστο και το ακέραιο αγαπώ την κάθε λεπτομέρεια και δεν σταματώ με την ίδια έκπληξη και επιμονή κάθε φορά να ανακαλύπτω γι' αυτό μη με ρωτάς γιατί κοιτάζω μπορεί να είναι περίεργο ή και αλλόκοτο όμως κάθε φορά δεν είναι ίδια με καμία άλλη' κάθε στιγμή είναι ο μίτος που με οδηγεί έκπληκτο κι αναγεννημένο σε σένα

Στάθηκα στη μέση γύρω μου διαχέονταν ένα βουητό περαστικοί τα καταστήματα μετρώντας ώρες για το σχόλασμα τα φώτα στον πεζόδρομο γκρίζες αντανακλάσεις στη στεγνή άσφαλτο σε βλέπω να κινείσαι και να σκορπάς αδιόρατα αλλά και φανερά το εκνέφωμα γυναίκας επάνω σου αγγίζοντας τα στάχυα του ώριμου θέρους μεστωμένα χείλη' και μάτια α, μάτια μου υγρό μου μέλι δεν είμαι καλός ούτε και κακός θέλω να βλέπω αυτό που με κάνει να νιώθω αληθινά να ξεφεύγω από τη γκρίζα απάθεια και τα δύστροπα φερσίματα ένας που ερωτεύεται βγάζει τα σκούρα γυαλιά  και πετάει μακριά με περιφρόνηση το προσωπείο της απάθειας ζει με το σφυγμό του πάθους  ελεγεί στο κορμί που ποθεί περνάει νύχτες συντροφιά με τα πολύτιμά σου ενδύματα κοιτάς με προφίλ θέλω να εισχωρήσω μέσα από  το μικρό άνοιγμα που  λοξά αφήνεις ω, μοναδική μου δεν θα σ' αφήσω ποτέ να ησυχάσεις θα σε πολιορκώ διαρκώς όλο και βαθύτερα θα σε τριγυρ...

Απόψε αναζητούσα ένα τραγούδι πέρασε καιρός που στην αυλή μου έφτανε με δυσκολία το φως του απομεσήμερου μέσα από μια διάθλαση γκρίζου ουρανού αποκαμωμένος έπεσα για έναν ύπνο που δεν έρχονταν όταν μου νίκησες πάλι όλη μου την κούραση και πήρες από μέσα μου τις σκοτεινές αντανακλάσεις πώς να το πω με ρώτησες τότε για τη γυναίκα δεν ήξερα να δώσω μια καθαρτήρια εξήγηση όμως μετά το μεσημεριανό τραπέζι χωρίς βάρος αλλά μ' ένα ευχάριστο κενό στο στομάχι μου σαν να ανέβαινε από μέσα μου όλη η δίψα του φωτός να δυναμώνει ολοένα με τα χέρια και τα χείλη δουλεύεις χωρίς να το ξέρεις την υπέρτατη ηδονή και οδύνη κρατάς την αναπνοή μου με γεμίζεις από μέσα έρχεσαι και με εγκολπώνεις στο πιο θερμό απογευματινό γλυκό φως κι όλη η γλυκύτητα του κόσμου αναβλύζει από μέσα μου τι λοιπόν τι να σκεφτώ και να απαντήσω για τη γυναίκα αφού είμαι δικό σου ολόφωτο και θαλερό επίγειο και διάφανο αίμα και πηγή της σάρκας μου η είσοδος για την έναστρη καρ...

Θα διολισθαίνω διαρκώς έσω αν με αφήνεις να παίζω λίγο αν μπορώ να περιφέρομαι  άσκοπα ένα γύρω μέχρι να βρω το πέρασμά σου] η ανάγκη ένα σώμα αναζητώντας ψυχή και γυρίζοντας τα μάτια  προς τα μέσα αδράχνοντας με τα χέρια λεία σάρκα πλήρης ζωώδους ευδείας ιππέας και δρομέας ίπταμαι κορυβαντιώντας σημάδι βάζοντας εκεί στην ένωση  στο σημείο του εξαίσιου λοφίσκου των παλλόμενων μελών δεν θα έπρεπε να μιλήσω ποτέ γι' άλλο τίποτα   παρά γι αυτό που οι παλάμες μου διαβιβάζουν μαινόμενα στους νευρώνες καύματα και κύματα εισερχόμενη φωτιά αποκάμνω κερδιζοντας λίγες ακόμα στιγμές έξω απ' το χρόνο ηλιόλουστος κι αφρόντιστα ωραίος έτσι όπως χαράζω  του έρωτα τα ρήματα στη μέσης τα λακκάκια

It's a good life τα παιδιά παίζουν στις παιδικές χαρές το φαγητό σερβίρεται τα ρούχα χαλαρώνουν κατεβάζω τα στόρια κλείνω τις κουρτίνες και σε περιμένω στρώνοντας σειρές από κεριά απ' έξω περνούν κατά διαστήματα αυτοκίνητα κι αδέσποτες γάτες καυγαδίζοντας κάθε βράδυ να πετάξουμε τα ρούχα μας ανάκατα στο πάτωμα ανάμεσα στα σκεπάσματα με βιασύνη να συντονίσουμε τα χείλη σου κάτι τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να παρατηρείς γι' αυτό παρατηρώ άλλες φορές όταν με μισάνοιχτο στόμα κοιτάζεις έντονα αυτό το κάτω χείλος να κρέμεται ελαφρά συνήθως κάπως μακριά σαν να ατενίζεις κάτι επερχόμενο ή σαν να λες σε μια μακρική εικόνα κοίτα κάθησε καλά εγώ δεν αστειεύομαι κι ας έχω εύκολο το γέλιο ξέρω καλά αυτό μπορεί να είναι ένα ισχυρό  αντίδοτο ξέρω πως πολεμάς την πλήξη την ανούσια επανάληψη γιατί υπάρχουν κι επαναλήψεις που δεν κουράζουν καθόλου να είναι πάλι, λέει ζεστό ζεστό καλοκαίρι και ν' απλώνεσαι στα βράχια να χαϊδεύω τις γάμπ...

Είμαι το περίβλημα και ο μανδύας από κάτω υπάρχει το έναστρο φως που βλέπω στο προφίλ σου το αριστερό τόσο λείο σχεδόν γλιστράω και κόβομαι επάνω του κάθομαι στη δική σου θέση για να βλέπω με την προοπτική σου σταυρώνοντας  τα πόδια με τη γυαλάδα εκείνη και τους γυναικείους τρόπους με ένα πονηρό έξυπνο γριφώδες γέλιο τόσο που καμιά φορά με κάνει και τρομάζω λίγο άλλοτε με παρασύρει μπαίνω στο χορό του θέλω να βλέπω χείλη  μεστά μισάνοιχτα και μάτια υγρά θέλω ν' αντανακλώ τη γύμνια μου στο βερνίκι των χεριών θέλω αναναμμένα κεριά τον ιδρώτα  και την οσμή του  έρωτα οι κηλίδες στα σεντόνια σημαίνει ζω πάλλομαι πετώ βγαίνω ξανά στον κόσμο με μια νέα ελαφρότητα έλα και εξανέμισε κάθε κούραση έλα να ορίσουμε εκ νέου ανακαλύπτοντας στα γνώριμα τα νέα μας μυστικά κοινωνώντας σώμα και ήλιο την άμμο στην πλάτη σου τους δυνατούς σου ώμους τη μυτίτσα του αυχένα πες μου που είναι όλα αυτά κρυμμένα και φανερά στις περιφερό...

Αν ωστόσο αν ακουμπάς επάνω στο στήθος μου αν με ωθείς έχω μέσα κάτι παντοτινά νέο κι η πατίνα απ τα γκρίζα μου δίνει μια νέα σιγουριά δείξε μου λοιπόν τα νέα σου χρώματα άφησέ με ν' αγγίζω τα χέρια σου να παίρνω τα δάχτυλά σου στο στόμα μου η νέα μου εμμονή είναι εδώ την κρατάς με κρατάς άφησέ την αίσθηση να θεριεύει μέσα μας και μετά να καταλαγιάσει ας δώσουμε χρόνο στο χρόνο μας έλεγα πάντα πως είναι με το μέρος μας δεν είναι εύκολα δεν υπάρχουν δρόμοι πολλοί αν είσαι επάνω μου στα δύσκολα μπορώ να μεγαλώνω κάθε ώρα μαζί σου όσο κι αν είμαι εδώ αν είσαι κολύμπησέ με δείξε μου πάλι πώς ν' ανασαίνω συνδέοντας τ' ασπαίροντα μέλη έχασα ξανά το μυαλό μου και βρέθηκα κάθιδρος στις εκβολές σου αυτό το έζησα ήσουν εγώ κι ήμουν εσύ αυτό το έζησα αυτό στο χρεώνω δικό σου θα είναι ες αεί

Δεν μπορώ αλλιώς διαφορετικά αδύνατον κατάλαβέ με μόνο όταν βρεθείς μπροστά στο έσχατο τότε μόνο αναλογίζεσαι τι έκανα πριν όμως πεις αυτό το φοβερό κάνε πίσω για λίγο στάσου δες καρδιά μου σου μιλάω πες μου πες μου κάτι ωραίο νιώσε όλα όσα άνοιξε λίγο άνοιξε να με δεχθείς δεν έχω άλλο τίποτα μην κλείνεις το μόνο αλλιώς δεν έχω  κάτι στον κόσμο που να με κρατά αλλιώς τίποτα τίποτα

Στο τέμενος του έρωτά σου εγκαταλείπομαι αθλητές σε μαραθώνιο τα πόδια μας τσακίζονται σε πέτρες σκονισμένοι φτάνουμε στην ακτή να ξεπλύνουμε στο κρύο νερό όλη την απόσταση που μαίνεται κάθε πρωί πριν φύγω για τη δουλειά δεν έχω άλλο σκοπό ποιο άλλο σκοπό έχω μη μ αφήνεις με τα χέρια μου να κρέμονται στην άβυσσο που καιροφυλακτεί ίσως να μην μπορεί με τα χρόνια να κατακάθομαι σαν σκουριά στον πάτο κι αγωνίζομαι  να επιπλεύσω σε μια επιφάνεια που ολονέν μεγαλώνει από πάνω μου βλέπω τεθλασμένα φώτα και σκιές που αργοκινούνται είμαι βέβαιος πια πως πέρα απ' το κορμί σου τίποτα δεν είναι αληθινό ζώντας για λίγο με τη γεύση της αλμύρας που αναπάντεχα ένιωσα χθες και πάλι εγκαταβιώνοντας μέσα στις σπηλιές δεν είναι εκεί έξω τίποτα αληθινό πίστεψέ με όλα ένα απείκασμα αντανακλάσεις και περσόνες εδώ, τώρα μετά πάλι μόνο εδώ μέσα ένα παντού εσύ

Τις περισσότερες μέρες ξέρω πως μετρώντας τα περιθώρια βαδίζεις γύρω από έναν επίφοβο κρατήρα από κάτω καλεί επίμονα ένα απροσμάχητο χάος ομιλούσες κεφαλές περιφέρονται τα δυσοίωνα μηνύματα είναι όσα δεν λέγονται αυτά που υπονοούνται νύξεις παύσεις οι δηλώσεις που δεν  μοιράζονται στον απολογισμό λες να δούμε τι κάναμε λοιπόν σηκώθηκες βιαστικά να προλάβεις κάθε βήμα που επαναλαμβάνεται όπως και την προηγούμενη ξέρω πως λες τι έγινε τώρα τι θα συμβεί και σήμερα τίποτα άλλο πέρα απ' όσα  ξέρεις ήδη κι εγώ  γνωρίζω πως είμαι ένα από τα συνήθη συμβάντα ξέρω πως δεν θα φέρω κάτι καινούριο ίσως να πρέπει να ανανεώνομαι άναψα πάλι ένα από τα  γνωστά κεριά μου τα συνηθισμένα βράδια μου τα γνωστά μου βήματα ίσως αν ήξερα πως να ακροβατώ καλύτερα ίσως αν  έβλεπα κάτω το χάος αφηνόμουν χάνοντας την επισφαλή ισορροπία θα σβήσω τα κεριά για να κερδίσω πάλι μία...

Ο χρόνος μας αφήνει αποσβολωμένους όταν στοχαζόμαστε για τον χρόνο τι είναι ένας μήνας μου είπες αν πιω το νερό σου απαλείφω κάθε φόβο υγρός είναι ο καιρός εμποτιζόμαστε μαζί του διαπλέουμε βουτάμε ανάλαφρα και κάποτε βυθιζόμαστε κάθετα αν σε φιλούσα κάτω από την επιφάνεια μετά θα βγαίναμε στο φως μιας νέας διάστασης τι είναι ένας μήνας μερικές λευκές αποχρώσεις παραπάνω ένα σώμα που δεν μπορείς σιγά σιγά να συμμαζέψεις παρά με ολονέν περισσότερη επιμονή και κόπο ένας μήνας είναι περισσότερες φαντασιώσεις εμμονικές εικόνες σου καδραρισμένες στο ταβάνι της κρεβατοκάμαρας μερικά παραπάνω ιντερνετικά επεισόδια εκκρεμείς υποθέσεις που απλά παραμένουν εκκρεμείς τροχάδην στο βουνό ανηφόρα κατηφόρα τα φώτα του λόφου το μετέωρο της ακρόπολης ένας μήνας είναι η μνήμη στις ρώγες των δακτύλων το ανακάτεμα των μαλλιών σου λουσμένων τα φιλιά πριν και η αγκαλιά μετά η σοκολάτες και τα σεντόνια στον καναπέ θα έρθεις και πάλι και θα φύγεις για ν...

Το καλοκαίρι το βλέπουμε να περνά γρήγορα κι εκκωφαντικά τα περικάρπια σταλάγματα κνήμες και αστραγάλους' τανύζοντας μνήμες σάρκινες ηδονές ανεπιτήδευτες στο νερό στόμα με στόμα αναδεύοντας με τα μέλη τ' απογευματινά προς το τέλος τους ναρκισσεύματα του ήλιου με την αφή παραδομένοι στα εχέγγυα του σώματος παρατηρώντας το περίγραμμα των γοφών το γρήγορο λίκνισμα πριν το βύθισμα ακολουθώντας τις φυσαλίδες και τη λεπτή γραμμή στο πλάι των γλουτών ήθελα αυτή τη γραμμή να κατεβάζω χαμηλά αχόρταγα να διερευνώ χωρίς αιδώ στο δροσερό αιδοίο με τα χείλη αγκαλιάζοντας με ζέση το γυμνό ενθουσιασμό της συνουσίας προανάκρουσμα υγρό κέλευσμα στην ίδια πορεία διασώστης και χαμένος καταδύσεις με μάτια κλειστά φιλιά στο βυθό στα βράχια αντικριστά μας βλέπουν ας μας δούνε ας μη βγούμε ποτέ απ αυτό το σύμπλεγμα ας κολλήσω επάνω σου σαν πεταλίδα φλύαρη το καλοκαίρι δεν είναι αναπόληση ράθυμη πλεύση είναι βαθιά τρικυμία που μαίνεται πάμε να φύγου...

Έρχομαι δρομαίος σπεύδοντας στα μυστικά σου κελεύσματα υπάρχει μια γραμμή που ενώνει σαν δύο σημεία που τέμνονται εφάπτομαι στο λείο ύφασμα γλυστρά το χέρι αναζητώντας το γνώριμο καμπυλωτό σχήμα κλείσε με εκεί δεν θέλω να φεύγω και να μένω εδώ έλα και στάσου κοντά μια μικρή ελάχιστη εγγύτητα θα μπορούσα να εκραγώ επί τόπου εκπληρώνομαι εντός σου εγγύτερον προπαντός βυθίζοντας σαν τεθλασμένη ακτίνα φωτός σ' αυτό το βλέμμα μη λες τίποτα τα λόγια μονάχα θα ευτελίσουνε το όλον που αντανακλά σ' αυτό το γελαστό των βλέφαρων γλυκασμό με μια μικρή θλίψη για τον σύγκαιρο αποχωρισμό μέσα μου σκιρτά κάτι που με περιβάλλει σαν ήρεμη θάλασσα και κολυμπώ ασυγκράτητα και ακούραστα προς ένα σκοπό με τα χέρια τεντωμένα και τα άκρα σε απόκοσμη έκταση γυρίζω στο δρόμο στροφή δεξιά με γκάζι στη λεωφόρο κι όμως είμαι ακόμα πίσω ακόμα κοιτώντας όσο ποτέ άλλοτε τόσο πολύ λαχτάρησα να χαθώ σ' αυτά τα μάτια που δεν φοβάμαι τίποτα πια εί...

Τα καλύτερα ταξίδια αυτά που ποθήσαμε μνήμη πριν τη μνήμη επουσιώδεις λεπτομέρειες λες να η διαφορά σε μια γραμμή σ' ένα πέρασμα ελάχιστο σε ένα νεύμα που μόνο εγώ θέλω να λέω πως συγκράτησα σε ξέρω τόσο καλά κι όμως απ' την αρχή ανακαλύπτω πως τίποτα δεν γνωρίζω περιφέρομαι έξω από τον σιδερένιο φράκτη σου περνώ ξυστά στον τοίχο και δεν τολμώ παρά να κοιτάξω στα γρήγορα από το πλάι του δρόμου τώρα γυρνάς είναι οι δρόμοι δύσκολοι αφήνω το κρεβάτι ξέστρωτο κάθε πρωί αναστατώνομαι στη μέση της νύχτας που ούτε να σηκωθείς ούτε και να γλιστρήσεις πάλι στον καταπραϋντή ύπνο δεν είναι τόσο εύκολο πάλι λέει βρέθηκα στο πατρικό μου κι ήμουν γυμνός κι εκτεθειμένος πρόλαβα να βάλω το παντελόνι προτού μπει σκεπτική στο δωμάτιο η μητέρα δεν ξέρω τι έβλεπε έξω στο μπαλκόνι με τη συγκατάβαση του πεπερασμένου πια καιρού συμπιέζουμε τις μέρες σκορπίζουμε ανεπαισθήτως τα βράδια γι αυτό και το πρωί ξεκινά κουρασμένο το σώμα ακόμα μαζεύοντας τα δι...

Επικίνδυνο  ποθητό μου φεγγάρι ξεκινάς ανεπαίσθητα κατεβαίνει χαμηλά ίσα που φωτίζεις τα χείλη και τα μέλη δεν μπορώ ν' αντισταθώ θέλω πικρή σοκολάτα να σε κρύψω μέσα μου θέλω ν' ακούσω τα λόγια πάλι να ηχούνε στο σκοτάδι αυτά που λέμε  συναρτώντας μόνο μεταξύ μας πέφτω και σηκώνομαι χαμένος ανώφελα βράδια σε κοιμίζουνε με τόνους κόκακόλα και ίντερνετ τα βήματα με πάνε στην κουζίνα στο μπάνιο και πάλι κατεβαίνω έναν κύκλο μέχρι τα πατήματα που έμαθα μαζί σου ιερόσυλα ανασύρω κάθε ενθύμηση υγρά και νωχελικά ή και πιο επιτακτικά έφιππος νους αποκοιμίζοντας σάρκινα εκμαγεία  αναφύεται διαρκώς μια εικόνα εντελώς προσδιορισμένη γήινη και θερμή τα μαλλιά σκεπάζουνε τα μάτια κλειστά τα χέρια δουλεύουνε στρίβοντας τα νώτα αδράχνοντας σφυρήλατα επιμύθια αναγεννιέσαι κάθε βράδυ εκκωφαντικά τόσο που θέλω να πνίξω  τη φωνή μου ανακατεύοντας τα σεντόνια και τη μνήμη στο δέρμ...

Είναι ακόμα καλοκαίρι τα φωτεινά μου γαλάζια σήματα κατεβαίνουν χαμηλά στην προκυυμαία, στην παραλία ξυπόλητοι  ξαναγυρίζουμε σαν παιδιά σ έρημη πόλη ζούμε μαζί και όχι μόνοι σε ένα σύννεφο μικρό κι ανάλαφρο σε είχα δει  ένα απόγευμα στο χρυσαφένιο του ήλιου δίχτυ ήσουν εκεί κι ίσως δεν ήσουνα με τα κρυμμένα σου γλυκά χαμόγελα από τα χέρια μου πριν καταλάβω πάνω στις ράγες γρήγορα γλίστρησες και προσπαθούσα ν ακολουθήσω αν ονειρεύονται  τα υγρά σου μάτια ήτανε όμορφα και βιαστικά κάπου πετούσαν δεν τα προλάβαινα πριν καταλάβω το δρόμο πήρα πάνω στη σκάλα κοιτούσες τ' άπειρο με ένα βήμα  αργό και γρήγορο ανεμίζοντας όλη τη χάρη σου στα σκαλοπάτια σ' είδα που ανέβαινες κι έτσι μαζί μου πίσω σε πήρα στο παγωμένο  και λιγοστό στο γκρίζο φως του άδειου γραφείου μου κι όμως πετούσα είχα μια δύναμη που δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό το  λίγο πώς γίνεται άπειρο και το φουστάνι ...

Σ' ένα παλιό αερόπλοιο θ' ανέβω ένα βράδυ να φτάσω σε σένα απ' το μικρό μου κρεβάτι τα φώτα θα λάμπουν στο βυθό σαν κοχύλια θ' μ' αγγίζεις γλυκά με τα ασημένια σου χείλια Κι όπως θα πέφτει το φως το τελευταίο της μέρας Σε περιμένω.... θα μου λες σ' αγαπώ, θα μας φυσάει ο αέρας Σε περιμένω.... θα ταξιδεύουμε μόνοι σ' αυτή την άγνωστη σφαίρα Σε περιμένω.... κι αν κουραστούμε αλλάζουμε, προχωράμε πιο πέρα Σε περιμένω.... Απ' τις όχθες θα φέγγουν τα καινούρια φεγγάρια το μηδέν και το ένα τ' ουρανού τα σημάδια ένα μικρό μονοπάτι τα παιδικά μας παιχνίδια όταν πια θα χαράζει δεν θα 'ναι πια όλα ίδια Κι όπως θα πέφτει το φως το τελευταίο της μέρας Σε περιμένω.... θα μου λες σ' αγαπώ, θα μας φυσάει ο αέρας Σε περιμένω.... θα ταξιδεύουμε μόνοι σ' αυτή την άγνωστη σφαίρα Σε περιμένω.... κι αν κουραστούμε αλλάζουμε, προχωράμε πιο πέρα Σε περιμένω.... Αν είναι όλα αλλόκοτα και παράταιρα μοιάζουν αν τα δω με τ...